" Ο ψυχικός μας κόσμος αποτελείται από διάφορα μικρά παραθυράκια. Αλλά κρύβουν το σκοτάδι και άλλα το φως ...  Καμία φορά μπορεί κάποιος να φυσήξει και να ανοίξουν πάρα την θέληση μας ... Στο χέρι μας είναι να κλείσουμε τα σκοτεινά και να ανοίξουμε εκείνα που θα φωτίσουν την ψυχή μας .... να διαλέξουμε το σωστό από το λάθος... να κάνουμε την επιλογή!"

Άνοιξε τα μάτια της και ένιωσε ζεστή, μέσα στον λαιμό της η ανάσα του έπεφτε βαριά  , τα χέρια του είχαν τυλιχτεί γύρω της και η εικονα θύμιζε μωρό που αγκαλιάζει το αρκουδάκι του. Στιγμές από τα χθεσινα πέρασαν στο μυαλό της αλλά έμεινε ανέκφραστη. Είχε περάσει το σοκ με μεγάλη επιτυχία και ξύπνησε αρκετά συνηδητοποιημενη για τη εξέλιξη της κατάστασης. 

Αισθανόταν δυνατή και μόνο που τον είχε πλάι της,  πιστεύε πως όλα θα αλλάξουν. Από τον τρόπο που ανασαίνε μπορούσε  να καταλάβει ότι δεν είχε κοιμηθεί καλά . Κσι πως να το εκανε αλλωστε αφου σκοτωσε τον ιδιο του τον αδερφο για εκεινη . αποφάσισε να μη σηκωθεί γύρισε το κορμί της προς το μέρος του και τον επεξεργάστηκε . Φαινόταν τόσο ήρεμος τόσο γαλήνιος. Εκτός από το πτώμα του  δεν θυμόταν τίποτα άλλο από τη χθεσινή νύχτα. Χάιδεψε απαλά τη μύτη του και εκείνος άνοιξε τα μάτια.

Χάθηκε μέσα σε εκείνο το περίεργο καφέ των ματιών της. Την τράβηξε προς το μέρος του και τη φίλησε απαλά.

Ήξερε πως δεν χρειαζόταν να της δώσει εξηγήσεις για τίποτα αλλά ούτε και να ταλαιπωρήσει το μυαλό της με λεπτομέρειες που αυτή τη στιγμή δεν έπρεπε να αναφερθούν. Ήταν αρκετά εξουθενωμένη . Είχε ήδη σκεφτεί με την πρώτη ευκαιρία να την πάρει μακριά για λίγο διάστημα.

Σαν να το ένιωσε και εκείνη με τη σειρά της δεν ρώτησε τίποτα απολύτως. Χώθηκε μέσα στην αγκαλιά του και κούρνιασε .

«Ποτέ ξανά δεν θα σε αφήσω μόνη»  είπε και χάιδεψε απαλά τα μαλλιά της

Εκείνη χαμογέλασε,  για πρώτη φορά ένιωσε πως σε αυτό τον κόσμο υπάρχει κάποιος που νοιαζόταν… Κάποιος που μπήκε στην θέση που διατηρούσε χρόνια  τώρα εκείνη για όλους.

«Θέλω να μείνεις να ξεκουραστείς εγώ έχω να κάνω κάποιες ετοιμασίες , όπως καταλαβαίνεις πρέπει να γίνει η κηδεία του. «Το πρόσωπο της συννεφιασε. 

«Νιώθω υπεύθυνη κατά ένα βαθμό και με πονάει που η κατάσταση όπλισε το χέρι σου προς τον ιδιο σου τον  αδερφό.» Η απάντηση της τον εκα νε να σφιχτει ,  δεν ήθελε να θεωρεί τον εαυτό της υπεύθυνο για ένα κτήνος.

«Έτσι έπρεπε έτσι κι έγινε.  Τώρα όλα τελείωσαν. « σηκώθηκε από το κρεβάτι και έβαλε το παντελόνι του . Εκείνη ξάπλωσε στη μεριά του.

«Η Κλαρισα;» Η ερώτηση που τον φοβιζε ήρθε, και για απάντηση δεν είχε τίποτα άλλο από την απόλυτη ειλικρίνεια.

Της εξιστόρησε όλα όσα του είχε πει . Κάθε λεξη που βγήκε εκείνη την ημέρα από τα χείλη της και η Καταλινα τον κοίταζε ανέκφραστη. Την ενημέρωσε για αυτά που είδε η Εμιλυ και για το πώς γύρισε σπίτι.   Πόνεσε, πόνεσε πολύ αλλά μέσα της δεν υπήρχε άλλος χώρος.  Είχε γεμίσει με την διαφάνεια και την ψευτιά αυτού του κόσμου.  Πότε της φυσικά δεν το περίμενε αφού της είχε φερθεί με τον καλύτερο τρόπο αλλά από την άλλη ακούγοντας τον άνοιξε τα μάτια της . 

Κάτι μέσα της άλλαξε, ξύπνησε η οργή.  Εδινε καθημερινα τον εαυτο της και το ευχαριστω ηταν μια καλα σχεδιασμενη πισωπλατη μαχαιρια.

«Ξερουμε που βρισκεται;» Ρωτησε και σηκωθηκε. Δεν ειχε αναγκη την ξεκουραση πλεον ουτε την προστασια κανενός. Ο Ίαν κατάλαβε την αλλαγή , η ατμόσφαιρα απέκτησε καινούριο αέρα και δεν το έκρυβε στο εαυτό του ότι του άρεσε. 

«όχι. « απαντησε όσο πιο πειστικά μπορούσε.  Δεν ήταν έτοιμη ακόμα.  Κανείς δεν ήταν…

«Δεν πειράζει. Δεν ήθελα το κακο της εξάλλου απλά ήθελα να πάρω τις εξηγήσεις που πιστεύω ότι αξίζω. «  Άπλωσε το χέρι του και την τράβηξε κοντά του.

«Δεν είναι ώρα μάτια μου … Μίλησα με τον μικρότερο αδερφό μου και έρχεται.  Αύριο είναι η κηδεία. « Η λέξη από μόνη της έφερνε αναμνήσεις που δεν ήθελε να έχει.  Πάτησε το διακόπτη και τις έσβησε. 

Ήθελε τόσο πολύ να τον ρωτήσει για το μέλλον αλλά αποφάσισε να περιμένει να της το δείξει ο χρόνος…

«Μπορώ να δω την Εμιλυ; Νομίζω της χρωστάω ένα ευχαριστώ.» αποκρίθηκε κι εκείνος χαμογέλασε. 

«Φυσικά,το βράδυ όμως γιατί κανονίζει τις τελευταίες λεπτομέριες. «

«Ίαν; Γιατι γύρισες; Γιατι εισαι εδώ; « Σήκωσε το κεφάλι της από το στέρνο του και τον κοίταξε.  Το ένιωθε αλλά ήθελε να ακούσει την απάντηση.  Ήθελε να βεβαιωθεί πως όλα αυτά δεν θα χαθούν σαν ένα όνειρο. 

«Με Ρωτάς κάτι για το οποίο πάλευα να βρω απάντηση καιρό τώρα. Θα σου μιλήσω ειλικρινά . Δεν ξέρω αλλά απ την πρώτη στιγμή που σε είδα κόλλησε το μυαλό μου . Σου φέρθηκα απαίσια και το αναγνωρίζω.  Οι άμυνες έπεσαν όμως … και κατάλαβα αργά πως ακόμα και στην άλλη άκρη του κόσμου τριγυρίζες μέσα σε αυτό το γαμημένο το μυαλό μου. Μην με ρωτάς τι νιώθω ούτε τι θα ξημερώσει γιατί δεν το ξέρω. Ξερω ομως και μπορω να σου το πω με μεγαλη σιγουρια οτι σε θελω πλαι μου, στη ζωη μου οποια και να ειναι αυτη .»

Ακουγοντας τον να της αναλυει τις σκεψεις του για το προσωπο της η καρδια της χτυπησε πιο δυνατα. Μπορει να ειχαν γινει ολα αυτα αλλα δεν επαυε να διατηρει τις επιφυλαξεις της. Το παρελθον τους ηταν αρκετα τραυματικο. Το σκεπτικο της σε σχεση με την την νυχτα που περασαν μαζι ειχε αλλαξει. Η προδοσια την στιγματισε για τα καλα και εχασε την εμπιστοσυνη της ακομα και στο δικο του προσωπο. Ισως σε καποιον να εμοιαζε υπεροπτικη η σταση της. Οσα εμαθε ομως ηταν αρκετα . 
Ο Ιαν εβλεπε πως η αληθεια την ταραξε  για τα καλα. Θα παλευε ομως για να την ηρεμησει, για να κερδισει την εμπιστοσυνη που εχασε προς τους ανθρωπους λιγα λεπτα πριν. Είχε πλέον πάει προς το παράθυρο.  Με το κεφάλι της ψηλά χάζευε τον ουρανό.

«Το ξέρεις πως το βασικό χρώμα της ψυχής λένε ότι είναι το μαύρο και όχι το λευκό;» Είπε μετά από λίγο.  « Εκτός αυτού η Κλαρισα με πούλησε….» Ακατανόητες εκφράσεις… Λέξεις διάσπαρτες από τις σκέψεις που έκανε έβγαιναν στη φορά. « Ήθελα τόσο πολύ να μείνω στην αγκαλιά σου ξέρεις, αλλά εκείνο το πρωί έφυγες…  Με βίαζε καθε μέρα ανελλιπώς ,ηρεμησα μονο όταν ο γιαυρος εκρινε την κατασταση μου κρίσιμη « Την άκουγε χωρίς να την διακόψει.  Δεν ήθελε να χαλάσει τον συνηρμο της και παράλληλα είχε τρομάξει και λίγο.  Έβλεπε μια γυναίκα που πάλευε για να κρατηθεί. 

Την δικαιολογουσε μεσα του. Μπορει να σκοτωσε τον Γουες και η αποδειξη των συναισθηματων του προς εκεινη να ηταν η πιο δυνατη απο ολες αλλα την καταλαβαινε. Με την ταραχωδη ζωη της και το αρχικο φερσιμο του ηταν απολυτος λογικο να κραταει αυτη τη σταση. Σκεφτηκε για λιγο την γυναικα που κρατουσε αγκαλια λιγα λεπτα πριν και την γυναικα που εβλεπε τωρα. Η μεταλλαξη της ηταν αστραπιαια . Ειχε περασει σε αρνηση και εφτιαχνε τοιχος γυρω της.

« Ακουσε με καλα. Τιποτα δεν θα μπορεσει να αλλαξει οσα εγιναν αλλα σου υποσχομαι πως ειμαι εδω. Δεν σκοπευω να φυγω ουτε να αλλαξω τον τροπο που σκεφτομαι για σενα»

Το κορμι της χαλαρωσε. Ηθελε να εμπιστευτει και θα του εδινε την ευκαιρια που ζητουσε.  Οι τελευταιες του πραξεις το αποδικνυαν με καθε τροπο άλλωστε.

«Ευχαριστω, για ολα... που ηρθες, που με εσωσες και που αποφασισες να μεινεις... » Πηγε κοντα του και τον αγκαλιασε.

Αυτο που η Καταλινα δεν καταλαβαινε αλλα ουτε και ο Ιαν ηταν πως περνουσε την δεδομενη χρονικη στιγμη απο διαφορα ψυχολογικα σκαμπανεβασματα. Το μυαλο της αν ηταν στα χερια ενος ψυχιατρου και επρεπε να το αξιολογισει θα εβαζε αριστα στην διπολικη προσωπικοτητα της. Δεν ηταν τρελη αλλα ουτε και στα συγκαλα της. Τυψεις, νευρα, οργη, απογοητευση, ελπιδα, χαρα, αγωνια, θλιψη, πονος, αγαπη .... Ηταν μερικα απο τα συναισθηματα που εκαναν βολτα μεσα στο ανακατεμενο της μυαλο. Ηθελε χρονο για να βρει τον εαυτο της και μπορεσει να ανταπεξελθει.

Μεσα σε μιση ωρα απο την ωρα που της ανακοινωσε την αληθεια για την Κλαρισα ειχε χασει τα λογικα της. Αντιδρουσε περιεργα και τα λογια της εδειχναν την κατασταση της. Ο Ιαν νομιζε πως χτιζει τειχος γυρω απο τον εαυτο της η αληθεια ηταν ομως πως βρισκοταν στην ακρη ενος γκρεμου ετοιμη να πεσει. Η κατασταση της απαιτουσε ιδιαιτερη μεταχειρηση.


1 ημερα αργοτερα.

« Σχεδον κανεις εκτος απο εμας δεν θα παρευρεθει στην κηδεια. Ο Ντανιελ φτανει σε μιση ωρα απο τωρα. Ισως ειναι και καλυτερα ετσι. » Αποκριθηκε η Εμιλυ πινοντας τον καφε της . Η Καταλινα την κοίταζε σκεπτική.  Είχαν μιλήσει νωρίτερα . Η Εμιλυ κατάλαβε πως βρίσκεται σε διχασμό και έβαλε σκοπό να την βοηθήσει να ανακτήσει τα χαμένα της κομμάτια. 
Από την άλλη ο Ίαν  ξύπνησε πιο ήρεμος. Ο Ντάνιελ θα έφτανε από στιγμή σε στιγμή και όλα ήταν έτοιμα.

«Κοίταξες καθόλου κι εκείνο το χαρτί που σου έδωσα χθες ;» την ρώτησε.

«Πηγα στο γραφείο. Έψαξα κι άλλο και ρωτησα. Έμαθα πως τρεις από τους λογαριασμούς ανήκαν σε μια γυναίκα.  Όπως και μια συγκεκριμένη διεύθυνση ανήκει στη ίδια.  Έχει ένα γιο μόλις 1 έτους . Φαίνεται πως ο Γουες τους τροφοδοτούσε οικονομικά.  Πήγα να την βρω κι αυτό είναι και το δυσάρεστο… « Ο Ίαν την κοίταξε παράξενα. 

«Τι εννοείς δυσάρεστο;»ρώτησε γεμάτος περιέργεια.

«Κάποιος από το σπίτι μίλησε.  Εσύ μπορεί να ήρθες σε επαφη με κανενα άλλα το έκανα εγώ.  Σχεδόν όλη η κάστα μας ξέρει πως ο Γουες είναι νεκρός. Νεκρός από τα δικά σου χέρια. « Η Εμιλυ έριξε μια ματιά στην Καταλινα η οποία έμοιαζε χαμένη σε σκέψεις.  Ήταν παρούσα καθ’όλη την διάρκεια της συζήτησης αλλά δεν έβγαλε μίλια.  Ακόμα και το όνομα της να ακουγόταν δεν άλλαζε στάση. 

«Εγώ ξέρω ποια είναι….» Είπε και τους τρόμαξε.  Η φωνή της ακούστηκε δυνατά στην κουζίνα. 

« Εκτός από τα βασικά της στοιχεία δεν μου είπε λέξη παραπάνω όταν πήγα να την βρω … τι ξέρεις;» Η Εμιλυ της απάντησε φυσικά, δίχως να δείξει την έκπληξη της έτσι ώστε να κάνει πιο εύκολη τη μετάβαση της στην πραγματικότητα.

«Την έβλεπα να έρχεται καμία φορά.  Ο Γουες της έδινε χρήματα. Πάντα είχα την απορία πως γίνεται ένα τέρας μα έχει ψυχή.  Αλλά ακόμα και οι ψυχές χωρίζονται σε κατηγορίες… Την λένε Κριστινα . Από ότι κατάλαβα δούλευε σε ένα από τα μπαρ που σας ανήκουν.  Έμεινε έγκυος από έναν πελάτη. Ο Γουες είχε αναλάβει κάπως την διατροφή της . Πρέπει να πήγε μαζί της γιατί είχε  δει και ένα αρνητικό τεστ πατρότητας με τα στοιχεία της λίγους μήνες πριν .  «έκανε μια παύση και σήκωσε τη κούπα της .  « Στην έπαυλη δεν υπήρχαν έγκυες… τις σκότωναν μαζί με τα μωρά τους … όπως σκότωσαν και το δικό μου « συνέχισε και η αλλοφροσύνη της επέστρεψε. Η  ελπίδα ότι συνήλθε χάθηκε.

«Ευχαριστώ κορίτσι μου . Μήπως είναι καλύτερα να ξαπλώσεις;» Είπε η Εμιλυ και ο Ίαν συμφώνησε. 

«Δεν το νομίζω, πρέπει να τελειώσω τις δουλειές… να κάνω μπάνιο και να καθαρίσω τον εαυτό μου καλά…. « Ο Ίαν έριξε μια ματιά στην Εμιλυ.  Χειροτέρευε….

«όπως επιθυμείς,» Δεν πρόλαβε να τελειώσει και το κουδούνι χτύπησε. Ο Ίαν πετάχτηκε αμέσως.  Ο Ντάνιελ είχε ειδοποιηθεί φυσικά αλλά δεν ήξερε πολλές λεπτομέρειες και την πιο βασική από όλες . Ποιος και γιατί τον σκότωσε . Θα τα μάθαινε όλα όμως από πρώτο χέρι.  Ο Ίαν δεν τον φοβόταν.  Φοβόταν όμως ν μην τον χάσει.  Ήταν ο μοναδικός που έμεινε μαζί με τον ίδιο. 

Έκανε νόημα στην Εμιλυ να πάει την Καταλινα επάνω κι εκείνη σηκώθηκε. 

«Πάμε να κάνεις το μπάνιο σου κορίτσι μου . « Είπε κι εκείνη την κοίταξε
«Την πόρτα δεν την άκουσε κανένας; « ψιθύρισε αλλά υπάκουσε στο άγγιγμα του Ίαν και την προτροπή του να ανέβει επάνω.  Δίνοντας της ένα φιλί στο μέτωπο αποχώρησε δίχως να πει κάτι παραπάνω  .

Ο Ιαν όπλισε τον εαυτό του. Πήρε μια βαθειά ανάσα και άνοιξε την πόρτα. 


Δεκαπέντε λεπτά αργότερα η Καταλινα πετάχτηκε.  Άκουσε τις δυνατές φωνές από κάτω οι οποίες με την απουσία του προσωπικού αντηχησαν σε όλο το σπίτι. Κοίταξε τρομαγμένη την Εμιλυ που ήταν ακριβώς δίπλα της καθισμένη στο σκαμπό. 

«Ο Ιαν !!!!» Φώναξε και δίχως να υπολογίζει τίποτα βγήκε από την μπανιέρα έντρομη.  Κάπου στο βάθος του μυαλού της και μέσα στο παραλογισμό η αγάπη της για εκείνον παρέμενε ανεξίτηλη. 

«Μείνε εδώ! Κατεβαίνω να δω.  Ντύσου κι έρχομαι πίσω σε 5 λεπτά.  Ότι  και να γίνει μην βγεις από το δωμάτιο έγινα κατανοητή;»  Είπε η Εμιλυ και την τύλιξε με την πετσέτα.

«Δεν καταλαβαίνεις!!! Αν πάθει κάτι θα τρελαθώ!» Μπροστά στον κίνδυνο η τρέλα της έκανε στην άκρη . Η Εμιλυ όσο ταραγμένη και να ήταν περίμενε το ξέσπασμα του Ντάνιελ.  Κατάλαβε… φυσικά και κατάλαβε.

«Αυτό θα σε σώσει… η αγάπη « μουρμούρισε χαμηλά και την έβγαλε έξω από το μπάνιο. 

«όλα είναι υπό έλεγχο, θέλω να παραμείνεις ήρεμη.  Πρέπει να πάω κάτω μου το υπόσχεσαι;» Η Καταλινα έκατσε στο κρεβάτι με την πετσέτα και κούνησε θετικά το κεφάλι της .

«Αν το τέρας επιστρέψει… θα το σκοτώσω με τα ίδια μου τα χέρια.  Κι αν πάθει κάτι και δεν είμαι εκεί θα σκοτώσω και σένα.»  Της ειπε καθως η Εμιλυ ανοιξε την πόρτα και να φύγει.  Γύρισε και την κοίταξε.  Βλέμμα απλανές, κορμί που πήγαινε μηχανικά πέρα δώθε… την λυπήθηκε… Έκλεισε την πόρτα και φυσικά κλείδωσε.








2 μήνες αργότερα. 

Σηκώθηκε από το κρεβάτι, πλησίασε το παράθυρο και χαμογέλασε.  Μια καινούρια μέρα αρχιζε . Η πόρτα του μπάνιου άνοιξε και ο Ίαν βγήκε από μέσα.  Σταγόνες νερού έπεφταν από το κορμί του κι εκείνη γέλασε. 

«Απορώ γιατί φοράς πετσέτα… « του είπε και τον πλησίασε.  Το πονηρό του βλέμμα τα έλεγε όλα.  Την τράβηξε και την κόλλησε στο κορμί του. Έβγαλε το λεπτό λινό  της φόρεμα και χάιδεψε το κορμί της .

«Για να έχω κάτι να βγάλω μωρό μου ….» Απάντησε ψιθυριστά στο αυτί  της . Ρούφηξε απαλά τον λαιμό της και με τα χέρια του έφτασε στην άκρη του εσώρουχο της .

Δύο ολόκληροι μήνες είχαν περάσει … Η Εμιλυ αν και είχε φύγει πάνω στο μήνα από το σπίτι για δουλειές τους εχε κλείσει ένα όμορφο ταξίδι στο Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνιας.  Η Καταλινα μετά από αρκετό κόπο από την πλευρά της αλλά πιο πολύ απο του Ίαν  κατάφερε και επανήλθε σε φυσιολογικά επίπεδα. 
Η κηδεία του Γουες πραγματοποιήθηκε εκείνη τη μέρα δίχως αλλά δράματα.  Ο Ντάνιελ έφυγε πίσω στην Ιταλία.  Ο έντονος διαπληκτισμος του με τον Ίαν του άφησε ένα ωραίο σημάδι στο πρόσωπο.  Δεν μπορούσε όμως να τα βάλει μαζί του. Δεν θα ρίσκαρε και την δική του ζωή.  Δεν κατάφερε να δεχθεί τον θάνατο του Γουες και είχε αποφασίσει για το καλο όλων να παραμείνει εκεί για πάντα. 

Ο Ιαν από την άλλη αγόρασε ένα όμορφο σπίτι  λίγο έξω από το Λος Άντζελες  για εκείνον και την Καταλινα. Δεν μπορούσε να μείνει μέσα σε εκείνο το σπίτι. Επέλεξε κάτι μικρό και όμορφο.  Μετέφερε την έδρα του κοντά στο σπίτι και από εκεί έλεγχε όλες τις δουλειές.  Μπορεί να μην της είχε αναφέρει κάτι αλλά παράλληλα έκανε έρευνες και για τον πατέρα της. Όταν η Καταλινα συνήλθε του είχε πει πως τον είδε στο σπίτι. Δυστυχώς όμως δεν τον είχε εντοπίσει ακόμα  . Θα της τον παρέδιδε… η απόφαση θα ήταν δική της . Εκείνο που τον ένοιαζε πιο πολύ ήταν πως κατάφερε να επαναφέρει το κοριτσάκι του .

Σωματικά αλλά ψυχικά είχε πάρει τα πανω  της τον τελευταίο μήνα.  Η βοήθεια της Εμιλυ έπαιξε σημαντικό  ρόλο , βράδυα ατελείωτα γεμάτα με συζητήσεις αναμεταξύ τους διευκόλυναν την κατασταση . Στο τελευταίο  της τηλεφώνημα της είχε αναφέρει και κάτι για κάποιον Μαξ . Λίγα πράγματα αλλά η Καταλινα ένιωθε χαρούμενη για εκείνη. 

Ο Ιαν δεν έμαθε ποτέ για την Γκριζελντα.  Το προσωπικό μετά την κηδεία δεν επέστρεψε ποτέ σπίτι και η Εμιλυ θεώρησε πως αφού ο Γουες ήταν νεκρός δεν υπήρχε λόγος να το αναφέρει. Οι δουλειές είχαν ανθίσει.  Με παρότρυνση της Καταλινας φυσικά το εμπόριο λευκής σαρκός έπαψε να υφίσταται και επικεντρώθηκε στις ουσίες.  Ειχανε φυσικά αρκετά χρήματα αλλά η δουλειά ήταν δουλειά  και ο Ίαν δεν θα άφηνε τόσο εύκολα αυτά που έχτιζε χρόνια τώρα . 

Κυριαρχούσε σχεδόν στην μισή Ευρώπη.  Με τον Ντάνιελ είχαν απλές καθιερωμένες επαφές πάντα με βάση τα εμπορεύματα.  Δεν ήθελε και άλλες σχέσεις μαζί του . Η πίκρα για τον χαμό του Γουες ήταν μεγάλη.  Το κατάπιε αλλά δεν έπαυε να του κάθεται στο λαιμό.  Η πράξη αυτή για τα μάτια μιας γυναίκας  ότι και να είχε κάνει ο Γουες ήταν  απαράδεκτη από την πλευρά του. Δεν είχε όμως κανενα οικονομικό πόρο.  Παρέμεινε στο πλάι του και απέφευγε κάθε τι που είχε σχέση με την Καταλινα.

Μια ώρα μετά και τα γέλια τους γέμιζαν το δωμάτιο.
«Έτοιμη για την βόλτα;» της είπε και εκείνη σηκώθηκε. 
«Θύμισε μου να ευχαριστήσω την Εμιλυ γι αυτό το ταξίδι.  2 μέρες τώρα και όλα είναι μαγικά!» Περπάτησε γυμνή στο δωμάτιο και τον άφησε να θαυμάσει τα κάλλη της .  Το κορμί της απέκτησε ξανά τα φυσιολογικά του επίπεδα και δεν χόρταινε να την αγγίζει.  Έβαλε το μποξερακι του και ντύθηκε.  Λίγο ακόμα να έμενε μαζί της και δεν θα έβγαιναν ποτέ έξω. 

«Σταμάτα να με κοιτάζεις έτσι! « Είπε  η Καταλινα περιπαικτικά. 

«Ευκολο το χεις;» Την πλησιασε  και τις κουμπωσε το φόρεμα.  Ήταν απλά πανέμορφη… καθώς τα μάτια του η ιδανική γυναίκα. 

« Πάμε;» ρώτησε κι εκείνη πήρε την τσάντα της .

Λίγα λεπτά μετά ο δρόμος τους οδήγησε στο πιο όμορφο πάρκο της πόλης.  Το καταπράσινο περιβάλλον σε συνδυασμό με την όμορφη τεχνίτη λίμνη που είχαν φτιάξει στο εσωτερικό του θύμιζε παράδεισο.  Ήταν απόγευμα αλλά ο κόσμος ήταν ελάχιστος αφού ο καιρός ήταν έτοιμος να χαλάσει.

Πιασμένοι χέρι χέρι περπατούσαν, μιλούσαν για το σπίτι και τους προβληματισμούς που είχε εκείνος.  Η Καταλινα είχε επιλέξει εκτός από τους φρουρούς έξω να μην υπάρχει προσωπικό.  Δεν ήθελε κανένα μέσα στο σπίτι.  Από την άλλη ο Ίαν πίστευε πως αν και ήταν μικρό δεν θα έβλαπτε λίγη βοήθεια. 

Ξαφνικά εκείνη όμως κοκαλωσε . Το βλέμμα της άνοιξε και έσφιξε το χέρι του. Οι χτυποι της καρδιας της μεταφερονταν αψογα πάνω στο δερμα του χεριου του .Αυτόματα εκείνος άρχισε μανιωδώς να κοιτάζει δεξιά και αριστερά . Η μάτια του σταμάτησε εκεί που ήταν και η δική της …

Λίγα μέτρα μακρια τους , φορωντας ακουστηκα στο κεφαλι της και κουνωντας τα ποδια της στο δικο της ρυθμο βρισκοταν η Κλαρισα… Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκε ήταν η Εμιλυ.  Επέμενε πως αυτός ο προορισμός ήταν τέλειος και μόλις είχε καταλάβει το γιατί… Η Καταλινα γύρισε βουρκωμενη προς το μέρος του. Τον αγκάλιασε σφιχτά…

« πήγαινε…εγώ θα είμαι εδώ.» Εκείνη τον φίλησε.  Πλέον καταλάβαινε ποτέ η συμπεριφορά της άλλαζε.  Έδειχνε περίεργη. 

Πλησίασε από πίσω την Κλαρισα . Κοντοστάθηκε για μια στιγμή.  Ξεροκαταπιε και έκατσε δίπλα της . Τρόμος…. Ο απόλυτος τρόμος ζωγραφίστηκε στα μάτια της . Έβγαλε τα ακούστηκε και τα κράτησε στα χέρια παίζοντας νευρικά μαζί τους . Η Καταλινα της χαμογέλασε. 

«φοβάσαι;» την ρώτησε αλλά η μικρή δεν απάντησε. Αδιαφορώντας για όσα άφησε πίσω , όταν έφτασε νοίκιασε με τα χρήματα ένα μικρό σπίτι. Ελεύθερη πλέον και με αρκετά λεφτά για την ώρα έκανε ψώνια και ζούσε όσο πιο όμορφα γίνεται.  Δεν έκανε καμία προσπάθεια να εντοπίσει τους δικούς της .  Δεν ηθελε . Ενιωθε ανεξάρτητη πλεον . Έφτανε όμως μόνο μια στιγμή για να την γυρίσει πίσω στο χρόνο… να της θυμίσει που ήταν… πως ξεκίνησε και που κατέληξε…

«Σε ρώτησα κάτι μικρή μου … γιατί με κοιταζεις έτσι; Φοβάσαι ;» Η ερώτηση της την έπιασε απροετοίμαστη . Ο προσδιορισμός προς το πρόσωπό της όμως την χαλάρωσε ελαφρος .

«Το έσκασα από το σπίτι.  Δεν ήξερα που να πάω και ήρθα εδώ πήρα και λεφτά ! Έλα αν θέλεις να μειν…..» πριν συνεχίσει την γρήγορη και ακατάπαυστη πρόταση της η καταλινα δήλωσε το δάχτυλο της . Το τοποθέτησε μπροστά από τα χείλη  της κανωντας της νόημα να σωπάσει. Το άλλο χέρι έφτασε στην πλάτη της . Ο Ίαν μόλις είχε συνηδητοποησει τι επρόκειτο να συμβεί. 
Έπιασε ξανά και ξανά την άδεια θήκη του μαχαιριού …

«μόνο μια αγκαλιά θέλω…» Είπε χαμηλά και η Κλαρισα χαμογέλασε.  Πίστεψε πως το ψέμα της έγινε πιστευτό και πως δεν είχε μάθει τίποτα.  Το φτωχό μυαλό της δεν αναρωτηθγκε καν πως βρέθηκε εκεί η Καταλινα. 

Έσκυψε και την αγκάλιασε. 
Η φωνή του Ίαν δεν ακούστηκε…
Αφηνωντας ένα καυτό δάκρυ να πέσει και με μάτια που έτρεμαν της κάρφωσε το μαχαίρι απευθείας στην καρδιά…. Την τράβηξε πιο κοντά της και το γύρισε ενώ ήταν ακόμα μέσα της . Δεν βγήκε ούτε ίχνος φωνής από την μικρή Κλαρισα… εγυρε το κορμί της προς την Καταλινα και με τα μάτια ανοιχτά έσβησε….

.
Τελος ....

Έφτασε κι αυτό στο τέλος... θα δώσει πάσα βέβαια σε μια άλλη εποχή... αν υπάρχουν κάποια λάθη επειδή δεν το πέρασα από έλεγχο θα διορθωθούν αμέσως.  Όπως καταλάβατε ήταν σύνολο 3 κεφάλαια μέσα σε ένα γιατί δεν ήθελα να το χωρίσω.  Ήθελα να βγει μονοκομματο .

Να πω ότι η Καταλινα αγαπήθηκε πολύ... Και δεν το πίστευα...

Δεν θα πω πολλά ούτε θα κουράσω...

Μόνο ένα θα σας πω και κλείνω...

Στη ζωή θα βρούμε πολλά εμπόδια...Αλλά μικρά και άλλα μεγάλα, αλλά σημαντικά και άλλα ασήμαντα... Μην το βάζετε κάτω! Αυτό θέλουν, να σας λυγίσουν...

Η δύναμη βρίσκεται μέσα μας και αν δεν το θέλουμε πραγματικά δεν θα βοηθήσουμε ποτέ τον εαυτό μας .

❤❤❤❤ Σε λιγότερο από 15 λεπτάκια θα ανεβάσω το δεύτερο βιβλίο και συνέχεια....

Σας ευχαριστώ για όλα 🌷 εκτιμώ βαθύτατα την στήριξη.  Είτε θετική είτε αρνητική:) κάνεις δεν είναι τέλειος εξάλλου...

Σας φιλώ ❤