POV NYX:

De nacht viel snel in het bos, en de lucht werd gevuld met het geknetter van het kampvuur en het zachte geritsel van de bladeren. Ik liep terug naar mijn tent na een lange dag van wandelen, opbouwen en luisteren naar de jongens die eindeloos grapjes maakten. Alles leek eindelijk rustig te worden – tot ik mijn tent opendeed.

"Je maakt een grapje," mompelde ik, terwijl ik naar het drama voor me keek.

Mijn tent, die eerder redelijk stevig had geleken, was compleet ingezakt. De stokken waren verbogen, het doek lag half in de modder, en het leek alsof een wild dier – of een heel onhandige kampeerder – ermee aan de haal was gegaan. Ik haalde diep adem en probeerde mezelf te kalmeren.

"Wat is er aan de hand?" klonk een bekende stem achter me. Ik draaide me om en zag Cayden staan, zijn wenkbrauwen opgetrokken in lichte verbazing.

"Mijn tent heeft de geest gegeven," zei ik kortaf, terwijl ik naar de ravage wees.

Hij liet zijn blik over de ingestorte tent glijden en trok toen een brede grijns. "Ik wist wel dat je niet zo goed was met tenten opzetten."

"Hou op," beet ik hem toe, terwijl ik mijn armen over elkaar sloeg. "Hij was prima toen ik hem achterliet."

"Misschien is hij bang voor je," zei hij schouderophalend, maar er speelde een geamuseerde glinstering in zijn ogen.

Ik zuchtte diep. Het was laat, ik was moe, en ik had geen zin om dit nog midden in de nacht te proberen te fixen. "Dus, wat nu? Slaap ik dan maar onder de sterren?"

"Natuurlijk niet," zei Cayden alsof het de normaalste zaak van de wereld was. "Je slaapt gewoon in mijn tent."

Ik trok een wenkbrauw op en keek hem wantrouwend aan. "In jouw tent?"

"Wat? Denk je dat ik iets raars ga doen?" Hij lachte zacht. "Ik ben charmant, Nyx, niet eng."

Voor ik iets kon zeggen, kwamen Drew en Liam aanlopen. Toen ze mijn tent zagen, barstten ze allebei in lachen uit.

"Wat is dit?" lachte Drew. "Heb je je tent aangevallen?"

Ik draaide me naar hem om, mijn stem scherp. "Hij is vanzelf ingestort."

"Sure," zei Liam met een brede grijns. "Je mag bij mij slapen, als je wil. Mijn tent is ruim genoeg."

"Of bij mij," voegde Drew toe, terwijl hij met zijn duim naar zichzelf wees.

"Ze slaapt bij mij," zei Cayden resoluut, zijn toon licht maar onmiskenbaar duidelijk. Zijn blik ging kort naar de anderen, alsof hij het gesprek daarmee beëindigde.

Liam en Drew wisselden een blik uit, maar zeiden niets. Uiteindelijk haalden ze hun schouders op en liepen weg, hun stemmen nog steeds gevuld met gelach terwijl ze teruggingen naar het kampvuur.

Ik draaide me naar Cayden. "Je hoeft echt niet—"

"Nyx," onderbrak hij me, "het is geen probleem. Tenzij je liever op de grond slaapt?"

Ik zuchtte. Hij had een punt, en eerlijk gezegd was ik te moe om te blijven discussiëren. "Oké, maar als je snurkt, gooi ik je de tent uit."

Hij lachte en pakte een van mijn rugzakken om naar zijn tent te dragen. "Deal."

Toen we bij zijn tent aankwamen, keek ik even aarzelend naar de kleine ruimte. Het zou... krap worden. Maar ik had geen andere keus. Hij hield de rits open en stapte naar binnen, terwijl hij de slaapzakken recht legde.

"Hier," zei hij terwijl hij een extra deken pakte en naar me toe gooide. "Ik neem de linkerhelft. Je kunt me altijd wegduwen als ik teveel ruimte inneem."

"Bedankt," mompelde ik, terwijl ik mijn schoenen uittrok en mezelf zo comfortabel mogelijk maakte.

Terwijl we daar in stilte lagen, luisterde ik naar het zachte geritsel van de bladeren en het geluid van het kampvuur in de verte. Voor het eerst in lange tijd voelde ik me... op mijn gemak.

"Nyx?" fluisterde Cayden na een tijdje.

"Wat?" antwoordde ik zacht.

"Misschien is je tent ingestort omdat het bos wilde dat je hier was."

Ik draaide mijn hoofd en zag hem naar me grijnzen in het schijnsel van het maanlicht dat door de tent scheen. "Dat is het domste wat ik ooit heb gehoord."

"Misschien wel." Hij grinnikte en draaide zich om, met zijn rug naar me toe.

En toch voelde het alsof hij ergens gelijk had. Hoe vreemd het ook was, ik hoorde hier misschien wel meer dan ik ooit had gedacht.