POV CAYDEN:

De stilte van het bos had altijd iets geruststellends, maar vannacht voelde het anders. Ik lag op mijn rug, mijn handen onder mijn hoofd gevouwen, en keek naar de bovenkant van de tent terwijl ik de ademhaling van Nyx hoorde. Ze sliep nog niet, dat wist ik zeker. Ze was te stil, te bewust van haar omgeving. Net zoals ik.

Mijn lippen krulden lichtjes omhoog terwijl ik terugdacht aan hoe koppig ze had geprobeerd om niet toe te geven dat haar tent onbruikbaar was. Zelfs toen het doek in de modder lag en de tentstokken eruitzagen alsof een beer ermee had gevochten, hield ze haar kin hoog en die scherpe blik in haar ogen. Ze was echt iets anders.

Nyx. Miss Mysterious. Sinds haar komst naar school was het alsof ze een soort storm met zich meebracht die ik niet kon negeren. Ze trok mijn aandacht zonder het zelfs maar te proberen. Hoe meer ik haar observeerde, hoe duidelijker het werd dat er iets aan haar was dat... anders was. Ze was te snel, te scherp, te alert. Geen normaal meisje. En dat fascineerde me.

Ik draaide mijn hoofd een stukje opzij, zodat ik haar silhouet kon zien. Ze lag met haar rug naar me toe, maar ik wist dat ze nog wakker was. Haar ademhaling was te onregelmatig. Ze was in gedachten, misschien net zo alert als ik.

"Je slaapt niet," zei ik zacht, mijn stem doorbrekend in de stilte.

Ze bewoog niet. "Jij ook niet."

"Hoe kan ik slapen als ik mijn tent met iemand moet delen die misschien snurkt?" plaagde ik.

Ze zuchtte diep, maar ik kon de kleine glimlach in haar stem bijna horen. "Dat zegt degene die waarschijnlijk in zijn slaap praat."

Ik grijnsde en draaide me half op mijn zij zodat ik haar beter kon zien. Haar donkere haren lagen los over haar schouder, en haar houding was ontspannen, maar haar spieren hielden nog steeds die subtiele spanning vast. Alsof ze elk moment klaar was om op te springen.

"Dus," zei ik na een moment van stilte, "hoe komt het eigenlijk dat je tent zo snel opgaf? Je hebt het ding toch niet met je blote handen afgebroken?"

Ze draaide eindelijk haar hoofd, haar ogen op mij gericht. Zelfs in het zwakke maanlicht leek er een bepaalde intensiteit in te zitten die ik bij niemand anders ooit had gezien. "Misschien ben ik gewoon sterker dan je denkt."

Ergens diep vanbinnen geloofde ik dat meteen. Ze was sterker dan ze eruitzag. Dat had ik al gevoeld toen we eerder hadden gesprint tijdens gym. Ze had iets verborgen. Wat dat precies was, wist ik nog niet, maar ik zou het uitvinden. Dat wist ik zeker.

"Sterker, sneller," mompelde ik met een lichte grijns. "Je bent echt een mysterie, Nyx. Maar ik kom er wel achter wat jouw geheim is."

Ze trok een wenkbrauw op. "En wat als er geen geheim is?"

"Dat geloof ik niet."

Ze keek me nog even onderzoekend aan voordat ze zich weer van me af draaide. "Hou op met analyseren, Cayden. Ga slapen."

Ik lachte zacht, maar ik gaf geen antwoord. Ze kon wel proberen me weg te duwen, maar ik was niet iemand die zo snel opgaf. Nyx was een puzzel, eentje die ik graag wilde oplossen.

Terwijl de nacht zich verder uitstrekte, bleef ik luisteren naar de geluiden van het bos, en naar haar ademhaling die langzaam regelmatiger werd. Er was iets aan haar dat me rusteloos maakte, alsof ik op het punt stond iets groots te ontdekken.

Misschien had ze het zelf niet door, maar Nyx paste in dit bos. De natuur leek om haar heen te ademen, zich aan haar aan te passen, alsof ze hier thuishoorde op een manier die niemand van ons deed.

Ik sloot mijn ogen, maar een glimlach speelde nog steeds om mijn lippen. Hoe dan ook, dit kamp zou interessanter worden dan ik had gedacht. En dat kwam door haar.