"Μια καινούρια  ζωή, ένα νέο ξεκίνημα...Έχτισες άραγε γερά θεμέλια;"

Μπλου Χιλ, ΜΕΙΝ (Blue Hill, Maine)

Το σπίτι μύριζε κέικ. Η γλυκειά και όμορφη θαλπωρή ενός όμορφου μικρού οικογενειακού σπιτιού στα προάστια ήταν διάχυτη. Γύρω από το σπίτι υπήρχε όμορφο καταπράσινο γρασίδι. Θύμιζε παραμύθι. Η τοποθεσία δεν επιλέχθηκε τυχαία, με τον βοριά η μυρωδιά από το δάσος έφερε γαλήνη ενώ με τον νοτιά, η αλμύρα της θάλασσας έφτανε στα χείλη σου . Το Μέιν αποδείχθηκε το τέλειο καταφύγιο. Μακριά από την άχαρη βαβούρα της πόλης , με λιγότερους κατοίκους, υποδέχθηκε την Καταλινα και την οικογένειά της ένθερμα όταν μετακόμισαν 17 χρόνια πριν. Έκτοτε μεσα σε ένα μόλις χρόνο, έφτιαξαν ένα μικρό παλάτι. Ένα σπίτι άξιο θαυμασμού.

Ακριβώς απέναντι, στέκονταν το σπίτι της Εμιλυ και του Πίτερ. Μπορεί να είχαν περάσει αρκετά χρόνια αλλά η Εμιλυ κράτησε την υπόσχεσή της στον Ίαν. Ο Πίτερ βρήκε γρήγορα δουλειά στο κεντρικό νοσοκομείο της πόλης και εκείνη απολάμβανε την ηρεμία. Ήταν δύσκολο στην αρχή να απαρνηθεί τις εντάσεις και την υπερκινητικότητα της ζωής που συνήθιζε να έχει. Πλέον δεν θα άλλαζε τίποτα.

Η βρύση  ηταν ανοιχτή, το νερο έτρεχε στο νεροχυτη και η Καταλινα φορώντας την όμορφη λουλουδατη ποδιά της , έπλενε τα πιάτα τραγουδώντας. Για εκείνη, η ζωή που απέκτησε ήταν δώρο. Ο Ίαν την λάτρευε και όπως ακριβώς της υποσχέθηκε πήγαινε σχεδόν δύο φορές το μήνα εκτός απροόπτου να τους δει όλα αυτά τα χρόνια. Φυσικά και υπήρχαν εντάσεις, δεν ήταν εύκολο να διαχειρίζεται δύο δίδυμα στην εφηβεία αλλά τα παιδιά της την λάτρευαν.

"Μαμά εγώ φεύγω!" Άκουσε ξαφνικά πίσω της και έκλεισε το νερό.  Η Ελίζα  είχε αρπάξει ένα κατακόκκινο μήλο από την φρουτιερα και το δάγκωσε. Η Καταλινα γύρισε και σκουπισε τα χέρια της.

"Να προσέχεις, ο αδερφός σου ;"

"Θα κάτσει την πρώτη ώρα στο σπίτι...Νομίζω περνάει πάλι κλιμακτηριο!"

"ΕΛΙΖΑ!!!" Φώναξε η Καταλινα και εκείνη ανασηκωσε τους ώμους και φόρεσε τα ακουστικά της. Άφησε τους απαλους στίχους από το αγαπημένο της τραγούδι να χαϊδεύουν τα αυτιά της και βγήκε από τη κουζίνα. Δεν είχε ιδιαίτερες σχέσεις με το σχολείο όπως είχε κάποτε ο Κρίστιαν αλλά πάραυτα δεν της άρεσε να αργεί.  Δεν ήθελε να την πιάσει κανένας στο στόμα του. Μπορεί για την Καταλινα η ζωή να ήταν ρόδινη αλλά η Λιζ δεν είχε την ίδια άποψη. Δεν ταίριαζε με κανένα... Παρακαλούσε να έρθει η νύχτα για να μπορέσει να δει την άλλη όψη της πόλης. Να δει την αληθινή ζωή. Το πρωί το θεωρούσε ψεύτικο. Όλοι χαμογελούσαν, χαιρετουσαν, ήταν ευδιάθετοι. Ήξερε όμως αρκετά καλά πως την νύχτα ζεις πραγματικά. Η νεολαία έβγαινε και φανέρωνε την πραγματική της φύση. Τα πάρτυ αν και η πόλη ήταν σχετικά μικρή υπήρχαν σε καθημερινή βάση ενώ δεν έλειπαν ούτε να ναρκωτικά ούτε η βία. Όσα έχτιζαν οι μεγάλοι το πρωί, οι νέοι τα διελυαν όταν έπεφτε ο ήλιος. 

Είχε αρκετές παρέες, αλλά όσο και να προσπαθούσε να ενταχθεί στο τέλος της μέρας ένιωθε πως έχασε λίγες ακόμα ώρες από τη ζωή της. Έπαιρνε το μαύρο της ανεξίτηλο μαρκαδόρο και πήγαινε στο αγαπημένο της μέρος. Στο δικό της καταφύγιο. Ένα παλιό έρημο εγκαταλελειμμένο σπίτι έκρυβε μέσα του κάθε της όνειρο γραμμένο στους τοίχους του. Κάθε της ελπίδα και κάθε προβληματισμό, σκέψεις, όνειρα... Ήταν ο δικός της κόσμος και δεν επέτρεπε σε κανένα να εισέλθει ...

"Τι θα κάνω με αυτά τα παιδιά;" Μονολόγησε και άνοιξε παλι την βρύση. Ήταν αρκετά δύσκολο για την Καταλινα να νιώσει στο 100% πως αισθάνονται τα παιδιά τους. Δεν πέρασε ποτέ εφηβεία. Δεν είχε ιδέα για το  πως πρέπει να συμπεριφερθεί και το κυριότερο αρκετές φορές φοβόταν. Βέβαια όλα αυτά τα κρατούσε για τον εαυτό της . Γι αυτό και όλοι της έβλεπαν σαν μια γυναίκα χωρίς άγχος και στρες.

"Θεέ μου !!" Αναφώνησε ξαφνικά και η κούπα που κρατούσε έπεσε στο νεροχύτη και έσπασε.

"Μου έλειψες...." Άκουσε την βαριά του φωνή στο αυτί της και ανατρίχιασε. Η Καταλινα χαμογέλασε. Γύρισε και τον χαστουκισε .

"Αυτό γιατί με τρόμαξες!!! " Είπε και τον χαστουκισε ξανά "κι αυτό γιατί αθέτησες την υπόσχεσή σου ! Πέρασαν κοντά δύο μηνες Ίαν!!" Εκείνος έπιασε το μάγουλο του και αμέσως μετά τοποθέτησε να χέρια του στο πάγκο πίσω της. Την κόλλησε πάνω του και έκλεισε την βρύση.

"Υποθέτω μου άξιζε..." της ψιθύρισε πάνω στα χείλη και με μια απότομη κίνηση την ανέβασε πάνω στο πάγκο.

"Είσαι τρελός παιδί μου ;!" Αναφώνησε η Καταλινα και άρχισε να γελάει όταν ο Ίαν χώθηκε στο λαιμό της ...

"Βρε βρε βρε... Αποφάσισες να πηδήξεις και διάλεξες πάλι την μάνα μου ;" Ο Ίαν έσφιξε το σαγόνι.

"ΚΡΙΣΤΙΑΝ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΌ!!!" Φώναξε δυνατά η Καταλινα και κατέβηκε. Έστρωσε την ποδιά της και αναστέναξε. Ο Κρίστιαν όσο μεγάλωνε δυσκόλευε την κατάσταση. Μέχρι τα 9 με 10 ήταν πιο ήρεμο και χαλαρό παιδί. Ήξερε όπως και η Ελίζα ότι ο μπαμπάς ταξιδεύει πολύ. Μεγαλώνοντας όμως  άλλαξε. Παρατήρησε  πως στο σπίτι δεν υπήρχαν πολλά ρούχα του ενώ κάθε φορά που ερχόταν δεν έφερνε μαζί του τίποτα από προσωπικά αντικείμενα. Ερχόταν,καθόταν δύο μέρες και έφευγε. Έβλεπε πως η μητέρα του και η Λιζ το είχαν αποδεχτεί, ήταν ευτυχισμένες,  όμως δεν ίσχυε το ίδιο και για εκείνον.

Καμία εξήγηση δεν γέμιζε τα κενά του. Καμία...

"Άφησε τον , νομίζει πως κάνει επανάσταση..." Μουρμούρισε ο Ίαν και κάθισε στο τραπέζι.

"Το μόνο που θέλω από σε να είναι να προσέχεις τον τρόπο με τον οποίο μιλάς. Ειδικά σε ό,τι έχει να κάνει με την μαμα σου ! " Αποκρίθηκε και ο Κρίστιαν τον αγριοκοιταξε

"Θαρρείς και είσαι εδώ να μας δεις ! Έρχεσαι οπότε σου καπνίσει, παίρνεις αυτό που θέλεις και φεύγεις! Κι αυτή... Αυτή η κακομοίρα " Είπε και έδειξε τη Καταλινα "σε ανέχεται αντί να σε στείλει στο διάολο! Μεγάλωσα πατέρα! Και απαιτώ εξηγήσεις!"

Ο Ίαν χτύπησε δυνατά το χέρι και στην κουζίνα επικράτησε σιγή. Μπορεί να μην πήγαινε συχνά αλλά αυτό δεν έκανε το παρουσιαστικό του λιγότερο επιβλητικό στο σπίτι. Μέχρι πριν 2 χρόνια δεν είχαν κανένα πρόβλημα. Μόλις όμως ο Κρίστιαν μπήκε στην εφηβεία άρχισε α ακούει διάφορα από τους φίλους του. Τον ρωτούσαν για τον πατέρα του και δεν ήξερε τι να πει. Άρχισε να τον κατηγορεί πως κάνει διπλή ζωή. Όσες φορές η Καταλινα προσπάθησε να του εξηγήσει πως ο πατέρας του λείπει για εργάζεται μακριά ο Κρίστιαν της έφερνε αρκετά επιχειρήματα για το πόσο διαφορετική θα μπορούσε να ήταν η ζωή τους.

"Θα παραβλέπω τον τόνο σου , γιατί δεν είσαι σχολείο;" Ο Κρίστιαν γέλασε

"Αγχώνεσαι μήπως; Δεν είχα σκοπό να μείνω ούτος ή άλλος, καλά να περάσετε!!!"

"ΚΡΙΣΤΙΑΝ !!!" Ξαναείπε η Καταλινα θυμωμένη αυτή τη φορά με την συμπεριφορά του αλλά εκείνος κοπάνησε δυνατά την πόρτα και έφυγε. Απογοητευμένη, πήρε μια καρέκλα και κάθισε δίπλα στον Ίαν. Έπιασε το χέρι του και το χάιδεψε

"Ξέρω ματάκια μου , δεν χρειάζεται να πεις κάτι, κάποια στιγμή όταν μάθει την αλήθεια θα καταλάβει..." είπε ο Ίαν

"Μήπως ήρθε η ώρα; Δεν αντέχω να τον βλέπω πλέον τόσο επιθετικό Ίαν... Πάνε 17 χρόνια... 17 ολόκληρα χρόνια..."

"Λίγη υπομονή μάτια μου ... Νομίζω πως βρήκα τον κατάλληλο άνθρωπο για να αφήσω πίσω μου φεύγοντας. Λίγο χρόνο ακόμα θέλω, αν τα καταφέρω όλα θα τελειώσουν... Θα αποσυρθω ήρεμος... "

"Μακάρι... Μακάρι όλα να τελειώσουν επιτέλους, να σε έχω εδώ, να ξυπνάς και να κοιμάσαι συνεχώς... " Η Καταλινα έκανε μια παύση και τον φίλησε.

"Να πάρω την Εμ ; θα τρελαθεί από τη χαρά της , αν και κάτι μου λέει πως δεν γλιτώνεις το χαστούκι! Λογικά θα έφυγε και ο Κρίστιαν θα πήγε από εκεί για να πάρει τον Τόνι. Αυτά τα παιδιά θα ορκιζόμουν πως μπορεί να έχουν λίγους μήνες διαφορά αλλά πιστεύω πως είναι σαν συμμορία..."

Ο Ίαν γέλασε. Ένιωθε γεμάτος. Κάθε φορά που ερχόταν γέμιζε ... Ήξερε πως παρά τις προστριβές, παρά τις φωνές και τις εντάσεις το βραδάκι θα κατέληγαν στην τραπεζαρία σαν οικογένεια . Αυτός, Η Καταλινα, η Λιζ, ο Κρίστιαν, η Εμιλυ , ο Πίτερ και ο γιος τους ο Τόνι...

Αυτή ήταν η δική του οικογένεια, και δεν θα την άλλαζε για κανένα λόγο...

"Πάω να κάνω ένα μπανάκι, πες της αν δεν έχει ο Πίτερ δουλειά στο νοσοκομείο να έρθουν απο δω. Θα το ρισκάρω το χαστούκι, ελπίζω μόνο να μην είναι μπουνιά..." Σχολίασε και γέλασε.  Σηκώθηκε και πήγε προς τη πόρτα

"Ίαν; είναι ωραίο να είσαι σπίτι..." του είπε κι εκείνος της χαμογέλασε...

"Το ξέρω μάτια μου ... Το ξέρω..." Είπε σιγανά και έφυγε προς τον επάνω όροφο...

Σας φιλώ...