POV NYX:

De bus stuiterde over de smalle bosweg, en ik zat bij het raam, mijn blik naar buiten gericht. De bomen leken steeds dichter op elkaar te staan, alsof ze het licht buiten wilden sluiten. Het was hier rustiger, stiller, en ergens diep vanbinnen voelde ik mijn spieren zich ontspannen. Dit was anders dan de schoolgangen en de drukte van de stad. Hier leek alles... vrijer.

Naast me zat Drew, druk bezig een zak chips leeg te eten terwijl hij een stom verhaal vertelde waar de rest van de jongens hard om lachte. Ik kon een glimlach niet onderdrukken; hun enthousiasme was besmettelijk, zelfs als ik er niet altijd openlijk aan meedeed.

"Nyx, kijk je er een beetje naar uit?" vroeg Liam plotseling, terwijl hij zich naar me omdraaide. Zijn ogen hadden die speelse glans die ik inmiddels van hem gewend was.

Ik haalde mijn schouders op. "Misschien. Het hangt er vanaf hoe irritant jullie gaan zijn."

Cayden grijnsde vanaf de stoel voor me. "Wij? Irritant? Kom op, Nyx. Dit wordt fantastisch."

Ik rolde met mijn ogen, maar eerlijk gezegd voelde ik me minder geremd dan normaal. Het idee dat ik straks door het bos kon zwerven zonder dat iemand me constant observeerde, gaf me een klein beetje vrijheid terug. Hier kon ik mijn instincten een beetje loslaten, zonder de constante waakzaamheid die ik gewend was.

Toen de bus eindelijk tot stilstand kwam, sprongen de jongens als een stel opgewonden kinderen naar buiten. Ik volgde hen, mijn rugzak stevig over mijn schouder, en keek rond. De lucht rook fris, bijna zoet, en het bos leek zich eindeloos uit te strekken.

"Oké, iedereen verzamelen!" riep een van de docenten. Haar stem klonk scherp tegen de stilte van het bos. "We gaan eerst de tenten opzetten voordat jullie de boel al meteen slopen."

De jongens protesteerden, maar niet erg overtuigend. Al snel stonden we allemaal in een cirkel met tenten en spullen die uitgepakt moesten worden. Tot mijn verbazing was het zelfs een beetje... leuk. Drew maakte een complete puinhoop van zijn tent, terwijl Cole hem uitlachte en Liam half slaperig tegen een boom leunde.

"Dus, Miss Mysterious," begon Cayden terwijl hij naast me stond, "hoe goed ben jij met tenten opzetten?"

Ik wierp hem een korte blik toe. "Beter dan jij, waarschijnlijk."

Zijn lach was luid en oprecht. "Dat zullen we nog wel zien."

Het voelde alsof ik eindelijk een beetje op mijn plek was, wat een zeldzaam gevoel was. Toen de avond viel en iedereen zich verzamelde rond het kampvuur, merkte ik dat mijn zintuigen scherper werden. De geur van het bos, het geluid van de bladeren die zachtjes ritselden – het deed iets met me. Hier voelde ik me sterker, bijna in mijn element.

De jongens zaten bij het vuur en gooiden plagende opmerkingen naar elkaar. Ik zat iets verder naar achteren, half in de schaduw, genietend van de warmte en de eenvoud van het moment.

"Je bent stil," zei Cayden, terwijl hij zijn blik op mij richtte.

Ik haalde mijn schouders op. "Het is fijn hier. Anders."

"Zie je wel? Ik zei toch dat je het leuk zou vinden," zei hij met een glimlach die verrassend oprecht was.

Misschien had hij gelijk. Misschien was dit precies wat ik nodig had. Even geen maskers, geen muren. Gewoon... zijn.

Maar diep vanbinnen wist ik dat dit niet zou blijven. Het was maar een kwestie van tijd voordat iets of iemand mijn rust zou verstoren. En in dat geval was ik klaar. Voor het eerst voelde ik dat het misschien niet zo erg was om mezelf een beetje te laten zien – als het moest.