- Ale skąd wiesz, jak to się skończy? Kiedyś musisz być szczęśliwa.
Delikatnie się uśmiechnęła, ale jej oczy dalej były smutne. Nigdy nie zapomnę tego wyrazu twarzy.
- Niektórzy ludzie są po prostu stworzeni do cierpienia - patrzyła przez okno i prawie widziałem łzy na jej twarzy. - Nigdy nie będę szczęśliwa, bo nigdy nie dam rady zapomnieć o przeszłości. A skoro nie dam rady zapomnieć, to nie dam rady ruszyć dalej.
Nie udało jej się powstrzymać łez. Chciałem ją przytulić, ale wstała i odeszła.