Charlie-Ann vertelt:

"Zo'n vijftien jaar geleden trouwde Marie-Claire met Kees, bij jullie beter bekend als luitenant Coenders. Ze hielden zielsveel van elkaar en organiseerden een groot feest, waarbij Frans Bos, een vriend van Marie-Claire, mocht getuigen en Johan Boordman ceremoniemeester was. Ze waren gelukkig en alles was goed. En dat had zo kunnen blijven. Totdat..."

Charlie-Ann kijkt verbitterd op en bijt op haar lip.

"Totdat die verschrikkelijke Michael Jones en zijn buurvrouw Anastasia Colet opdoken. Anastasia was al jaren smoorverliefd op Kees en deelde dit maar al te graag met haar buurman, Michael. Michael besloot haar te helpen...

Na tien jaar gelukkig samen te zijn geweest, werd Kees uitgezonden, naar Irak. Michael moest ook mee. Kees en Marie waren op dat moment op vakantie in Ghana, dus het was vervelend dat hij weg moest. Terwijl Michael met Kees weg was, hield hij zich aan zijn belofte aan Anastasia. Hij kocht de baas van de legereenheid om en deze vertelde Kees dat ze vervelend bericht hadden gehad: Zijn vrouw, Marie-Claire was gestorven. Kees werd gek van verdriet, maar alles was een leugen. Marie-Claire zou gestorven zijn aan aids, wat ze had opgelopen in Ghana. Het was niet waar. Marie-Claire was nietsvermoedend naar huis gevlogen, terwijl Kees dacht dat ze dood was. Maar Michael was nog niet klaar: Hij gaf de baas nog meer geld en deze zond een paar mannen naar Nederland, waar Marie-Claire rustig thuis was. Ze vertelden haar dat haar man in het strijdveld gestorven was: Marie-Claire dacht dat Kees dood was. Beide geliefden dachten onterecht dat de ander dood was, allemaal dankzij Michael Jones."

Charlie-Ann snikt even en wrijft in haar ogen, onder haar bril door.

"Goed. Michaels plan was gelukt, Marie en Kees waren zo goed als gescheiden. Marie-Claire, die dacht dat Kees gestorven was, wilde weg, weg van de plek waar zij gelukkig had gewoond met Kees Coenders. Ze verhuisde naar een andere stad, blondeerde haar haar, nam blauwe lenzen en een bril, opdat niemand haar herkende. Ze nam zelfs een andere naam aan, opdat ze nooit meer aan haar oude leven herinnerd zou worden. Die naam was Charlie-Ann van Dongeren. Inderdaad, dat ben ik. Ik ben Marie-Claire."

Charlie-Ann is even stil. Dan haalt ze diep adem.

"Een paar weken geleden belde Martina mij op. Ik had haar bij eerdere zaken leren kennen en ze vroeg me om bij de rechtszaak aanwezig te zijn, om alles op te schrijven. Ik zei direct ja en niet veel later was ik bij de rechtszaal. Daar zag ik Frans staan. Ik zei hem vriendelijk gedag, maar hij herkende me niet. Uiteraard niet, ik was ernstig veranderd. Johan drukte me een formulier in handen met de aanklacht: Bella Matrix was in elkaar geslagen. Door Michael Jones.

Het zien van die naam... Het riep zoveel herinneringen op... Ik probeerde me te beheersen, maar het was moeilijk. En het werd steeds moeilijker toen ik op de gang liep en daar Kees zag lopen, hand in hand met Anastasia.

Ik zag Kees. Na al die jaren zag ik hem weer. Ik wilde hem om de hals vliegen, maar ondertussen kon ik Anastasia wel vermoorden. Hoe kon hij hier zijn? Hij was dood... Ineens werd alles duidelijk: Ik heb de rechtszaak afgemaakt en vlak voor het vonnis, toen Johan met Frans en Martina met de administratie bezig was, ben ik naar Michael toe gegaan, via het raam. Hij heeft vervolgens alles bekend en ik kon het niet helpen: Ik pakte een pistool uit Johans la, vraag me niet waarom hij die had, en sloeg Michael net zo lang op zijn hoofd tot het helemaal beurs was. Ik ging alleen iets te hard tekeer. Ik had hem vermoord..."

Charlie-Ann zucht diep en haar ogen vullen zich met tranen.

"Dezelfde dag nog kwamen alle detectives. Ik was bang en had spijt: Wat had ik gedaan? Maar ik kon nu niet stoppen. En dat kwam door Janine.

Janine Brom was een echt trut. Ze deed er alles, maar dan ook echt alles, aan om de moordenaar te vinden. Ze vroeg mij om hulp en samen liepen we naar boven, om in een wc-hokje alles te bespreken. Janine was vervelend en stond op het punt om overal achter te komen, dus moest ik haar wel doden. En dat deed ik, met Johans pistool.

De volgende dag wilde ik van Sarah af. Ze begon op Janine te lijken, bloedirritant! Ik maakte haar rechterzij open en liep weg. Later bleek dat ik Nazanin had vermoord, helaas de verkeerde, maar ik zag niks door de duisternis...

Toen ik achter mijn fout kwam, was ik er klaar mee: Ik moest stoppen. Maar jullie detectives... Jullie beschuldigden Johan en hij had mij die nacht daarvoor nog gezien, terwijl ik het pistool wegstopte. Ik wist het niet zeker, maar ik kon geen risico nemen. Ik vermoordde hem en met dank aan mijn verstand van elektrische apparatuur, kon ik de camerabeelden verwijderen.

De volgende dag vermoordde ik Martina. Ik wilde het niet, maar het moest: Ze had het verleden van Jones en Kees onderzocht en kwam achter alles. Ze moest dus dood.

Vervolgens wilde ik Frans vermoorden, omdat hij ook wist over mijn verleden. Ik had een drankje voor hem klaargezet en had er kruidenvergif ingedaan. Helaas pakte Sade het drankje op en dronk het vlak voordat ze ging slapen. Mijn plan was mislukt.

De volgende dag dacht ik dat het tijd was om te stoppen, maar toen beschuldigden jullie Anastasia. Bij het horen van haar naam borrelde woede op: Zij had Kees van mij afgenomen. Door haar was dit allemaal begonnen. Ik vermoordde haar zodra ze meegenomen werd en om bewijs uit te wissen, vermoordde ik Amber ook.

Vervolgens waren Bella en ik de enigen in de meidenslaapkamer. Ik heb jullie gezegd dat Bella Kees verdacht, maar dit was onzin. Ze verdacht mij en ik moest haar dus wel doden.

De volgende avond kwam Joseph bij me. Hij zei dat hij me de eerste nacht had gezien, met Janine. Hij wist dus te veel en ik moest hem wel doden. Ik sleepte zijn lichaam weg en op dat moment kwamen Kate en Marit naar buiten. Ik schoot in het wilde weg en raakte Marit.

Diezelfde dag deed ik een verschrikkelijke ontdekking: Richard, ik herkende hem al die tijd, maar wist niet waarvan. En toen wist ik het opeens: Hij was de baas van de legereenheid. Hij was de man die werd omgekocht door Michael. Mijn woede werd me te veel. Ik doodde hem onverbiddelijk. Van die "vriendschappelijke relatie" klopte niks, dat was een list.

De laatste nacht werd het gevaarlijk: Sarah en Alex waren bijna achter het grote geheim gekomen, ze moesten dood. Helaas werd Frans wakker en zag mij wegsluipen met een pistool. Hij vroeg wat ik deed en ik keelde hem ter plekke, tot hij stikte. Vandaar die deuk in zijn keel."

Charlie-Ann kijkt de detectives één voor één aan.

"Ik weet wat ik heb gedaan, de woede werd me te veel. Ik snap dat dit consequenties heeft en ben bereid die te dragen."

Na 11 dagen is de moordenaar ontmaskerd: Het was Marie-Claire, alias Charlie-Ann van Dongeren. Goed, dan is dit alweer het één-na-laatste hoofdstuk. Ja, het één-na-laatste, want er komt nog een hoofdstuk! Het kan namelijk best zijn dat ik nog wat dingen niet heb uitgelegd. Als jullie nog vragen hebben over het spel, over jullie of gewoon over mij persoonlijk, kunnen jullie die in dit hoofdstuk stellen! Dan zullen ze in het volgende, allerlaatste hoofdstuk komen te staan. Dit geldt ook voor NiniNazanin, sadeiscool, oneDniallHoran_food en Maritmaatje, ook al waren jullie in het spel dood of gewond. Dat zijn jullie voor nu even niet.