Przyznam się szczerze, że niewiele wierszy z podstawówki zapadło mi w pamięć. Jest jednak jeden taki, który mówi o tym, jak dużo wiemy, a niewiele rozumiemy.

Widzimy ludzi codziennie. Przecież sami nimi jesteśmy. A jednak patrząc na ich zachowanie, raz po raz zadajemy sobie pytanie dlaczego?

Jednak czy opanowanie prawd człowieczeństwa Na zawsze niemożliwe?

Chciałabym wam w ten sposób przedstawić jeden z moich ulubionych wierszy Jerzego Lieberta:

Uczę się ciebie, człowieku.
Powoli się uczę, powoli.
Od tego uczenia trudnego
Raduje się serce i boli.

O świcie nadzieją zakwita,
Pod wieczór niczemu nie wierzy,
Czy wątpi, czy ufa - jednako -
Do ciebie człowieku należy.

Uczę się ciebie i uczę
I wciąż cię jeszcze nie umiem -Ale twe ranne wesele,
Twą troskę wieczorną rozumiem.