W otchłani , gdzie zwykle ciemność panuje,
a świecące kropeczki pustkę cudownie ozdabiają ,
pudełko pewne się znajduje ,
a w nim ludzie , którzy piękno jego zakrywają.

Nad nimi chmury wszystkowidzące ,
co kolor i kształty niezależnie zmieniają ,
może dlatego , że chcą być jak kwiaty kwitnące ,
choć tylko odcienie szarości posiadają?

Może z tego powodu one płaczą ,
a krople ich łez wzajemnie przez siebie są ocierane?
Istotom na ziemi tym radości przysparzają.
Uczucie to nam wszystkim znane.

Niczym młodo posadzony las-
rośniemy , a nadal stoimy w miejscu.
Kiedyś i tak ktoś zetnie nas ,
i znów będzie pusto w pudełku.

Pesymizm w wierszach jest supi :3
Jestem ciekaw interpretacji chmurek i kwiatów ;)
Na górze muzyka , której słucham i audiospectrum , którym się od czasu do czasu zajmuje.