POV NYX:

Het was koud die ochtend. De zon stond laag aan de horizon en haar zwakke licht trachtte door de dikke wolken te breken, maar zonder veel succes. De stad Mystic Hollow voelde anders. Alles leek kleiner, intiemer, alsof de mensen hier allemaal in hun eigen wereld leefden. Dit was mijn nieuwe start. Mijn zoveelste poging om de chaos achter me te laten en iets van een normaal leven te creëren. Maar ik wist dat dat niet echt mogelijk was.

Ik liep naar school met een licht gespannen gevoel in mijn maag. Nieuwe gezichten, nieuwe regels, nieuwe gevaren. De lucht rook anders hier, sterker, alsof het zich op de een of andere manier van mij bewust was. Ik hield mijn blik op de grond, mijn handen in mijn zakken. Ik was altijd al een buitenstaander geweest, en ik had er geen moeite mee. Het was gewoon wie ik was.

Het moment dat ik de school inliep, voelde ik de blikken al op me gericht. Niet veel, maar genoeg om mijn huid te laten tintelen. De gewone nieuwsgierigheid, het simpele idee van "wie is dat?". Ik had geen zin in de gebruikelijke geruchten of vragen die altijd volgden wanneer mensen me voor het eerst zagen. Mijn ogen gleden over de gangen en de groepjes studenten die zich verspreidden. Er was een dynamiek hier die ik niet helemaal begreep, maar het was duidelijk dat deze stad zijn eigen wetten had. En ik zou me daar aan moeten aanpassen, of ik wilde of niet.

Toen gebeurde het. Een groep jongens stapte naar binnen. Ze hadden die typische uitstraling: zelfverzekerd, misschien een beetje te veel. Het soort jongens dat je niet uitdaagt, niet zonder reden tenminste. Ze waren groot, breed, en hadden die mysterieuze, bijna gevaarlijke uitstraling die je gewoon niet kunt negeren. Het was alsof ze elk moment iets konden doen... of iets wisten wat ik niet wist. Mijn instinct waarschuwde me, maar ik zette die gedachten opzij. De meeste mensen zouden gewoon op me afstappen, een paar woorden zeggen en daarna weer verdwijnen. Maar deze jongens? Ze bleven in de buurt, keken zelfs mijn kant op. Ik voelde hun ogen, maar ik deed alsof ik het niet merkte.

Ik nam plaats in het klaslokaal, ver weg van hen, maar kon het gevoel niet van me afschudden dat ze me in de gaten hielden. Het was niet de eerste keer dat ik me zo voelde. Het gebeurde vaker dan ik zou willen, dat gevoel dat je niet onopgemerkt blijft. Maar dit keer was anders. De jongens waren anders. Ik had geen idee waarom, maar er was iets in hun manier van kijken, in de manier waarop ze zich gedroegen, dat het voelde alsof ze wisten dat ik niet was wie ik zei dat ik was.

Die dag verliep in stilte. Mijn ogen bleven op het bord gericht, mijn handen krampachtig op mijn bureau. De mensen om me heen leken zich niet bewust van de spanning die zich in de lucht hing. De jongens? Ze maakten geen aanstalten om naar me toe te komen, maar ik kon voelen hoe ze af en toe mijn richting uitkeken. De jongen met de donkere ogen leek het vaakst. Zijn blik was scherp, intens. Hij was nieuwsgierig, dat wist ik zeker.

De bel ging, en de klas barstte los in geluid. Iedereen stond op om naar de volgende les te gaan, maar ik bleef zitten. Mijn gedachten waren ver weg, mijn zintuigen scherp. Ik voelde de lucht in mijn longen trekken, het verlangen om mijn jaguarzelf te voelen, maar ik weerhield mezelf. Hier, in deze stad, zou ik me niet kunnen verbergen. Hier zou ik mezelf moeten beheersen.

En toch, zelfs met mijn zenuwen die schreeuwden om te ontsnappen, was er iets in de manier waarop de jongens met elkaar omgingen, iets wat me aan het denken zette. Ze waren niet zoals de anderen. Ze waren... anders. Wat ze precies wisten, was moeilijk te zeggen. Maar ik had de drang om dit te ontdekken. Of ik het nu wilde of niet.

In de gang, terwijl ik langs hen liep, hoorde ik een van de jongens iets zeggen tegen een ander. "Heb je die nieuwe gezien? Er is iets aan haar." Ik negeerde het, maar ik voelde mijn hart sneller kloppen. "Er is zeker iets aan haar," zei de andere.

Ik draaide me niet om.