"Αντιμετωπίζεις ή απομακρύνεσαι και δειλιαζεις;"

Μόλις ο Λιαμ την είδε γέλασε και τράβηξε ακόμα περισσότερο τα μαλλιά της Μπελ η οποία μέσα στην μέθη της δεν αντιλήφθηκε την παρουσία της Λιζ. Δεν σταμάτησε. Αντιθέτως την κοίταζε με θράσος κατάματα...

Η Λιζ έκανε ένα βήμα πίσω και κόλλησε στον τοίχο του διαδρόμου αηδιασμενη από το θέαμα. Ξάφνου ο Λιαμ σηκωσε το χέρι του και της έκανε νόημα να συμμετάσχει. Το διασκέδαζε και εκεινη δεν καταλαβαινε . Δεν εβλεπε το λογο για αυτο το φερσιμο απο την πλευρα του. Ήταν άγνωστος. Ενας ξένος ... Η Μπελ εβγαλε ενα δυνατο επιφωνημα  απόλαυσης και η Λιζ , ενιωσε αμέσως την βρωμιά  στο πετσί της.

Δεν είπε λέξη... Μάζεψε τον εαυτό της και έτρεξε γρήγορα προς την έξοδο αδιαφορώντας για την Χανα που καθόταν στο σταντ αυτή τη φορά. Αυτό που είδε τάραξε το μυαλό της τόσο πολύ που δεν είχε καν τη δύναμη να το σχολιάσει στη Χανα. Ήθελε απλά να εξαφανιστεί. Ηττήθηκε.

Βγήκε και έκανε αυτό που ήξερε να κάνει καλά...Έτρεξε προς το σπιτάκι της . Μπορεί να μην είχε μαζί το μαρκαδόρο, μπορεί να μην είχε πρόθεση να πάει μέσα στην νύχτα αλλά ήταν το μοναδικό μέρος που θα άντεχε το ξέσπασμα της. Τα καυτά  δάκρυα έφτασαν στα μάτια της και την εξοργισαν ακόμα πιο πολύ . Δεν είχε ιδέα τι συμβαίνει, δεν καταλάβαινε τι την πείραξε τόσο και κατέληξε σε αυτή τη κατάσταση. Το σίγουρο ήταν ένα...Θα έθετε τα τείχη της αρκετά ψηλά. Τόσο ψηλά που κανένας δεν θα κατάφερνε να τα γκρεμίσει...

1 μήνα αργότερα...

Ελίζα

Κοιτάζω τον τοίχο και αντιλαμβάνομαι πως δεν έχει πλέον χώρο... Έχουν αλλάξει τόσο πολύ τα πράγματα στη ζωή μου . Υπάρχουν στιγμές που αισθάνομαι την μοναξιά να με τρώει. Άλλες πάλι την απολαμβάνω, γίνομαι ενα μαζί της και χάνομαι. Δεν είμαι μόνη σε όλο αυτό. Έχω δίπλα μου την Χανα αλλά κι εκείνη δεν είναι και στα καλύτερα της. Το σκοτάδι έχει απλωθεί πάνω από τα κεφάλια μας. Το νιώθω. Το βλέπω καθημερινά...

Ο μπαμπάς είχε πει ότι θα έρθει αλλά τελικά δεν ήρθε... Ίσως αν τον είχα εδώ να έπαιρνα λίγη δύναμη. Να έβγαινα από τον εφιάλτη.
Όλα άλλαξαν...
Ο Κρίστιαν άλλαξε...
Εγώ άλλαξα...
Ξερω το λαθος. Ξερω τον υπεύθυνο...
Ξέρω τον θύτη και βλέπω τα θύματα...
Εκείνος φταίει ... Ήρθε σαν απρόσκλητος επισκέπτης και έφερε το χάος.

Ο Κρίστιαν έχει προσκολληθει πάνω σε αυτή τη βδέλλα για άνθρωπο. Δεν περνάει μέρα που να μην είναι μαζί. Αρκετές φορές παίρνουν το αμάξι και πηγαίνουν εκτός πόλης. Ο Τόνι από την άλλη έχει αποστασιοποιηθεί. Αισθάνεται παραγκωνισμενος. Πότε δεν περίμενα πως θα το πω αλλά τον λυπάμαι. Ξερω πως δεν λέει κουβέντα στους δικούς του και χρησιμοποιεί τις εξετάσεις που έρχονται σαν δικαιολογία πως αγχώνεται και προτιμάει να μείνει σπίτι. Η μαμα από την άλλη για κάποιο λόγο δείχνει πιο χαλαρή. Δεν λέει και πολλά στον Κρίστιαν. Αν και τις έχω πει πως δεν εμπιστεύομαι τον Λιαμ εκείνη έχει άλλη άποψη. Δεν ξέρω τι άλλαξε και έτσι όπως γίναμε δεν με νοιάζει. Για το μόνο πράγμα που χαίρομαι   , αν και κανονικά θα έπρεπε να λυπάμαι είναι η Μπελ.

Την βλέπω συνεχώς να προσπαθεί να προσεγγίσει αυτό το γουρούνι όταν έρχεται στο σχολείο κι εκείνος αδιαφορεί. Πήρε ότι ήθελε για λίγες μέρες και όπως ήταν φυσικό την παράτησε. Έκανε μια προσπάθεια να έρθει κοντά μας αλλά η Χανα που εν τέλει έμαθε τι συνέβη εκείνο το βράδυ δεν θέλησε καν να την ακούσει.Εγώ  τον αποφεύγω. Δεν μπορώ να κάνω και πολλά... Σε κάθε ευκαιρία που του δίνεται προσπαθεί να με στριμώξει αλλά ευτυχώς ξεφεύγω. Παίζει και το απολαμβάνει. Φυσικά μπροστά στον Κρίστιαν είναι κύριος. Πάντα αν τύχει να πέσουμε πάνω τους μου μιλάει ευγενικά. Καθόλου πονηρά και κρατάει συνεχώς τις αποστάσεις. Πράγμα που δυσκολεύει την σχέση μου με τον αδερφό μου. Ξερω πως δεν θα με πιστέψει αν του πω ότι έχει πάθει εμμονή μαζί μου . Ακούγεται κάπως αλλά δεν βρίσκω άλλη λέξη για να καταφέρω να εκφράσω τις πράξεις του. Έχουν αποκτήσει άσχημη φήμη στις κοριτσιστικες παρέες. Ο Λιαμ δεν διστάζει να πηδάει ότι κινείται και ο Κρίστιαν ακολουθεί το παράδειγμα του .

Όσο για μένα...; Έχω χάσει εντελώς τον εαυτό μου και ντρέπομαι γι αυτό. Ναι , προσπαθώ να μείνω μακριά του αλλά αυτή η άτιμη η καρδιά χτυπάει κάθε φορά όλο και πιο δυνατά. Η Χανα λέει πως είναι θυμός...Εγώ όμως δεν έμαθα να ψευδομαι. Δεν έμαθα να κρύβομαι πίσω από το δάχτυλό μου...

Πιάνω το μαρκαδόρο  και πηγαίνω στην τελευταία γωνιά που μου έμεινε. Ο τοίχος έγινε πραγματικά αγνώριστος. Βγάζω το καπάκι και παίρνω μια βαθειά ανάσα... Νομίζω πως ήρθε η ώρα να αποτυπωθεί η πιο σκληρή αλήθεια από όλες. Να κάνω τα ανείπωτα να ακουστούν και τον εξευτελισμό της ψυχής μου να πάρει μορφή μεσα από τις λέξεις...

Ακουμπάω την μύτη πάνω στο τοίχο και το μελάνι της αφήνει αμέσως το σημάδι του...

"Κάποτε σε είδα και αναγνώρισα αμέσως το σκοτάδι γύρω σου ... Ήρθε και προσπάθησε να με πνίξει μεσα του. Αντισταθηκα. Το έδιωξα. Προσπάθησα να το απομάκρυνω και να το φοβισω... Το μόνο που κατάφερα όμως είναι να το ερωτευτώ... Υποθέτω πως κέρδισες Λιαμ...."

Το μελάνι, σαν να ήξερε πως αυτές οι λέξεις δεν επρεπε να γραφτούν ποτέ άρχισε να ξεθωριάζει. Έγραψε όμως... Με άφησε να ολοκληρώσω και την τελευταία λέξη πριν τελειώσει. Δεν έδειξε έλεος...

Δεν ξέρω αν η λέξη ερωτευμένη περιγράφει όσα αισθάνομαι για εκείνον. Ξερω όμως, πως κάθε φορά που έρχεται κοντα μου , κάθε φορά που αναπνέω την ανάσα του , τα πόδια μου με εγκαταλείπουν. Η καρδιά έρχεται σε αντιπαράθεση με την εξοργισμενη λογική μου και κερδίζει... Πότε δεν θα υποκυψω όμως. Θα αποβαλλω από μέσα μου το δηλητήριο και θα βγω νικήτρια στο τέλος. Δεν θα γίνω ποτέ άλλη μια κοπέλα στη λίστα.... Ποτέ!

Λιαμ

Κοιτάζω το άδειο πεταμένο μπουκάλι στο πάτωμα... Ακόμα μια αλκοολική νύχτα πέρασε.  Ακόμα ένας ξεπεσμός του εαυτού μου... Σαν χθες πέθανε η μάνα μου ... Σαν χθες με αγκάλιασε για τελευταία φορά... Χαϊδεύω την φωτογραφία της και πνίγομαι. Πότε δεν θα πάψω το κάνω.

Υπομονή μάνα... Κοντεύω να τους διάλυσω... Σύντομα όσοι μας κατέστρεψαν θα γίνουν στάχτη...

Έχω ήδη πάρει παράταση για όσο χρόνο χρειαστεί. Ο Ίαν με εμπιστεύεται απόλυτα.  Όταν του ανακοίνωσα πως έπιασα το μικρό ψάρι νόμιζε ότι τελειώσαμε αλλά δεν με ξέρει καλά... Φρόντισα να μάθει πως υπάρχει κάποιος έξω από την πόλη που προμηθεύει με ναρκωτικά το Μέιν. Ο Κρίστιαν χρειάζεται ειδική μεταχείριση και επίβλεψη. Φυσικά και με πίστεψε... Πλέον τον προμηθευω  εγώ. Σύντομα θα καταφέρω να τρυπωσω στο σπίτι τους και να σπείρα εκ των έσω την διχόνοια. Ο σπόρος που θα ρίξω θα έχει τόσο βαθειά ρίζα που δύσκολα θα μπορέσει κάποιος να τον ξηλώσει. Κι αυτή... Αυτή η μικρή θα πληρώσει πιο πολύ από όλους. Νομίζει πως είναι έξυπνη. Πώς θα καταφέρει να ξεφύγει αλλά δεν με ξέρει καλά.  Φοβάται... Το νιώθω κάθε φορά που την πλησιάζω. Κάθε φορά που την αγγίζω..  πάντα καταφέρνει και μου ξεφεύγει. Όχι για πολύ ακόμα... σύντομα είναι τα γενέθλια της  και θα  φροντίσω να της μείνουν αξέχαστα.... Θα φροντίσω να γίνω ο πρώτος και ο τελευταίος της ...

Να γίνω η σκιά που θα υπάρχει πάντα μέσα της . Η καταστροφή της...

Δεν ξέρω γιατί αλλά από την πρώτη στιγμή που την είδα ήξερα πως θα είναι ο δύσκολος στόχος. Δεν μοιάζει με τις κοπέλες της ηλικίας της. Το ντύσιμο. Το μυαλο. Η αυτοπεποίθηση της,  που τόσο θέλω να καταστρέψω. Όλα πάνω της είναι διαφορετικά. Κι αυτά τα μάτια της ... Κάθε φορά που με κοιτάζουν  τρομαγμένα τρελαίνομαι... Εκείνο το βράδυ την φίλησα ο μαλακας χωρίς λόγο. Χωρίς ουσία. Δεν γουστάρω τα φιλιά. Δεν γουστάρω καμία να φιλάει τα χείλη μου . Παράφερθηκα και δεν θα ξαναγίνει... Ούτε ξέρω γιατί το έκανα. Το μόνο που ήθελα ήταν να την προκαλέσω , να την γλύψω ξανά και να φύγω. Η κατάληξη ήταν ένα δώρο που της το κρατάω....

Ποτέ δεν θα ξεχάσω τη φάτσα της όταν με είδε να πηδάω την πουτανα την φίλη της. Ξέρω πως τρυπωνω κάτω από το δέρμα της σιγά σιγά. Ξέρω πως φτιάχνω την οφθαλμαπάτη που θα την ρίξει στον ιστό μου. Και όταν θα συμβεί δεν θα αφήσω τίποτα πάνω στο κορμί της απείραχτο. Θα το γεμίσω με τα σημάδια μου... Όπως ο πατέρας της γέμισε την ανύπαρκτη πλέον ψυχή μου με τα δικά του ...

Σας φιλώ....