(Ryan)

In mijn wolf loop ik door het bos.

Ik hoor mijn naam door de bomen heen.

Achter een boom zie ik iets bewegen en ik snel erop af. Er is helemaal niets te zien.

Weer hoor ik iemand roepen en weer probeer ik te horen waar ik het vandaan hoor.

Het is een meisjesstem een hele mooie. Heel graag wil ik haar vinden.

"Welke kant moet ik op"

roep ik.

Weer hoor ik haar roepen maar nu hoor ik nog iets anders en ze zegt nu ook dat ik moet opschieten.

"Je moet me gaan zoeken Ryan, alsjeblieft schiet op".

Nu hoor ik haar zachtjes snikken. Alleen zie ik niet waar ze is. Ze klinkt zo dichtbij maar ik kan haar niet vinden.

Ik word gek en begin te roepen en harder te rennen.

Onder mij begint de grond langzaam te verdwijnen en ik probeer harder rennen. Nee ik moet harder maar mijn poten willen niet meer en zak naar beneden.

In de verte zie ik eindelijk het meisje staan en ze steekt haar handen naar mij uit en roept

"pak me vast".

Ik probeer het maar het lukt niet ik kan haar niet vastpakken en begint te vallen en steeds dieper te vallen.

"Niet gaan ik heb je nodig"

hoor ik nog voor ik dieper val.

Ik schrik wakker als ik naast mijn bed gevallen ben.

Jeetje Ryan dat was niet leuk.

Nee dat was het zeker niet.

Ik kijk op de klok en zie dat het 6.15 is. Mooie tijd om op te staan besluit ik.

Als ik eerst even ga sporten en in het bos ga rennen ga ik daarna wel douchen. Ik moet even wat gaan doen. Dit kan zo niet langer want ik raak me zelf steeds een beetje meer kwijt.

Mijn hoofd moet leeg want ik ga kapot. Mijn hart huilt en dat doet verdomd veel pijn. Hoelang ga ik dit nog volhouden.

Op het moment dat ik naar buiten wil gaan komt Alpha voorbij stormen en rent heel snel naar buiten. Als ik achter hem aan wilt gaan houd de Luna mij tegen. Ik kijk naar achteren naar de Luna en zegt

"Jullie zijn vroeg wakker, gaat alles goed? Heeft de Alpha geen hulp nodig?"

Luna kijkt me droevig aan en zegt dat Roy het alleen moet doen.

"Het is iets met zijn zusje, het gaat niet goed met haar. Ze blijkt liefdesverdriet te hebben. Ze heeft iedereen wakker geschreeuwd en kan niet meer rustig worden. De packdokter is er bij gehaald dus Roy ook".

Oke dan ga ik er niet achter aan. Eigenlijk was ik onderweg naar het bos om even te rennen. Ook ik kan niet slapen. Als ze wil dat ik blijf dan blijf ik maar anders wil ik toch even gaan. Vertel ik haar en zij zegt dat ik kan gaan.

Als ik buiten kom trek ik alleen mijn sweather uit. De rest maakt mij niet uit. Ik moet nu gaan. Ik verander me in wolf en ren het bos in.

(Joy)

"NEE NIET GAAN, BLIJF HIER ALSJEBLIEFT IK HEB JE NODIG"

"Joy Joy word wakker meisje"

Ik schrik huilend wakker van mijn moeder die me wakker probeert te maken. Achter haar staat Thom bezorgt te kijken.

Mijn moeder houd mij vast en zegt dat alles goed komt. Dat zij voor mij gaat zorgen. Het komt allemaal goed.

Alleen geloof ik niet dat het allemaal goed gaat komen.

Jij wilde niet hè Joy en nu heb je pijn heel veel pijn. Nee wij hebben pijn heel veel pijn. Ik wil niet zeggen dat het jou schuld is dat je dit voelt, want deels is het ook mijn pijn die je voelt. Je kan niet je mate van je wegjagen. Dat ga je voelen. Geloof je me nu Joy. We moeten hem zoeken hij is in de buurt ik voel het. Ons hart doet zoveel pijn en je valt zelfs af van de pijn. Dit kan zo niet langer want dit hou ik ook niet heel lang vol zo en jij ook niet.

Eigenlijk wil ik erop reageren wat Linn tegen mij zegt maar in plaats daarvan begin ik te huilen. Het wilt niet meer stoppen en ik blijf huilen.

"Mam het doet zoveel pijn! Waarom bleef ik niet staan en waarom ben ik omgedraaid. Waarom mam?"

Mijn moeder kijkt mij aan en zegt dat het allemaal goed komt dat ze dat zeker weet.

"Nee het komt helemaal niet goed"

schreeuw ik.

"Deze pijn is ondraaglijk ik kan er niet meer tegen. Ik wil het niet meer. Mam laat het stoppen."

Schreeuw ik.

"Thom haal de dokter nu"

roept mijn moeder naar Thom.

Binnen paar minuten is de packdokter gearriveerd met Roy op zijn hielen.

"Sorry Joy maar ik moest ook Roy inlichten als er een dokter ergens nodig is."

Zegt Thom.

Ik heb het niet eens door want ik ben nog steeds aan het huilen en duw zo erg mijn nagels in mijn handen en armen dat ik half open lig.

Heb overal sneden die gelukkig snel helen maar ik heb die pijn nu even nodig. Het leid me af van de pijn in mijn hart.

De dokter kijkt en wissel een blik met Roy en vraagt of hij iets kalmerends mag toedienen. Roy geeft toestemming nadat mijn moeder roept dat hij iets moet doen.

De arts geeft mij een spuit met iets waardoor ik rustiger word maar ook heel erg moe.

"Nee ik wil niet slapen"

zeg ik nog en probeer alle geweld wakker te blijven.

"Nee ik wil niet weer over hem dromen. Nee mama nee mama help me mamaaa".

Ik voel me wegzakken steeds verder tot het helemaal zwart is.

Wel vervelend voor Joy dat ze er toch meer verdriet van heeft dan eerste instantie gedacht. Dit was het weer voor dit hoofdstuk.  Laat gerust een berichtje achter. Dat vind ik leuk.