"Βλέπεις ουρά; Κέρατα;
Βλέπεις μήπως το διάολο; Οι άντρες που επιλέγουν αυτή τη ζωή, δεν έχουν κερδίσει βιωματικά τα δικαιώματα στην αγάπη.
Δεν έμαθαν να αγαπούν...
Αν αγαπήσουν όμως ,
το κάνουν με ψυχή.."

Yes I do, I believe
That one day I will be, where I was
Right there, right next to you
And it's hard, the days just seem so dark
The moon, and the stars, are nothing without you
Your touch, your skin, where do I begin?
No words can explain, the way i’m missing you
Deny this emptiness, this hole that i’m inside
These tears, they tell their own story

You told me not to cry when you were gone
But the feeling’s overwhelming, it's much too strong
Can I lay by your side, next to you, you
And make sure you’re alright
I’ll take care of you,
And I don’t want to be here if I can’t be with you tonight

I’m reaching out to you
Can you hear my call 
This hurt that I’ve been through
I’m missing you, missing you like crazy

Ήταν άνοιξη...Ο ουρανός όμως, κρατούσε στα σπλάχνα του ακόμα τον χειμώνα... Κοίταξε για μια τελευταία φορά το μνημα της μάνας του και έβαλε το κράνος στο χέρι. Ήθελε να νιώσει τον αέρα. Ήταν η μέρα του. Ήξερε πως δεν θα υπήρχε κανένας δίπλα του αλλά δεν τον ένοιαζε. Πάλεψε σκληρά... Στάθηκε για ακόμα μια φορά στα πόδια του και τα κατάφερε. Για τον Λιαμ η απώλεια της Λίζ και τα σκληρά λόγια του Ίαν ήταν η αρχή για να αλλάξει ριζικά. Ήταν ρεμάλι. Δολοφόνος. Μια κινούμενη καταστροφή...

Ήταν.... Γιατί πλέον είχε φτάσει η μέρα να πάρει το πολυπόθητο χαρτί από το Πανεπιστήμιο που θα τον άφηνε να εργαστεί σαν βοηθός στο νοσοκομείο ενώ παράλληλα θα συνέχιζε τις σπουδές του για τον τίτλο του γιατρού. Είχε αλλάξει όλη του η ζωή. Εκτός από ένα πράγμα... Εκείνη...

Η φωτογραφία της ηταν κολλημένη πάνω από το κρεβάτι στην εστία. Δεν κατάφερε να την ξεπεράσει ποτέ... Δεν θέλησε να το κάνει. Ήταν η κινητήρια δύναμη για να γίνει ένας καλύτερος άνθρωπος. Με τις γνωριμίες που είχε μπήκε στο Πανεπιστήμιο και έπειτα άφησε εκείνη τη ζωή πίσω. Μοχθησε. Διάβαζε νύχτα και μέρα κοιτώντας την... Για να γίνει άξιος. Για να μπορέσει να την κοιτάξει κάποια μέρα στα μάτια. Και την Λιζ αλλά και τον Ίαν. Δεν είχε σκοπό να το προκαλέσει ο ίδιος αλλά ήθελε ,αν κάποια στιγμή οι δρόμοι τους ενώνονταν να έχει το δικαίωμα να σταθεί απέναντι τους.

Τρία χρόνια είχαν περάσει και ποτέ δεν θέλησε να μάθει τι απέγιναν... Έκλεισε τα παράθυρα. Δεν είχε ούτε  κινητό... Αφοσιώθηκε στο διάβασμα και το μόνο πράγμα που έμεινε από το παρελθόν του ήταν η σφαίρα που στόλιζε  το λαιμό του...

Αύξησε ταχύτητα στη μηχανή και πάρκαρε έξω από το Πανεπιστήμιο...Κατέβηκε και άφησε το κράνος. Παρά τη συννεφιά ο κεντρικός χώρος που υπήρχε για την εκδήλωση ήταν κατάμεστος. Κοίταξε για λίγο ψηλά. Θα έβρεχε... Προχώρησε χωρίς να χαιρετήσει κανένα και κάθισε στη θέση του περιμένοντας ανυπόμονα να αρχίσει η τελετή και να ακούσει το όνομα του. Δεν μιλούσε με κανένα. Πήγαινε και έφευγε αόρατος. Φρόντισε εξ αρχής, καθώς όπως ήταν φυσικό τράβηξε τα βλέμματα πάνω του να παραμείνει στις σκιές. Αδιαφορώντας για όλους.

"Να κατεβάσουμε τη τέντα;;;;" Άκουσε μια δυνατή φωνή και γύρισε.

"Όχι Πάτρικ! Δεν νομίζω να βρέξει " απάντησε ένας απ τους καθηγητές.

Μόλις ο κεντρικός ομιλητής ανέβηκε στο βάθρο άρχισε να παίζει μηχανικά με τα δάχτυλα του. Έβλεπε γύρω του οικογένειες. Μαμάδες να κλαίνε για τα παιδιά τους. Χαμόγελα... Εκείνος καθόταν ήρεμος. Σκυθρωπος. Περήφανος για τον εαυτο του αλλά ταυτόχρονα  με μια γλυκόπικρη αίσθηση μοναξιάς να αγκαλιαζει τα σωθικά του.

"Πρεστον Τζέικομπ!" Αναφώνησε ο εκφωνητής και η καρδιά του άρχισε να χτυπάει. Ήταν ο επόμενος. Γύρισε και κοίταξε το ξανθό παλικάρι να ανεβαίνει στο βάθρο .

"Το παιδάκι μου!!! " αναφώνησε η μάνα του και δίπλα και ο Λιαμ έκλεισε τα μάτια.

"Άνταμς Λιαμ !" Άκουσε ξαφνικά και τα άνοιξε. Σηκώθηκε και άρχισε να τρέμει. Έπαιρνε πτυχίο...Ήταν γεγονός.  Βγήκε από την θέση του και ένιωσε την πρώτη ψιχαλα της βροχής να πέφτει... Σκεφτηκε πως ισως ουτε ο θεος να θέλει να το παρει...Δεν πτοήθηκε ομως.  Πλησίασε στο βάθρο και μόλις πάτησε το πρώτο σκαλί άκουσε από πίσω ένα δυνατό σφύριγμα... Πριν προλάβει να κοιτάξει το σφύριγμα μετατράπηκε σε χειροκροτήματα... Δυνατά. Καθαρά... Χέρια που επικροτούσαν την προσπάθεια του. Γύρισε προς τα πίσω το κεφάλι...  Ενα δυνατο μπουμπουνητο έκανε την  ψιχαλα   βροχή.. Ο κόσμος άρχισε να φωνάζει και να τρέχει για να προστατευθεί αλλά εκείνος εστίασε στο χειροκρότημα που δεν είχε σταματήσει. Μόλις το πλήθος μαζεύτηκε  και μπήκε κάτω από το υπόστεγο του βάθρου η εικόνα καθάρισε...

Ο Ίαν. Η Καταλινα. Η Εμιλυ. Ο Πίτερ , ο οποίος κρατούσε το μικρό του γιο. Ο Τόνι. Η Χανα και Ο Κρίστιαν έστεκαν κάτω από την βροχή κοιτώντας τον χαμογελαστοί...
Ήταν αποσβολωμένος από το θέαμα. Σοκαρισμένος... Μόνο ένας άνθρωπος δεν ήταν μαζί τους ... Εκείνη...

" Είμαι κι εγώ εδώ μάτια μου ..." Άκουσε και σοκαρισμένος γύρισε δεξιά... Μόλις την ειδε ξέσπασε σε λυγμούς... Η Λιζ έτρεξε προς το μέρος του και μόλις έφτασε μπροστά του ο Λιαμ γονάτισε,τύλιξε τα χέρια του γύρω από την μέση της και άφησε ελεύθερο το παράπονο του... Ένα παράπονο που έτρωγε το μεδούλι του από τότε που ήταν παιδί....

2 ημέρες πριν

"Όλοι έτοιμοι;;;"Φώναξε ο Ίαν χαρούμενος και τους κοίταξε.

"Έτοιμοι μπαμπά!!!!" Είπε η Λιζ και βγήκε γρήγορα έξω. Έβαλε την τσάντα της στο αυτοκίνητο και κοίταξε την Εμιλυ με το μωρό τους.

"Δεν βλέπω την ώρα να φύγουμε!!!" Η Εμιλυ δάκρυσε. Είχε να δει χαμόγελο στο πρόσωπο της τρία ολόκληρα χρόνια... Τρία χρόνια θλίψης. Πνιγμένη στο μαραζι της να λιώνει και να σβήνει... Ο Ίαν όμως φρόντισε να επαναφέρει αυτό το λαμπρό χαμόγελο μια ημέρα πριν ...

Η Καταλινα μόλις βγήκε και ο Κρίστιαν κοίταξε τον Ίαν...

"Εγώ στο είπα... Στο είπα πως αυτό το παιδί σου μοιάζει... Είδες πως άλλαξε για χάρη της ; Έχω χρόνια να δω την κόρη μου ευτυχισμένη Ίαν... Χρόνια... Απορώ πως μπόρεσες να μου κρατήσεις κρυφό πως τον παρακολουθούσες τόσο καιρό... Είσαι απίστευτος..."

"Ήθελα να βεβαιωθώ αγάπη μου . Νομίζεις εγώ δεν πονούσα που έβλεπα το παιδί μου δυστυχισμένο;"

Η Καταλινα του χάρισε ένα φιλί . Οι δυνατές κόρνες που ακούστηκαν απο έξω τους έκαναν να γελάσουν...

"Νομίζω έφτασε η ώρα..." του είπε οι εκείνος χάιδεψε το χέρι της

"Εύχομαι να μην το μετανιώσω..."

"Θα δεις Ίαν...Θα δεις πως το μέλλον απο δω και πέρα θα λάμψει για όλους μας ...."

4 χρόνια αργότερα...

Η Λίζ  ανέβηκε στο βάθρο. Ήταν η δική της στιγμή να αποφοιτήσει. Ο ουρανός ήταν καθαρός. Ηλιόλουστος... Γύρισε προς τα πίσω και κοίταξε την οικογένεια της ... Οι γονείς της έκλαιγαν ενώ ένα μέτρο δεξιά βρισκόταν ο παράδεισος...

"Φώναξε δυνατά για τη μανούλα!!!" Είπε ο Λιαμ και ο μικρός Αντριαν κούνησε τα χεράκια του ψηλά και έβγαλε μια παιδική κραυγή.

Η Λίζ δάκρυσε... Ο Λιαμ σφύριξε δυνατά και σήκωσε το μωρό τους στους ώμους. Ο Ίαν του έριξε ένα γλυκό χτύπημα στη πλάτη και τον αγκάλιασε . Ο μικρος τράβηξε από ψηλά τα μαλλιά του παππού και εκείνη γέλασε.

"Ελίζα Πράις!!" Ξαναείπε ο καθηγητής κι εκείνη βγήκε από το λήθαργο της ευτυχίας και πλησίασε.

"Συγχαρητήρια κορίτσι μου!" Της είπε και της έδωσε το πτυχίο. Εκείνη γύρισε προς το μικρόφωνο που είχε στηθεί και κοίταξε ολόκληρη την οικογένεια της εστιάζοντας το τελευταίο της βλέμμα στον άντρα της .

"Κάποτε...Κάποτε είδα τον διάολο..."Είπε και ένα σούσουρο απλώθηκε στο χώρο. "Δεν είχε ουρά ουτε κέρατα αλλά τον αναγνώρισα μέσα στο πλήθος... Τον πλησίασα... Τον ερωτεύθηκα...Τον αγάπησα... Ο διάολος μέρα με τη μέρα άλλαζε. Πέταξε τα κατάμαυρα φτερά του και έγινε άγγελος... Ένας άγγελος που μου έδωσε ζωή... Αυτός εκεί!" Είπε και έδειξε τον Λιαμ και τον γιο της "Αυτός ο άνθρωπος είναι το δικό μου θαύμα..." Σκούπισε το δάκρυ που κύλησε από τα μάτια της και έκλεισε το μικρόφωνο... Ο Λιαμ άφησε το μικρό στο παππού και έτρεξε κοντά της. Εκείνη ορμηξε κατά πάνω του κλαίγοντας.

"Σσςςς μην μου κλαις ματάκια μου...Όλο κλαις αυτές τις μέρες και δεν αντέχω..."

"Συγνωμη...Είναι οι ορμόνες βλέπεις..." είπε όλο νόημα κι εκείνος την άφησε απαλά κάτω σοκαρισμένος...

"Τι είναι είπες;;;" Γύρισε προς τα πίσω και ο Ίαν του έκλεισε το μάτι...

"Οι ορμόνες μωρό μου... " Ξαναείπε εκείνη και ο Λιαμ έπεσε στα γόνατα και φίλησε την κοιλιά της. Τα σφυρίγματα που ακούστηκαν δεν είχαν προηγούμενο...

Η ζωή τους αξίωσε με 4 παιδιά... Το ένα πιο όμορφο και πιο έξυπνο το άλλο. Έκαναν 3 κόρες  και ένα αγόρι. Μεγάλωσαν όμορφα. Ήρεμα...Ο Λιαμ μετακόμισε μόνιμα στο Μέιν και εργάστηκε ως γιατρός μαζί με τον Πίτερ στο νοσοκομείο.   Έφτιαξαν μια όμορφη οικογένεια. Όπως έκανε και ο Κρίστιαν με τη Χανα. Παντρεύτηκαν ένα χρόνο μετά την αποφοίτησή της. Είχαν δύο πανέμορφα αγοράκια. Η Καταλινα και ο Ίαν έζησαν αγαπημένοι μέχρι τα βαθειά γεράματα... Πότε ξανά στη ζωή τους δεν υπήρξε πρόβλημα. Έβλεπαν τα εγγόνια τους να μεγαλώνουν και τα παιδιά τους να προοδεύουν...

40 χρόνια αργότερα....

"Έλα μάτια μου ! Ακόμα αντέχει...Μη φοβάσαι..." Είπε ο Λιαμ και έπιασε γερά το χέρι της Λιζ. Τα άσπρα της μαλλακια ήταν ελεύθερα. Μακριά... Όπως πάντα. Τα σανίδια άρχισαν να τρίζουν επικίνδυνα αλλά εκείνος έπιασε και το άλλο της χέρι. Το παλιό έρημο σπίτι ήταν το μοναδικό που δεν φτιάχτηκε ποτέ. Ο Λιαμ το αγόρασε αμέσως μόλις επέστρεψαν στο Μέιν. Αν και δεν πάτησαν ποτέ το πόδι τους εκεί μέσα ήταν δικό τους...

"Δεν έχει αλλάξει τίποτα εδώ μέσα..." Μουρμουρησε εκείνη μόλις έφτασαν στο δωμάτιο. Στο πάτωμα υπήρχε ακόμα, αν και σκονισμένο, το μικρό κεράκι που συνήθιζε να ανάβει τα βράδια...

Ο τοίχος ξεθωριασε με το πέρασμα του χρόνου αλλά οι λέξεις υπήρχαν ακόμα πάνω του.

"Έλα να σε βοηθήσω μικρή μου ..." Της είπε κι εκείνη γέλασε . Την βοήθησε να καθίσει κάτω και έκατσε κι εκείνος δίπλα της. Έβαλε το χέρι στη τσέπη και έβγαλε έναν μαρκαδόρο. Η Λιζ τον κοίταξε κατάματα δακρυσμένη

"Είσαι τρελός...." Είπε και το δάκρυ έπεσε

"Σ'αγαπάω Λιζ ..."

"Κι εγώ Λιαμ ... Πότε δεν θα πάψω..."

"Έλα.. Έλα να γράψουμε μαζί..." Έπιασε το τρεμάμενο χέρι της και έβαλε μέσα τον μαρκαδόρο . Εκλεισε γύρω το δικό του και το άπλωσαν προς τον τοίχο... Είχε μείνει ένα κομμάτι ακόμα ανέγγιχτο...Ένα τελευταίο μέρος για να αποτυπωθεί η αγάπη τους ...

10 χρόνια αργότερα...

"Πρόσεχε Αντριαν!!!!" Ούρλιαξε η αδερφή του κι εκείνος αναστέναξε

"Ξέρω τι κάνω Καταλινα ... Άφησε με ..." Εκείνη σήκωσε το φρύδι της και ξεφυσηξε.

"Αν σου πέσει θα σου σπάσω το κεφάλι!" Του είπε κι εκείνος την αγριοκοιταξε ...

"Ορίστε γκρινιάρα! Έτοιμο!!!"

Η Καταλινα κοίταξε την Τζες και την Ντενις . Κάθισαν και οι τρεις κάνοντας νόημα στον Αντριαν να πλησιάσει...

"Μου λείπουν...." Ψέλλισε η Ντενις και έβαλε τα κλάματα.

"Κι μένα...Κοίταξε τους όμως..."

Απέναντι τους ακριβώς πανω απο το τζάκι υπήρχε ένα κάδρο...

Στα δεξιά ήταν μια φωτογραφία από τα νιάτα τους... Ανεβασμενοι πανω στη μηχανή. Η μητέρα τους κρατούσε το πτυχίο του Λιαμ στα χέρια και έμοιαζαν και οι δυο μούσκεμα... Μόλις κοίταξαν αριστερά η καρδιά έχασε έναν χτυπο..

Ήταν και οι δυο ξαπλωμένοι στο κρεβάτι...Λίγο πριν ξεψυχισουν. Τα χέρια τους ήταν ενωμένα. Την φωτογραφία την τράβηξε ο Αντριαν λίγες μέρες πριν πεθάνουν... Μαζί...

Ανάμεσα στις δύο φωτογραφίες κρεμόταν η σφαίρα...

Κάτω ακριβώς από το κάδρο υπήρχε ένα άτσαλα ξηλωμενο σανίδι...

"Ως το τέλος..."

Ο μαρκαδόρος είχε ξεφτυσει. Ο γραφικός χαρακτήρας στα γράμματα  ανήκε και στη Λιζ αλλά και στο Λιαμ ...

Ο Αντριαν άφησε τα δάκρυα να πέσουν χωρίς ντροπή και οι αδερφές του τον αγκάλιασαν. Ήταν ο μεγαλύτερος... Ένιωσε να πνίγεται...

Βγήκε έξω από το σπίτι τρέχοντας και κοίταξε ψηλά... Ήταν ο μόνος που ήξερε πως άρχισαν όλα και πως τελείωσαν...

"Να μας προσέχετε..." Ψέλλισε και άρχισε να βρέχει....

♡ Τέλος ♡

Δεν έχω λόγια για να περιγράψω το πως αισθάνομαι... Η τριλογία εκλεισε αλλά τα συγκεκριμένα βιβλία και ειδικότερα το πρώτο και το τελευταίο (το λέω χωρίς να ντρέπομαι) Με στιγμάτισαν... Τα λάτρεψα... Μετά το Τέλος από το Deadly Sins αυτό σίγουρα θα μπει ψηλά στα αγαπημένα μου...

Σας ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου για όλα.... 😢😢😢

Εις το επανιδείν...