De stem zet een schakelaar in mijn hoofd om. Ik kende deze jongen maar al te goed. Meteen heb ik spijt dat ik de jongen zo'n harde klap heb gegeven.

'Logan! Je liet me schrikken idioot!' Zeg ik terwijl ik terug naar de tralies loop en daar een stukje voorover buig om hem beter te kunnen zien. Hij zag er goed uit, ondanks dat er een klein stroompje bloed over zijn hoofd loopt. Zijn gezicht had meer kleur gekregen dan de laatste keer dat ik hem had gezien en zijn ogen stonden niet meer zo dof maar hadden juist een spontane uitstraling, al stonden ze een beetje schuw.

'Ssht,' Sist Logan opnieuw terwijl hij zijn vinger naar zijn mond brengt.  'Dalijk horen ze ons nog!' Fluistert hij me zachtjes toe. Ik knik kort en volg daarna zijn voorbeeld door zachtjes te gaan praten. 'Wat doe jij hier nou weer? De laatste keer dat ik je zag was anderhalfjaar geleden.' Logan knikt terwijl hij in zijn zak graait. Hij was nooit erg spraakzaam geweest, dat wist ik nog wel van vroeger, maar ik wilde nu ontzettend graag weten wat hij van plan was. Wanneer hij zijn hand weer langzaam uit zijn zak haalt houd hij een bosje zilveren sleutels vast. 'Dat leg ik je later wel uit, we moeten hier nu zo snel mogelijk weg zien te komen.' Hij steekt de sleutel in het slot en draait deze snel om. Ik duw de deur van mijn cel met een zwaai open waardoor de scharnieren luid piepen. Logan kijkt mij even gefrustreerd aan. Wanneer het gepiep ophoud laat hij een opgeluchte zucht uit zijn keel ontsnappen. Ik kijk Logan dankbaar aan en vlucht zo snel als ik kan mijn duistere cel uit. Ik wil hem omhelzen, maar weet me nog net in te houden. Ik wilde eerst antwoorden. Ik blijf abrupt staan wanneer Logan gebaart dat ik met hem mee moet lopen.

'Waarom,' Ik erger mij aan de trilling in mijn stem. 'Waarom riskeer je je leven voor mij?' Ook Logan staat even stil. Hij draait zich niet om, maar ik zie dat hij naar de juiste woorden zoekt. 'Jij zou hetzelfde voor mij doen.' Zegt hij zacht. Daarna draait hij zijn hoofd schuchter naar mij om. Hij had volkomen gelijk. Ik had hetzelfde voor hem gedaan, al was het wel iets anders. Camelot zat met een tekort aan eten. De oogst was mislukt en ze hadden niet genoeg voedsel meer om alle burgers te voeden. Uther had besloten eerst de "belangrijke" mensen onder de bevolking te voeden. Waaronder zijn eigen familie. Ik had van Gwen gehoord dat Arthur hiertegen had geprotesteerd, maar Uther was zeker van zijn zaak. Als er mensen moesten verhongeren, waren het volgens hem de arme onder de bevolking. Waaronder dus Logan en zijn familie.

Onder andere door een tekort aan voeding de was de weerstand van veel mensen laag. Hierdoor deden zich veel ziekten voor. De ziekten hadden ook Logan's moeder in hun greep gekregen waardoor ze niet meer in staat was te werken. Logan alleen verdiende toen nog niet genoeg om ook maar een half brood te kunnen kopen, kan je na gaan om zijn moeder en kleinere zusje te voeden. Daarom besloot hij om het brood te stelen. Niet bepaald de slimste keuze, zeker niet voor een jongen als Logan, maar een betere optie was er nu eenmaal niet. Ik had Logan betrapt tijdens het stelen van brood uit het kasteel. Uther had mij de opdracht gegeven de laatste broden uit de voorraadkamer te halen en deze klaar te leggen in de keuken voor zijn avondmaaltijd. Logan had mij in eerste instantie schuchter aangekeken, maar was vastberaden het brood niet meer terug te geven. Ik kende Logan toen al, we waren niet super goed bevriend, maar omdat hij mijn overbuurjongen was, wist ik hoe zijn familie eraan toe was. Ook toen Uther naar beneden riep om te vragen waarom het zo lang duurde, kon ik het niet over mijn hart krijgen om Logan te verraden. Brood stelen uit het kasteel betekende één hand minder in tijden van tekort. Ik had hem korte tijd besluitloos aangekeken, en hem daarna geholpen om het kasteel uit te komen. Hij had mij duizendmaal bedankt en beloofde mij dat hij mij ook zou helpen wanneer dat nodig was. En nu kwam hij zijn belofte na.

Ik glimlach naar hem. Het enigste wat ik kan uitbrengen is een bedankje. En ik meende het oprecht. Logan knikt kort. Daarna trekt hij de kap over zijn hoofd en versnelt hij zijn pas. Opeens ben ik er erg in teleurgesteld dat Logan verhuist is vlak na de hongersnood. Natuurlijk was ik blij voor hem, hij had ook niks anders moeten doen dan de kans met beide handen aangrijpen. Hij was er van opgeknapt, dat zag je meteen. Maar ik besefte me dat ik een belangrijke en trouwe vriendschap had misgelopen.

Logan pakt een fakkel uit de houder wanneer hij de stenen trap oploopt. Het is nog donker, en er was nog geen alarm geslagen. Aangezien Logan in de tijd van de hongersnood vaak het kasteel in en uit was geslopen, hebben we een goede kans op ontsnappen. Ik volg hem stillentjes. Als we boven aankomen spits ik mijn oren. Logan lijkt niks te horen en wil de gang verder doorlopen, maar ik trek hem terug om het hoekje en druk hem stevig tegen mij aan. Een dienstmeisje, die mij niet bekend voorkomt, waarshijnlijk was het een vervangster voor Samantha en mij, en twee wachters aan haar zeide passeren ons. Waarschijnlijk komt het meisje mij mijn laatste maaltijd brengen, niets wetend dat ik al een tijdje niet meer op mijn plek zit. Ik houd mijn adem in, en even denk ik dat het harde gebons van mijn hart ons zal verraden, maar het blijft akelig stil in de gang. 

-

heeyheey, weer een nieuw hoofdstukje! Het waren een paar drukke weken. Morgen is mijn verjaardag Woopwoop <33 Daarom duurde het updaten wat langer dan normaal. Mijn excuses ;)