Na rozstrojonym grać pianinie.

trzeć struny skrzypiec niezdarnie.

Nieokrzesanie w zdartych głosach ginie.

w dziurawy werbel walić ordynarnie. 

Nieść świecę, płynącą własnym życiem.

Po skrzypiącej, drewnianej chodzić podłodze.

Pozwalać sercu wyzwalać się wyciem,

bo nie z ideałem, lecz z duszą szczęściu po drodze.