SAVANNAH

GULAT NA GULAT AKO ng makita kung sino ang nakatayo sa harap ko.

Kahit wala na ang peklat sa mukha nito ay naaalala ko parin kung sino siya at kung ano siya sa buhay ko.

Biglang bumilis ang tibok ng puso ko ng maglakad ito palapit sa akin at hinapit ang beywang ko.

"Hmm..you seem surprised huh? You should be. come on let's go home." He said saka na kinuha ang bagahe ko pero inialis ko iyon sa kamay niya.

"S-sino ka ba?" I asked.

Baka Doppler ganger yan yung nanggagaya ng mukha para may mabiktima.

Kinunutan niya lamang ako ng noo saka ulit ako hinila palapit sa kanya this time ramdam ko na ang mainit niyang hininga sa tenga ko.

"Pretending not to know me huh? We'll see about that.."He grab my nape and pulled me closer to him  before kissing my lips.

I felt butterflies in my stomach as he deepened the kiss not minding the people who is now watching us like some scene in the movie.

Pilit ko siyang tinulak pero mas hinigpitan niya lang ang yakap niya sa akin.

"I don't believe those words who were written in that letter you left one year ago." He said.

"Wh—"

Hindi ko na maituloy ang sasabihin ko ng biglang may humila sa kamay ko.

"Will get your hands off of my fiancee bro?" It's Clayton, iniba nito ang tono ng boses niya yung buong buo na parang hindi ito bakla kung kumilos.

"What did you say?" He asked.

"Savannah, she's my fiancee." Patuloy na pangpapanggap ni Clayton.

"She's my wife, hindi pa kami divorce." Sabi niya.

"At hindi ako makikipag divorce."Seryosong sabi nito.

"Uh-huh? I already told you to divorce him didn't i?" Clayton asked before facing me and arching his brows.

Pinanindigan talaga nito ang pagiging fiancee ko kuno.

Hinawakan ko ang kamay ni Clayton saka sabay namin iyong pinagsiklop.

Itinaas ko iyon sa ere at ipinakita ang sing-sing.

Sing-sing? Potcha di ko pa pala nahuhubad yung sing-sing namin noon.

Naningkit ang mata niya saka nito inilapit ang mukha sa kamay ko at tiningnan iyon.

"Isn't that our wedding ring?" He asked, naka taas ang kilay nito.

Nanlaki ang mata ko sa sinabi niya saka ko tinanggal ang kamay naming dalawa ni Clayton at dumistansya rito.

"A-ano pa bang gusto mo?" I asked.

"What are you talking about?" He asked.

Nilingon ko muna si Clayton saka ito sinensyahang mag uusap muna kami ni Gab.

"Kalerkey ng Love life mo te! May pa wedding ring, runaway wife ang peg mo?" He asked.

Halatang nagulat si Gab sa bigla biglaang pagbago ng boses at kilos ni Clayton.

"No worries papi, di ko bet yang jowabells mo tsaka mga kagaya ni tarzan ang bet ko."Sabi niya.

Umalis naman na din ito saka kami na iwan ni Gab.

"Hindi pa ba sapat ang binigay kong sulat sayo? Ano pa bang gusto mo?" Tanong ko agad.

Gusto ko mang aminin sa kanya na hindi ko talaga ginustong isulat yun pero mapapahamak ulit ang buhay ko at mas worst pa kung madadamay siya sa problema kong iyon.

"I don't give a damn about your letter one year ago, what i want to know is why do you keep on running away?" He asked.

Nagbago ang expression ng mukha niya na parang hirap na hirap na ito sa sitwasyon.

"Wala naman tayo diba? Hindi naman talaga totoo ang mga nararamdaman namin sa isa't isa kaya bakit ko pa ipagpapatuloy ang pagiging asawa ko sayo kung alam ko nama—" nagulat akk nang bigla niya ulit akong sinunggaban ng halik.

Fuck!

"I already told you many times about how i feel?! Why won't you accept it? Akala ko ba ay parehas tayo? I thought you love me too?" He said frustrated na frustrated na ito sa mga nangyayari ngayon.

Isang taon kong piniling mawala para makalimutan niya na ako at makahanap ng bagong mamahalin kaya hindi ko inexpect na hanggang ngayon ay ako parin ang gusto niya.

Ang buong akala ko ay naniwala siya sa sulat ko kaya hindi niya ako nagawang bisitahin o ipahanap sa bodyguards niya.

"Kung mahal mo ako bakit ang tagal mo akong pinaghintay?Kung mahal mo ako bakit hindi mo ako hinanap?" I asked.

Nagsisimula nang manlabo ang mata ko pero di ko yun inalintana.

Kahit ang mga taong nasa paligid namin ay hindi ko rin pinansin.

"I didn't find you because i know you need space to think! I gave you days and months Hanggang sa umabot ng taon pinagbigyan kita kasi akala ko babalik ka sa akin at aamining hindi talaga totoo ang mga pinagsasabi mo sa sula—"

"Totoo ang lahat nang yon bakit ba ayaw mong maniwala?!" Galit na sabi ko

Nagsimulang mamalisbis ang luha sa mata ko habang sinasabi ito.

"Hindi ako naniniwala dahil hindi sayo iyon nanggaling! Maniniwala lang ako kung isasampal mo lahat ng yon sa harap ko pero wala eh! Wala! hindi ako naniniwalang hindi mo na ako mahal!" Galit niya ding sabi.

"Umuwi ka nalang Gab—"

"Hindi ako uuwi hanggat hindi kita naisasama pauwi."Matigas na sabi niya.

"Hindi na nga kasi tayo mag asawa!" Pilit ko.

"Hindi tayo nag hiwalay at kailan man ay hindi kita hihiwalayan!" Sabi niya ulit.

"Ang kulit mo!"inis na sabi ko.

"Uuwi ka sa bahay.", Sabi niya.

"Di nga pwedi!" Pilit ko ulit.

Nagulat ako nang hilahin nito ang bagahe ko at isinakay sa compartment ng sasakyang dala saka nito binuksan ang front seat.

"Pasok."

Tumayo lamang ako roon at hindi ito pinansin.

'Bahala ka sa buhay mo! Hmp!'

"Tsk.. you're so stubborn." Sabi nito saka umiling iling na naglakad palapit sakin saka ako pinabridal style na dinala at pina upo sa front seat.

"Ano ba ang kulit mo!" Inis na sabi ko.

Hindi ako nito pinansin at sinuotan pa ako ng seatbelt parang tanga.

Umikot ito sa driver's seat saka doon umupo.

"Huy! Alam mo bang kidnapping tung ginagawa mo?" Saka pinunasan ang mukha gamit ang panyong hawak.

Tiningnan niya ako nang naka taas saka nagsalita.

"Do they still think if I'll shout that you're my wife? Ano namang problema kung kikidnapin ko ang ASAWA KO?" binigyang diin niya ang salitang 'Asawa Ko.'

"Baliw ka na." Sabi ko.

"Yes i am crazy over you, I'm obsessed with you and i am madly and deeply inlove with you." Seryosong sabi niya.

Isang salita mo pa niyan bibigay na ako!

Hinawakan niya ang kamay ko.

"Please go home with me...i miss you so damn much, 3 days is enough. Months is too much and a year without you? That would kill me..." He begged while looking at me straight in the eye.

Ang sabi ko sa sarili ko noon na kapag nagkita kami ulit at sinabi niyang mahal niya parin ako ay sasabihin ko lahat ng nangyari sakin.

Ang akala ko ay hindi niya ako hinanap pero bakit umabot nang ganito katagal? Bakit kailangan niya pa akong bigyan ng isang taon para makapag isip?

Pwedi niya naman akong hilahin pabalik kasi ako gustong gusto ko nang umuwi sakanya pero hindi pwedi dahil nag aalala ako sa reaksyon niya tungkol doon sa sulat ko.

Ayokong dumating sa puntong ipagtabuyan niya ako, mahal ko si Gabriel at hanggang ngayon siya parin ang laman nito.

Wala na ata akong ibang mamahalin pa bukod sa kanya.

Gusto kong ipaghiganti si Kuya sa gumawa non sa kanya at magkaroon ng hustiya ang pagkamatay niya sa harap ko oo at sumama siya sa panginginap sakin pero hindi ko siya sinisisi roon.

Hindi ko masisisi si kuya sa ginawa niyang iyon.

Tiningnan ko sa mata si Gabriel saka ako ngumiting tumatango.

Agad nitong naiintindihan ang ginawa ko saka niya ako hinalikan sa labi this time may halo na iyong pag iingat.l

Tinugon ko ang halik niya una itong bumitaw saka kami ngumiti sa isa't isa.

"I'm going home.. we're going home."Halos pabulong ko nang sinabi iyon.

Tumango tango ito saka hinalikan ang noo ko. napapikit ako at dinama ang labi niyang lumapat sa noo ko.

"I love you so much, and i always will." Seryosong sabi niya habang nakatitig saking mga mata.

"I love you too."sabi ko rito.

I'm going home to we're i belong, no more secrets no more regrets and no more pain.

I will treasure every moment we will make, no more running.

I am finally home.

**