"Δεν ζω σε έναν μπερδεμένο κόσμο. Ο κόσμος ζει μέσα στο μπερδεμένο μου κεφάλι..."

"Λιζ!! Λιζ!!" Αναφώνησε η Χανα χαρωπή και έτρεξε κοντά της. Η μέρα ήταν ηλιόλουστη και όλα τα παιδιά ήταν στον προαύλιο χώρο. Η Λιζ έβγαλε τα ακουστικά της και η Χανα την αγκάλιασε. 

"Θέλεις με πνιξεις;!" Αποκρίθηκε η Λιζ και απομακρύνθηκε. Κοίταξε γύρω της και αναστέναξε. Αυτές οι ανοιξιάτικες μέρες δεν της άρεσαν. Ήταν παιδί του χειμώνα. Της φούτερ. Του κρύου και της μοναξιάς της. Όλα αυτά τα χαρούμενα παιδιά ποτέ δεν ταίριαζαν στην δική της ψυχοσύνθεση. Ο Πατέρας της που για εκείνη ήταν μια δυνατή εικόνα στη ζωή της πάρα τις αντιδράσεις του Κρίστιαν ήταν υπόδειγμα. Της είχε διδάξει να μάχεται.  Να βλέπει πάρα από τη φούσκα. Η Λιζ , συγκριτικά με τον Κρίστιαν την πιο ανοιχτομυλος άνθρωπος. Ναι , ο πατέρας της έλειπε σε όλη την ζωή τους σχεδόν αλλά βαθειά μέσα της ακόμα κι αν δεν το παραδεχόταν τον λάτρευε. Αυτή τη λατρεία έβλεπε και στα μάτια της μάνας της γι αυτό και ποτέ δεν έλεγε λέξη.

Εμπιστευόταν την μητέρα της πάρα τις διαφορές τους. Απο την στιγμή που την έβλεπε ευτυχισμένη κάθε φορά που εκείνος ερχόταν , ήταν αρκετό.

"Να σε πνίξω;; Φυσικά κι όχι! Μόνη σου ήρθες;"

"Χανα, αν με ρωτήσεις πάλι για τον Κρίστιαν θα μαλώσουμε! Σου έχω πει τόσες φορές πως ο αδερφός μου είναι σε άλλο κόσμο και πλανήτη! Δεν κάνει για σενα !"

"Ένα κορίτσι ποτέ δεν σταματάει να ονειρεύεται...." Σχολίασε η Χανα και από το ηλίθιο βλέμμα που πήρε η Λιζ κατάλαβε πως ο Κρίστιαν ερχόταν.

"Θεούλη μου , η κατάσταση σου είναι τραγική..."

"Αν τον έβλεπες μέσα από τα μάτια μου θα καταλάβαινες! Θαρρείς και δεν σε έχω δει πως κοιτάς τον Τόνι!" Η Λιζ γέλασε δυνατά.

"Μου έφτιαξες την μέρα με τα αστεία σου...  ! Ο μόνος λόγος που τον κοιτάζω είναι γιατί αναρωτιέμαι πως γίνεται ένας τόσο μαλακας, να έχει δύο τόσο υπέροχους γονείς Χανα !" Δεν έλεγε ψέματα. Πότε της δεν ειδε τον Τόνι ερωτικά πάρα τις αμέτρητες φορές που εκείνος προσπάθησε να την προσεγγίσει. Τον θεωρούσε ανώριμο. Δεν την ενδιέφεραν η φήμη που είχαν στο σχολείο μαζί με τον αδερφό της. Για την Λιζ ήταν παιδιά στα μάτια της.

"Καλά καλά ότι πεις ! Θα μας την Παρασκευή στον Ρει ; Κάνει πάλι πάρτυ"

"Να πας και να περάσεις όμορφα!"

"Άκουσα πάρτυ;;;" Μια τσιριχτη φωνή ακούστηκε πίσω τους και η Χανα χοροπηδησε.

"Άργησες Και θες και πάρτυ!" Αποκρίθηκε η Λιζ και η ξανθιά κοπέλα σήκωσε το φρύδι της.

"Η ομορφιά θέλει χρόνο!!" Απάντησε και γέλασε

"Μπορεί να μου πει κάποιος τι δουλειά έχω με εσάς τις δυο ;"

"Μας αγαπάς κοπελιά!"

"Ότι πεις Αναμπελλα ! Ότι πεις ..."

"Ρε Λιζ ! Είπαμε, φέτος θα με φωνάζετε Μπελ! Είναι πιο ..."

"Ποιο υψηλού επιπέδου!" Απαντησε η Λιζ και Η Μπελ την αγριοκοιταξε ...

"Λοιπόν , πάμε στο μάθημα και θα δούμε τι θα κάνουμε με το πάρτυ..." Αποκρίθηκε η Χανα και κοίταξε το ρολόι της

"Πάμε να δώσουμε άλλες 7 ώρες από την ζωή μας εκεί μέσα..." Μουρμουρησε η Λιζ και το κουδούνι χτύπησε...

Λίγες ώρες αργότερα

"Θύμησε μου να παρω το τηλέφωνο του και να το πετάξω! " Σχολίασε η Εμιλυ και η Καταλινα γέλασε.

"Αφού τον ξέρεις μωρέ, κάθε φορά που έρχεται ανησυχεί για όσα αφήνει. Βέβαια το πρωί με ενημέρωσε πως βρήκε κάποιον που ίσως είναι ο κατάλληλος για να αφήσει στη θέση του ! Καταλαβαίνεις αν συμβεί αυτό τι θα γίνει;"

Ξάφνου το τηλέφωνο του Πίτερ χτύπησε

"Θα πετάξω και το δικό σου !! Σήμερα πήρες άδεια Πίτερ!!!" Η Εμιλυ τον αγριοκοιταξε κι εκείνος χαμήλωσε το βλέμμα

"Ωωω σταματα να ταλαιπωρεις τον άνθρωπο! Λειτούργημα κάνει!"

"Δεν αντιλέγω αλλά ...."

"Αλλά γκρινιαζεις" συμπλήρωσε ο Πίτερ και την φίλησε "Αφού στο τέλος θα δείξεις κατανόηση μάτια μου ... τι το κουράζεις;"

Ο Πίτερ απάντησε στην κλήση και βγήκε προς τα έξω. Η Καταλινα και η Εμιλυ συζητούσαν πίσω στο σαλόνι και ο Ίαν τις κοιτούσε από την αρχή της σκάλας ευδιάθετος...

"Άρα όλα είναι τακτοποιημένα;" Ρώτησε για τελευταία φορά

"Ναι Ίαν, το βράδυ θα πάω αυτοπροσώπως στον Κοστελλο. Δεν χρειάζεται να αγχώνεσαι για τίποτα. Μείνε ήρεμος!" Αποκρίθηκε ο Λιαμ από την άλλη πλευρά της γραμμής. "Εσύ κοίτα να χαρείς την οικογένεια σου και όταν έρθεις πίσω αύριο όλα θα τα βρεις έτοιμα..." συμπλήρωσε και ο Ίαν ανακουφισμένος ένιωσε ήρεμος

"Ποιος θα μου το έλεγε εκείνη την μέρα που μπήκες έτσι στο γραφείο πως θα σε άφηνα σήμερα υπεύθυνο... Το αξίζεις μικρέ!"

"Κανείς δεν αξίζει τίποτα σε αυτή τη ζωή Ίαν. Ξέρεις τον τρόπο που σκέφτομαι και εργάζομαι..."

"Άφησε με να ξέρω καλύτερα... Ραντεβού αύριο το βράδυ στο γραφείο"

"Έγινε. Θα σε περιμένω "

Ο Λιαμ έκλεισε και σκεπτικός σέρβιρε ένα ποτο στον εαυτό του...

"Ο τελευταίος άνθρωπος που ξεκίνησε με την φράση 'Ποιος θα μου το έλεγε ' κατέληξε νεκρός Ίαν...." μουρμουρησε και κατέβασε το περιεχόμενο του ποτηριού μονομιάς...

[....]

"Ούτε θέλω να πάω σπίτι!" Είπε θυμωμένα ο Κρίστιαν και ο Τόνι έβγαλε ένα τσιγάρο

"Θες ;" Είπε και ο Κρίστιαν το άρπαξε

"Εννοείται ρε μαλακά! " το άναψε και ξάπλωσε πάνω στη τσάντα του.

"Νομίζεις εγώ μπορώ να πηγαίνω στο δικό μου σπίτι και να βλέπω τους δικούς μου σε κάθε ευκαιρία να σαλιαρίζουν; Αηδία φίλε... " Σχολίασε ο Τόνι και ξάπλωσε δίπλα του. Οι κερκίδες του σχολείου μετά το τέλος των μαθημάτων είχαν γίνει στέκι τους. Κανείς δεν τολμούσε να πάει προς τα εκεί. Κανείς εκτός από τον Μπλεικ, τον τρίτο της παρέας. Ήταν χωρίς αμφιβολία τα κακά παιδιά. Τελειόφοιτοι και οι τρεις , χωμένοι μέσα σε όλα.. Τα κορίτσια έλιωναν και τα αγόρια απλά τους ζήλευαν. Όσο όμως μεγάλωναν αγριευαν συνεχώς. Έπαθαν έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα που δεν τον είχαν παλαιότερα...

"Ο άλλος ο μαλακας θα έρθει;"Ρώτησε ο Κρίστιαν και ο Τόνι γέλασε πονηρά

"Πιστεύω να ξεπεταξει γρήγορα την Κλάρα. Αφού τον ξέρεις! "

"Αυτή είναι η διαφορά μας ! Εκείνος πηδάει ότι βρει , εγώ είμαι πιο επιλεκτικος..."

"Εννοείς πως από τη μέρα που είδες την Χανα με τα εσώρουχα στο σπίτι σου έγινες επιλεκτικος ... Αυτά παθαίνει κάνεις όταν μπαίνει σε ξένα δωμάτια φίλε! Να υποθέσω όμως, ξέρεις πως η Λιζ θα σε σκοτώσει έτσι;"

Ο Κρίστιαν πέταξε το μισοτελειωμενο του τσιγάρο και σηκώθηκε

"Δεν χρειάζομαι την άδεια της ! Ξέρω απλά πως το κοριτσάκι είναι τσιμπημενο. Δεν γουστάρω να τρέχει και να μυξοκλαιει από πίσω μου ! Πάω στοίχημα πως είναι ακόμα παρθένα!"

Ο Τόνι γέλασε

"Όπως κι η αδερφή σου ...." Σχολίασε και ο Κρίστιαν αγρίεψε

"Μαλακά σου έχω πει άπειρες φορές να μην αναφέρεσαι στην Ελίζα!! Είναι εκτός συναγωνισμού για σένα!"

"Ντάξει ρε ! Πώς κάνεις έτσι; Νομίζεις δεν θα βρεθεί κάποιος να την πηδήξει κάποια στιγμή;" Ο Κρίστιαν τον αγριοκοιταξε . Σήκωθηκε και πήρε την τσάντα.

"Που πας ρε ;"

"Σπίτι! Το βράδυ ραντεβού  στην αλάνα. Θέλω να πάμε πρώτα από τον Ντερεκ πριν βγούμε "

"Δεν νομίζω πως είναι καλή ιδέα να έχουμε συναναστροφές μαζί τους γαμωτο ! Δεν είδες πως ο ένας είχε οπλο; "

"Ναι αλλά είχαν κι αυτά τα ωραία κουμπιά που μας κράτησαν όλη νύχτα!" Ο Τόνι ξεφυσηξε

"Εντάξει. Εγώ δεν γουστάρω να χαπακωθω όμως... Και καλά θα κάνεις να κόψεις κι εσύ αυτές τις μαλακιες ...Ξέρεις ότι με τα τσιγαριλικια δεν έχω θέματα αλλά όχι και χάπια ρε φίλε !"

"Με επρηξες! Ντάξει,πάμε να πάρουμε λίγο χόρτο τότε και βλέπουμε. Όλα ικανοποιημένος ;  στείλε και στον Μπλεικ να ξέρει"

"Έγινε Κρις... Τα λέμε το βράδυ!"

Ο Κρίστιαν έφυγε. Ένιωθε πνιγμένος και έξαλλος. Δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να επιστρέψει σπίτι. Δεν μπορούσε να ζει άλλο στο σκοτάδι και γνώριζε πως οι δικοί του σίγουρα του κρύβουν κάτι...

Ο Ντερεκ και το συναφι του ήταν πιο παλιοί. Πιο μεγάλοι. Ρεμάλια που δεν κατάφεραν ποτέ να φύγουν από την πόλη. Όλοι όσοι ήθελαν να φτιαχτούν πήγαιναν σε αυτούς. Ο Κρίστιαν έπαιρνε συνήθως χόρτο αλλά την τελευταία φορά του εδώ σε κάτι καινούριο. Ένιωθε όμορφα...

Ήξερε πως η μάνα του θα τον σκοτώσει αν μαθευτεί κάτι αλλά ρίσκαρε. Ήταν η δική του επιλογή. Λανθασμένη αλλά δική του.

Έφτασε έξω από το σπίτι και αναστέναξε...

Σας φιλώ...