POV CAYDEN:

Nyx. Zelfs haar naam had iets mysterieus. Ze was anders dan wie ik ooit had ontmoet, en dat zei veel, gezien het feit dat ik op deze school al een tijdje de meeste mensen kende. Niemand trok mijn aandacht zoals zij dat deed.

Ik leunde tegen de muur van de kleedkamer, mijn gedachten afgedwaald terwijl ik de anderen hoorde praten. Drew, Liam, en Cole waren druk bezig over het sprintwedstrijdje van eerder. Nyx had niet alleen gewonnen, maar ze had dat gedaan alsof het haar geen enkele moeite kostte. Dat zat me dwars. Niet omdat ik verloren had – oké, misschien een beetje – maar omdat ik niet begreep hoe ze het deed.

"Mooie techniek, dat moet ik haar nageven," zei Liam, terwijl hij zijn gymtas over zijn schouder gooide. "Maar er klopt iets niet. Hoe kan iemand zo snel zijn? Heb je haar bewegingen gezien? Ze was... soepel. Té soepel."

Drew lachte. "Misschien is ze gewoon een natuurwonder. Wat maakt het uit? Het was verdomd indrukwekkend."

Ik antwoordde niet, maar iets in me zei dat Liam gelijk had. Er was meer aan Nyx dan ze liet zien, en dat intrigeerde me. Het was niet alleen haar snelheid, maar ook hoe ze zich gedroeg. Afstandelijk, scherp, alsof ze een muur om zichzelf heen had gebouwd waar niemand doorheen kon.

"Ik denk dat ze bang is om vrienden te maken," zei Cole, zoals altijd de meest stille en bedachtzame van ons. "Misschien moeten we haar wat ruimte geven."

"Ruimte?" herhaalde ik spottend. "Nee. Dat is precies wat ze wil. Als we haar met rust laten, trekt ze zich alleen maar verder terug."

Drew keek me met opgetrokken wenkbrauwen aan. "Sinds wanneer ben jij zo vastberaden om vrienden te maken met iemand? Normaal ben jij degene die mensen op afstand houdt."

Ik negeerde hem en duwde mezelf van de muur af. Het was geen vrienden maken wat me dreef. Het was iets anders. Een instinct. Een behoefte om te begrijpen wat er achter die ondoordringbare blik van haar schuilging.

"Ze hoort gewoon bij ons," zei ik simpel, alsof het de meest logische verklaring ter wereld was.

Liam grinnikte. "Je klinkt alsof je een huisdier hebt geclaimd."

Ik gaf hem een duw, maar mijn gezicht bleef serieus. "Ze is geen huisdier. Ze is... interessant. Dat is alles."

De jongens lachten, maar ik voelde hun nieuwsgierige blikken. Ze wisten dat er meer speelde, maar niemand zei er iets over. Misschien omdat ze wisten dat ik het zelf ook nog niet begreep.

Toen we de kleedkamer verlieten, zag ik haar weer. Ze zat alleen, zoals altijd, met dat boek van haar in haar handen alsof de rest van de wereld niet bestond. Maar ik zag de spanning in haar schouders, de manier waarop ze af en toe om zich heen keek, alsof ze elk moment klaar was om te vluchten.

"Daar is ze," fluisterde Drew, zijn stem laag.

"Jij doet het woord," zei Cole, terwijl hij me een duw gaf. "Je lijkt dit het meest serieus te nemen."

Ik rolde met mijn ogen, maar stapte naar voren. Ze keek op toen ik dichterbij kwam, haar blik scherp en waakzaam. Ik glimlachte, maar haar gezicht bleef gesloten.

"Nyx," zei ik, mijn stem licht, alsof we oude vrienden waren. "Kunnen we even praten?"

Ze keek me aan, haar ogen donker en moeilijk te lezen. "Waarover?"

"Over jou," zei ik, mijn glimlach verbredend. "En hoe het komt dat je me vandaag zo compleet vernederd hebt. Niemand doet dat zomaar."

Haar blik werd nog iets scherper. "Misschien moet je gewoon beter trainen."

De jongens achter me proestten het uit van het lachen, en zelfs ik kon een grijns niet onderdrukken. Ze was snel met woorden, net zoals ze snel was op het veld.

"Misschien," gaf ik toe. "Of misschien is er iets anders aan de hand. Iets wat je niet met ons wilt delen."

Haar ogen vernauwden zich, en ik wist dat ik een gevoelige snaar had geraakt. "Wat wil je eigenlijk, Cayden?"

"Gewoon... vrienden zijn," zei ik, mijn toon luchtig, maar ik wist dat ze er niet in zou trappen. "Of op z'n minst begrijpen wie je bent."

Ze bleef stil, haar blik glijdend van mij naar de anderen. Het leek alsof ze een afweging maakte, een beslissing die ze niet zomaar wilde nemen.

"Als je denkt dat ik iets speciaals ben, dan vergis je je," zei ze uiteindelijk, haar stem ijzig.

Ik grijnsde. "Misschien. Of misschien vind ik het gewoon leuk om me te vergissen."

Ze rolde met haar ogen, maar ik zag het kleine, bijna onzichtbare krulletje van haar mondhoeken. Ze was misschien niet overtuigd, maar ze was ook niet weggelopen. En voor nu, was dat genoeg.

Dit was nog maar het begin.