"Για κάθε τέλος υπάρχει και μια αρχή..."

Το νεκρό του κορμί έπεσε στο πλάι, η Καταλινα κοίταζε σοκαρισμένα το αίμα που άρχισε να βγαίνει από τα χείλη του. Τα μάτια του ηταν ακόμα ανοιχτά. Ο οργανισμός αντέδρασε στον θάνατο και το διάφανο δάκρυ κύλησε από το μάτι του ακόμα κι αν δεν υπήρχε ζωή μέσα σε εκείνο το σώμα πλέον.

Ένιωσε κάποιον να την σηκώνει,αλλά δεν μπορούσε να ξεκολλήσει το βλέμμα της από τον Γουες. Λίγα δευτερόλεπτα πριν θα την βίαζε. Θα έπαιρνε όσα ο αδερφός του της χάρισε απλόχερα το προηγούμενο βράδυ. Θα χάραζε καινούρια μαχαιρια. Θα άνοιγε ξανά τις πληγές.

Όταν εκείνος μπήκε στο δωμάτιο το ένιωσε πως τίποτα δεν θα βγει σε καλό. Δεν ήθελε να την αγγίξει ξανά,ούτε αυτός αλλά ουτε και κανένας άλλος. Θεωρουσε τον εαυτο της παραδομενο μονο σε εκείνον.  Όσες φορές κι αν ούρλιαξε από μέσα της το όνομα του άλλες τόσες έκλαψε καθώς ένιωθε τα χέρια του Γουες πάνω στο κορμί της. Δεν θα αντεχε ακομα ένα βιασμο . Ειδικά μετα την βραδια με τον Ιαν. Της το υποσχέθηκε εξαλλου .

«Μίλα μου μωρό μου , μιλά μου !» Φώναξε ο Ίαν καθώς την είχε να έχει χάσει επαφή με την πραγματικότητα. Είχε κλείσει τον εαυτό της στο κόσμο του εφιάλτη και της απελπισίας. Δεν άκουγε  , δεν αντιλαμβανόταν τι συμβαίνει γύρω της .

«Ξάπλωσε την γαμωτο στο κρεβάτι!» Είπε η Εμιλυ που ήταν πίσω του κι εκείνος τη σήκωσε αγκαλιά. Την τοποθέτησε στο κρεβάτι και έκατσε δίπλα της .

30 λεπτά πριν …

Έβαλε μπρος το αυτοκίνητο και ξεκίνησε για να πάει να τον βρει . Δεν μπορούσε να περιμένει άλλο. Ο Ίαν έπρεπε να μάθει την αλήθεια και εκτός αυτού έπρεπε να τον προειδοποιήσει. Ο Γουες κάτι ετοίμαζε και δεν ήταν καλό. Αφού κάθε προσπάθεια να τον βρει στο κινητό έπεσε στο κενό αποφάσισε να πάει προς τα κεντρικά γραφεία τους που δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια τεράστια αποθήκη λίγο έξω από την πόλη.  Κοίταξε το ρολόι της . Η απόσταση ήταν 20 λεπτά. Πάτησε το γκάζι στο τέρμα.  Δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσει να χαθεί κι άλλος χρόνος.  Ο καιρός δεν την βοηθούσε καθόλου αλλά η επιμονή της ηταν μεγάλη.

Κάπου στα μισά της διαδρομής όμως  το κινητό της χτύπησε. Κοίταξε το όνομα του στην οθόνη και από τον ενθουσιασμό της παραλίγο να χάσει τον έλεγχο του αυτοκινήτου. Πάτησε την ανοιχτή ακρόαση και επικεντρώθηκε στο δρόμο. 

«Που στα κομμάτια είσαι γαμωτο ; νομίζω πως η Καταλινα κινδυνεύει! « είπε γρήγορα.
«Τι λες ; ειμαι στην αποθήκη τι διάολο έγινε; Μα το Θεό μιλά αμέσως» Η αυστηρή του φωνή έβγαζε προς τα έξω την επιθετικότητα που ένιωθε για τον Γουες από το πρωί. Δεν πίστευε πως με εκείνον εδώ θα ήταν ικανός να κάνει κάτι στην  Καταλινα αλλά ξεγελαστηκε.

«τον είδα να δίνει λεφτά στη Κλαρισα.  Το γεγονός πως δεν την σκότωσε δείχνει το ποσό θολωμενος είναι . Δεν ξέρω που πήγε αλλά αν πήγε σπίτι έχω την εντύπωση πως η Καταλινα κινδυνεύει το καταλαβαίνεις? Αλλάζω πορεία τσακίσου κι έλα σπίτι τώρα!» Φυσικά και ο Ίαν δεν περίμενε την προτροπή της. Είχε ήδη κλείσει το τηλέφωνο μόλις άκουσε πως η ζωή της μπορεί να βρίσκεται σε κίνδυνο.  Άρπαξε τα κλειδιά από την μηχανή χωρίς να τον νοιάζει ο καιρός.  Μέσα στο μυαλό του υπήρχε μόνο ο τελικός προορισμός.  Υπήρχε μόνο εκείνη. 

Παρόν

«Εξαφάνισε αυτό το καριολη από δω μέσα!» Είπε δυνατά και η Εμιλυ βγήκε από το δωμάτιο.  Όταν είχε φτάσει έξω από το σπίτι  πέτυχε τον Ίαν λίγα μέτρα πιο μπροστά.  Η μηχανή ήταν πεταμενη στην μπροστινή πόρτα σημάδι πως ήταν τρελαμένος. Οι φρουροί του σπιτιού δεν τόλμησαν να κάνουν ούτε μια κίνηση κατά του . Ήξεραν πως με τον ίδιο το θάνατο δεν παίζεις .

Κοίταξε όλο το προσωπικό που είχε μαζευτεί σύσσωμο έξω από το δωμάτιο και αναστέναξε. Ο Ίαν δεν δίστασε να πυροβολήσει τον ίδιο του τον αδερφό. Η Εμιλυ ήξερε πόσο απρόβλεπτος ήταν αλλά δεν φαντάστηκε ποτέ αυτή τη κατάληξη.  Ίσως ξύλο , ίσως απομάκρυνση από το σπίτι αλλά ποτέ της τον θάνατο. 

«Τι κοιτάτε έτσι; Μπείτε μέσα και βγάλτε έξω αυτό που θα αντικρυσετε .» Τους ειπε αλλα κάνεις δεν κουνήθηκε. Ο Ίαν στεκόταν πίσω της . Κρατούσε την Καταλινα αγκαλιά. Την είχε τυλίξει με το σεντόνι  και δίχως να πει κουβέντα τους προσπέρασε. Κλώτσησε δυνατά την πόρτα του δωματίου του και μπήκε μέσα.

Την εναποθεσε στο δικό του κρεβάτι, στον δικό του κόσμο.  Σε έναν κόσμο που δεν θα την άγγιζε ποτέ κανένας.  Η σκηνή με τον Γουες να την ακουμπάει λυσσασμένα στα πιο κρυφά της σημεία έμεινε χαραγμένη στο κεφάλι του . Ένα  δευτερόλεπτο πριν πατήσει τη σκανδάλη γύρισε τον χρόνο πίσω..

........

«Δεν έχουμε κανέναν. Η μαμά πέθανε, ο μπαμπάς το ίδιο.. Δεν μπορω να φανταστώ τη ζωή μας ..»

«ούτε κι εγώ και φοβάμαι…»

«Δεν θα αφήσω κανέναν να σας πειράξει ποτέ… Εγώ θα γίνω μάνα και πατέρας.  Μην φοβασαι Ντάνιελ,ούτε εσύ Γουες.  Σε λιγα χρόνια θα κατακτήσουμε το κόσμο! Θα φτάσουμε στη κορυφή.  Κανείς δεν θα διαλύσει την γροθιά μας ! Εμπρός! Ενώστε τα χέρια σας !»

........

Κάποτε του ορκίστηκε πως δεν θα τους χώριζε κάνεις, λίγα λεπτά πριν όμως έσπασε τον όρκο… Βλέποντας τον αηδιάσε … Ο Γουες είχε πάρει την κατρακύλα . Και δυστυχώς για τον Ίαν άργησε να το καταλάβει.

Κοιτούσε τα σκισμένα της χείλη, το κοκκίνισμα κάτω από το μάτι της που μελανιαζε σιγά σιγά και τον έπιανε πανικός. Τι θα γινόταν αν αργούσε ένα λεπτό… ένα ολόκληρο λεπτό… 60 παραπάνω δευτερόλεπτα με εκείνον να προσπαθεί να την βιάσει.  Έριξε το φταίξιμο στον εαυτό του όμως . Δεν έβλεπε, δεν πίστευε πως ο Γουες άλλαξε. 

Δεν ήταν λίγες οι φορές που τα εμπορεύματα έβγαιναν λειψά… δεν ήξερε τι διάολο έκανε τα λεφτά , τα μόνα χαρτιά που βρήκε ήταν διάφορες διευθύνσεις , σε ένα χαρτάκι είχε γραμμένες ανά μήνα και μια διαφορετική.  Τις είχε κρατησει και όταν θα έφτανε η ώρα θα έκανε και την ανάλογη έρευνα. 

«Καταλινα; Είσαι καλά μάτια μου ;» Είπε και την κούνησε ελαφρά.  Εκείνη έκλαψε. Όχι για τον Γουες ούτε για τον βιασμό. Έκλαψε γιατί κατάλαβε πως σε αυτό το κόσμο δύσκολα επιβιώνεις.  Πώς παραλίγο να χάσει αυτό που αγάπησε μέσα σε μια βραδιά. Γι αυτό έκλαιγε… Γιατί η αλήθεια της  ήταν πιο τρομακτική από ότι φανταζόταν.

«Αυτή είναι η τελευταία φορά που βγαίνουν από τα μάτια σου δάκρυα…»  ξάπλωσε δίπλα της και την αγκάλιασε.  Δεν τον ενδιέφερε ούτε η φασαρία που επικρατούσε στο σπίτι Ούτε τίποτα.  Είχε αρκετές σκοτούρες για το αύριο.  Το σήμερα όμως ήταν δικαιωματικά δικό της .

Το πρωί τους βρήκε αγκαλιασμενους , εκείνη κουρνιαζε σαν μωρό στην αγκαλιά του. Μπορεί να είχε κλειστά τα βλέφαρα του αλλά δεν κατάφερε να κλείσει μάτι . Σηκώθηκε όσο πιο αθόρυβα μπορούσε και έβγαλε το κεφάλι του από την πόρτα κοιτάζοντας  το διάδρομο. 

«Τους έδωσα όλους άδεια.  Βασικά τους έδιωξα! « Είπε η Εμιλυ η οποία έκανε την εμφάνισή της στις σκάλες.

Κανωντας της νόημα να σωπάσει έκλεισε την πόρτα και βγήκε ολόκληρος από το δωμάτιο.

«Είσαι με τα καλά σου ;έδιωξες το προσωπικό; « της ειπε απάντησε κι εκείνη κούνησε το κεφάλι της .

«Πάμε στη κουζίνα.  Έχουμε μεγαλύτερα προβλήματα. « Η Εμιλυ είχε μάθει να λειτουργεί άψογα κάτω από οποιαδήποτε πίεση.  Βέβαια τα τελευταία γεγονότα τάραξαν την ιδιοσυγκρασία της .

Ο Ίαν κατά την παραμονή του στη Μπανγκόγκ της είχε αναφέρει για την Καταλινα σε ένα τηλεφώνημα και ήταν γνώστης της κατάστασης εξ αρχής. Αυτό όμως που την έκανε τόσο συγκροτημένο άνθρωπο ήταν πως παρά τα όσα διαδραματιζονταν γύρω της εκείνη κατάφερνε να επαναφέρει το μυαλό της σε λειτουργία. 

Έφτασαν στην κουζίνα. Σερβιρε ήρεμη μια κούπα με καφέ σε εκεινον κι έπειτα έβαλε και στον εαυτό της. Κάθισε απέναντι του και τον κοιτούσε.

«Δεν έχεις κλείσει μάτι έτσι;» ρώτησε και ο Ίαν κούνησε το κεφάλι του .

«Το σώμα του είναι ήδη στον προσωπικό γιατρό και τοποθετημένο στο ψυγείο. Υποθέτω αύριο το πολύ μεθαυριο πρέπει να γίνει η κηδεία . Ίαν; Έχεις καταλάβει τι έκανες έτσι;» ρώτησε και περίμενε την αντίδραση του.

«Όλη νύχτα δεν σκέφτομαι και κάτι άλλο.  Όσες φορές όμως κι αν έπαιξα την κασέτα κατέληξα στο συμπέρασμα πως θα έκανα πάλι το ίδιο… Είναι πάνω από τις δυνάμεις μου . Δεν άντεξα… την άκουγες κι εσύ ρε πουστη να ουρλιάζει από το διάδρομο.  Και όχι.  Πριν με ρωτήσεις θα σου πως ότι όσο σκληρό κι αν ακούγεται ,όσο κι αν αγαπούσα το ίδιο μου το αίμα δεν το μετάνιωσα. Αυτός είμαι Εμιλυ… Ίσως φταίω για την κατάντια του… το μόνο πράγμα που σκέφτομαι είναι ο Ντάνιελ ο οποίος δεν έχει ιδέα για τίποτα. Τον έχω αφήσει στο παράρτημα της Ιταλίας. Ούτε βδομάδα δεν κλείσαμε εδώ και δες πως γίναμε! « κοπάνησε την κούπα στο τραπέζι και σηκώθηκε.  Πέρασε τα δάχτυλα του κανωντας τις τούφες των μαλλιών του προς τα πίσω και αναστέναξε. 

«Την αγαπάς έτσι;» Αποκρίθηκε εκείνη και σταμάτησε καθε του κίνηση. 

«Τι είναι η αγάπη; Πού να ξέρω τι διάολο σημαίνει να αγαπάς; Δεν έχω αγαπήσει ποτέ μου !!!» Ύψωσε το τόνο της φωνής του και την κοίταξε.

«Αγάπη είναι αυτό που είπες λίγα λεπτά πριν … Δεν το μετάνιωσα….Αυτό είπες.  Για μένα λέγεται αγάπη.  Και όσο και να μην πιστεύω στην γαμημένη αυτή λέξη σαν έννοια αλλά και σαν συναίσθημα δυστυχώς υπάρχει και το κατάλαβα χθες . « Διατηρώντας την ηρεμία της συνέχισε να πίνει τον καφέ της .

«Τι σκατα θα κάνω μου λες ; Πώς θα το πω στον Ντανιέλ; Το ξέρεις πως του είχε  αδυναμία.  Δεν φοβάμαι την αντίδραση του αλλά την δικιά μου γαμωτο ! Δεν θα ανεχτώ από κανένα το παραμικρό για εκείνη.  Την είδες  ! Ένα κουρέλι έγινε… Καταλινα Μίλερ. Μοναχοκόρη.  Ο πατέρας της ο ίδιος την πούλησε και μάλιστα για  ένα ποταπο πόσο. Σκότωσε τη μάνα της με τα ίδια του τα χέρια. Όλα τα ξέρω γαμωτο !! Έψαξα καθε λεπτομέρεια , κάθε πτηχη της ζωης της όσο ημουν μακρια … Αυτό λέγεται αγάπη ή  παράνοια; « έκατσε στην καρέκλα.  Το κεφάλι του κόντευε να σπάσει.

«Γιατί ρε Ίαν… γιατί την έστειλες εδώ;» Την απάντηση την ήξερε. Αλλά ήθελε να την ακούσει από τον ίδιο.

«Γιατί τρόμαξα… ορίστε ευχαριστημένη; « Εκείνη τον κοίταξε και περίμενε. 
« έκανα έρωτα μαζί της … Έρωτα!!! Την χτύπησα… και ήθελα κι άλλο.  Το βράδυ που την είδα σε εκείνο το γαμημένο σπίτι το κατάλαβα. Δεν είχα αντικρύσει ποτέ στη ζωή μου τόσο όμορφο πλάσμα. Στην αρχή νόμιζα πως ήταν πόρνη. Ο τρόπος της όμως … οι κινήσεις, η προστασία που έδειξε προς την Κλαρισα, τα μάτια της που κοίταζαν τα πτώματα και παρά τα όσα περνούσε συνέχισε να νιώθει λύπη… όλα… όλα αυτά με τράβηξαν σε εκείνη.  Στο ξαναείπα… Της φέρθηκα σκαρτα αλλά έτσι θεώρησα πως ήταν το σωστό… δεν μπορούσα να αφήσω καμία γυναίκα να κυριεύσει το μυαλό μου το καταλαβαίνεις; Πες με μαλακά… πες με ηλίθιο αλλά το έκανα και δεν αλλάζει. «
Παρατηρούσε τις εκφράσεις του καθώς είχε βυθιστεί σε έναν μονόλογο δίχως σταματημό.  Δεν τον διέκοψε… ήξερε πως έχει να πει κι αλλά αλλά ξαφνικά σώπασε…

Κατέβασε το κεφάλι του και έκλεισε τα μάτια.

«Χθες το βράδυ…. Είδα στο κορμί της μια ουλή.  Δεν ήταν απλή ουλη Εμιλυ. Έμοιαζε με μαχαίρια στην κοιλιακή της χώρα… το διανοεισαι ; Κι αν αυτό το μαλακισμενο που ένας Θεός ξέρει γιατί ζει ακόμα είχε δίκιο; Και δεν εννοώ για τις σεξουαλικές επαφές… αν ο άλλος την βιαζε και την άφησε έγκυο; Δεν αντέχω να σκέφτομαι τίποτα.. Δεν μπορω άλλο…»

Η Εμιλυ σηκώθηκε.  Τον πλησίασε και τον αγκάλιασε απαλά.  Πότε ξανά δεν τον είχε αγκαλιάσει τόσα χρόνια που τον ήξερε.

« θα τα καταφέρουμε… θα τα μάθουμε όλα μόλις εκείνη συνέλθει.  Δεν είναι εύκολο και θέλει ειδική μεταχείριση… Έχει αγνή ψυχή, πονεμένη αλλά καθαρή.  Άφησε την να αναπνεύσει και όλα θα φτιάξουν.  Θα μιλήσω εγώ στον Ντανιέλ αν θέλεις.  Δεν θα είναι εύκολο αλλά πρέπει κάποιος να το κάνει. Ο μόνος λόγος που δεν σου λέω να τον εξαφανίσουμε να ξέρεις είναι γιατί…. Γιατί κάποτε και ο Γουες είχε ψυχή… γιατί ήταν άνθρωπος.  Δεν ξέρω πως κατέληξε σε αυτό το σημείο.  Είχα μάθει από έναν γνωστό πως ανώνυμα λίγα χρόνια πριν είχε αναλάβει την διατροφή μιας οικογένειας.  Ειλικρινά όμως από την στιγμή που πατήσαμε στο σπίτι δεν τον αναγνώρισα… Ας ταφεί τουλάχιστον. ..» άφησε ένα φιλί στο μάγουλο του και αποχώρησε από την κουζίνα.  Ήθελε κουράγιο η πράξη της… ποιος δεν θα θαύμαζε μια γυναίκα που έπνιξε την αγάπη μέσα της ; Ποιος δεν θα θαύμαζε μια γυναίκα που έβαλε πάνω από τον εαυτό της την ευτυχία του άλλου;

Μπορεί να μην το ήξερε κανένας αλλά η Εμιλυ πάντα ήταν ερωτευμένη με τον Ίαν… Γνωριζε όμως πως η δική του πλευρά ήταν ξεκάθαρη.  Την έβλεπε σαν αδερφή του. Με τα χρόνια το διαχειρίστηκε αρκετά καλά όμως . Έφτασε στο σημείο να βάλει την δική του ευτυχία πάνω από τον εαυτό της και ήταν αξιοθαύμαστο αυτό το γεγονός. 

Ήταν έξυπνος άνθρωπος . Είδε στην Καταλινα το άλλο του μισό και δεν θα έμπαινε ποτέ ανάμεσα σε κάτι τέτοιο .Ήταν αποφασισμένη να σταθεί στο πλευρό τους ότι και να γινόταν.  Πολλοί θα την έλεγαν τρελή αλλά εκείνη είχε καθαρή την συνείδηση της .Εκτός αυτού ήξερε πως κάπου εκεί έξω ίσως υπήρχε κάποιος κακομοίρης που θα μάθαινε να την ανέχεται κάποια στιγμή. 

Ανέβηκε στον όροφο. Είχε να ετοιμάσει πολλά πράγματα και το πιο σημαντικό ήταν η κηδεία του Γουες . Άνοιξε σιγάνα την πόρτα για να ελέγξει πως η Καταλινα είναι καλά και αφού είδε πως ακόμα κοιμόταν την  έκλεισε. 
Χαμογέλασε… Ανιδιοτελής αγάπη βάφτισε τις πράξεις της . Και ήταν περήφανη για τον εαυτό της. Μπορεί να μην πίστευε σε αυτήν αλλά όπως είπε και στον Ίαν το προηγούμενο βράδυ το κατάλαβε.  Εκείνη εννοούσε τον εαυτό της κι εκείνος τον δικό του...

Μπήκε στο δωμάτιο της και ξαπλωσε. Δεν τόλμησε να πει στον Ίαν όλα όσα έμαθε την νύχτα από το προσωπικό. Έπρεπε να περιμένει την κατάλληλη στιγμή... Ήταν τόσα πολλά και τόσο διατεθειμένοι να μιλήσουν ξέροντας πως ο Γουες δεν ζει για να τους τιμωρήσει... Ο θάνατος της Γκριζελντας ήταν ένα από τα γεγονότα που θα τον ταραζαν, η εγκυμοσύνη της ακόμα ένα... Είχε μάθει από την μαγείρισσα που ήρθε το πρωί στην βάρδια της ότι πράγματι είχε μια εγκυμοσύνη...Και μια μαχαιριά όπως ακριβώς είπε ο Ίαν...

Ο Γουες είχε μεταμορφωθεί στο απόλυτο τέρας... Και δεν θα έβαζε άλλες σκοτούρες στο κεφάλι κανενός.

Έβαλε το χέρι στην ζακέτα της ... Το χαρτάκι που έπιασε γέμισε όλο της το είναι... το έβγαλε και το κοίταξε...

Δρομολόγιο Β54 . Γραμμή 8 ... προορισμός Σαν Ντιέγκο Καλιφόρνια...

Πάλεψα πολύ με αυτή την ιστορία... Την αγαπάω... Ένα κεφάλαιο ακόμα και μετά θα ξεκινήσει το δεύτερο βιβλίο.  Το πρώτο κεφάλαιο αλλά και το εξώφυλλο θα παρουσιαστεί μόλις ολοκληρωθεί αυτό. Να επισημάνω ότι η ιστορία είναι αρκετά σκληρή για να γυρίσει εξολοκλήρου σε έντυπη μορφή και το σκέφτομαι.... πάραυτα όμως η αρχική της μορφή θα αποδοθεί στο wattpad με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. 

Σας φιλώ...