Słyszałam o pustym nakryciu
I gościu niezapowiedzianym
Lecz w całym moim życiu
Ten gość mi wcale nie był dany

Tak było przez świąt kilkanaście
I nadal się nic nie zmieniło
Nieważne czy zgoda czy waśnie
Nakrycie wciąż pustką lśniło

Tego jednego roku
Usiadłam z rodziną przy stole
Światła zabłysły wśród mroku
Usadowiliśmy się w kole

Nagle rozmowy nam przerwał
Odgłos do drzwi pukania
Za nimi stała kobieta
Co miała dość uciekania

Przeszła coś koszmarnego
Nie wiedząc, czemu tak w święta
Nie chciała mówić dlaczego
Lecz chciała, by ktoś pamiętał

Do ciepła weszła, wśród nas usiadła
Tym pięknym świątecznym wieczorem
Pierogi i karpia wraz z nami zjadła
Zniknęły na chwilę niedole