P.o.v Bella

Het is nu al weer twee maanden na mijn viertiende verjaardag en ik voel me niet goed. Ik voel me misselijk en heb honger. Het meisje komt weer binnen. Ze kijkt me aan en zucht. Ze legt een hand op mijn hoofd en schrikt. Ze besluit mijn tempratuur te nemen en gooit hem op de grond. 'Je hebt 45 graden koorts. We gaan naar het ziekenhuis. Ik ben je moeder en je heet Annabella. Begrepen!?' Zegt ze. Ik knik. Ik sluit mijn ogen en besluit te slapen. Ik word wakker in het ziekenhuis en zie dat die meid er niet bij is, maar wel een docter. 'Wat is je naam meisje?' Vraagt hij. 'Annabella.' Zeg ik twijfelend. 'Nu je echte naam.' 'Annabella.' Zeg ik weer. De docter zucht. 'Bella.' Fluister ik als de meid weer binnenkomt. 'Annabella liefje je bent weer wakker.' Zegt ze blij. 'Ik was zo geschrokken van je tempratuur.' Zegt ze nep bezorgd. 'Je mag weer naar huis. Je tempratuur is gedaald, maar je moet nog wel medicijnen nemen om het laag te houden.' Zegt hij en loopt weg. We gaan weer terug naar het huis en ze sluit me op na de medicijnen ingenomen te hebben. Ik heb net wat eten gehad en het bestek ligt er nog. Het is alleen maar een vork en een lepel, maar ik kan me er vast mee losmaken. Na ruim een uur ben ik los en probeer de duur open te doen, maar tevergeefs. Ik loop naar het raam en kijk naar beneden. Het is niet zo hoog. Ik maak het raam open met de vork en spring eruit. Ik ren en ren zo hard als ik kan. Na een tijdje rennen ben ik in de stad. Iedereen kijkt me raar aan, omdat ik alleen maar ondergoed aan heb. Ik word een steegje ingetrokken en een man begint meteen aan me te zitten. 'Moet je maar niet zo sexy rond lopen he.' Zegt hij. 'HEY LAAT DAT!' Roept een jongen. Hij duwd de man weg en trekt mijn kleren weer normaal aan. 'Gaat het?' Vraagt hij. Ik zeg niks, maar ik ril van de kou en van angst. 'Ik ben Menno en jij?' Weer geef ik geen reactie. Ik zak door mijn benen. 'Meisje?' Hoor ik Menno nog zeggen voordat ik out ga. Ik word wakker in het ziekenhuis en zie Menno, de dokter van eerst en twee agenten staan. Menno kijkt me bezorgt aan. 'Je naam is Bella of is het Annabella?' Hoor ik de dokter vragen. Ik geef geen antwoord. Menno wil dichterbij komen, maar een agent houd hem tegen. 'Er was een Bella vermist opgegeven zeven jaar geleden, ben jij dat?' Mijn ogen worden groot, maar besluit ze dicht te doen. Mama... Papa... Ik mis jullie zo. Ik weet niet eens meer hoe julie eruit zien. 'Maak je geen zorgen Bella. Ze zijn nog steeds opzoek en ze zullen je vinden. Zorg nou alleen dat je blijft leven.' Hoor ik een stem zeggen. Tranen lopen lang mijn wangen. 'Laat me nou eens.' Hoor ik Menno zeggen en dan voel ik dst iemand mijn hand pakt. Ik open mijn ogen en kijk Menno recht aan. 'Is je naam Bella?' Fluisterd hij. Ik knik licht. 'De vermiste?' Fluisterd hij weer. Weer knik ik en sluit mijn ogen.

P.o.v Menno.
Ze sluit haar ogen weer en ik voel haar greep verslappen en hoor een lange piep. Ik word weggetrokken en de kamer uit geduwd. De twee agenten staan voor me. 'Wat heb je gevraagt?' Vraagt de mannelijke agent. 'Ik vroeg of ze Bella heette en of zij de vermiste is. Beide keren knikte ze.' Zeg ik. De vrouwelijke agente knikt en pakt haar mobiel. Niet veel later rennen twee volwassenen naar de kamer. Een man en een vrouw. 'Julian en Eleanore, ouders van Bella?' Vraagt de agente. Ze knikken. 'Ze ligt hier, maar ze heeft een hartaanval gehad. Ze zijn nu aan het proberen haar terug te halen.' De vrouw die Eleanore heeft zakt door haar benen en de man Julian zakt naast haar. Ik besluit ook een arm om de moeder heeb te slaan. Ze kijkt op. 'Wie ben jij?' Vraagt ze tussen het snikken door. 'Menno. Ik vond haar in ondergoed in een steegje en werd bijna verkracht.' Zeg ik. Ze kijkt me aan. 'Heb je haar geholpen voordat ze verkracht werd?' Vraagt de vader en ik knik. Hij glimlacht door zijn tranen heen en knuffeld me. De deur gaat open. 'Ze slaapt, maar er is nog iets.' Zegt de dokter. 'Wat is het?' Vraagt de vader. 'Er zijn sporen van meerdere verkrachtingen en ze is zwanger. Moeten we de baby weghalen of laten zitten?' Vraagt de dokter. Ik zie haar ouders breken. 'Vraag haar zelf. Het is van haar.' Ik besluit naar binnen te gaan en schud haar voorzichtig wakker. 'Hey. Ik moet je wat zeggen.' Zeg ik zacht. Ze kijkt me aan. 'Je bent zwanger en jij moet de beslissing nemen.' Zeg ik. Ze kujkt me verdrietig en zelfverzekerd aan. 'Ik hou het.' Zegt ze, maar ze is er duidelijk niet helemaal blij mee.

Hulp gekregen van XxBenjixX