"Λέμε πως ο διάολος έχει πολλά ποδάρια... τι γίνεται όμως με τα πρόσωπα;"

Ελιζα

Μουντό. Αχρωμο, απρόσωπο...Ξεθωριασμένο.  Έτσι θα μπορούσα να χαρακτηρίσω το σημερινό πρωινό... Δεν θέλω να σηκωθώ. Αρνούμαι να βγω από την αίγλη της ζεστασιάς μου για κατέβω κάτω. Οι φωνές τους ακούγονται μέχρι πάνω. Ο Κρίστιαν παραφερεται και η συμπεριφορά του έχει αλλάξει αρκετά. Όλα αυτά είναι μια αντίδραση αλλά η μαμά δεν φαίνεται να το καταλαβαίνει απόλυτα.

Γυρίζω στο πλάι και Ρίχνω μια μάτια έξω από το παράθυρο. Δεν επέλεξα τυχαία την τοποθεσία του κρεβατιού μου. Είναι ίσως το μόνο δωμάτιο στο σπίτι που δεν βλέπει σε κάποιο οίκημα. Το μόνο που αντικρίζω είναι ο βαθύς, απρόσιτος ουρανός.

Προβληματίζομαι για το σήμερα, για το αύριο και για την κάθε μέρα που θα έρθει. Δεν βρίσκω τρόπο να πλησιάσω τον αδερφό μου και να του πω να μείνει μακριά από τον καινούριο. Από χθες δεν μπορώ να τον βγάλω από το μυαλό μου. Με τρομάζει. Είναι ειρωνικό αν σκεφτεί κανείς ότι δεν έμαθα να τρομάζω στη ζωή μου.

Ίσως θεωρήθω παράλογη, ίσως επιπόλαια αλλά αυτό το βλέμμα του ήταν σαν κοιτούσε μέσα μου. Σαν να προσπαθούσε να με διαβάσει. Ούτε η Χανα , που είμαστε πιο κοντά, έχει καταφέρει να το κάνει. Κανείς δεν θέλω να με νιώθει. Κανείς δεν θέλω να καταλαβαίνει την κουρελιασμενη μου υπόσταση κάθε πρωί. Κανείς δεν θέλω να βλέπει πίσω από το χαμόγελο που τους χαρίζω. Αν ο Κρίστιαν πιστεύει πως ο μπαμπάς μας εγκαταλείπει εγώ θεωρώ πως για κάποιο λόγο μας προστατεύει. Ίσως κινδυνεύει για χάρη μας.

Φοράω το χαμόγελο που έμαθα ν δείχνω και πετάω τα σκεπάσματα. Η ώρα που πρέπει να ενεργοποιήσω το κινητό και να βρεθώ με τον κόσμο έφτασε....

2 ώρες αργότερα

"Με κοροϊδεύεις; Έφυγες σαν τη τρελή και μου λες απλά ότι δεν ένιωσες καλά;" Η Χανα ανακάτεψε τον καφέ της θυμωμένη. Η Μπελ συνέχισε να κατεβάζει το μιλκ σέικ αδιάφορη και η Λιζ έγειρε προς τα πίσω στην καρέκλα της

"Δεν είχα πρόθεση ρε αγάπη μου ... Ειδα τον ηλίθιο τον αδερφό μου , παρέα με έναν άγνωστο που από ότι φάνηκε ήταν ο ίδιος άγνωστος με τον άντρα που είχε η Μπελ και εξοργίστηκα. Ένιωσα περίεργα και έφυγα. Αυτό το παιδί θα με πεθάνει! Δεν φτάνει που τώρα τελευταία πατάει με το ζόρι σχολείο κατάφερε να ανοίξει παρτίδες και με έναν άνθρωπο που δεν μοιάζει και με άγγελο!"

"Αααααχ... Κι όμως είναι αν άγγελος..." Ψέλλισε η Μπελ και η Χανα την αγριοκοιταξε

"Θα συνέλθεις ;; Εγώ συμφωνώ ακόμα κι αν δε το θέλω ως ένα σημείο με την Λιζ. Ούτε εμένα μου άρεσε . Δεν μιλάω για ομορφιά φυσικά, από αυτή έχει μπόλικη! Μιλάω για την αίσθηση που σου βγάζει κάποιος..." Η Μπελ αδιαφόρησε.

"Ότι και να λέτε από την στιγμή που ο Κρίστιαν τον πλησίασε σημαίνει πως θα τον βλέπουμε συχνά...Ελπίζω Αν τον φέρνει σπίτι να μας ενημερώνεις!"  Η Μπελ συνέχισε στο ίδιο μοτίβο προκαλώντας δυσφορία στην Λιζ.

"Δεν σε ενδιαφέρει τίποτα άλλο;Το γεγονός πως ίσως...Λέω ίσως, να είναι καμία 25αρια χρονών δεν σε πτοεί;; Ελπίζω ο Κρίστιαν να βάλει μυαλό..."Σχολίασε και η Χανα άσπρισε... "Τι έπαθες;" Ρώτησε περίεργα

"Αμ δεν θα βάλει μυαλό Ελίζα.... "

Έντρομη γύρισε το κεφάλι της προς την κατεύθυνση που κοιτούσε η Χανα.  Ο Κρίστιαν , ο Τόνι και ο καινούριος που ακόμα αγνοούσε το όνομα του μπήκαν ευδιάθετοι στο καφέ. Είχε συνηθίσει τα γυναικεία βλέμματα πάνω στον αδερφό της αλλά αυτή τη φορά τα περισσότερα ήταν κολλημένα στον διάολο δίπλα του . Χωρίς περιστροφές και βιασύνη γύρισε και κοίταξε την Χανα.

"Κρίστιαν!!! Κρίστιαν !!!" Αναφώνησε ξαφνικά η Μπελ και σηκώθηκε καλώντας τους προς το τραπέζι

"Είσαι ηλίθια ρε ;" Είπε με έντονο ύφος η Χανα κι εκείνη την κοίταξε αδιάφορα.

"Εσείς δεν τον θέλετε αλλά εγώ τον θέλω!" Σχολίασε και η Λιζ κούνησε απογοητευμένη το κεφάλι της. Ο Κρίστιαν χαμογέλασε και πήγε κοντά τους.

"Καλημέρα !!" Ειπε ευδιάθετος και έσκυψε δίνοντας ένα φιλί στην Λιζ. "Δεν σε βλέπω στα πάνω  σου , είσαι καλά;" της ψιθύρισε χωρίς να γίνει αντιληπτός κι εκείνη τον αγριοκοιταξε

"Τι δουλεια έχεις μ'αυτόν;" γρυλισε σιγανά. Ο Κρίστιαν ύψωσε τα φρύδια του περίεργα.

"Θα τα πούμε σπίτι" Απάντησε κοφτα και γύρισε προς τους υπόλοιπους. 

"Λοιπόν, μιας και σας βρήκα όλες εδώ να σας γνωρίσω τον Λιαμ ...Μόλις μετακόμισε" Η Χανα τον κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω. Η Λιζ δεν πτοήθηκε , ούτε το κεφάλι της γύρισε προς τα πίσω, σε αντίθεση με την Μπελ η οποία είχε ήδη λιώσει σαν παγωτό απέναντι της.

"Η ξανθούλα είναι η Αναμπελλα" Αποκρίθηκε ο Κρίστιαν

"ΜΠΕΛ!" Είπε διορθώνοντας τον Κρίστιαν και έκλεισε το μάτι στον Λιαμ.

"Ναι ναι ... Την είδες κι εσύ ψώνιο και άλλαξες και όνομα..." Σχολίασε ο Κρίστιαν και αναστέναξε " Η καστανή... Είναι η Χανα " την έδειξε κι εκείνη ανέκφραστη ξαναεκατσε στην θέση της  . "Αυτο εδώ το αρκετά τριχωτό κεφάλι που δεν μπαίνει καν στο κόπο να μας κοιτάξει είναι η Ελίζα. Η αδερφή μου"

"Χάρηκα κορίτσια..." Είχε δει τον διάολο και πλέον τον άκουσε κι όλας. Η χροιά του βαριά . Ο τρόπος που ρολαραν τα γράμματα στη γλώσσα του και έφτιαχναν της λέξεις διαπεραστικος και κοφτος. Ήταν αδιαμφισβήτητα ο ορισμός της σέξυ φωνής που συνήθιζε να διαβάζει στα βιβλία της. Για λίγα δευτερόλεπτα  δεν έβγαλε κανείς άχνα. Ούτε καν ο Τόνι.

"Εμένα με συγχωρείτε λιγάκι,πάω στο μπάνιο..." Είπε και έσπασε την περίεργη νεκρική σιγή. Σηκώθηκε χωρίς να κοιτάξει πίσω, σίγουρη πως τα αγόρια θα έπαιρναν θέση στο τραπέζι. Ενιωσε  την ανάγκη να εξαφανιστεί για λίγα λεπτά . Να ανασυγκροτηθεί και να επιστρέψει δείχνοντας τα δόντια της με το δικό της τρόπο.

Με γοργά αλλά πάραυτα σταθερά βήματα προχώρησε τον μακρύ διάδρομο και μπήκε στις τουαλέτες. Κοίταξε μια φορά το είδωλο της στο καθρέφτη, άνοιξε την βρύση και άφησε το κρύο νερό να ηρεμήσει το κόκκινο πρόσωπο της .

Δεν καταλάβαινε την ένταση της για εκείνον τον άντρα. Άρπαξε βιαστικά λίγο από το χαρτί μιας χρήσης και σκούπισε τις σταγόνες. Έκλεισε την βρύση και χαμογέλασε

"Δεν είναι τίποτα Ελίζα,  δεν σε επηρεάζει αν δεν τον αφήσεις. Ψύχραιμα κορίτσι μου ...." Μονολόγησε και βγήκε.

Ελίζα

Καταραμένα πόδια! Πότε στη ζωή μου δεν είχα νιώσει την αδυναμία να τα κουνήσει κάποιος. Το θεωρούσα υπερβολή. Κι όμως... Να που  τώρα,  τα δικά μου δεν υπακούουν... Στέκεται στην αρχη του διαδρόμου κι εγώ στο τέλος. Μας χωρίζουν περίπου 8 μέτρα αλλά δεν έχει σημασία. Βλέπω το πρόσωπο του πιο καθαρά από χθες. Κάθε γωνία, κάθε σπάσιμο που κάνουν οι μύες του γύρω από τα χείλη. Τα μάτια του που με κοιτάζουν και καταφέρνουν να διαβάσουν την απόγνωση της σιωπής μου ... Όλα τα βλέπω... Βλέπω το πρόσωπο του διαβόλου. Το ένα από αυτά...

Πρέπει να περπατήσω γαμωτο !! Συνελθε Ελίζα!

Κάνω δεξιά και στο πρώτο βήμα  μιμείται την κίνηση μου. Σίγουρα πρόκειται για παρανόηση...

Κάνω αριστερά και γελάει...Θεούλη Μου, ανατριχιάζω και μόνο που τον βλέπω να χαμογελάει με αυτό το σατανικό ύφος...  Αργά αργά φέρνει το κορμί του στην δική μου πλευρά ξανά.

Ως εδώ! Σίγουρα  πιστεύει  πως με θαμπώνει η ομορφιά του... Πόσο λάθος κάνει, πόσο έξω έχει πέσει αν νομίζει πως φέρομαι σαν τρελή επειδή είναι όμορφος. Ήρθε η ώρα να πάρει μια γεύση από μένα και να δει πως δεν είμαστε όλες ίδιες...

Στέκομαι στην μέση ακριβώς του διαδρόμου και τον κοιτάζω κατάματα.  Όπως και στις δύο προηγούμενες φορές ετσι και τώρα κάνει το ίδιο πράγμα...

Αρχίζω να προχωράω προς το μέρος του. Αν δεν κάνει στην άκρη, θα φάει την κλωτσιά του και θα στρώσει...

Σας φιλώ....