"Κάθε απότομη  αλλαγή που γίνεται στη ζωή μας , μας φέρνει αντιμέτωπους με τους μεγαλύτερους φόβους μας ... είτε είναι καλή είτε κακη το αποτέλεσμα θα είναι ο φόβος..."

Την κοίταζε προσπαθώντας να την ερμηνεύσει...οι κινήσεις τις ήταν απλές ενώ το βλέμμα της ήταν κολλημένο στο παράθυρο. Ο Wes ήταν ένας αρκετα συγκροτημένος αλλά και ταυτόχρονα σκληρός άνθρωπος. Δεν θα μπορούσε ποτέ να συγκριθεί με την προσωπικότητα του Ian φυσικά αφού σαν μεγαλύτερος ήταν ο πιο σκληρός και απόμακρος. Από την άλλη ο Wes ήταν πιο ανοιχτός άνθρωπος αλλά αρκετά πονηρός,είχε μάθει να παίρνει πάντα αυτό που θέλει με κάθε κόστος και δεν δίσταζε ποτέ να φοράει την μάσκα του καλού για να ξεγελάσει τις γυναίκες. Όχι πως το χρειαζόταν αφού σαν άντρας κι εκείνος ήταν αρκετά εμφανισημος αλλά όλο αυτό το παιχνίδι στα μάτια του του ανέβαζε τη λίμπιντο στα ύψη.

"Με λένε Wes και από ότι ξέρω είσαι η Catalina σωστά?" Την ρώτησε κι εκείνη κούνησε το κεφάλι της χωρίς να πάρει λεπτό το βλέμμα της από το παράθυρο προκαλώντας τον εκνευρισμό του.  Ήθελε να φανεί ευγενικός αλλά εκείνη δεν τον βοηθούσε καθόλου ενώ το γεγονός πως μιλούσε σε κάποιον ο οποίος δεν τον κοιτούσε και που θα μπορούσε κάλλιστα να πυροβολήσει αυτή τη στιγμή τον έκανε έξω φρενών.

"Θα σου το πω μια φορά με τον πιο όμορφο τρόπο.  Όταν σου μιλάω θα με κοιτάς στα μάτια. Δεν σε απειλω αλλά σε προειδοποιώ , δεν θέλεις να δεις την άλλη πλευρά μου " Ο τόνος της φωνής του ηταν αρκετά χαμηλός και η άρθρωση του καθαρή και μαζεμένη. Η Catalina γύρισε το κεφάλι της χαμογελώντας και τον κοίταξε επιτέλους στα μάτια.

"Δεν φοβάμαι το θάνατο κύριε. Ίσα ίσα τον επιθυμώ οπότε καλό θα ήταν να μην τον χρησιμοποιείτε σαν εκφοβισμό." Του απάντησε και εκείνος την κοίταξε χωρίς καμία έκφραση στο πρόσωπο του . Έκλεισε την οργή του όσο πιο βαθειά μπορούσε μέσα  του και γύρισε την πλάτη του .

"Η Grizelda θα σου δείξει το δωμάτιο σου. Επίσης φρόντισε να είσαι πάντα στην ώρα σου και να τηρείς κάθε οδηγία που ια σου δώσει κατά γράμμα αλλιώς θα υπάρχουν συνέπειές..Α! Και κάτι τελευταίο..." είπε γυρνώντας και την πλησίασε πιάνοντας το πηγούνι της στα χέρια του. " Αν πιστεύεις πως η τιμωρία σου μπορεί να είναι ο θάνατος εδώ μέσα είσαι γελασμένη.πιστεψε με μπορώ να σε κάνω να παρακαλάς γι αυτόν ακόμα περισσότερο!" Αφηνωντας ένα χάδι στο μάγουλο της τράβηξε το χέρι του στολίζοντας με ένα στραβό χαμόγελο το πρόσωπο του και ρίχνοντας της μια τελευταία μάτια άνοιξε την πόρτα και έφυγε. 

Ο φυλακισμένος αέρας που κρατούσε μέσα στα πνευμόνια της βρήκε επιτέλους την έξοδο και η Catalina λυπημένη ακούμπησε την πλάτη της στην καρέκλα συλλογίζομενη την ζωή της και τα καινούρια δεδομένα. 

Δεν ήξερε πλέον αν ήταν σε θέση να έρθει σε αντιπαράθεση με κάποιον αφού κακα τα ψέματα όσο σκληρή και αν έμοιαζε,οσο αδιαφορη κι αν ήταν η συμπεριφορά της απέναντι σε διάφορες τιμωρίες κατά βάθος εκείνο το μικρό κορίτσι που ζούσε μέσα της  είχε ακόμα την ελπίδα πως μια μέρα, Θα ζήσει με την σειρά του  σαν όλους τους άλλους ανθρώπους μια φυσιολογική ζωή. 

Η προσοχή της στράφηκε απότομα προς την πόρτα όταν εκείνη άνοιξε και η Catalina πετάχτηκε όρθια κοιτάζοντας  το θέαμα  μπροστά της. ολοζώντανη με σάρκα και οστά στεκόταν και την κοίταζε με ματια θλιμμένα η clarisa ...

Το νόημα επιτέλους επέστρεψε στη ζωή της και με μία κίνηση έτρεξε κοντά της και την αγκάλιασε ενω η μικρή  ξεσπώντας πλέον σε λυγμούς αδυνατούσε να πιστέψει πως όλα όσα της είπε η γριά γυναίκα λιγα λεπτα πριν ηταν  πραγματικότητα .

Από την ημέρα που πάτησε το πόδι της σε αυτο το σπίτι έκανε κάθε λογής δουλειά χωρίς να έχει ιδέα ότι η Catalina  ζει. Το παράπονο της βγήκε στην επιφάνεια και μαζί με αυτό όλη η ανάγκη που είχε για να νιώσει ξανά προστατευμένη. 

" ησύχασε κοριτσάκι μου" της είπε και κρατώντας την ακόμα σφιχτά χάιδεψε απαλά το κεφάλι της δίνοντας της απλόχερα όλη την στοργή που είχε ανάγκη να πάρει. Η Catalina ήξερε πώς είναι να είσαι 10 ετών μακριά από το σπίτι σου και τους γονείς σου μακρια από τη στοργή, την αγάπη ,την αγκαλιά της μάνας. Εξάλλου αυτός ήταν και ο ρόλος της μέσα στην έπαυλη. Πρόσεχε τα κορίτσια όσο μπορουσε σαν τα μάτια της ενώ δεν άφηνε ποτέ κανέναν να τις κάνει κάποιο κακό.  Τουλάχιστον όχι όσο αυτό θα περνούσε από το χέρι της .

" δεν μπορώ να το πιστέψω ότι είσαι εδώ τρόμαξα τόσο πολύ" ψελισε  μέσα στους λυγμούς της.

" θέλω να ξέρω μόνο αν είσαι καλά κι αν σε πειραξε κανένας" ρώτησε αλλά η μικρή  κούνησε το κεφάλι της αρνητικά

" κανένας δεν με πείραξε απλά με βάζουν και κάνω συνέχεια όλες τις δουλειές του σπιτιού" ακούγοντας την να παραπονιέται απλά για τις δουλειές και αφού πλέον ήξερε ότι κανένας δεν προσπάθησε να την ακουμπήσει η καρδιά της επέστρεψε στους αρχικούς της χτύπους.
Έπιασε  το πρόσωπό της ανάμεσα στα χέρια της σηκώνοντας το για να την κοιτάει  και  μόνο με ένα της βλέμμα έστειλε κύματα ηρεμίας προς την μικρή ενώ η σιωπή ανάμεσα τους φώναζε  ότι όλα από δω και πέρα θα γίνουν καλύτερα.

Η Grizelda εκανε την εμφάνισή της από πίσω τους κοιτώντας τες αδιάφορα χωρίς να καταλαβαίνει την ανάγκη και την αξία που είχε αυτή η αγκαλιά.

" και τώρα που βρήκε ξανά η μία την άλλη θα σε παρακαλούσα μικρή να πας επάνω στο δωμάτιό σου για να μπορέσω και εγώ να δώσω τις απαραίτητες πληροφορίες στην Catalina  για τον τρόπο που λειτουργούμε σε αυτό το σπίτι" είπε με τόνο αυστηρό και η μικρή αμέσως πετάχτηκε από την αγκαλιά της και έτρεξε στον διάδρομο. Αυτή η απότομη αλλαγή στη συμπεριφορά της  ομως προκάλεσε έντονες ανυσηχιες στην Catalina η οποια κατάλαβε πως τελικά δεν είναι όλα τόσο ρόδινα σε αυτό το σπίτι. Πώς η μικρή σίγουρα της κρύβει κάποια πράγματα και δεν υπήρχε περίπτωση να μην τα μάθει.

Πλέον μόνη της μαζί με την οικονόμο του σπιτιού σηκώθηκε από το πάτωμα και κάθισε στην καρέκλα της περιμένοντας να ακούσει τους καινούργιους κανόνες.

" λοιπόν είναι πολύ απλό... μπροστά στον κύριο θα κατεβάζεις το κεφάλι, δεν θα  μιλάς ποτέ σε κανέναν καλεσμένο του σπιτιού και θα έχεις τη μικρή υπό την επίβλεψη σου από δω και πέρα. Παράλληλα θα κάνεις οποιαδήποτε δουλειά σου αναθέσω χωρίς ποτέ να φέρεις αντιρρήσεις καθώς αυτό θα έχει και τις ανάλογες συνέπειες" τα λόγια της κοφτά έφτασαν στα αυτιά της αλλα εκεινη δεν έδωσε περισσότερη σημασία .

Τι θα μπορούσε άλλωστε να ξέρει μία γριά σαν και εκείνη από κακουχίες και δυσκολίες σαν κι αυτές που είχε περάσει. Την κοίταξε για μία στιγμή στα μάτια και της χαμογέλασε

" όλα αυτά είναι πολύ εύκολα για μένα θα κάνω ακριβώς αυτό που θα μου ζητηθεί και δεν χρειάζεται να ξέρω τίποτα περισσότερο" αποκρίθηκε και σηκώθηκε.

" ελα μαζί μου Θα σε πάω στο δωμάτιό σου επίσης ξέχασα να σου αναφέρω ότι επιβάλλεται να φοράς και την ανάλογη ενδυμασία" συμπλήρωσε μετά από λίγο όταν βγήκαν  στο διάδρομο με προορισμό την κεντρική σκάλα που θα τους οδηγούσε στα επάνω δωμάτια.

Αφηνωντας το να περάσει ασχολίαστο αφού το μυαλό της ήταν έτοιμο να εκραγεί από τις πολλές σκέψεις απλά την ακολούθησε.

Καθώς ανέβαιναν τις σκάλες σκεφτόταν  όλες εκείνες τις  δύσκολες στιγμές που πέρασε μαζί  με τα μικρά της κορίτσια σε εκείνο το διάολεμενο σπίτι. Στο νου της ουρλιαχτά ,φωνές, κλάματα και πόνος... Όλα εκείνα τα ατελείωτα βραδιά που η πόρτα της άνοιγε καταμεσής της νύχτας... Όλες εκείνες τις στιγμές που βρώμικα χέρια άγγιζαν το κορμί της ... βρώμικοι άνθρωποι...βρώμικες ψυχές...

Σκεπτόμενη το παρελθόν της  ο ρόλος της σε αυτό το σπίτι  της έμοιαζε παιχνιδάκι... Λίγο πριν φτάσει στην κορυφή της σκάλας γύρισε για λίγο προς την κεντρική είσοδο του σπιτιού χαμογελώντας.  Θα έβρισκε τρόπο να φύγει και όχι μόνη της . Και πλέον ξέροντας πως ο πατέρας της είναι ζωντανός αναζωπύρωσε μέσα της όλο το μίσος που ένιωσε για εκείνον όταν έμαθε την αλήθεια. Θα έπαιρνε την κατάσταση στα χέρια της και με την πρώτη ευκαιρία θα τον έβρισκε...θα έδινε στην ιστορία της το δικό της προσωπικό τέλος σκοτώνοντας τον με τα ίδια της τα χέρια. 

"Είσαι καλά?" Την ρώτησε η Grizelda φτανωντας στο τελευταίο σκαλοπάτι βγαζωντας την από τις σκέψεις της .

"Μια χαρά." Είπε κοφτα και η γριά κούνησε το κεφάλι της κοροϊδευτικά.

Στο τέλος της σκάλας  τους περίμενε ένας μεγάλος διάδρομος γεμάτος με πόρτες δεξιά και αριστερά του η γριά γυναίκα της έγνεψε να την ακολουθήσει και πλέον στεκόταν έξω απο το δωμάτιό της.

" εχω εντολές να ξεκουραστείς σήμερα αλλά από αύριο ξεκινάς κανονικά. Θα έρθω 7 η  ώρα να σε ξυπνήσω και να σε ενημερώσω περεταίρω  για όλα όσα χρειάζεται να ξέρεις σχετικα με την καθαριότητα αυτού του σπιτιού" της είπε και χωρίς καν να περιμένει να ανοίξει την πόρτα προχώρησε και εξαφανίστηκε στο διάδρομο.

Μονή της πλέον  έβαλε το χέρι της στο πόμολο και παίρνοντας μία μεγάλη ανάσα το γύρισε.

Το δωμάτιο ήταν απλό υπήρχε μόνο ένα μικρό κρεβάτι ,ένα κομοδίνο και ένα μικρό παράθυρο. Συγκριτικά  με το μεγαλείο του σπιτιού το δωμάτιο της έμοιαζε σαν εκείνο που είχε στην έπαυλη. Χωρίς να κάνει κάτι παραπάνω πλησιασε στο κρεβάτι και ξάπλωσε κοιτώντας ψηλά. Εκλεισε για λίγο τα μάτια της μόνο για να φέρει στο μυαλό της ένα άγγιγμα. Το δικό του άγγιγμα.

Η Catalina  όμως δεν χαμογέλασε... άφησε μόνο ένα δάκρυ να κυλήσει από το πρόσωπό της και γυρνώντας στο πλάι άθελά της αναρωτήθηκε που θα μπορούσε να είναι τώρα εκείνος.

Πώς να σβήσει από μέσα της όλα εκείνα τα πρωτόγνωρα συναισθήματα που ένιωσε όταν τα χέρια του ήταν τυλιγμένα γύρω  της. Πως να αναπνευσει κανονικα οταν επάνω στο κορμί της υπήρχε ακόμα η δική του μυρωδιά ...  Επρεπε να τον ξεχάσει, έπρεπε να γίνει παρελθόν, να καεί και να μείνουν μόνο οι στάχτες.

Τράβηξε λίγο πιο κοντά στα χέρια της το μαξιλάρι και κλείνοντας το μέσα στην αγκαλιά της ,υποσχέθηκε στον εαυτό της πως πλέον αρχίζει μία καινούργια ζωή,  μία ζωή αβέβαιη μεν για εκείνη αλλα γεματη ελπίδα.

Δίχως να ορίζει το σώμα της ο ύπνος ήρθε σαν τη μεγαλύτερη φυσική ανάγκη και κλείνοντας τα μάτια της αφέθηκε.

{.........}

Το μεγάλο ξύλινο ρολόι στον τοίχο έδειχνε ακριβώς 3 τα ξημερώματα όταν ακούστηκε μέσα στην απόλυτη ησυχία  το τρίξιμο από την πόρτα...  Εκείνη απορροφημένη,  δεν κατάλαβε απόλυτος  τίποτα αφού η κούραση της την ανάγκασε να πέσει σε ένα βαθύ ύπνο. 

Λίγα μέτρα μακριά της στεκοταν ομως  εκείνος και την χάζευε...

Σαν το διάολο μέσα στην νύχτα, με τα μάτια του να γυαλίζουν έβλεπε την κάθε σπιθαμή του κορμιού της,παρατηρούσε κάθε καμπύλη της... Κάθε σημείο επάνω της που ήθελε να απλώσει τα χέρια του ... Ήθελε να βγάλει από πανω της αυτή τη μπλούζα και να την κάνει χίλια κομμάτια...ήξερε πολύ καλά σε ποιον ανήκει και δεν του άρεσε καθόλου... γλυφωντας τα χείλη του χαμογέλασε πονηρά και απλά βγήκε από το δωμάτιο αποφασισμένος να περιμένει την κατάλληλη στιγμή ...

Σας φιλώ....