" Η προσμονή... Πόσο όμορφο συναίσθημα.... να νιώθεις ότι θα έρθει... να πιστεύεις πως όλα θα αλλάξουν... "

Κρατούσε στο χέρι μία φωτογραφία που είχε καιρό να βγάλει από το συρτάρι ... πήρε το μπουκάλι και ήπιε δίχως σταματημό.

Η χαρούμενη εκείνη γυναίκα που κρατούσε στην αγκαλιά της ένα μωρό πλέον δεν υπήρχε... Τη σκότωσε λίγη ωρα πριν.

Μηνες τώρα θεωρούσε πως άρχισε να χάνει το μυαλό του και το σημερινό του ξέσπασμα ήταν η απόδειξη. Σκότωσε τη γυναίκα που του στάθηκε σαν μάνα από μωρό...

Τα τελευταία δύο χρόνια ήταν αρκετά πιεσμένος και η ένταξη της Καταλινας στο σπίτι έκανε την κατάσταση χειρότερη.

Απο παιδί ήταν στο περιθώριο ,αλλά δεν είχε πρόβλημα. Έμαθε να συμβιβάζεται... Καθώς  ομως τα χρόνια περνούσαν , μέσα του ενιωθε ικανότερος ... θεωρουσε τον εαυτο του αρκετα πιο εξυπνο απο τους υπόλοιπους .

Αντιδρούσε στις αποφάσεις του Ίαν όποιες και αν ήταν αυτές . Ζήλια... Αυτο ήταν το απόλυτο συναισθημα που κυριαρχούσε μέσα του .

Το τελικό χτύπημα ήρθε όταν την είδε. Δεν είχε φέρει ποτέ του κάποια γυναίκα στο σπίτι και γενικα δεν ενδιαφερόταν.Εκεινη έμοιαζε με νεράιδα... Η ομορφιά της απαράμιλλη. Ήθελε να μάθει διακαώς τον λόγο που ήρθε αλλά ο Ίαν δεν του έλεγε. 

Ο Γουές θεώρησε πως ο αδερφός του αρχίζε να γίνεται αδύναμος... Μισογύνης και ανάξιος ... Σκοπός του εγινε να πληγώσει την Καταλινα όσο περισσότερο μπορουσε και εν μέσως  πλην σαφώς εκείνον. 

Όταν άκουσε ότι ο Ίαν θα έρθει μαζί με την Έμιλυ στο σπίτι εξοργίστηκε ακόμη περισσότερο.   Χρόνια τώρα  αποτελούσε το μήλο της έριδος...
Άνηκε στο στενό οικογενειακό περιβάλλον. Ήταν  αδίστακτη γυναίκα ,  για να πετύχει το σκοπό της δεν δίσταζε να  πατήσει επί πτωμάτων.... Αυτό που δεν ήξερε κανένας όμως είναι ότι ο Γουες έτρεφε αισθήματα για κείνη από τότε που ήταν παιδιά.

Οι γονείς της δούλευαν για τους δικούς του  με αποτέλεσμά εκείνη να βρίσκεται  συνεχώς στα πόδια τους.  Όλοι την θαύμαζαν και όλοι την φοβόντουσαν...

Ο Ίαν δεν του είπε τον λόγο που θα την έφερνε  μαζί του Και ο Γουες άρχισε να πλάθει σενάρια, ενίσχυοντας  την ζήλια  και το θυμό του . 

Είχε να πατήσει το πόδι της στο σπίτι πάνω από 5 χρόνια , το όνομα της στους κύκλους ήταν ξακουστό,  παγίδευε άνδρες που δεν είχαν ιδέα για το ποια είναι και στο τέλος τους σκότωνε...

Πεταξε το μπουκάλι στον τοίχο κάνοντας το θρύψαλα και άρχισε να βρίζει και να καταριέται τον αδερφό του... 

Πλεον εμενε μόνο μία τελευταία λεπτομέρεια και ήταν σίγουρος ότι το σχέδιο του θα έχει επιτυχία ... τρεις ώρες ηταν κλεισμένος μέσα στο γραφείο , μετά τον πυροβολισμό δεν ασχολήθηκε καν με την Καταλινα αλλά λίγη ώρα αργότερα οταν ειχε συνηδητοποιησει τι ειχε κανει την σακατεψε στο ξυλο. Στο αρρωστο μυαλο του την θεωρούσε υπεύθυνη που σκότωσε την Γκριζελντα.

Γελασε οταν σκεφτηκε αυτό που ετοίμαζε,  θα την έβγαζε μία και καλή απο τη μεση ενω παραλληλα θα κατεστρεφε και τον Ιαν .

Η πόρτα χτύπησε και η μικρή Κλαρισα την άνοιξε διστακτικά , εκείνος της έκανε νόημα να περάσει. 

" Αργησες 5 λεπτά ..."αποκρίθηκε και της έδειξε το ρολόι στον τοίχο...

"Είσαι τυχερή ομως ... ελα , κάθισε.  Σου έχω μία ενδιαφέρουσα πρόταση..." συνεχισε και εκείνη προχώρησε προς το μέρος του.

Το επόμενο πρωί

Οι κόκκινες μικρές κηλίδες που υπήρχαν στις ρίζες των μαλλιών της ήταν το λιγότερο. Προχώρησε γυμνή μέσα στο δωμάτιο και κατευθύνθηκε προς το μπάνιο, δεν αναγνωρίζε  τον εαυτό της στον καθρέφτη ... δεν ήξερε καν γιατί πάλευε πλέον.

Εριξε λίγο νερό στο πρόσωπό της και έσφιξε τα δόντια της για να μην κλάψει καθώς έπιανε τα μαλλιά της μία ψηλή κοτσίδα . Μπορεί να μην την βιασε χθες αλλά φρόντισε το ξύλο που της έδωσε να είναι αρκετό.

Βγήκε προς το δωμάτιο και κοίταξε την στολή  που υπήρχε πάνω στην καρέκλα. Δεν άντεχε άλλο αυτή τη ζωή, αυτό το μαρτύριο ήταν πάνω από τις δυνάμεις της. Φόρεσε σιγά-σιγά το παντελόνι ... Άφηνε μικρά βογγητά πόνου καθώς το ανέβαζε... Ηξερε πολύ καλά πώς να τη χτυπήσει έτσι ώστε να μη δημιουργήσει κάποιο καινούργιο σημάδι στο πρόσωπό της . Επικεντρώθηκε σε πόδια και κοιλιά γεμίζοντας την με μαυριλες... Όλα αυτα τα σημάδια έμοιαζαν με κομμάτια πάνω στο κορμί της ...

Μαζί με τη στολή της είχε στείλει φυσικα και τα απαραίτητα σύνεργα για να φτιάξει την κοκκινίλα που υπήρχε κάτω από το μάτι της.

"Βάστα ψυχή μου... μία μέρα θα πεθάνεις .." ψέλλισε και αρχισε να κλαιει σιωπηλα .
Πήρε στα χέρια της το make up  και λίγα λεπτά αργότερα ήταν έτοιμη για να δώσει τη μεγαλύτερη παράσταση τη ζωή της. 

Το ρολόι εδειχνε 1 ακριβώς , εκείνος θα ερχόταν  στις 2 και όπως ανακοινώθηκε δεν θα ερχόταν μόνος .

Ο Γουες χθες την προειδοποίησε...  μαζί με κάθε χτύπημα της επέβαλε και έναν κανόνα. Όλοι αφορούσαν τον Ίαν και σε περίπτωση που παρεκκλίνε κάποιον από αυτούς χωρίς ενδοιασμό θα πλήρωνε την ανυπακοή της η μικρή.  

Κοίταξε  το ψεύτικο αποτέλεσμα στον καθρέφτη και γέλασε πίκρα... σπίτι επικρατούσε ήδη πανικός από το πρωί, άνθρωποι έτρεχαν από δω και από κει για να τα έχουν ολα στην εντέλεια ...

Κατέβηκε κάτω ... Ο λυγμός που έφτασε στα στα χείλη της δεν βγήκε ποτέ... Η  εικόνα της να την περιμένει κάθε πρωί στη σκάλα ήταν πλέον μια ανάμνηση... αντικαταστάθηκε επάξια με ένα άψυχο σώμα πεταμένο στο πάτωμα . Ποτέ της δεν θα ξεχνούσε πως κάποιος στάθηκε για εκείνη, πως κάποιος έδωσε μια άνιση μάχη ακόμα κι αν ήξερε ότι θα χάσει για να την προστατέψει.

Μηχανικά προχώρησε προς την κουζίνα. Την Κλαρισα είχε να την δει από χθες.  Δεν πήγε καν το πρωί όπως συνήθιζε να κάνει στο δωμάτιο της.

Παραξενεύτηκε φυσικά  αλλά είχε τόσα στο μυαλό της και  δεν έδωσε σημασία.. Με  βημα αργό  μπήκε μέσα , ένιωσε τα βλέμματα πάνω της και κατέβασε το κεφάλι.   Πονούσε, δεν ήταν μυστικό η κακοποίηση της άλλωστε  στο σπίτι και κανείς δεν τολμούσε να φέρει αντίσταση στον Γουες .

"Ελα εδώ" Είπε η  μαγείρισσα και εκείνη υπάκουσε. 

Πάντα ήταν σκληρή μαζί της και δεν περίμενε τίποτα λιγότερο σήμερα. Προς μεγάλη της όμως έκπληξη την τράβηξε στην αγκαλιά της και την κράτησε.

"Να είσαι δυνατή για αυτό που θα ακολουθήσει...."  Είπε σιγάνα και τραβήχτηκε.

Η Καταλινα εμεινε ανεκφραστη ... Ποτε της δεν μπορεσε να την ψυχολογισει... Την θεωρούσε αρκετά περίεργη...  πήγαινε τελευταία για ύπνο , εκτός αυτού σηκωνόταν από τα άγρια χαράματα για να ετοιμάσει το φαγητό... Βέβαια η Καταλινα αγνοούσε κατι αρκετα σημαντικό.

Ολα εκείνα που άκουσε χθες στο γραφείο του κυρίου της την σοκαραν.  Φυσικά και δεν μπορούσε να πει κάτι ευθέως στην Καταλινα  αφού θα  το μάθαινε  και μόνη της σύντομα. 

Η πόρτα της κουζίνας άνοιξε απότομα.

"Σε μισή ώρα θέλω  την τραπεζαρία στρωμένη !!!" Φώναξε δυνατά ο Γουες  και έριξε τη ματιά του στην Καταλινα. Εκείνη έκανε μία γκριμάτσα αηδίας , ήξερε πως θα πληρώσει για αυτή την έκφραση αλλά τι αλλο θα μπορούσε να κάνει?είχε κάνει ήδη αρκετά...

Μισή ώρα αργότερα ήταν ολα έτοιμα. Το προσωπικό βρισκόταν παραταγμένο στην κεντρική αίθουσα και μαζί με αυτούς και εκείνη. Την παραξένεψε ιδιαίτερα το γεγονός  πως η Κλαρισα δεν ήταν δίπλα της, αντιθέτως  στεκόταν στην απέναντι πλευρά πίσω από τον Γουες χωρίς να την κοιτάζει.

Ο ήχος από τα πανάκριβα αυτοκίνητα τα οποία παρκαραν  έκαναν την καρδιά της να φτερουγισει. Κρύος ιδρώτας έλουσε  την πλάτη της ... Λαχταρούσε τόσο να τον δει ...

Η πόρτα άνοιξε...
Το θέαμα όμως την τσάκισε...

Σας φιλώ....