"Θέλω να σε κρύψω κάπου τόσο βαθειά που να μη σε βγάλει κάνεις,ούτε καν εγώ η ίδια ... Θέλω να υπάρχεις σαν την πιο όμορφη και σκληρή ανάμνηση μου ... Αυτό θα είσαι και αυτό θα παραμείνεις ..."

Έξω ο ουρανός μάζεψε τα μαύρα του σύννεφα, μπορεί να σκοτεινιαζε σιγά σιγά αλλά τίποτα δεν μπορούσε να κρύψει την καταιγίδα που προμήνυε ότι θα ξεσπάσει σύντομα .  Οι καταιγίδες εξάλλου στην Μπανγκόγκ ήταν αρκετά συχνό φαινόμενο και ήταν συνήθως αρκετά ισχυρές διαλύοντας τα παντα στο πέρασμα τους. 

Τα δύο μεγάλα μαύρα τζιπ πλησίαζαν την κεντρική πύλη της υποτιθέμενης αποθήκης αφού πλέον αντί για τα ναρκωτικά που συνήθιζε να κρύβει μέσα της τώρα φιλοξενούσε χωρίς να έχει άλλη επιλογή μια ψυχή  η οποία δεν ήταν άλλη από της Catalinas ...

Είχαν περάσει 33 ολόκληρες ώρες από την στιγμή που ο Ian έφυγε ανακοινώνοντας της πως θα την διώξει μακριά και από τότε κάνεις δεν μπήκε μέσα .  Μόνη της με χαμένη την αισθηση του χρόνου ξάπλωνε κουλουριασμενη σε μια γωνιά της σκοτεινής εκείνης αίθουσας αγνοώντας ολες τις διαδικασίες που έκανε ο Ian έξω ετοιμάζοντας την αποχώρηση της .

Γνώριζε πολύ καλά πως υπήρχε κινητικότητα στον εξωτερικό χώρο αλλά ήταν σε τόσο άθλια σωματική και ψυχολογική κατάσταση που αρνιόταν να βάλει τον εαυτό της σε κατάσταση ετοιμότητας .  Μπορεί στον σωματικό της πόνο  απο την πεινα να άντεχε αφού είχε σκληραγωγηθει αρκετά τόσα χρόνια μένοντας μέρες ατελείωτες νηστικη, στον ψυχολογικό τομέα όμως ήταν ένα ράκος.  Νευριασμένη με τον ίδιο της τον εαυτό που του επέτρεψε να ρισκάρει και να ονειρευτεί έστω και για εκείνη την μια γαμημένη ώρα , κοιτούσε το απόλυτο κενό όταν ο πρώτος δυνατός κρότος από το μπουμπουνητο την τρόμαξε .  Ανασηκωθηκε από το πάτωμα πάντα με το μικρό βρώμικο κουρέλι που ήταν ότι απέμεινε από το κάποτε λευκό της φόρεμα στα χέρια να κρύβει τα ευαίσθητα σημεία της και πλησίασε ελαφρά προς την πόρτα .

Οι φωνές ήταν αρκετά δυνατές και ήξερε πως κάτι επρόκειτο να συμβεί σύντομα οπως ηξερε πως αυτό το κάτι είχε άμεση σχέση μαζί της . 

Κανωντας ένα βήμα πίσω οταν ακούστηκε στην κλειδαριά ο  χαρακτηριστικός ήχος από το κλειδί παραπατησε με αποτέλεσμα να βρεθεί φαρδιά πλατιά στο πάτωμα... προσπάθησε να προσέχει από χθες αλλά αυτή τη στιγμή προσγειώθηκε ακριβώς πάνω σε ένα από τα μεγάλα κομμάτια της λάμπας που έσπασε. 

Έβγαλε μια μικρή κραυγή πόνου και κοίταξε το μπούτι της ...

"Μπράβο Catalina!" Ειπε στον εαυτό της όταν ειδε το γυαλί . Διάφορες μικρές πληγές που είχαν μείνει από χθες είχαν πλέον επουλωθεί ελαφρος αφού από την στιγμή που έφυγε ο Ian ξαναπήγε στο δωμάτιο για να βλέπει καλύτερα καθως ήταν το μόνο σημείο σε αυτό το άθλιο μέρος που είχε παράθυρο. Κλειδωμένο μεν αλλά φώτιζε όσο ακριβώς χρειαζόταν και είχε καταφέρει να αφαιρέσει με εξαιρετική επιτυχία αρκετά από τα κομμάτια που εισχωρησαν χθες στο μπούτι της οταν εκείνος την έσερνε έξω . 

Τώρα όμως με την καινούρια πληγή ένιωθε ξανά ευάλωτη . Η πόρτα άνοιξε διάπλατα και σαν σκηνή από θρίλερ μέσα στα σκοτάδια ο ουρανός φωτίστηκε, η βροντές δυναμωσαν και η βροχή έπεφτε ανελέητα πανω στο σκεπαστρο της πόρτας ενω ο Ian στέκοταν με ένα χοντρό σκοινί στα χέρια και την κοιτούσε . 

"Βρε βρε βρε ... έπαιζες χωρίς εμένα?" Της είπε γεμάτος ειρωνεία όταν πρόσεξε το χτύπημα της κι εκείνη γέλασε .  Το είχε σκεφτεί καλά και δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσει ξανά αυτό το άντρα για κανένα λόγο να την πληγώσει .  Είτε σωματικά είτε ψυχολογικά . 

"Είναι που μ'αρέσει ... Μην δίνεις σημασία.." του ανταπέδωσε προσπαθώντας να σηκωθεί  ενώ εκείνος έκπληκτος από την απάντηση της γύρισε μια φορά το σκοινί γύρω από τα χέρια του .

"Θα στην κόψω αυτή τη γλώσσα μια μέρα να μου το θυμάσαι ..." είπε και προχώρησε προς το μέρος της κλείνοντας πίσω του την πόρτα . 

"Όσες πιθανότητες υπάρχουν να γίνεις άνθρωπος βλεπω πως εκμηδενίζονται  ακόμα πιο πολύ ..." του είπε και έκανε ένα βήμα χωρίς φόβο μπροστά του . Πλέον σε απόσταση 2 μόλις μέτρων αντάλλαξαν ματιές γεμάτες μίσος μεταξύ τους , μπορεί να μην το έβλεπαν αλλά οι σπίθες που έβγαζε ο ένας προς τον άλλο απειλούσαν ήδη την κατάσταση μεταξύ τους .

"ΚΛΕΙΣΕ ΤΟ ΓΑΜΩΣΤΟΜΑ ΣΟΥ ΕΠΙΤΈΛΟΥΣ!" Ένα βήμα ήταν αρκετό για να σηκώσει ξανά το χέρι του επάνω της κι εκείνη φυσικά αδιαφορώντας για όσα έρχονται δεν έκανε καμία προσπάθεια να ξεφύγει . 

"Στο είπα και χθες ... χτυπά με όσο αντέχεις ...χτυπά με κι άλλο .. ΠΙΟ ΠΟΛΎ!!! ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΆ !!!" Ούρλιαξε τις τελευταίες τις λέξεις κι εκείνος σαν να το εξέλαβε ως διαταγή έπεσε σαν θηρίο επάνω της χτυπώντας την με μανία . της εδωσε 3 συνεχόμενα  χαστουκια και στο τελευταίο την έσπρωξε με αρκετη δύναμη ..

Κατέρρευσε...
Λύγισε...

Η Catalina βρέθηκε στα γόνατα, τα χείλη της σκισμένα ζωγραφισμένα σαν σε χαρτί κατακόκκινα πλέον... Ένα μικρό κόψιμο που προήλθε από το μεγάλο του δαχτυλίδι στόλιζε το δεξί της μάτι από την κάτω πλευρά αλλά εκείνη απλά χαμογελούσε με το κεφάλι της χαμηλά ...

"Με επιβεβαιώνεις...." ειπε σιγανα τραβώντας την προσοχή του.

"ΣΚΆΣΕ ΡΕ !! ΑΠΛΆ ΣΚΑΣΕΕ ! ΒΟΥΛΩΣΕ ΤΟ ΠΏΣ ΑΛΛΙΏΣ ΝΑ ΣΤΟ ΠΩ ?" είπε εξαγριωμένος μπροστά της

"Μπορείς να με σκοτώσεις και να τελειώνουμε..." του απάντησε ήρεμη και σκούπισε τα χείλη της

"Δεν θα στο κάνω τόσο εύκολο ... σήκω!" Διέταξε κι εκείνη δεν υπάκουσε ...

"ΕΊΠΑ ΣΉΚΩ ΠΟΥ ΝΑ ΣΕ ΠΆΡΕΙ Ο ΔΙΆΟΛΟΣ!" Προσπαθώντας να συγκρατήσει τον εαυτό το γονάτισε μπροστά της και έπιασε το πηγούνι της σηκώνοντας το κεφάλι της για να τον κοιτάει . 

"Δεν σημαινεις τίποτα για μένα ..Ότι έγινε χθες βγαλτο από το όμορφο κεφαλάκι σου ... Και τώρα σαν καλό κορίτσι σήκω επάνω και μην με αναγκάσεις να κάνω χειρότερα" της είπε κοιτώντας την στα μάτια ...

Για τον Ian η απόφαση να την διώξει ήταν η μοναδική του επιλογή . Αυτή η κοπέλα είχε κάτι επάνω της και τον τραβούσε μανιωδώς ...Ήταν κακή επιρροή όμως, πρώτη φορά εκείνη τη μέρα στην έπαυλη κάποιος του αντιστάθηκε και του έβγαλε γλώσσα κι εκείνος αντι να την σκοτώσει την πήρε μαζί ... συναισθήματα ανάμεικτα και με αρκετά από αυτά δυσνόητα κυριαρχούσαν μέσα του , αλλά ένα ήταν σίγουρο για τον Ian . Η Catalina έπρεπε να φύγει αλλιώς θα την σκότωνε και αυτό ήταν κάτι που αυτή τη στιγμή δεν ήθελε να κάνει .  Του πέρασε η ιδέα φυσικά τώρα που θα την έστελνε πίσω να την τοποθετήσει απευθείας σε ένα από τα μπουρδελα αλλά ακόμα δεν την εμπιστευόταν για να την άφησει να περιφέρεται.

"Αυτό το κατάλαβα και χθες μην ανησυχείς . " ειπε σαρκαστικά και σηκώθηκε.  Άπλωσε μπροστά τα χέρια της χωρίς να πάρει λεπτό τα μάτια της από πάνω του . Αν κάποτε αυτή η κοπέλα είχε υποστεί τόσα πολλά αυτή τη στιγμή έμοιαζε σαν να μην την είχε αγγίζει ούτε ο άνεμος ... με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια της να τον καρφώνουν ορθωσε το ανάστημά της και νωχελικά περιμένε.

"Εμπρός λοιπόν! Δεν θα με δεσεις?"του είπε 

"Κοίτα εκεί που θα πας να είσαι καλό κορίτσι...Μην ακούσω τίποτα θα έρθω προσωπικά να σε σκοτώσω ξηγηθηκαμε ? " της είπε καθώς πλεον την είχε τραβήξει κοντά και της έδενε τα χέρια

Ολη αυτή η περίεργη και αρρωστημένη αίσθηση που υπήρχε μεταξύ τους ήταν απλά απερίγραπτη. Εκείνος την χτύπησε αρκετές φορές, έκανε έρωτα μαζί της , την χτύπησε πάλι και τώρα τη διώχνει ... πάραυτα όμως αυτή τη στιγμή καθώς το δέρμα του ακουμπάει το δικό της το μόνο που έχει κρατήσει εκείνος από όλα αυτά και το θεωρεί απαράδεκτο είναι οι αναστεναγμόι της μέσα στο αυτί του. 

"Και που θα πάω?" Τον ρώτησε όταν ολοκλήρωσε τον κόμπο στα χέρια της ..

"Αυτό δεν σε απασχολεί ..θα πας όπου θα σε στείλω και θα σου δώθουν εντολές. Από εκεί και πέρα τελειώσαμε " κοίταξε για λίγο το γυμνό της κορμί και  με μια κίνηση έβγαλε την μπλούζα του . Το βλέμμα της περιπλανήθηκε  για λίγο στα αμέτρητα τατουάζ του και το κορμί του αλλά αρνήθηκε να  επιτρεψει συον εαυτο της να νιώσει ...

"Σκότωσε με γαμωτο ! Δεν θελω να παω πουθενά δεν θέλω να ζήσω το καταλαβαίνεις?" Του είπε κι εκείνος χωρίς να μιλάει της πέρασε την μπλούζα του από το κεφάλι . σε άλλη περίπτωση θα ήταν εξαιρετικά σέξυ η παρουσία της ... Η μπλούζα  μακριά, της έφτασε μέχρι τους γοφούς αλλά  καθώς είχε και δεμένα χέρια έμοιαζε απλά σαν τσουβάλι.  Η μυρωδιά του ήταν αποτυπωμένη πανω της και  γέμισε τα πνευμόνια της αμέσως . 

Με μια κίνηση ο Ian την έσπρωξε δυνατά ανοίγοντας την πόρτα δίχως να πει άλλη κουβέντα .  Ήξερε πως αν έλεγε ο διάλογος που θα άνοιγε δεν θα ήταν
καλός για εκείνον.

Η πόρτα άνοιξε διάπλατα και ο κρυος καιρός έκανε την εμφάνισή του . Η βροχή ήταν ακόμα δυνατή και μόλις η πόρτα άνοιξε αμέσως ένα από τα δύο μαύρα τζιπ έκανε όπισθεν για να χωθεί κάτω από το σκεπαστρο .πάρκαρε και το πορτ μπαγκαζ άνοιξε  . Άντρες ήρθαν δεξιά και αριστερά κοιτώντας αυτό το τόσο πολύτιμο πράγμα που θα μετέφεραν απόψε . 

της έριξε μια ακόμα μάτια πριν την πετάξει μέσα, στα μάτια της ήταν ζωγραφισμένη η απόλυτη τρέλα... Δεν ήξερε που πήγαινε ούτε τι θα έκανε στο καινούριο περιβάλλον. Δεν ήθελε να γίνει υποχείριο κανενός ξανά.

χωρίς να υπάρχει κανένας απολύτως λόγος  απομάκρυνε τους άντρες που είχαν μαζευτεί τριγύρω τους με ένα του νεύμα και έσκυψε προς το μέρος της ... της είπε κάτι που για εκείνη ήταν η δύναμη ... Από την πλευρά του ένιωθε ένας μαλακας που της το είπε... τέρμα αδικαιολόγητος, ένιωθε σαν όλους εκείνους τους άντρες που ξεφτιλιζονται για μια γυναίκα αλλά πλέον ήταν αργά ...

Τα μάτια της έλαμψαν...

"Ευχαριστώ ..."του ειπε χωρίς να βγάζει φωνή κουνώντας μόνο τα χείλη της και κοιτώντας τον ξανά για μια τελευταία φορά η πόρτα έκλεισε,  η μηχανή από το τζιπ άναψε ενώ το διαφανο τζάμι που πλέον τους χώριζε δήλωνε πως δεν υπάρχει γυρισμός ...Δεν υπάρχει καν ελπίδα ..Δεν θα τον ξαναδεί και όλα τελείωσαν ...

Μπορεί να πληγώθηκε πολύ ...Μπορεί να έζησε πολλά ... Τώρα όμως δεν θα πάλευε για τον εαυτό της .. Τώρα θα πάλευε για εκείνη ξανά ...Η ζωή της θα είχε νόημα και δεν θα ήταν άλλο από την προστασία της ...

"Έρχομαι Clarisa ..." ψιθύρισε και έκλεισε τα μάτια της ...Ο δρόμος ήταν αρκετά ανώμαλος και τα σκαμπανεβάσματα αρκετά εκείνη όμως ήταν χαρούμενη...

Δεν ήξερε που την είχε στείλει αλλά ήξερε πως θα ήταν μαζί της ...

Αγάπες μου έρχονται πολλά ... Σας φιλώ ❤  ο Ίαν έκανε την επιλογή του ...Ποια είναι αυτή ακριβώς όμως και τι αποτελέσματα θα φέρει θα το μάθουμε στην πορεία ...