"Στιγμή... Τι είναι άραγε μια στιγμή; Πόσο διαρκεί και πόσα μας δίνει;"

Η μυρωδιά του ζεστού αχνιστου  καφέ απλώθηκε σε όλο το μισογκρεμισμενο σπίτι προκαλώντας τις αισθήσεις της να ξυπνήσουν. Ένιωθε τον ήλιο να ζεσταίνει το πρόσωπο της αλλά το υπόλοιπο σπίτι ήταν παγωμένο...Ήταν σίγουρα πρωί και είχε αρκετή δροσιά.  Προς στιγμήν , αφέθηκε τόσο που ξέχασε τον εφιάλτη που έζησε το προηγούμενο βράδυ. Δεν άντεξε να πάει σπίτι. Προτίμησε να περάσει το βράδυ  στο καταφύγιο της. Μακριά από όλους και από όλα.

Έτριψε απαλά τα μάτια της, συνειδητοποίησε που βρίσκεται και απορημένη από την έντονη μυρωδιά ανασηκωθηκε και κοίταξε γύρω της. Ήταν μόνη, δίπλα της όμως υπήρχε ένα πλαστικό χάρτινο ποτήρι γεμάτο ζεστό καφέ και ένα σημείωμα. Το πήρε στα χέρια και το ξεδιπλωσε...

"Συγνωμη για χθες. Φέρθηκα σαν μαλάκας ...
Έχεις δίκιο , όλοι έχουμε  ψυχή...
Δικός σου ...
Λιαμ"

Η Λιζ τσαλακωσε το χαρτάκι. Το άφησε δίπλα της και κοίταξε τον καφέ . Μια μικρή , μισή καρδιά ήταν ζωγραφισμένη πάνω στο λευκό καπάκι προκαλώντας μια διφορούμενη αντίδραση. Βουρκωσε και γέλασε ταυτόχρονα. Πήρε τον καφέ και γύρισε προς το παράθυρο.

Είδε τον Λιαμ να κάθεται στα σκαλοπάτια  του σπιτιού του πίνοντας τον δικό του και να κοιτάζει προς το μέρος της χαμογελαστός . Ξάφνου σηκώθηκε και πέρασε το δρόμο. Πλησιασε το έρημο σπίτι και  στάθηκε έξω από το παράθυρο ζητώντας σιωπηλά, την άδεια της για να εισέλθει.

Η Λιζ πήρε τον καφέ και του γύρισε πλάτη. Εκείνος χτύπησε δυο φορές απαλά το μισοσπασμενο τζάμι αλλά εκείνη αδιαφόρησε.  Στο τρίτο χτύπημα γύρισε θυμωμένη προς το μέρος του . Ο θυμός όμως, δεν άργησε να μετατραπεί σε παράπονο... Ο Λιαμ , με τους ζεστούς αχνους που ανεδυε ο καφές, θολωσε το τζαμι και σχημάτισε μια θλιμμένη φατσούλα.

"Μπορώ να μπω; Ένα λεπτό μόνο ζητάω..." Διάβασε τα χείλη του και πικραμένη κούνησε το κεφάλι της . Ήξερε πως έκανε λάθος .  Πώς αργά ή γρήγορα θα το μετανιώσει κι όμως του έδωσε την άδεια να μπει .

Γύρισε προς την πόρτα και  άκουσε το τρίξιμο από τα μισοφαγωμενα ξύλα.  Ήταν κοντά... Μετά από τόσα χρόνια είχε μάθει ακριβώς κάθε ήχο που έκαναν εκείνα τα πατώματα. Ορκισε την καρδιά της να μην υποκύψει και όπλισε τον εαυτό της με οση δύναμη της είχε απομείνει. Ο Λιαμ έφτασε και στάθηκε στη πόρτα. Δεν είπαν λέξη για λίγα λεπτά. Κοίταζαν ο ένας τον άλλο ώσπου εκείνος έκανε ένα βήμα και γονάτισε μπροστα της. Άφησε τον καφέ του δίπλα στον δικό της. Το άλλο μισό της ζωγραφιας ήταν στο δικό του καπάκι. Η Λιζ το κοίταξε σιωπηλή.

"Συγνωμη μικρή μου ... Δεν εννοούσα τίποτα από αυτά που είπα χθες..." Της ψιθύρισε και την πήρε αγκαλιά. Το σοκ που υπέστη όμως όταν την έπιασε ξαφνικά  το παράπονο ήταν μεγάλο ακόμα και για τον ίδιο. Γνώριζε φυσικά την επιρροή του πάνω της αλλά ποτέ δεν είχε δει κάποιον να κλαίει με τόσο πόνο εκτός από τον εαυτό του... Χάιδεψε τα μαλλιά της και  κοίταξε τους καφέδες. Όταν έγραφε το σημείωμα γελούσε, ενώ όταν σχεδίαζε τις μισές καρδιές αισθανόταν  περήφανος για την κοροϊδία του.

Λίγα λεπτά αργότερα η Λιζ ηρέμησε υπό τους ήχους της καρδιάς του. Απομακρύνθηκε και τον κοίταξε. Ο Λιαμ άπλωσε το χέρι του για να σβήσει την υγρασία από το πρόσωπο της αλλά εκείνη τραβήχτηκε. Πήρε τον καφέ της και σηκώθηκε. Έβγαλε το καπάκι και το τοποθέτησε πάνω στον δικό του καφέ κρύβοντας το δικό του σχέδιο.

"Κάποιες φορές, μια συγνωμη δεν είναι αρκετή για να κλείσουν οι πληγές... " Είπε και έκανε μια παύση. Αναστέναξε και πήγε ως την πόρτα αφήνοντας τον πίσω της " Εγώ εννοούσα κάθε λέξη που είπα σε αντίθεση με σένα... Έτσι έμαθα να κάνω... Μείνε μακριά μου Λιαμ. Δεν είχαμε τίποτα εξ αρχής και ποτέ δεν θα έχουμε. Δεν θέλω ούτε τη συγνωμη αλλά ούτε και την ύπαρξη σου στη ζωή μου..."

Η Λιζ έφυγε κι εκείνος έμεινε να την κοιταζει αποσβολωμένος. Αδυνατούσε να κατανοήσει όσα του είπε. Εστρεξε το βλέμμα του στον τοίχο και ξαναδιάβασε την λέξη ερωτευθηκα που είχε γράψει... Σηκώθηκε και έτρεξε πίσω της. Έχανε το παιχνίδι και δεν θα το επέτρεπε. Η μικρή αποδείχθηκε σκληρό καρύδι πάρα τα όσα ένιωθε για εκείνον.

"Λιζ !!! Λιζ !!!" Εκείνη μόλις τον άκουσε άρχισε να τρέχει "Γαμωτο σου για γυναίκα!!!" Μονολόγησε και μπήκε ξανά στο εγκαταλελειμμένο κτήριο. Ήταν η πρώτη φορά που έμπαινε εκει μέσα πρωί... Έβγαλε ένα τσιγάρο και κάθισε. Άρχισε να παρατηρεί προσεκτικά διαφορά διάσπαρτα κείμενα που υπήρχαν γραμμένα στους τοίχους...

Όσες σκέψεις της όμως και να διάβαζε πάντα γυρνούσε σε αυτά που έγραφε για εκείνον . Πήγε να πιάσει μηχανικά τον καφέ και το δεύτερο καπάκι έπεσε. Το κοίταξε σκεπτικός.

Η Λίζ στα μάτια του αποδείχθηκε δύσκολη υπόθεση. Ο χαρακτήρας της ήταν απρόβλεπτος και δεν κατάφερε να την ρίξει με την συγνωμη του όπως πίστευε. Το κλάμα της όμως ,φανέρωνε  την συναισθηματική φόρτιση που είχε προς το πρόσωπο του. Ήταν ερωτευμένη και δεν χρειαζόταν να το διαβάσει ξανά. Το ένιωθε  ...

Σηκώθηκε και πήρε το τσαλακωμένο σημείωμα. Το ξεδιπλωσε και το τοποθέτησε στην σχισμή που υπήρχε στα σανίδια. Δεν θα παρέδιδε τα όπλα. Είχε έρθει η ώρα να δει μια άλλη πλευρά του . Μια ψεύτικη πλευρά...

3 ημέρες αργότερα

Λιαμ

Όλα είναι έτοιμα.  Κοιτάζω τα σακουλάκια πάνω δυο τραπέζι περήφανος για το κατόρθωμα μου. Ο εθισμός που θα αποκτήσει σιγά σιγά ο Κρίστιαν στην ουσία θα είναι καταστροφικός.  Τρεις μέρες έχω να την δω. Δεν πήγε σχολείο. Πράγμα περίεργο για την ιδιοσυγκρασία της. Γνώρισα όμως την φίλη της. Η πόλη είναι μικρή και είμαι σίγουρος πως δεν έπεσε πάνω μου τυχαία προχθές.  Εξαιρετική γκόμενά. Φωνάζει πως θέλει να την πηδήξω από χιλιόμετρα. Ειλικρινά αν ήμουν στη θέση της Λιζ θα είχα αρκετά ψυχολογικά. Ποιος χεστηκε όμως; Θα την πηδήξω αλλά πρέπει να φροντίσω να μην το μάθει ακόμα η Λιζ. Όχι πριν πάρω αυτό που θέλω...

Ακούω την πόρτα και το θύμα μόλις έφτασε... Ο πιο εύκολος στόχος από όλους! Σε λίγο θα με οδηγήσει στην μάνα του και σιγά σιγά θα τους διάλυσω.... Λίγο έμεινε μέχρι να αποκτήσω την απόλυτη εμπιστοσύνη του. Λίγο...

Ανοίγω την πόρτα και τον βλέπω ευδιάθετο.

"Βρήκες;" Ρωτάει αμέσως και γελάω

"Από δω και πέρα θα σου δίνω εγώ. Λες να μην βρήκα; Κοίτα και μόνος σου !" Ανοίγει διάπλατα τα μάτια μόλις βλέπει τι υπάρχει πάνω στο τραπέζι. Λίγη νοθεία δεν έβλαψε κανένα. Αυτά τα μαγικά χαπακια θα κάνουν τη δουλειά τους.

"Μπορώ να δοκιμάσω;" λέει και κάθεται

"Υπό έναν όρο. Θα φτιαχνεσαι σπίτι μου. Δεν θέλω να μπλεχτεί το όνομα μου στο δικό σου"

"Σύμφωνοι ρε ! " λέει και παίρνει το πρώτο σακουλάκι. Ορμα αγόρι μου ... Όλα δικά σου είναι... Βάζει ένα από αυτά κάτω από την γλώσσα και ξαπλωνει στο καναπέ. Πριν περάσουν 3 λεπτά τον βλέπω να χάνεται και να σβήνει... Εύκολακι!!

Θα είναι έτσι σίγουρα κάνα 2ωρο. Προλαβαίνω να πηδήξω το γκομενάκι... Πόσο εύκολη ήταν. Δεν της ζήτησα καν το τηλέφωνο κι αυτή μου το έδωσε μόνη της . Ηλίθιες γκομενες!! Δεν πειράζει, θα βγάλω τα σπασμένα της άλλης πάνω της ...

"Σε δέκα να είσαι πίσω από την παλιά εκκλησία. Φόρα  φούστα!" Γράφω και το στέλνω...

Σας φιλώ...