Met een zucht laat ik mij in het stro ploffen. Het was vandaag niet bepaald een zware dag geweest, maar mijn hoofd zat wel meer dan vol. Ik had al mijn taken in een behoorlijk tempo verricht om klaar te kunnen zijn voor de middag, zodat ik mij rustig kon voorbereiden op de avond. Ik zou immers met Gwaine en Lancelot gaan jagen, en uit ervaring wist ik dat je aardig je best moest doen om de mannen bij te houden. Helaas was het niet zo gelopen als ik hoopte. Toen ik eindelijk klaar was met de bedden opmaken, de vloer vegen en de ramen zemen, duwde Uther mij vervolgens nog een hoop kleren in mijn handen die hij ab-so-luut vanavond nodig zou hebben. Door de lange rode keep, zwarte handschoenen en de kroon die ik op moest poetsen was het wel duidelijk dat hij zeer een belangrijke bijeenkomst zou hebben. Toen ik zacht had gemopperd over het vele werk, had Uther mij boos aangekeken, maar ik had er geen behoefte aan mijn excuses aan te bieden. Uther was altijd erg chagarijnig. zijn lichtblauwe ogen keken je altijd kil aan. Al keek hij niet jouw kant op, het leek alsof hij je altijd in de gaten hield bij elke stap die je nam.

Ik doe mijn laars uit en haal het strootje wat steeds vervelend in mijn voet prikt eruit. Uther was na de dood van zijn geliefde vrouw altijd op zijn hoede geweest. Raar vond ik dit niet. Zelf had ik min of meer ook ervaringen gehad met de dood en ik kon dus uit ervaring spreken dat dit je de rest van je leven bleef achtervolgen. Mijn ouders waren op jonge leeftijd verdwenen zonder enige aankondiging. Pas na een week of vier drong het tot mij door dat ze waarschijnlijk ook nooit meer terug zouden komen. Ik was eerst lange tijd erg verdrietig geweest en spendeerde weken in mijn bed met de dekens ver over mijn hoofd getrokken. Zelfs voor het ontbijt of avondeten kwam ik er niet uit. Mijn haar begon vet te worden en in lange slierten te hangen en mijn ogen waren rood geworden van het huilen. Het nieuws dat Lancelot gewond was geraakt had mij uiteindelijk zo ver gekregen uit mijn bed te komen en weer deel te nemen aan mijn dagelijkse rituelen. Ik dacht niet graag terug aan deze tijd. De tijd had mij veranderd. Ik wilde altijd al dat stoere meisje zijn wie nergens bang voor was, maar na die tijd was ik het ook echt geworden. Een stoer meisje, werkend als een dienstmeisje aan het hof, wie niemand opviel. Het was anders dan ik hoopte, maar voorlopig prima.

En nu zat ik dan hier, in de stallen van Camelot. Het was een van mijn favoriete plekjes in het hele dorp. Er kwamen niet vaak mensen wat het de perfecte plek maakte om eens rustig na te denken. Ik pak mijn kruisboog die naast mij ligt en haal een oude lap stof uit mijn zak. Ik had na het avondeten mijn jurk thuis uitgetrokken en was daarna vrijwel meteen weg gegaan waardoor ik veel te vroeg aankwam op de plek waar we hadden afgesproken. Bovendien verwachte ik niet dat Gwaine en Lancelot er stipt op tijd zouden zijn aangezien ze zich nog moesten omkleden na de training.

Ik haal een hand door mijn verwilderde bruine haar en sta dan langzaam op. Ik stop de lap stof, waarmee ik mijn kruisboog heb opgepoetst, terug in mijn zak en slenter dan naar het trainingsveld. Ik kwam hier niet vaak. Het was nu eenmaal geen plek waar het normaal was dat vrouwen zouden komen, maar ik hoopte dat Lancelot hier misschien nog zou zijn en ik nog een stukje van de training kon bekijken. Wie weet leerde ik er nog wat van ondanks dat ik niet meedeed.

Wanneer ik bij het trainingsveld aan kom is deze leeg. Aan de attributen te zien heb ik Lancelot net mis gelopen. Ik wist dat de bediendes de attributen een halfuurtje na de training kwamen ophalen voor het geval iemand nog langer wilde door oefenen dan het einde van de training, maar vandaag was dit niet het geval. Voorzichtig loop ik een stukje verder het veld op. Het gras was nog vochtig van de hevige regenval gisterochtend waardoor ik nog verdomd goed moest op passen dat ik niet uitglij. Aan de linkerkant van het veld lagen de gebruikte zwaarden, helmen en wapenschilden keurig uitgestald zoals deze altijd lagen na een training. Hiernaast lagen de minder standaard wapens zoals strijdvlegel's en speren. Aan de rechterkant van het veld stonden de houten poppen met hier en daar wat stro waarop je kon oefenen met zwaardvechten. Net iets voor de poppen staan de schietschijven. Ik vond persoonlijk de schietschijven het leukste van het hele veld. Niet alleen omdat ze me deden denken aan mijn vader, maar ook omdat dit simpelweg mijn beste onderdeel was.

Ik haal mijn kruisboog van mijn schouder en stop er een pijltje in. Daarna breng ik de boog naar boven zodat deze net voor mijn gezicht hangt. Wanneer ik mijn balans gevonden heb, schiet ik de pijl richting de schietschijf. Wanneer de pijl net naast het rode gedeelte in het bord terecht komt, hoor ik een spottend applaus achter mij. Langzaam draai ik mij om. Ik had verwacht dat ik Gwaine zou zien staan, maar voor mij staat een gespierde jongen met blond wild haar.

'Niet slecht, niet slecht.' mompeld hij zacht.

Ik kijk de jongen dom aan. Hij kwam mij bekent voor. Iets in mij zegt dat ik hem voorbij moet lopen en terug moet gaan naar de stallen, waar Gwaine en Lancelot mij waarschijnlijk al op staan wachten maar de blauwe ogen houden mijn blik vast.

'Denk jij dat je het beter kunt?' Ik duw mijn kruisboog in de jongen's handen. De jongen lacht geamuseerd. 'Nee dankje.' Ik trek een wenkbrouw omhoog. 'Bang om te verliezen?' En duw de kruisboog vervolgens nog iets verder naar voren. De jongen pakt de kruisboog aan en schud lachend zijn hoofd. Dan brengt ook hij de kruisboog omhoog en schiet de pijl richting het bord. Ik neem de jongen aandachtig in mij op. hij draagt een bruine broek en een rood shirt waarin zijn spieren goed tot uiting komen. Daaroverheen draagt hij een bruin jasje. Hij klemt zijn kiezen op elkaar waardoor hij een scherpe kaaklijn heeft. Wanneer de jongen zich omdraait kijkt hij mij aan met een brede glimlach. Zijn echte glimlach. Niet zo'n neppe, die de meeste jongens gebruiken om sexy te lijken. Ik laat mijn blik afdwalen naar het bord. De pijl zit precies in het rode gedeelte.

Ik zucht zacht. 'Beginners geluk.' antwoord ik zo zelfverzekerd als mogelijk.