SAVANNAH

TAHIMIK LAMANG ANG biyahe pauwi ni hindi ko magawang maibuka ang bibig dahil sa nalaman.

"Are you okay?" He asked to break the silence i only nodded para hindi na ito mag tanong.

"Let's treat your bruises when we get home..."sabi niya na sinagot ko ulit ng tango.

Nang makarating sa bahay ay hindi ko na ito hinintay pang pagbuksan ako ng pinto. Dire diretso ako sa paglalakad papunta sa loob, papaakyat na sana ng biglang may humila sa kamay ko.

"Why are you so quite?" He asked.

"I'm just tired. Gusto ko nang matulog."sabi sa mahinang boses.

"C'mon let's treat your wounds first."aniya at hinila ako papaakyat sa kwarto.

Pinaupo niya ako sa kama saka siya umalis at kumuha ng first aid kit.

"I'll file a case against-"

"I told you to stay away from my family's problems didn't i?" Sabi ko sa malakas na boses ang akala ko ay magugulat ito instead he hold my hand at tinanggal ang maskarang suot.

"Look at me, look at me in the eyes and tell me that you are fine." Sabi niya.

Tumitig ako sa hindi magkaparehong mata nito at ang mga peklat nito sa mukha na animoy naging parte na din ng katawan niya.

Hindi ko na kinaya pa at inalis ang titig sa mata nito saka yumuko hanggang sa nagsimula nang mamalisbis ang luha sa mga mata ko.

I felt his hands wrap around my back to hug me, niyakap ko siya pabalik at umiyak ng umiyak sa bisig niya.

"It's my fault. Kalasan ko eh... kasalanan ko.."sabi ko habang umiiyak.

"Kasalan ko kung bakit siya namatay, kung sana lang hindi ako naging pabaya at inalala ko muna siya. Sana ay buhay pa ang pamangkin ko ngayon."Pagpapatuloy ko.

"Hush...stop crying, tell me kung ano ang nangyari doon nang matulungan kita sa problema mo. Yes i know I don't have to deal your family's problem but we're married okay? I'm your husband."Sabi niya habang pinapatahan ako.

I don't know why pero gumaan ang loob ko sa sinabi niya.

Yes, kasal kami pero sa papel lang naman sa papel lang hindi ko siya pagmamay-ari at mas lalong hindi siya naging sakin kaya ayoko siyang madamay sa mga problema ko.

"Do you know why it was you i offered for marriage?" He suddenly asked.

Humiwalay ako sa kanya at humarap rito.

"It's because you're not like the others, you're kind and very independent, we we're married for months but i never heard you complaining about the clothes you wear or the car you will use. You were the first person who never judge me by my physical appearance. You're a kind hearted woman Savannah and i adore you for that."He said

Mas lalo akong naiyak sa sinabi niyang iyon.

"You can tell me everything, I'll be your shoulder to cry on and you can always lean on me if you think you're going to fall. You can always count on me." He said before leaning in to kiss my forehead.

Napapikit ako dahil don, i feel at ease when he said that, he is right.

He's my husband pwede ko naman siyang masabihan ng problema ko yet i still have trust issues with the person i am with.

"C'mon, I won't judge you. Tell me everything."Sabi niya.

Huminga muna ako nang malalim bago tumikhim at nagsimulang mag kwento.

Tinatapik lang nito ang likod para patahanin ako, iyak kasi ako nang iyak habang nagkukwento.

Nang maikwento ko na lahat feeling ko ang gaan gaan nang loob ko yung parang nasabi ko naring yung gusto kong sabihin na matagal ko nang tinatago.

"You okay now?" He asked.

I nodded.

Nakayakap siya sa likuran ko habang nakapatong naman ang ulo niya sa balikat ko habang tinatanong iyon.

Nilaro laro niya ang daliri niya sa palad ko at nagbigay iyon ng mumunting kiliti sa akin.

We're almost cuddling—no we are actually cuddling.

Napangiti ako. Tama nga ako sa desisyon kong tanggapin ang alok niyang maging asawa ako.

While we are still in that position, hindi rin matigil sa bilis ng pagtibok ang puso ko sa hindi malamang dahilan.

"Di ka pa ba nagugutom?" He asked.

Timing din dahil biglang kumalam ang tyan ko.

Sabay kaming natawa saka ito umalis sa likod ko at tumayo sa harap ko.

"Shall we?" He said with a smile on it's lips.

"Teka! Baka sabog ang mukha ko." Sabi ko sa kanya, kakaiyak ko lang kaya baka sira na yung eyeliner na nilagay ko .

"You're still pretty, come on! Gutom ka na diba?"he asked.

"Oo, pero mag aayos muna ako." Ani ko saka tumayo sa kama at nagtungo sa banyo.

Tama nga ako, nagkalat ang eyeliner at maskara ko tapos may tuyong luha pa sa pisnge ko.

Naghilamos lang ako saka nagbihis at lumabas na sa banyo.

"You done?" He asked.

"Tara." Sabi ko pinamulahan ako ng abutin nito ang kamay ko pinag intertwined nito ang kamay namin saka na kami lumabas sa kwarto.

--

GABRIEL

I DON'T KNOW but there's an unknown feeling who's starting to build up inside me and i am afraid to name it.

Matapos naming kumain kanina ay agad naman itong nakatulog, sinuklay suklay ko kasi ang daliri ko sa buhok nito.

For months of being married i never see anything strange towards her, hindi naman ito nagbago sa pakikitungo sa akin.

I never know from the very start that she is a softhearted and kind kasi ang una kong naisip ay pera lang ang habol niya kaya ito pumaya sa alok kong pagpa pakasal.

When i saw her earlier crying at wala sa sarili i feel like i saw myself to her. When i am still in my worst years ganon ako not until i began creating my own business at doon ko itinuon lahat ng atensyon ko.

My Ex-fianceé which is Brielle, nakipaghiwalay ito dahil sa maling desisyong ginawa ko but i never thought na maghihiganti ito sa akin.

That's when i lost everything, i lost my title as the campus prince nung college days ko, i began receiving hatred and judgement towards my colleagues at tanging mga nakakaunawa at hindi ako hinusgahan lang ang naiwan.

Ang mga kaibigan ko. They know everything at alam nilang hindi ko magagawa yun ng walang dahilan.

I know i am a jerk and f*ck my past self for that.

Now i am always entitled as the ruthless or the Mysterious Ceo or Business man, matatangap ko ang mysterious ceo but the ruthless nah, i am very far from being that way. I'm not ruthless..yes i fired men pero hindi naman ako harsh na tao.

I don't why they define me as that person but i am no ruthless, hindi ako ganoong tao.

Nasa bar ako ngayon kasama nag mga kaibigan ko. As usual umiinom kasi nga broken daw si Kento.

Nag pareserve pa nga ang loko ng VIP room para saamin.

"Gab-gab namin! Mukhang masayahin ah? Kumusta ang buhay may asawa." Tanong ni Yamada.

"Okay lang." Sagot ko saka inisang lagok ang laman ng baso ko.

"Hmm? Hindi ba naging clingly? Or nanghihingi nang pera like the other girls? Or baka naman mabait talaga." Sabi naman ni Hunter.

"The last sentence." Sabi ko.

"Mabait nga! Sabi ko sayo Yamada eh!" Parang bata na sabi ni Hunter saka siniko siko si Yamada na naiinis naman sa kanya.

"Will you two shut up?" Sabi ni Kento na panay naman ang inom ng jack daniels.

Sinimangutan naman siya ni Hunter. Si Yamada naman ay nagkibit balikat lang.

"Bat di mo ipahanap?" Tanong ni Hunter bigla at seryoso na ito ngayon.

"Madami na akong ginawang paraan para ipahanap siya pero wala eh, magaling magtago." Sabi niya.

He's referring to his fling.

Ewan ko ba at bat niya pinapahanap when she's just his fling kaya bakit pa diba?

Maybe he has developed his feelings for her?

Wtf? Parang para sa akin ata yung tanong na’yon?

What the hell am i thinking?

Umiling iling ako saka nag patuloy sa pag inom.

Damn, this is bad.

**