Ik kom aan bij het ravijn en kijk naar beneden. Het is aardig diep! Misschien moet ik niet zelfmoord plegen? Maar ja, niemand gaat mij missen! Mijn vriendje is vreemd gegaan en ik stond daar zelf bij. Ik had er wat van moeten zeggen! Maar nee, ik durfde niet. Waarvoor leef ik eigenlijk? Leef ik voor verdriet? Misschien moet ik maar sterven met verdriet.

"Michelle, jij gaat niet springen!!!" hoor ik de bekende stem van Ashton opeens achter me. Fijn! Noa heeft hem er bij gehaald. "Blijf staan, zet geen stap dichterbij!!!" zeg ik kwaad en de woede tolt in het rond in mijn lichaam. Abrupt stopt hij met rennen en kijkt me hopeloos aan. "Je hebt geen medelijden met mij! Jij stond verdomme te zoenen met mijn vriendin! Ik kan je goed nieuws vertellen, de vertrouwen van mij ben je kwijt! Niemand vertrouw ik meer!" schreeuw ik tegen hem en achter hem zie ik nog Noa, Laura, Angel en de andere jongens aankomen rennen. "Chelle! Ik heb je vertelt dat het door het spelletje kwam!" schreeuwt Noa nu tegen me. "Waarom ben ik vriendinnen met jullie geworden?!" vraag ik pissig en zet een stap naar het ravijn. "Kleintje, doe het niet!!!" hoor ik Ashton hardop mompelen. "Noem me geen kleintje mee, Ashton!!! Niemand, maar dan ook acht niemand komt in de buurt!! Anders laat ik mezelf in het ravijn storten!" schreeuw ik en mijn stem slaat er zelfs van over.

Ondertussen rollen de tranen van woede en verdriet over mijn wangen. "Waarom ben ik jullie trouw geworden?!" vraag ik neidig en zet nog een stap naar achteren. "Omdat je mensen nodig hebt in je leven! Je stond als een klein meisje toen op het schoolplein je had niemand, remember!" gilt Noa en meteen rolt er een dikke traan over mijn wang. Verslagen zak ik op de grond en ze komen naar me toe lopen. Als ik wil, kan ik nog steeds het ravijn in springen!

Ik begin te huilen bij die gedachtes en zet het idee, om in de ravijn te springen uit mijn hoofd. Mijn handen sla ik voor mijn ogen en ik trek mijn knieën op. Dit zijn mensen die van mij houden! Ze waarderen mij, maar ze negeerde me net wel! Nu vraag ik me af waarom ze me negeerde? "Ssst! Het komt goed." hoor ik dit keer niet Ashton zeggen, maar Luke. Oké, dat is nieuw! "Denk je?" vraag ik snikkend. "Ja, tuurlijk! He, wij zijn er altijd voor je. We helpen je graag, ook in moeilijke tijden." sust Luke me en ik kijk op. "Dankje!" snik ik en laat me in zijn armen vallen. De rest staat er maar wat bij naar ons toe te kijken. Ik voel dat Luke iemand naar zich toe wengt en voorzichtig probeer ik te kijken wie.

Luke duwt me van zich af en meteen zie ik Ashton naast me. Ik kijk hem afwachtend aan voor wat hij gaat zeggen. Maar ik laat me niet in zijn armen vallen, wat ik zonet bij Luke deed. "Ash, vertel het haar dan!" commandeert Luke, Ashton. "Ik eumh... ik..." stottert hij, maar komt niet zo gauw op zijn zin. Ugh! Als hij maar dalijk niet zielig gaat lopen doen!