"Εγώ σου είπα ότι με πονάς...κι εσύ με πόνεσες ακομα περισσότερο... Εγώ σου είπα πίστεψε με κι εσύ μου έδωσες μια και βρέθηκα στο γκρεμό... Μην μου ζητήσεις ποτέ συγχώρεση...Δεν έμεινε τίποτα μέσα μου για σένα. "

"Που νομίζεις ότι πας ?" Την ρώτησε και την τράβηξε από το μπράτσο. Κρατώντας την σταθερή, κόλλησε το κορμί της πάνω στο τοίχο ενώ με το αλλο χέρι έπιασε την αρχή του πουκαμίσου της σκίζοντας το.
Τα κουμπιά πετάχτηκαν δεξια και αριστερά ενώ η Καταλινα με το χέρι της προσπάθησε μάταια να κρύψει την γύμνια της.

Ετρεμε ολόκληρη. Λίγο ο φόβος, λίγο το άγγιγμα του δεν ήθελε και πολύ ... Η αντίδραση ήταν εμφανής στο σώμα της.

"Τι διάολο είναι αυτά?" Στην ερώτηση του δεν υπήρχε απάντηση και για κακή της τύχη τα σημάδια από τα χέρια του Γουες στον λαιμό της έμοιαζαν με ρουφηγματα . Βέβαια ο Ίαν δεν ήταν κανένας ηλίθιος αλλά και πάλι εκείνη τη στιγμή προβληματίστηκε. Η καταλίνα δεν απάντησε.

"Ρώτησα κάτι, τι διάολο είναι αυτά τα σημάδια?" Ξαναείπε πιο δυνατά αυτή τη φορά.

Εκείνη γύρισε το πρόσωπο της στο πλάι,ήξερε πως αν συνεχίσει να τον κοιτάζει θα βάλει τα κλάματα.Θα λυγίσει σαν ένα στάχυ...

"Καταλίνα μην παίζεις με την υπομονή μου ! τελευταία φορά που σε ρωτάω τι είναι αυτά τα σημάδια?"

Κάτι μέσα της άναψε , νευρίασε... Στο μυαλό της ήρθαν όλα όσα της έκανε ο αδερφός του αυτούς τους μήνες και αντέδρασε παρορμητικά.  Ο ουρανός της σκοτείνιασε και η καταιγίδα δεν άργησε να έρθει. 

"Εχασες το δικαίωμα να με ρωτάς!! και τώρα άντε μου στο διάολο...!"
Φωναξε δυνατα και  τον έσπρωξε.

Ετρεξε γρήγορα στο δωμάτιο που της υπέδειξαν ότι είναι της Έμιλυ και μπήκε μέσα.Δεν σκεφτόταν καθαρά και αυτό ήταν γεγονός την δεδομένη στιγμή. 

"Δεν σου Έμαθαν να χτυπάς?"
Είπε η Έμιλυ η οποία μόλις είχε βγει από το μπάνιο. Τυλιγμένη με μια μικροσκοπική πετσέτα η οποία έκρυβε τα βασικά, την κοιτούσε ήρεμη.  Αυτό ήταν και ένας από τα χαρακτηριστικά της ... Η ηρεμία που είχε ανεξαιρέτως κατάστασης. 

"Συγνώμη κυρία , δεν θα επαναληφθεί" Η εμιλυ την η οποία  δεν είχε αντιληφθεί την κατάσταση στην οποία βρισκόταν  έκανε ενα βημα πιο κοντα της και συνηδητοποιησε ότι κατι ειχε συμβεί.

"Γιατί είσαι έτσι?" τη ρώτησε αλλά η Καταλινα   δεν ειχε απάντηση ...έμοιαζε σαν τρελή , το πουκάμισό της ξεσκισμενο, η αυστηρη της κοτσιδα ειχε χαλασει ενω στα νατια της εβλεπες την συγχηση που επικρατουσε μεσα της .

" Με συγχωρείτε,  Απλά καθώς ερχόμουν έπεσα. Το πουκάμισό μου πιάστηκε στο πόμολο της σκάλας και σκιστηκε " είπε την πρώτη δικαιολογία που της ήρθε στο μυαλό και η Έμιλυ δεν το πίστεψε. Έμαθε να αναγνωρίζει τον ψεύτη από χιλιόμετρα.

"Μάλιστα ...για πλησίασε λίγο πιο κοντά μου." Ο τόνος της δεν άρεσε καθοκου στην Καταλινα αλλά υπάκουσε τρομαγμένη. Είχε ακούσει από το προσωπικό για εκείνη. Ήταν μια αδίστακτη γυναίκα και αρκετά ύπουλη.

Με δύο βήματα βρέθηκε κοντά της.
Οπως ήταν λογικό η Έμιλυ Παρατήρησε τις μελανιές απευθείας.  Αποφάσισε να μην πει λέξη προς το παρρον .

Έκανε έναν κύκλο γύρω της και την επεξεργάστηκε. Παρά την κατάσταση της η ομορφιά δεν μπορούσε να κρυφτεί... Η Καταλινα ήταν από τις γυναίκες που ακόμα και ένα απλό τσουβάλι να φορούσε θα έδειχνε πανέμορφη. 

"Πόσα κιλά είσαι?" Η ερώτηση που εκανε αυτή τη φορά παραξένεψε την Καταλινα.

"Με συγχωρείτε αλλά δεν έχω απάντηση σε αυτό που με ρωτάτε , έχω να ζυγιστω από τα 8 μου ..." είπε την αλήθεια χωρίς να φοβάται. Δεν υπήρχε και κάτι που να την τρόμαζε αυτή τη στιγμή εκτός φυσικά από τον Ίαν και τις επιπτώσεις που θα είχε πάνω της η επαφή τους .

"Μάλιστα..." ξαναείπε η Eμιλυ , γύρισε την πλάτη της   πηγαίνοντας προς την ντουλάπα χωρίς να την ενδιαφέρει.  Πέταξε κάτω την πετσέτα  και η Καταλινα εμεινε άναυδη στο θες να.
Το γεμάτο με τατουάζ κορμί της έδειχνε ακόμα πιο εντυπωσιακό.

"Ξέρεις η δουλειά μου δεν είναι εύκολη, την απολαμβάνω όμως... μ'αρέσει να βλέπω την απόγνωση στα μάτια τους όταν τους σκοτώνω..." μονολογισε και πηρε στα χέρια της το φόρεμα που υπήρχε στο κρεβάτι. 

"Μήπως μπορείς να έρθεις να με κουμπώσεις?" Είπε καθώς το ανέβασε.

Η Καταλινα υπάκουσε.

Η πόρτα ανοιξε αποτομα και ένας χαμογελαστός Ίαν μπήκε μέσα.

"Μάλλον δεν σου εμαθαν ουτε κι εσενα να χτυπάς ...." Σχόλιασε η Εμιλυ κι εκείνος  γέλασε...

Η Καταλινα δεν τόλμησε να γυρίσει. 

"Πιστεύω πως είναι περιττό αυτό  μεταξύ μας,έτσι δεν είναι μωρο μου?" Ο Ίαν πλησίασε αρκετά.

Η κραυγή έφτασε μέχρι τον ουρανίσκο της αλλά δεν βγήκε ποτέ...Την έπνιξε αρκετά καλά...Όπως έμαθε να κάνει με όλες τι κραυγές της τον τελευταίο καιρό. Από την άλλη όση δύναμη και αν έβαζε οι φυσιολογικές αντιδράσεις του κορμιού της δεν έπαυαν να υπάρχουν...

Κουμπωνε  το φόρεμα της και τα χέρια της άρχισαν να τρέμουν ,κάτι που δεν πέρασε απαρατήρητο από την Έμιλυ.

"Ίαν πέρασε εξω!" Είπε αυστηρά. 

"Κι αν δε θέλω? Σε μια ώρα έχουμε συνάντηση εξάλλου. " περπάτησε σιγάνα, σκουντηξε  την Καταλινα και την έκανε στην άκρη. 

"Πάρε δρόμο!" Ακούγοντας τον η Εμιλυ γύρισε  αποτομα προς το μέρος του.

Κοίταξε μια φορά τον Ίαν και μετά εκείνη ... Δεν μιλούσε, είχε σκύψει ξανά το κεφάλι και με τα χέρια της κρατούσε το σκισμένο πουκάμισο. 

"Δεν άκουσες ρε ? Σήκω φύγε από δω μέσα !" Την έπιασε από το μπράτσο βίαια, την έσυρε μέχρι την πόρτα  και την πέταξε κυριολεκτικά από δωμάτιο. 

Η Καταλινα έπεσε στο πάτωμα και ο Ίαν την αγριοκοιταξε.

"Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να πω κάτι πάνω από δύο φορές δεν θα έχουμε καλό τέλος κατάλαβες?" Δίχως να περιμένει απάντηση της έκλεισε την πόρτα στα μούτρα.

Η καρδιά της δεν άντεξε... Η βίαιη συμπεριφορά του δεν θύμιζε σε τίποτα την γλυκειά αίσθηση που της χάρισε εκείνη την βράδυα...

"Άφησε με ..."  της είχε πει κι εκείνη τον άφησε... Αφέθηκε και η ίδια στα χέρια του ... πίστεψε...

Σκούπισε τα δάκρυα από τα μάτια της και σηκώθηκε.  Το απότομο κλείσιμο της πόρτας από το δωμάτιο της Κλαρισας ακούστηκε όταν γύρισε προς το διάδρομο. 

Έλυσε τα πλούσια  μαλλιά της και πήγε στο δωματιο της . Δυστυχώς ήταν το μοναδικό που δεν είχε κλειδί γιατί αν είχε θα έκανε δύσκολη την δουλειά του Γουες .

Μπήκε μέσα και έπεσε στο κρεβάτι. Δεν ήθελε να ζει ... κι όμως έπρεπε... θυσιαζε τον εαυτό της στο βωμό της ανθρωπιάς... της συμπόνιας για το μικρό κορίτσι που είχε δίπλα της ...

15 λεπτά πριν ....  (Ίαν pov)

"Αυτό γουστάρω σε σένα μωρό μου ... Αυτό το γαμημένο το τσαμπουκά σου ..." λέω σιγάνα και γελάω... Την βλέπω να μπαίνει στο λάθος δωμάτιο αλλά ξέρω πως θα ανταπεξελθει...   11 μήνες πέρασαν και αυτό το πλάσμα κράτησε επάξια την θέση του μέσα μου ...

Δεν ξέρω τι διάολο μου συμβαίνει , και αυτες οι μελανιές της ... θα τρελαθώ μα τω Θεό... Ούτε μια ματιά δεν μου έριξε από την ώρα που πάτησα το πόδι μου ... Αν της έχει κάνει κάτι θα τον σβήσω... θα τον στείλω στη μάνα μας μια ώρα αρχύτερα!!!

Απο την άλλη ρε πουστη αυτα τα σημάδια έμοιαζαν τόσο πολύ με ....
ΜΠΑΑΑΑ γάμησέ το !!!ούτε καν να το σκέφτομαι δεν θέλω...

Καλύτερα να πάω να κάνω ένα μπάνιο να χαλαρώσω πριν βρεθώ και με την Εμιλυ... Και αυτό το κορίτσι δηλαδή επέμενε να έρθει! Είμαι σίγουρος πως θέλει να μου σπάσει τα νεύρα!

Γυρίζω αλλά μπροστα μου βλέπω εκείνο το μικρό κορίτσι... Αυτή είναι η ευκαιρία μου να μάθω...

"Έλα εδώ εσύ!" Λέω και με πλησιάζει. 

"Μάλιστα κύριε..." Ο τρόπος της όμως είναι περίεργος... θα ορκιζόμουν πως μας ειδε. 

"Πώς περνάτε στο σπίτι?" Ρωτάω και γελάει. 

"Μια χαρά.  Τρώμε και κοιμόμαστε.  Βέβαια κάνω αρκετές δουλειές και κουράζομαι αλλά η Καταλινα λέει πως έτσι πρέπει. " Η απάντηση της δεν με καλύπτει όμως... Μια χαρά με μελανιές δεν πάει!!

"Να σου πω ,αφού είστε μια χαρά η Καταλινα γιατί είναι μελανιασμενη?" 

Η αντιδραση της είναι περιεργη ..  πριν γελασε και τωρα κατεβασε μούτρα .. Εγώ καλά έλεγα πως αυτό το μικρό είναι καθυστερημένο!

"Δεν είναι ακριβώς μελανιές κύριε..."

"Και τότε τι είναι?"

"Εμ ... να ... ξέρετε καμία φορά ο κύριος Γουες πηγαίνει στο δωμάτιο της ... Και... " τι διάολο??? Τι λεει??

"Και ????" Ρωτάω ανυπόμονα... αν την έχει ακουμπήσει θα τον σκοτώσω!!!

"Δεν ξέρω πως να το πω ... να, κάνουν αυτά που είναι για μεγάλους... καμία φορά η Καταλινα κοιμάται και στο δωμάτιο του ... Η εκείνος στο δικό της ... ξέρετε μια φορά τους άκουσα να γελάνε.  Δεν μου άρεσει γιατί αναγκάζομαι να κάνω και τις δικές της δουλειές και κουράζομαι... εκείνη περναει την μέρα της με τον κύριο Γουες και δεν μου δίνει και πολύ σημασία.  Κατά τα άλλα όμως δεν έχω παράπονο.  Τρώω και πίνω "

Τι είπε? Ίσως δεν κατάλαβα καλά... Δεν μπορεί!!! Δεν γίνεται να συμβαίνει αυτό το πράγμα...

"Μπορείς να πας στο δωμάτιο σου! Και τσιμουδιά σε κανένα για την κουβέντα μας !"της λέω αλλά κοντοστεκεται ...
"Θέλεις να μου πεις τίποτα άλλο?" Ρωτάω και γνέφει...
"Λεγε λοιπόν..."

"Εμ ... Μια μέρα η Καταλινα έπεσε καταλάθος επειδή την σκουντηξα . Και έγινε χαμός στο σπίτι... "

"Μόνο αυτό?" Ρωτάω και βουρκωνει...
Κάτι δεν πάει καλά εδώ...

"Ξέρετε μου είναι δύσκολο... Είμαι και μικρή δεν καταλαβαίνω και πολλά άλλα η Καταλινα άρχισε να ουρλιάζει... έλεγε πως σκότωσα το μωρό της και έπιανε την κοιλιά της και μετά ήρθε ο γιατρός... Και... να ... " αρχίζει να κλαιει... αισθάνομαι την πίεση μέσα μου να μαζεύεται.. Θέλω να τα κάνω όλα πουτανα ...

"Μίλα... Δεν θα σε πειράξω.."

"Και... Και από ότι κατάλαβα περίμενε μωρό με τον κύριο Γουες αλλα σας ορκίζομαι δεν ήθελα να του κάνω κακό... 5 μέρες δεν έφαγα τίποτα εκτός φυσικά από ξύλο... Όταν η Καταλινα συνήλθε μου είπε πως θα με στείλει στο δρόμο...Αλλά όλα άλλαξαν όταν είπατε ότι έρχεστε... "

Μπορώ να βγάλω το όπλο...να πυροβολισω αυτό το μαλακισμενο μπροστά μου και να κάψω αυτό το μπουρδελο που λέγεται σπίτι!!!

'Φύγε!" Λέω και εξαφανίζεται. 

Κάθομαι κάτω και προσπαθώ να αναλογιστω όσα είπε... μωρό ? Να κάνει μαζί του παιδί? ... Δεν μπορω... το κεφακι μου πάει να σπάσει και... Και θέλω να ουρλιάξω! Η κοπέλα που γνώρισα δεν έχει καμία σχέση με όλα αυτά... τι διάολο έγινε μέσα σε αυτούς τους μήνες? Θα την ισοπεδωσω και αυτή τη πουτανα αλλά και τον τον άλλο τον πουστη!

"Θα σε κάνω να βλαστημισεις που γεννήθηκες!!!! ΘΑ ΣΕ ΚΑΤΑΣΤΡΈΨΩ!"

Λέω δυνατά και σηκώνομαι... θα βρω την ηρεμία που χρειάζομαι και θα τα κάνω όλα όπως πρέπει...

Φτάνω έξω από την πόρτα της Εμιλυ ... πιάνω το όπλο... Αλλά.. Όχι!Δεν θα κάνω χάρη σε κανένα... Όχι ακόμα... Όχι τώρα....

"Θα σε διάλυσω..." ψιθυρίζω και ανοίγω την πόρτα.

Σας φιλώ