"Τα τείχη είναι αρκετά ψηλά. Αδιαπέραστα..."

Το ζοφερό του παρελθόν δεν το άφηνε να αναπνεύσει. Οι αναμνησεις ζωντανευαν με την μορφή του εφιάλτη κάθε βράδυ τις τελευταίες μέρες. Σαν ένα υποσυνείδητο μήνυμα, του υπενθύμιζαν με κάθε τρόπο τον σκοπό του. Ξύπνησε λουσμένος στον ιδρώτα. Κοίταξε το ρολόι έδειχνε 4 το χάραμα. Εξω ο άνεμος φυσούσε με απίστευτες ταχύτητες κάνοντας τα κλαδιά από τα δέντρα να χτυπάνε λυσσασμένα στο παράθυρο. Σηκώθηκε και φόρεσε τη φόρμα του. Βγήκε στο σαλόνι και κάθισε στο καναπέ. -πρέπει να τελειώνω- σκέφτηκε και έγειρε το κεφάλι του προς τα πίσω. Είχε ήδη βάλει την πρώτη υποχείρια σκέψη στο μυαλό της Καταλινας. Ακόμα κι αν του έδειξε την εμπιστοσύνη που είχε στο πρόσωπο του άντρα της ο Λιαμ ήξερε πως φύτεψε την αμφιβολία.

Καθώς έκλεισε τα βλέφαρα του , η εικόνα της του ήρθε στο μυαλό. Τα μακριά κόκκινα σαν φωτιά μαλλιά της , και τα πάντα θλιμμένα της μάτια κυριαρχούσαν κάθε φορά που την έφερνε στο μυαλό του. Έτριψε απαλά το κούτελο του και ξάπλωσε στο καναπέ. Πότε δεν του άρεσε ο αέρας . Του έφερνε θύμησες από τον καιρό που κοιμόταν σε εκείνο το χαρτοκιβώτιο. Δεν είχε ασφάλεια. Δεν ένιωθε ζεστασιά... Η μοναξιά και η απώλεια τον στιγμάτισαν.

"Πριν το τέλος της εβδομάδας θα σε έχω εδώ μέσα..." Μονολόγησε σκεπτόμενος την Λιζ. Η εμμονή που του δημιούργησε καθώς ο Κρίστιαν ήταν αρκετά εύκολος στόχος τον τάραζε. Αφέθηκε ξανά στο Μορφέα προσπαθώντας να βγάλει τους ήχους του αέρα από το κεφάλι του και επικεντρώθηκε στον τρόπο με τον οποίο θα έπαιρνε από την Λιζ την αθωότητά της ...

Το επόμενο μεσημέρι

"Είσαι μαλακας ; Λεγε ρε !!"

"Όχι αφεντικό...Σου είπα πως στην πόλη δεν αγοράζουν άλλο... Από την μέρα που ήρθε εκείνος ο ξένος έχει αναλάβει προσωπικά τα ντιλια με όλους τους εφήβους. Δεν ξέρω από που προμηθεύεται αλλά δεν έρχεται σε μένα κανένας πια!"

"Δεν με απασχολεί! Βρες έναν τρόπο να τον στείλεις από εκει που ήρθε! Χάνουμε λεφτά!!" Ο Ντερεκ χαμήλωσε το κεφάλι

"Σίγουρα θα βρω κάποιο ευαίσθητο σημείο. Απλά δεν ήθελα να ασχοληθώ. Θα σε ενημερώσω για ότι μάθω"

"Κανόνισε να με απογοητεύσεις..."

"Ποτέ δεν θα το έκανα αυτό...Δωσε μου λίγο χρόνο και θα δεις πως θα αποκτήσουμε το μονοπώλιο ξανά.."

"Μπορείς να φύγεις! Θα περιμένω νέα σου ..." Εκρωξε ο μαυροντυμενος άντρας και ο Ντερεκ υπάκουσε σκεπτικός...

Την ίδια ώρα στο σχολείο

"Βαρέθηκα Λιζ ...Δεν βλέπω την ώρα να φύγουμε. Δεν τους μπορώ άλλο!από την μέρα που γύρισε η Ροουζ πλέον έγινα ξανά μωρό στα μάτια τους..."

"Μου το είπες και χθες Χανα ... Πάντως με σόκαρε που αποφάσισε να πάρει μεταγραφή στο τέλος της χρονιάς για να έρθει εδώ κοντά. Αυτό δεν το καταλαβαίνω!" Σχολίασε η Λιζ και κοίταξε προς το μέρος του Κρίστιαν. Δεν ήταν με τον Λιαμ κι αυτό τη προκαλούσε ενδιαφέρον σε σχέση με την Χανα που αν και δεν έλεγε τίποτα καθόταν σε αναμμένα κάρβουνα. Μια κοπέλα την οποία την γνώριζε όλο το σχολείο για το ελεύθερο ήθος της ήταν καθισμένη δίπλα του. Πότε ο Κρίστιαν ως τώρα δεν είχε δείξει ενδιαφέρον για την Κάρλα.

"Δεν ξέρω γιατί το έκανε αλλά εγώ θέλω να φύγω! Μακάρι να περάσω στο ίδιο Πανεπιστήμιο και να φύγουμε μαζί.

"Μήπως παραεισαι εκνευρισμένη; Συγνωμη Χανα ... Δεν έπρεπε να σου βάλω βετο για τον αδερφό μου. Μιλά μου κοριτσάκι μου ...." Στα λόγια της εκείνη βουρκωσε...

"Τι να σου πω ... Ξέρεις πως αισθάνομαι κι εκείνος κάνει σαν να μην υπάρχω..."

"Ο μόνος λόγος που δεν ήθελα να μπλέξεις είναι γιατί φοβάμαι μήπως σε πληγώσει..."

"Το ξέρω Λιζ... Σίγουρα κάτι αισθάνεται αλλά το κρατάει καλά κλειστό "

"Αυτό το βλέπω κι εγώ και η αλήθεια είναι πως του το αναγνωρίζω...Μην στεναχωριέσαι..." Η Λιζ γύρισε προς τις κερκίδες και είδε τον Λιαμ να πλησιάζει.. Αναστέναξε και πήρε τη τσάντα της.

"Μήπως να φεύγαμε;" Αποκρίθηκε και η Χανα συμφώνησε. Σηκώθηκαν και πήγαν προς το μέρος τους.

"Ελιζαααα! Περίμενε!!" Φώναξε ο Κρίστιαν "έλα λίγο να σου πω !!" Συμπλήρωσε και τα δύο κορίτσια αλληλοκοιταχθηκαν.

"Κάτσε εδώ αν θες..." Είπε προς τη Χανα

"Δεν πειράζει Λιζ. Πάμε να δούμε τι θέλει και φεύγουμε..."

Πλησίασαν. Ο Λιαμ εστίασε τη μάτια του στη Λιζ αλλά εκείνη δεν του έριξε βλέμμα. Δεν ήθελε να μπλέξει είχε πάρει την απόφαση της. Αυτός ο άντρας ήταν σαν αργό θανατηφόρο δηλητήριο. Θα έμενε μακριά για το δικό της καλό

"Μπορείς να πάρεις την τσάντα μου σπίτι; Θα βγούμε και θα έρθω απόγευμα ..." Εκρωξε ο Κρίστιαν μόλις έφτασαν. Η Λιζ κούνησε αμίλητη το κεφάλι και εκείνος χαμογέλασε. "Μισό γιατί την έχω μέσα. Πάω να στην φέρω!" Μόλις ο Κρίστιαν έφυγαν επικράτησε μια ηλίθια σιωπή.

"Τελικά φτάνεις 18 σε λίγες μέρες και ακόμα στην ίδια κατάντια είσαι!" Σχολίασε η κοπέλα που καθόταν με τον αδερφό της και η Χανα έπιασε το χέρι της Λιζ.

"Πάλι καλά να λες που έμεινα έτσι και δεν έγινα σαν εσένα Κάρλα..." Απάντησε η Λιζ και ο Λιαμ γέλασε.

"Εσυ ομορφιά γιατί γελάς; Συμφωνείς με εμένα η με αυτήν;" Γύρισε προς εκείνον και σαν γάτα σύρθηκε πάνω στην κερκίδα και τον πλησίασε. Χαιδεψε απαλα το αυτι του και η Λιζ κοκκινισε ολόκληρη. Ο Λιαμ κατεβασε τα χερια της κι εκεινη γελσε πονηρα "Προχθές το βράδυ πάντως δεν έδειχνε να σε πειράζει που σε άγγιζα..." Σχολιασε με πρόστυχο τρόπο.  Εκείνη την στιγμή και πριν προλάβει ο Λιαμ να πει κάτι έφτασε ο Κρίστιαν

"Δεν απάντησες...." Ξαναείπε εκείνη και ο Λιαμ κοίταξε την Λιζ.

"Να απαντήσει σε τι ;" Ρώτησε ο Κρίστιαν περίεργος

"Τίποτα, σχολίασα την ενδυμασία και την στάση της αδερφής σου και ρώτησα τον Λιαμ για την γνώμη του... Ήθελα να δω αν τη θεωρεί σέξυ έτσι όπως είναι!!" Ο Κρίστιαν έσφιξε το σαγόνι.

"Και ποιος σου είπε να βάζεις την αδερφή μου στο ίδιο καλούπι με τους υπόλοιπους Καρλα; Εκτός αυτού ο Λιαμ δεν έχει καμία σχέση! Σωστά;" Κοίταξε τον Λιαμ κι εκείνος την Λιζ.

"Σωστά. Δεν με απασχολεί τι κάνει η αδερφή σου. Ούτε γνώμη και άποψη έχω..." Η Λιζ άρπαξε από τα χέρια του Κρίστιαν τη τσάντα εκνευρισμένη.

"Πάμε Χανα ! Αρκετά κάτσαμε σε αυτό το θέατρο του παραλόγου!!" Αποκρίθηκε εκνευρισμένη και προχώρησε. Έφτασαν μπροστά στην είσοδο και σταμάτησε.

"Σε πείραξε έτσι;" Ρώτησε η Χανα κι εκείνη κατέβασε το κεφάλι...

"Απλά είναι τόσο διαφορετικός χωρίς τον Κρίστιαν παρόν. Δεν το καταλαβαίνω... "

"Μην σε απασχολεί...Είναι βλάκας! Περίμενε με λίγο να ανέβω ως τη τάξη ξέχασα την εργασία και έρχομαι..."

Η Λιζ ακούμπησε στον τοίχο από την εξωτερική πλευρά  και άφησε τα πράγματα κάτω. Ήταν μπερδεμένη. Εκνευρισμένη. Ερωτευμένη με τον λάθος άνθρωπο...

Ένα λεπτό αργότερα άκουσε το γέλιο του. Γύρισε και τον είδε να βγαίνει μαζί με τη Κάρλα .

"Θα τα πούμε αργότερα εμείς..." της είπε κι εκείνη κουνώντας προκλητικά τα οπίσθιά της έφυγε. Μόλις εκείνος πήρε τον αντίθετο δρόμο και την είδε σοβαρεψε. Έριξε ένα βλέμμα για να δει που βρισκόταν ο Κρίστιαν και πλησίασε.

"Ελπίζω να μην την πίστεψες!" Της είπε και προσπάθησε να εισέλθει στον προσωπικό της χώρο αλλά εκείνη τον έσπρωξε

"Ξέρεις κάτι;" Είπε ευδιαθετη

"Τι ;" την ρώτησε

"Τραβα γαμησου ! Το κάνεις καλά άλλωστε!" Ο Λιαμ αγρίεψε. Έπιασε ρα χέρια της και τα πέταξε με δύναμη στον τοίχο πίσω τους.

"Πρόσεχε τα λόγια σου μικρό!Μην παίζεις με τις αδυναμίες μου !!"

"Μπα; Έχεις κι από αυτές;;;" Είπε και τράβηξε τα χέρια της. Ο Λιαμ όμως δεν το έβαλε κάτω. Κλείδωσε δεξιά και αριστερά τα χέρια του κοιτώντας την.

"Άφησε με να φύγω!" Τα χέρια του λειτούργησαν άψογα σαν φυλακή. Την παγιδευσε ανάμεσα τους κι εκείνη κόλλησε στον τοίχο  εξοργισμενη

"Αφού τρελαίνεσαι κατάβαθος...Παραδέξου , ότι και μόνο που εισπνέεις την ανάσα μου λιώνεις.."

"Εχεις πρόβλημα αγοράκι μου ..."Με γρήγορη κίνηση προσπάθησε να περάσει κάτω από τον κλοιό που δημιούργησε γύρω της αλλά απέτυχε...Την έπιασε  με δύναμη και πίεσε το κορμί της στον τοίχο για ακόμα μια φορά 

"Αγοράκι; Είσαι αστεία μικρή...Αστεία και αβγαλτη ... Γι αυτό με τρελαίνεις!"

"Απομακρυνσου πριν βάλω τις φωνές!"

"Και τι θα πεις ; " Η φωνή του χαμήλωσε...Έγινε βαθειά, προκλητική ...γεμάτη λαγνεία.

"Λιαμ; Αφού το ξέρεις και το ξέρω πως αν ήταν ο αδερφός μου εδώ ούτε βλέμμα θα μου έριχνες...Τι θέλεις πια από μένα;"

"Θέλω να γίνω ο πρώτος σου ..." Δήλωσε και δάγκωσε τον λαιμό της. Εμεινε να κοιτάζει μεσα στα  χρυσαφένια καστανα της μάτια ώσπου ξαφνικά  τράβηξε τα χέρια του. Της έκλεισε το μάτι και έφυγε χωρίς να της ρίξει ούτε μια ματιά...

Η δήλωση του της προκάλεσε ανάμεικτα συναισθήματα. Εκείνο το αίσθημα όμως που κυριάρχησε ήταν ο φόβος. Πρώτη φορά της έλεγε κάτι τέτοιο. Απαίτησε από εκείνη κάτι που δεν υπήρχε περίπτωση να του δώσει για κανένα λόγο. Έμοιαζε σίγουρος όμως...Τόσο γαμημένα σίγουρος. Λίγα λεπτά πριν είχε κάνει εικόνα εκείνον με τη Κάρλα αλλά και πάλι τον αφησε να μπει μέσα στην δίνη του μυαλού της και να παίξει.

"Είσαι καλά;" την ρώτησε η Χανα η οποία την είδε στα χαμένα "ήρθα εδώ και ένα λεπτό κι εσύ είσαι αλλού! Άσε που έχεις ασπρίσει!!"

Η Λιζ  την κοίταξε λυπημένη  " Μια χαρά ειμαι ...Θέλω να πάω σπίτι...."

"Σίγουρα; Λιζ με τρομάζεις! Τα μούτρα σου είναι λες και είδες φάντασμα!"

"Δεν έγινε τίποτα. Μια ζάλη ήταν και πέρασε...Πάμε σε παρακαλώ;"

"Πάμε..." Απάντησε διστακτικά η Χανα και μάζεψε τις τσάντες από κάτω...

Σας φιλώ...