POV NYX:

Ik had verwacht dat de docenten me met rust zouden laten, maar blijkbaar was dat teveel gevraagd. Toen mevrouw De Vries ons opdroeg om in tweetallen aan een groepsproject te werken, had ik gehoopt op een naamloos klasgenootje dat net zo onzichtbaar wilde blijven als ikzelf. Maar nee, Cayden stak zijn hand omhoog nog voordat ik iets kon zeggen.

"Nyx en ik doen samen," had hij nonchalant gezegd, met die irritant zelfverzekerde glimlach op zijn gezicht.

Ik wilde protesteren, maar voordat ik iets kon zeggen, knikte mevrouw De Vries al goedkeurend. En zo stond ik nu voor Caydens voordeur, met mijn rugzak over mijn schouder en een lichte irritatie prikkend in mijn achterhoofd.

Het huis was groot, veel groter dan ik had verwacht, en zag er opvallend verzorgd uit voor iemand zoals Cayden. Niet dat ik hem slecht vond, maar hij had meer die rebelse, ongeorganiseerde vibe. Ik zuchtte diep en belde aan.

De deur ging vrijwel meteen open, en daar stond hij. Cayden droeg een simpele hoodie en jeans, zijn blonde haar in een warrige, nonchalante stijl. "Hey, kom binnen," zei hij, alsof dit de normaalste zaak van de wereld was.

Ik stapte naar binnen, de geur van hout en iets zoets – misschien vanille? – drong mijn neus binnen. Het interieur was warm en modern, met hier en daar persoonlijke accenten die me deden vermoeden dat hij hier niet alleen woonde.

"Hier langs," zei hij, en hij leidde me naar de woonkamer. Tot mijn ergernis zaten daar ook Drew, Liam en Cole, elk met een blik alsof ze zich uitstekend amuseerden door mijn aanwezigheid.

"Kijk eens aan, de mysterieuze Nyx komt eindelijk onze kant op," grapte Drew, terwijl hij een chip in zijn mond stopte.

"Niet mijn keuze," mompelde ik, terwijl ik mijn rugzak neerzette.

"En toch ben je hier," zei Liam met een knipoog.

Cayden sloeg hem op de schouder en gebaarde naar de tafel. "Laten we gewoon aan dat project beginnen voordat jullie haar helemaal wegjagen."

Ik volgde hem naar de tafel, waar boeken en papieren al klaar lagen. Het onderwerp van ons project was iets vaags over de industriële revolutie, maar ik kon me nauwelijks concentreren. Het voelde alsof de anderen ons voortdurend in de gaten hielden.

"Kunnen jullie misschien... ergens anders zijn?" vroeg ik uiteindelijk, mijn irritatie duidelijk.

"Jullie doen maar alsof we er niet zijn," zei Cole droog. "We willen gewoon zien of Cayden het eindelijk voor elkaar krijgt om je te ontdooien."

Ik draaide me naar Cayden. "Hebben ze altijd zoveel te zeggen?"

"Altijd," zei hij met een grijns. "Maar je went eraan."

Hoewel ik mijn ogen rolde, voelde ik dat de spanning een beetje wegebde. Terwijl we aan het project werkten, werden de jongens opvallend stil. Af en toe hoorde ik Drew mompelen tegen Cole of Liam zachtjes lachen, maar ze lieten ons verder met rust.

Cayden was verrassend behulpzaam. Hij wist veel over het onderwerp en maakte zelfs een paar slimme opmerkingen die ik niet had verwacht. Het was... prettig. Anders dan ik gewend was.

Na een tijdje merkte ik dat ik minder op mijn hoede was. Zelfs toen Drew een bak popcorn op tafel zette en zich met een grijns in de bank liet ploffen, voelde het niet meer zo bedreigend als voorheen. Het was vreemd – alsof ik langzaam in hun wereld werd getrokken zonder dat ik het echt doorhad.

Toen we eindelijk klaar waren, leunde Cayden achterover en stak zijn armen in de lucht. "Dat was het dan. Goed teamwork, toch?"

"Het kon slechter," gaf ik toe, terwijl ik mijn spullen bijeenraapte.

"Kom op, blijf nog even hangen," zei Liam. "We gaan zo een film kijken. Of ben je bang dat we te gezellig worden?"

Ik keek naar hen, naar hun ontspannen houdingen en de oprechte nieuwsgierigheid in hun ogen. Het voelde als een uitnodiging – eentje waar ik normaal gesproken zonder aarzelen nee op zou zeggen. Maar vandaag... misschien wilde ik even proberen wat het was om ergens bij te horen.

"Oké," zei ik uiteindelijk, terwijl ik mijn tas weer neerzette. "Maar alleen omdat ik zin heb in popcorn."

Drew lachte en gooide een extra kussen op de bank. "Dat is de juiste instelling."

Terwijl de film begon en de kamer vulde met gelach en geluiden van actie, voelde ik voor het eerst in lange tijd een soort kalmte. Misschien kon ik dit toch wel toelaten. Misschien.