(Joy)

Stil zit ik aan tafel mijn lunch te eten. Ryan zit naast mij en ik voel dat hij naar mij kijkt maar ik durf hem niet aan te kijken.

Ik wil zijn ogen even niet zien want dan zie ik zijn pijn van dat ik weg ga zo. Als ik in zijn ogen kijk ben ik bang dat ik niet sterk genoeg om te door te zetten. Als ik toegeef aan mijn gevoelens en hier blijf dan voelt het als opgeven en dat wil ik niet doen. Ik ben nog steeds heel boos op hem wat hij gedaan heeft.

Vanmorgen onder de douche was een spontane actie van mij. Eigenlijk was ik van plan alleen te douchen, maar dit was goed. Meer dan goed zelfs waardoor ik meer twijfelde om wel weg te gaan. Hij was zo lief en gaf mij wat ik nodig had op dat moment en niet wat hij nodig had.

Toen ik vanmorgen vroeg of hij mij naar huis wilde brengen gaf hij aan dat hij dat niet kon doen. Hij was druk vandaag en Sarah en Jack zouden mij naar huis brengen.

Dit voelt niet goed en voelt alsof hij niet wilt. Hij heeft daarna zijn nummer in mijn telefoon gezet en daarna gecheckt of het gelukt was. Daarna zocht hij in mijn telefoon naar zijn nummer en belde hij zichzelf.

Hij bleef iets te lang naar mijn scherm kijken toen hij zijn nummer belde en toen ik vroeg wat er was, kreeg ik een ontkennend antwoord. Toen ik mijn telefoon pakte en bedacht wat het kon zijn zag ik dat ik net een app had binnen gekregen van Marco.

*App*

Hé !schat, ik hoop dat je het naar je zin heb en dat je je weer wat beter voelt. We missen je hier en zien je hopelijk vanavond. Je kwam nog wel langs toch? Ik hoor graag al je verhalen.
Kusjes je leukste en liefste vriend Marco 😘😘

Toen ik dit gelezen had bedacht ik me dat hij natuurlijk de app in het scherm gezien had. Maar ik heb niks te verbergen en Marco is niet meer dan een goede vriend. Dus ik kijk Ryan aan en zegt

"oké er is volgens jou dan niks, maar ik geloof je niet. Vooral niet nu je ogen vuur spuwen. Wil je er over praten en het mij vertellen."

Ryan keek me boos en verbaast aan.

"Jij zegt dat je nog nooit een vriendje gehad heb, maar als ik dan in je telefoon mijn nummer zoek en dan zie ik boven mijn naam Ralph staan. Ik dacht eerst nog dat kan misschien familie zijn die ik niet ken. Maar om daarna een berichtje binnen te zien komen van ene Marco  maakt me dat toch wel een beetje boos."

Hij loopt mijn kant op en onbewust loop ik een stukje naar achteren toe.

"Niet van mij weglopen Joy".

Ik kijk hem een beetje angstig aan en zoek een beetje een uitweg.

"STOP"

roep ik.

"Jij gaat mij niet vertellen wat ik wel of niet mag"

zegt hij en ik zie dat zijn ogen weer zwart zijn.

Shit denk ik, nu is het Ste die er is. Die is wat minder toerekeningsvatbaar. Hij duwt me tegen de muur en gaat zo staan dat ik tussen hem en de muur vast staat.

"Alsjeblieft Ryan, Marco is een klasgenoot en goede vriend van mij er is echt verder niks tussen ons."

Zeg ik.

En ik probeer het met een vaste rustige stem te zeggen maar dat lukt toch niet helemaal. Mijn stem breekt bij het laatste woord en hij drukt ruw zijn lippen op mijn lippen en zoent me hard.

Zijn handen gaan overal en hij kust mijn wang en gaat dan naar mijn nek. O dit is zo gemeen op een bepaald plekje begint hij te zuigen en ik kan een kreun niet onderdrukken.

"Niet doen Ryan of Ste alsjeblieft niet doen".

Hij blijft er kusjes op geven en ik kan het niet helpen dat het zo goed voelt.

"Mine mine mine"

hoor ik grommend vanuit mijn nek voor ik opeens een helse pijn in mijn nek voelt.

O nee hij markt me niet toch?

Ik probeer hem van me af te duwen maar het lukt niet. De enorme pijn vloeit over naar genot en ik ontspan weer. Maar toch word ik heel boos en blijf hem duwen.

Hij likt mijn nek schoon en laat me los. Zijn ogen zijn niet zwart meer maar grijsgroen en hij zegt.

"Nu weet iedereen dat je van mij bent. Zeg dat je van mij bent Joy".

Ik kijk hem aan en zeg niks. Hij duwt me weer tegen de muur aan en zegt weer maar dan heel dringend en grommend

"zeg dat je van mij ben Joy"

Mijn hoofd laat ik hangen en zeg zachtjes

"ik ben van jou Ryan".

Een klein stukje loopt hij naar achteren. Hij wil mij een kus op mijn mond geven maar ik draai me om en loop snel de badkamer in en doe deur op slot.

Van achter de deur hoor ik hem grommen. Jammer dan laat nu maar gaan. Voor een paar minuten ben ik veilig.

Als ik voor de spiegel sta en naar mijn nek kijk zie ik zijn tandafdrukken.

Hard begin ik te vloeken en te schreeuwen en te huilen. Ik ben zo boos echt heel boos.

Nu weet ik het zeker ik ga terug naar tante Nora haar huis. Al is het alleen maar om hem te straffen. Ik ben zo boos nu.

"Verdomme"

schreeuw ik.

De deur van de badkamer haal ik van het slot af en loop weer de slaapkamer in. Ryan is niet meer in de kamer zie ik. Mooi dan kan ik inpakken.

Als ik op de klok kijk zie ik dat het bijna 13:00 uur. Oké snel eten en dan gaan. In mijn tas zoek ik snel mijn zwarte coltrui, hij kan de pot op.

Niemand hoeft te zien wat ik in mijn nek heb nu. Onder mijn coltrui trek ik mijn halflange tot net boven mijn knieën zwart wit geruite rok aan en mijn hoge laarzen.

Mijn spullen breng ik naar beneden in mij eentje en gelukkig zijn het maar twee weekendtassen en een rugzak. Omdat mijn laarzen hakken hebben, is het voorzichtig lopen geblazen van de trap want ik wil niet vallen. Als ik alles bij de deur gezet heb loop ik de eetkamer in en zie dat iedereen al aan het eten is.

Ik loop naar mijn plek en ga zitten en vraagt aan Sarah die naast mij zit of we gelijk na het eten kunnen gaan. Ze kijkt naar Jack en die zegt dat het geen probleem is.

Verder eet ik dus in stilte mijn lunch op. Verder zeg ik geen woord alleen als iemand wat vraagt dan geef ik een kort antwoord.

Roy voel ik naar mij kijken en zelfs dan kijk ik niet omhoog. Na één boterham vind ik dat ik genoeg gegeten heb en wil dan opstaan maar Ryan houd me tegen en zegt.

"Je moet echt meer eten Joy, dit is veel te weinig."

Ik kijk hem aan en zegt dan

"serieus? Is dat waar je je nu druk om maak."

En draai me om en kijk naar Sarah en Jack en vraag

"gaan jullie mee?"

Snel zeg ik mijn broers en moeder gedag en schoonzus en loop snel de eetkamer.

Als ik buiten sta dan kan ik het niet laten om te schreeuwen. Ik schreeuw van frustratie en kan er niet meer tegen.

"Verdomme"

schreeuw ik en loop weer naar binnen. En loopt de eetkamer in waar Ryan nog steeds op zijn stoel zit en Sarah en Jack net de eetkamer uit wilde lopen.

"Verdomme Ryan,"

zeg ik.

"Ik ben zo boos maar nog steeds nu ik zo boos op je ben wil ik niet weg zonder gedag te zeggen."

Ik loop naar hem toe en druk mijn lippen op zijn mond en begin dan te snikken.

"Nee ik wil niet huilen. Al ben ik zo boos, ik ga je echt wel missen en meer dan je weet."

Hij kijkt me aan en mindlink naar mij dat hij het wel weet. Ik geef hem een knuffel en laat hem dan los en loop weg.

Ik hou van je ik zie je volgende maand met de voorjaarsvakantie.

Mindlink ik hem.

Ik hou ook van jou.

We stappen in de auto en Jack rijd weg.

Dit was weer een hoofdstuk. Wat een rotzak ook hè dat hij haar zomaar gemarkt heeft.