POV NYX:

Een zacht geluid wekte me uit mijn lichte slaap. Ik hield mijn adem in en spitste mijn oren. Naast me hoorde ik Cayden bewegen. Toen ik mijn ogen opendeed, zag ik hem door het zwakke maanlicht naar zijn schoenen grijpen. Hij was van plan om weg te gaan.

Zonder een geluid te maken, keek ik toe hoe hij naar buiten sloop. De tentrits opende met een zacht geritsel, en hij keek nog één keer om voordat hij verdween in de duisternis. Alsof hij wilde checken of ik sliep.

Ik bleef nog even liggen en zuchtte toen diep. Mijn nieuwsgierigheid won het uiteindelijk van mijn gezonde verstand. Waar gaat hij heen?

Voorzichtig trok ik mijn schoenen aan en sloop de tent uit. De koude nachtlucht beet in mijn huid, maar mijn zintuigen werden meteen scherper. Verderop, net aan de rand van het bos, zag ik Cayden staan met Liam, Cole en Drew. De jongens stonden dicht bij elkaar en grinnikten zacht.

"Oké, wat gaan we doen?" vroeg Liam met een geamuseerde ondertoon.

"Gewoon een beetje rondspoken," zei Cayden nonchalant. "Misschien wat spullen verplaatsen. Geen grote dingen."

"Saai," mompelde Cole, maar hij volgde de groep toch het bos in.

Ik rolde met mijn ogen. Zijn we vijf of zo? Maar iets in mijn instinct hield me alert. Een raar gevoel. Alsof er iets mis was. Zuchtend sloop ik hen achterna, mijn passen stil en licht, net zoals een roofdier dat zijn prooi volgt. Ze zouden me niet opmerken, niet als ik het niet wilde.

De jongens liepen dieper het donkere bos in. Hun stemmen werden zachter en het gekraak van bladeren onder hun voeten leek harder door de stilte van de nacht. Het gevoel in mijn maag werd sterker, een voorbode die ik niet kon negeren.

Toen hoorde ik het.

Een laag gegrom, ergens tussen de bomen. Mijn lichaam verstijfde onmiddellijk. De jongens stopten ook met lopen.

"Hebben jullie dat gehoord?" vroeg Liam fluisterend.

"Vast een vos," zei Cole, maar hij klonk allesbehalve zeker.

Het gegrom werd luider, en uit de duisternis schoot een gigantische wolf naar voren. Zijn ogen gloeiden dreigend en zijn tanden blikkerden in het maanlicht. Het was geen normale wolf – dit was iets anders. Groter, wilder. De jongens schreeuwden en de paniek was onmiddellijk voelbaar.

"Terug!" riep Cayden, terwijl hij naar achteren strompelde. Drew trok Liam aan zijn arm, maar de wolf sprong vooruit, zijn klauwen razendsnel.

Mijn hart bonkte in mijn keel. Er was geen tijd om na te denken, alleen om te handelen. Mijn lichaam reageerde instinctief. Mijn spieren spanden zich aan terwijl ik het losliet – mijn ware aard.

Een seconde later was ik geen mens meer. Mijn lijf veranderde in een soepele, gigantische jaguar met zwarte vacht en een paarse gloed. Mijn klauwen groeven in de aarde toen ik met een dreigende grom tussen de wolf en de jongens sprong.

De wolf gromde terug, zijn tanden ontbloot, maar ik gromde harder. Mijn geluid was diep en krachtig, echoënd door het bos. Het beest aarzelde een seconde, maar toen stormde het op me af.

Ik wachtte niet. Ik sprong naar voren en botste vol tegen de wolf aan. Mijn klauwen scheerden langs zijn flank, en hij jankte van pijn. Hij hapte naar me, maar ik dook behendig onder zijn aanval door en sloeg met mijn achterpoten tegen zijn kop.

De wolf viel achterover, maar hij gaf niet op. Hij gromde luid en sprong opnieuw, dit keer sneller. Zijn tanden waren gevaarlijk dichtbij mijn nek, maar ik draaide weg en landde soepel op mijn poten. In één vloeiende beweging klauwde ik naar zijn schouder en beet ik in zijn flank. Het bloed sijpelde uit de wond, en de wolf jankte opnieuw.

Ik liet hem los en ging in een dreigende houding staan, mijn ogen gloeiend en mijn vacht overeind. Mijn grom vulde de nachtelijke lucht. De wolf wankelde achteruit, zijn oren plat tegen zijn kop. Hij keek me nog even aan, zijn adem zwaar en raspend, en toen koos hij eieren voor zijn geld. Met een laatste, lage grom draaide hij zich om en verdween tussen de bomen.

Ik bleef nog even staan, mijn borstkas op en neer gaand van de adrenaline. Mijn jaguarinstinct was nog alert, maar het gevaar was geweken.

Langzaam draaide ik me om naar de jongens. Ze stonden verstijfd van schrik, hun ogen groot en vol ongeloof. Liam zat nog op de grond, terwijl Cayden en de anderen erbij stonden alsof ze hun eigen adem waren vergeten.

Hun blikken ontmoetten die van mij. Mijn ogen gloeiden nog steeds zacht, en ik kon hun verwarring bijna voelen.

Shit.

Ik draaide me abrupt om en schoot de duisternis in, mijn poten razendsnel en stil over de aarde. Het geluid van hun ademhaling en hun verwarde stemmen vervaagde terwijl ik dieper het bos in rende. Mijn hart bonkte in mijn borstkas terwijl mijn gedachten over elkaar heen buitelden.

Ze hadden het gezien. Mijn ware vorm. Mijn grootste geheim.

Er was geen weg terug.