Uciekam,
Tracę sens istnienia!

Uciekam,
Życie ucieka mi przez dłonie!

Uciekam,
Blizn już nie zasłonie!

Uciekam,
To mój pieprzony koniec!

Uciekam, odcinam się,
Już nie wiem co w tym świecie dobre, a co złe.

Zniknąć chce niczym plama w praniu.

Nic mnie już nie cieszy w pisaniu, śpiewaniu, malowaniu.

Smutek tylko swoje ziarna po kątach pokoju chowa.

Smutek  to taka zmora.

Podobnie jak żal, strach czy lęk.

Dopada w ciemnej uliczce.

Nawet nie myśl o ucieczce.

Bo uciec nie dasz rady jej.

Ktoś zapomniał zamknąć drzwi,

Czuję, że w szafie zmora tkwi.