19.07.18

Położyłam przed chłopakiem filiżankę z napojem i uśmiechnęłam się.

- Proszę. Kwa latte, wedle zamówienia.

-Dzięki.

Odpowiedział z uśmiechem po czym wziął łyka, a ja oparłam się o ladę.

-Musimy pogadać.

Zaczął od razu.

-O czym?

Zapytałam podając Alanowi kolejne zamówienie.

-O naszej wczorajszej rozmowie.

Odpowiedział dopiero kiedy blondyn odszedł.

-Może nie tutaj, ktoś może nas podsłuchać.

W tym momencie spojrzałam znacząco na Alana który przechodził koło nas niby przypadkiem.

-Rozumiem.

Odpowiedział brunet i mrugnął do mnie. Blondyn fuknął urażony i odwrócił się na pięcie na co się zaśmiałam.

-O której kończysz zmianę? 

-Za jakieś 1,5h.

Spojrzałam na zegarek, który wisiał na ścianie.

-Ok, to ja przyjdę i pogadamy.

-Idź z Jonah, dam radę.

Alan położył pustą tacę.

-Nie zostawię cię samego.

-Dam rade. Tak poza tym to zapomniałem Ci o czymś powiedzieć.

-O czym? 

-Szef zdecydował że zatrudnieni jeszcze jedną osobę i dzisiaj ma przyjść na te półtora godziny żeby trochę się ogarnąć.

-Naprawdę? 

Zdziwiłam się.

-Tak, to jakaś małolata. Dam rade, najwyżej zrzucę winę na nią.

Zaśmiał się.

-Dziękuję.

Przytuliłam go i szybko poszłam na zaplecze się przebrać. Szybko zmieniłam fartuszek na swoje ubrania i wróciłam do lokalu.

Razem z Jonah wyszliśmy z kawiarni i udaliśmy się w stronę mojego mieszkania.

-To o co chodzi? 

-O naszą wczorajszą rozmowę.

-Słucham uważnie.

-Po pierwsze to powiedziałaś że jesteś dziwką a to nie prawda. Nie jesteś nią. Upiłaś się, a ludzie po alkoholu robią naprawdę różne rzeczy. Po drugie. Nie powie powiem Corbynowi o niczym jeśli tego nie chcesz. Nie żeby mi się to podobało. I po trzecie. Nie zostawię cię, nie odwrócę się od ciebie. Pomogę ci z tym dzieckiem, nie będziesz sama... 

-Nie chcę Ci się narzucać.

Zaprzeczyłam ruchem głowy.

-Nie narzucasz, poza tym nie jesteś pierwszą dziewczyną, która uległa Cobynowi.

-Co? 

Zmarszczyłam brwi.

-Jakiś czas przed  naszym koncertem w Amsterdamie i waszym poznaniem rozstał się ze swoją dziewczyną- Christiną i trochę to przeżył.

-Czyli mam rozumieć że dość często chodził do klubów?

-Niestety....Czasem któryś z chłopaków szedł z nim, ale i tak on znikał po jakimś czasie. Znajdywał się albo na końcu imprezy, albo już w hotelu. Myśleliśmy że chodziło mu tylko o alkohol...ale niestety myliliśmy się. Chodziło o dziewczyny. 

Sapnął niezadowolony. Przez chwilę między nami panowała cisza, którą przerwałam przez nagły przebłysk inteligencji.

-Ty jesteś sławny.

-Nooo.... Tak.

Potwierdził niepewnie nie wiedząc do czego zmierzałam.

-Wiesz jakie plotki rozniesie to że zajmujesz się ciężarną dziewczyną, a potem dzieckiem? 

-Ja się nie przejmuje nimi i ty też nie powinnaś.To moje życie, obcy ludzie nie mają prawa się o nim wypowiadać. 

-No ale...

-Nie ma żadnego "ale". Najwyżej wyjaśnię wszystko, wstawię jakieś oświadczenie i nikt nie będzie miał wątpliwości jak jest. Nie przejmuj się.

-Ja się nie przejmuje, boję się jak to wpłynie na twój wizerunek medialny. I czy twój zespół nie będzie miał przez to jakichś problemów.

Powiedziałam a Jonah stanął w miejscu i chwycił mnie za ramiona.

-Nie to jest w tym momencie ważne, tylko to że chce ci pomóc i to zrobię, bez względu na resztę. A często plotki są dobrym sposobem na rozpowszechnienie naszej popularności.

Odpowiedział przytulając mnie. Zrobiło mi się miło na jego słowa. Objęłam go a on potarł  dłońmi moje plecy. 

-Już ok?

Zapytał a ja kiwnęłam głową, po czym ruszyliśmy dalej.

-Wiesz ze on ma dziewczynę? 

-Kto?

Zapytał patrząc uważnie na moją twarz.
I Alan stwierdził że to ja byłam niekumata.

-No nie mogę.... Corbyn.

-Żartujesz? 

-Nie.

Pokręciłam głową.

-Skąd wiesz? 

-Spotkałam go dzisiaj w kawiarni.

-Poznał cię? 

-Nie. Zapytał tylko czy się znamy, ale powiedziałam mu że nie.

-Mhm.... A ta dziewczyna? 

-Podoba się Alanowi i opowiadał mi o niej. Jest całkiem ładna, trochę sztuczna, ale ładna. Tylko coś mi w niej nie pasuje.

Brunet popatrzył na mnie uważnie.

-Co takiego?

-Widziała Alana, ale potraktowała go jak powietrze.

-Może go nie widziała, albo nie poznała? 

-Widziała i poznała go, od razu odwróciła od niego wzrok.

-Może się bała?

-Ta jasne... Tak czy inaczej ona zachowywała się jakby była  dziewczyną Corbyna  i z tego co mówił Alan to są razem od jakiegoś tygodnia.

-Farbowany kłamca.

Mruknął pod nosem a ja popatrzyłam na niego zdezorientowana.

-Słucham? 

-Hm? 

-Powiedziałeś farbowany kłamca.

Wytłumaczyłam.

-Aaaaa. Wczoraj powiedział swoje mamie, że nie ma żadnej dziewczyny a teraz mówisz mi że ma.

-Może się wstydzi? 

-Wątpię. 

Mruknął i tym gestem zakończył temat.

-Jonah, co robisz za tydzień?

Zapytałam patrząc na niego uważnie.

-Którego dokładnie?

-25.

Zastanowił się chwilę.

-Chyba nic, a czemu pytasz?

-Nie miał byś może ochoty pójść ze mną na wizytę do ginekologa? Mam się wtedy dowiedzieć czy to chłopiec czy dziewczynka i chciałabym żeby ktoś był przy mnie. Wiesz tylko ty i Mia, ale ona jest w Amsterdamie. Sama się trochę boję.

Zagryzłam policzek od wewnątrz.

-Wow, nie spodziewałem się takiego pytania, ale tak, pójdę z tobą.

-Dziękuję.

Odetchnęłam z ulgą i uśmiechnęłam się, a on to odwzajemnił

-O której godzinie masz wizytę?

-O 16.

-To przyjadę po ciebie o 15:30 żeby spokojnie dojechać.

-Dobrze, ale na pewno w niczym ci nie przeszkodzę?

Chciałam się upewnić. 

-Na pewno. Gdyby tak było to powiedziałbym ci i nie pojechał z tobą.

Powiedział i uśmiechnął się do mnie pewnie co szybko odwzajemniam.

-Wejdziesz? 

Zapytałam wskazując palcem na budynek w którym mieszkałam.

-Chętnie, ale muszę wracać do studia.

-No dobrze, skoro tak.

-Do zobaczenia.

-Dziękuję i do zobaczenia.

Przytuliłam go i po chwili rozeszliśmy się. Oboje w swoje kierunki.

Weszłam do mieszkania i zamknęłam za sobą drzwi.  Torbę położyłam w korytarzu, obok butów, po czym skierowałam się do kuchni żeby wziąć sobie coś do picia.
Usiadłam na kanapie razem ze szklanką wody. Wzięłam do ręki nieśmiertelnik Corbyna i zaczęłam się nim bawić. Zamknęłam oczy i oparłam się o zagłówek.
"C.B"

"WDW"
Od razu jednak otworzyłam oczy i wzięłam na kolana laptopa leżącego na stoliku obok. Odpaliłam urządzenie i wpisałam w wyszukiwarkę trzy słowa "why don't we". Przyjrzałam się ich zdjęciom i doszłam do wniosku że razem z Jonah i Corbynem w zespole była jeszcze trójka chłopaków. Przeczytałam o nich kilka artykułów i dowiedziałam się że mieli na imię Zach, Daniel i Jack.
Cała trójka wydawała mi się znajoma. Przybliżyłam zdjęcia i przypatrzyłam im się uważniej. Daniel i Jack to chłopacy którzy byli z Jonah w kawiarni, podczas naszego drugiego spotkania. Został Zach. To na niego wpadłam tego samego dnia kiedy wracałam do mieszkania. 
Jonah był najstarszy ze wszystkich, a Zach najmłodszy.

Wyszukałam ich piosenek i włączyłam pierwszą jaka mi wyskoczyła. Okazało się że to ta, którą puszczał mi Jonah wczoraj - Trust fund Baby.
Śledziłam wzrokiem teledysk i przysłuchiwałam się słowom. Wszyscy mieli naprawdę wspaniałe głosy. Każdy miał inną barwę, które solo brzmiały bardzo bobrze, ale wspólnie były  niesamowite. Byłam zaskoczona harmonią ich głosów.