"O ludziach głośno mów tylko to,
z czego nie wycofałbyś się, gdyby stali obok"

Bo inaczej nazywa się to dwulicowość ;)

Ja sama się nieraz łapałam na tym, że marudzę na osoby, z którymi spędzam naprawdę dużo czasu.

Teoretycznie powinniśmy być przed nimi szczerzy, ale wydaje mi się, że chyba nie ma nic złego w pomarudzeniu sobie, kiedy mamy gorszy dzień.

W końcu wtedy możemy powiedzieć coś pochopnie, a tego nie powinien usłyszeć ktoś o kim się mówi...

A z innej znowusz strony, po co wyżalać się o czymś, co nie ma sensu, bo tak naprawdę wcale tego nie myślimy?

Więc jak to zwykle bywa - wszystko ma dwa końce.

Dlatego najlepiej jest starać się dobrze myśleć o ludziach, wtedy rzadziej będą nam się nasuwały złe mysli :)

Powie mi ktoś dlaczego ja w ogóle tyle gadam?

Może wy macie coś ciekawszego do powiedzenia?