"Όταν το σθένος εξασθενεί, η απελπισία σε καταβάλλει...Ένα λάθος βήμα και βρίσκεσαι χωρίς να το ξέρεις στο γκρεμό..."

Τα βήματα της την οδήγησαν ακριβώς μπροστά του. Η ατμόσφαιρα τρομακτικά ηλεκτρισμενη και το αύριο βλέμμα της έστεκε αγέρωχο προκαλώντας το δικό του.

"Κανε στην άκρη " είπε κοφτα και απαλά δίνοντας του το μπαλάκι.

Ο Λιαμ έκανε ένα βήμα δεξιά. Η συναισθηματική ανακούφιση που ένιωσε όταν τον είδε να υπακούει δεν κράτησε και πολύ. Μόλις πέρα σε από μπροστά του , έπιασε δυνατά το χέρι της και την τράβηξε προς το μέρος κολλώντας το κορμί της πάνω του. Τοποθέτησε το ενα χέρι του στη μέση της δυνατά για να μην μπορεί να του ξεφύγει και το άλλο πίσω από το λαιμό της.

"Είσαι αγρίμι...Μ'αρέσει αυτό..." Σχολίασε πάνω στα χείλη της . Η Λιζ αισθάνθηκε τον κίνδυνο να μεγαλώνει. Είχε παγώσει. Όχι απλά δεν μπόρεσε να τον κλωτσησει αλλά η αυτοπεποίθηση που είχε λίγα δευτερόλεπτα πριν έκανε βουτιά στο κενό. Στεκόταν νικημενη, αμίλητη και κοιτούσε βαθειά μέσα στα μάτια του . Ανίκανη να ανοιγοκλεισει ακόμα και τα βλέφαρα της.

Ο Λιαμ έγλυψε χωρίς ντροπή τα χείλη της και την απελευθέρωσε. Την παράτησε και συνέχισε το δρόμο του για το μπάνιο. Το σοκ καθώς αντιλήφθηκε τι είχε συμβεί προκάλεσε τον χτύπο στην σταματημένη της καρδιά. Είχε χάσει. Έπαιξε με τον διάβολο και έχασε στην πρώτη κι όλας αναμέτρηση. Πέρασε ασυναίσθητα την γλώσσα της , πάνω από τα ίδια της τα χείλη και γεύτηκε το έντονο άρωμα του δυόσμου που έφτανε στα ρουθούνια της.

"Πρέπει να είμαι τρελή...." Μονολόγησε και βγήκε από τον διάδρομο που οδηγούσε στο μπάνιο. Πήγε στο τραπέζι και κοίταξε την Χανα.

"Φεύγω!"Δήλωσε και άρπαξε την τσάντα της.

"Τι διάολο έπαθες πάλι;" Ρώτησε ο Κρίστιαν

"Τίποτα. Πρέπει να φύγω..." Είπε πιο ήρεμη και η Χανα σηκώθηκε.

"Θα έρθω μαζί,περίμενε να πληρώσω..." αποκρίθηκε και ο Κρίστιαν άπλωσε το χερι του και έπιασε το δικό της στέλνοντας κύματα ηλεκτρισμού στο κορμί της

"Θα πληρώσω εγώ....και δεν σηκώνω κουβέντα " Ήταν η πρώτη φορά που την άγγιζε. Η Χανα κοκκινισε αμέσως και η Λιζ αναστέναξε.

"Εσύ εδώ θα κάτσεις;" Ρώτησε την Μπελ κι εκείνη ανασηκωσε τους ώμους.

"Δεν έχω να κάνω κάτι και δεν ήπια ακόμα το μιλκ σέικ μου !"

"Φίλε έχεις πρόβλημα αλήθεια!" Σχολίασε η Χανα εκνευρισμένη και η Λιζ την τράβηξε

"Έλα πάμε... "

Λίγο πριν βγουν έπιασε τον Λιαμ να βγαίνει. Τον κοίταξε με την άκρη του ματιού της . Είδε το πονηρό του γέλιο και πίεσε τα χέρια της δυνατά στην πόρτα προκαλώντας θόρυβο στο άνοιγμα της.

Μόλις βγήκαν έξω και εστριψαν από το δρόμο το ηφαίστειο πήρε ζωή και η Λιζ άρχισε να ωρύεται . Μιλούσε γρήγορα και μπερδεμένα. Η Χανα την σταμάτησε και την έπιασε από το πρόσωπο.

"Ηρέμησε Ελίζα!" Είπε με έντονο ύφος και εκείνη πήρε δύο βαθειές ανάσες και την κοίταξε. Τα μάτια της είχαν πετάξει μικρες κόκκινες ρίγες γύρω από την κόρη και η Χανα κατάλαβε αμέσως πως η αιτία ήταν ο Λιαμ .

"Τι σου έκανε;" Την ρώτησε και το βλέμμα της Λιζ άλλαξε. Πήρε μια παραπονεμενη μορφή. Έμοιαζε ηττημένο...

"Μου έγλυψε τα χείλη...." Ψιθύρισε απαλά και απελευθερώθηκε από τα χέρια της Χανα.

"Τι έκανε λέει;!"

"Αυτό που άκουσες έκανε!!"

"Κι εσύ τι έκανες;"

Η Λία ακούμπησε στον τοίχο πίσω της και έπιασε το κεφάλι της

"Λιζ! Σε ρώτησα τι έκανες!"

"Περίμενα να φύγει σαν ηλίθια και τα γεύτηκα...."

Η Χανα κούνησε το κεφάλι της απογοητευμένη και πήγε δίπλα της. 

"Δεν πειράζει... Δεν έχει να πει κάτι αυτό. Ηρέμησε και μην σκέφτεσαι τίποτα...." Την αγκάλιασε και η Λιζ χώθηκε στα χέρια της.

"Καταλαβαίνεις τι έκανα; Ούτε που τον ξέρω Χανα ... Πώς τον άφησα να με παίξει έτσι; Ειδικά με την γνώμη που έχω γι αυτόν..."

Την άφησε να παραληρεί μέχρι που ηρέμησε.

"Έλα, πάμε στο γηπεδάκι ... Θα δεις που δεν σημαίνει τίποτα . Το μυαλό σου θα καθαρίσει και όλα θα φτιάξουν..."

"Ίσως κάποια άλλη φορά, θέλω να πάω..."

"Μην μου πεις σπίτι! Δεν θα σε πιστέψω! Επειδή ξέρω πολύ καλά που θες να πας ακόμα κι αν μου λες ψέματα χρόνια τώρα θα σε αφήσω...." Η Λιζ την κοίταξε γεμάτη ανάμεικτα συναισθήματα

"Μην με κοιτάζεις έτσι Ελίζα..
Ξέρω πολύ καλά που χάνεσαι...Πότε Δεν θέλησα όμως να περάσω την γραμμή. Σέβομαι τον προσωπικό σου χώρο..." Για πρώτη φορά η Χανα έδειξε έναν εαυτό που η Λιζ δεν είχε ξαναδεί.

"Ευχαριστώ...Για όλα..." της απάντησε και εκείνη χαμογέλασε

"Άντε πήγαινε! " την προέτρεψε και η Λιζ την αγκάλιασε και ξεκίνησε να τρέχει. Γρήγορα, ακατάπαυστα... Σε κάθε βήμα που την έφερνε πιο κοντά στον κόσμο της ένιωθε το καρδιοχτυπι να μεγαλώνει.

Έφτασε λαχανιασμένη έξω από το παλιό σπίτι. Μπήκε από την μισοσπασμενη πόρτα μέσα και το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να βγάλει το μαρκαδόρο.

"Νικησες σήμερα... Αυτό δεν θα ξαναγίνει όμως ποτέ..." Έγραψε και ξάπλωσε το κεφάλι της πάνω στη τσάντα. Ο τοίχος είχε ελάχιστο χώρο πλέον. Έγραφε αρκετά χρόνια πάνω του . Είχε όλη την ζωή της αποτυπωμένη εκεί...

Έκλεισε τα μάτια και έβαλε τα ακουστικά στα αυτιά της . Δυνάμωσε στο τέρμα τη μουσική και τα πόδια της άρχισαν από μόνα τους να κουνιούνται ρυθμικά στους χτύπους. Επέλεξε ένα γρήγορο κομμάτι. Μακριά από τις ατελείωτες μπαλάντες που συνήθιζε να ακούει.

15 λεπτά αργότερα ...

Παραδομένη στην απόλυτη αίσθηση ηρεμίας, μεταξύ ύπνου και ξυπνιου δεν άκουσε καν τα βαριά του βήματα.

Ο Λιαμ στεκόταν στην φαγωμενη από το σαράκι πόρτα και την κοιτούσε.

Λιαμ

Την βρήκα απροετοίμαστη σήμερα αλλά κάτι μου λέει πως σύντομα θα υψώσει τα τείχη της. Κοίταξε την ... Μοιάζει τόσο ήρεμη αλλά ταυτόχρονα τόσο απροσπέλαστη. Παρόλο που είναι δίδυμα με τον Κρίστιαν δεν έχουν καμία σχέση. Δεν πειράζει... Πάντα μου άρεσαν οι προκλήσεις και αυτή εδώ φαίνεται πως θα μου πάρει λίγο χρόνο...

Το μόνο σίγουρο είναι πως θα απολαύσω να την πηδήξω... Τόσο το πρόσωπο όσο και το κορμί της προκαλούν ...

Θα την φτάσω στα όρια... Θα την κάνω σκυλάκι... θα την διάλυσω. Κι αυτή και τον μαλακά τον αδερφό της και την μάνα τους... Λίγο ακόμα θέλω,μόνο λίγο....

Γυρίζω το κεφάλι μου τον τοίχο. Βλέπω τα νωπά σημάδια του μυαλού της πάνω του. Γελάω... Θα ήθελα πολύ να δω τι άλλο θα γράψει για μένα. Είναι έξυπνη. Αυτό της το αναγνωρίζω. Τι κρίμα όμως που εγώ είμαι εξυπνοτερος...

[.....]

Ο Λιαμ έκανε ένα βήμα και γονάτισε δίπλα της.  Δεν είχε μάθει να περιμένει στη ζωή του. Ήθελε να ταράξει τον κόσμο της δύο φορές μέσα σε μια ήμερα.

Έπιασε απότομα τα χέρια της κι εκείνη κατατρομαγμενη άνοιξε τα μάτια της.  Πριν τσιριξει σφράγισε τα χείλη της με τα δικά του ...

Σας φιλώ....