POV NYX:

De schooldag liep op zijn eind, en ik had gehoopt dat het sprintincident van eerder genoeg was om de jongens af te schrikken. Mensen hielden er doorgaans niet van om hun kampioenen te zien verliezen, en ik had verwacht dat Cayden en zijn vrienden wel ergens anders hun vertier zouden zoeken. Maar helaas.

Ik zat op een bankje achter de school, mijn rug tegen een oude boom, en bladerde door een boek dat ik uit de bibliotheek had geleend. Het was een van de weinige plekken waar ik wat rust kon vinden. Maar de rust duurde niet lang.

"Nyx," klonk een bekende stem, zelfverzekerd en licht spottend.

Ik keek op en zag Cayden, met Liam, Drew en Cole achter hem. Hij had die typische grijns weer op zijn gezicht, alsof hij net een grapje had gemaakt waar alleen hijzelf om moest lachen.

"Wat willen jullie nu weer?" vroeg ik, mijn stem kalm maar onmiskenbaar geïrriteerd.

Drew was de eerste die antwoordde. "Kom op, je hebt ons behoorlijk verrast vandaag. Dat gebeurt niet vaak. We moesten wel even komen kijken wie je echt bent."

"Ik ben gewoon Nyx," zei ik, terwijl ik mijn blik weer op mijn boek richtte. "Meer is er niet."

Liam trok een wenkbrauw op. "Dat betwijfel ik. Mensen die 'gewoon' zijn, verslaan Cayden niet in een sprint. Zeker niet met zulke tijden."

"Misschien ben ik gewoon beter," kaatste ik terug, zonder op te kijken.

"Misschien," zei Cayden met een lachje, terwijl hij tegen de boom ging leunen. "Maar je bent ook behoorlijk gesloten, weet je dat? We proberen alleen maar aardig te zijn."

Ik zuchtte en sloeg mijn boek dicht. "Kijk, als jullie denken dat ik geïnteresseerd ben in... wat dit ook is, dan heb je het mis." Ik gebaarde naar hun groep.

Cole, de meest stille van de vier, lachte zachtjes. "We denken dat je interessant bent, dat is alles."

"Waarom? Omdat ik sneller kan rennen dan jullie kampioen?"

"Dat, en omdat je doet alsof je onzichtbaar wilt zijn," zei Liam met een scherpe blik. "Maar dat lukt je niet echt, weet je?"

Ik bleef stil, niet wetend hoe ik moest reageren. Hij had gelijk, natuurlijk. Ik probeerde me aan te passen, te mengen in de menigte, maar er was altijd iets dat me onderscheidde, iets wat mensen aantrok. Het was een vloek die ik nooit helemaal kon ontvluchten.

"Luister," begon Cayden, zijn toon iets zachter, "we zijn niet hier om je lastig te vallen. Maar we hebben al besloten dat je nu een van ons bent."

Ik fronste. "Wat?"

Drew grijnsde breed. "Je hoort bij ons. Je hebt Cayden verslagen. Dat is praktisch een inwijdingsritueel."

"Ik heb helemaal nergens om gevraagd," sputterde ik tegen, terwijl ik opstond en mijn boek onder mijn arm klemde. "En ik heb geen zin om vrienden te worden."

Cayden bleef kalm, zijn ogen met een glinstering die ik niet helemaal kon plaatsen. "Dat bepaal je niet alleen. Je zult nog wel merken dat we niet zo makkelijk weggaan."

Ik opende mijn mond om iets te zeggen, maar Cole schudde zijn hoofd, alsof hij wist wat ik ging zeggen. "Je kunt het maar beter accepteren. We bijten niet, beloofd."

De ironie van die opmerking deed me bijna lachen. Als ze wisten wat ik was, zouden ze heel anders reageren. Maar er was iets aan hun houding – een vastberadenheid en een soort... warmte? – die me ongemakkelijk maakte.

"Ik kan me prima redden zonder jullie," zei ik uiteindelijk, maar mijn stem klonk minder zeker dan ik wilde.

"Dat zien we dan wel," zei Cayden met een grijns. "Tot morgen, Nyx."

Ze draaiden zich om en liepen weg, maar ik wist dat dit niet de laatste keer was dat ze me zouden opzoeken. En ergens, diep vanbinnen, voelde ik een onverwachte tinteling. Het soort gevoel dat je krijgt als je weet dat er iets gaat veranderen – of je het nu wilt of niet.