P.o.v Menno

Bella haar ouders komen binnen en ik knik als teken dat ze het wilt houden. "Weet je zeker dat je het wilt?" Vraag ik voor de zekerheid. Bella knikt. "Het heeft een kans om te leven. Ik ga die kans niet wegnemen alleen maar omdat ik niet blij ben met de manier hoe ik zwanger geraakt ben." Zegt ze en staart naar het raam. "Bella?" Hoor ik haar vader zeggen.

P.o.v Bella

"Bella?" Hoor ik een onbekende stem zeggen. Ik draai me om en kijk in de ogen van een man en een vrouw. "Herken je ons nog?" Vraagt de vrouw. Ik knik licht. "Vaag, maar ik herken jullie wel." Zeg ik en schiet omhoog. "Mam...? Pap...?" Stamel ik en ze knikken. Tranen stromen over mijn wangen. "We hebben je zo gemist. Al die jaren hebben we voor je gezocht, maar we konden je maar niet vinden." Zegt mijn moeder en ze knuffelt mij. "Dat weet ik. Dat heeft ze me vertelt." Zeg ik en Mijn vader glimlacht. "Ze stelde ons ook gerust." Zegt hij dan. Ik zie dat Menno er niks van snapt en probeer het uit te leggen. "Mijn vaders vader was iemand die meisjes adopteerde en ze dan verkrachtte en vermoorde.. Toen adopteerde hij een meisje genaamd Bella en mijn vader werd verliefd en hielp haar. Hij schoot zijn pa neer en is toen met haar naar het ziekenhuis gegaan. Zijn vader had het schot overleefd en toen raakte mijn vader gewond. Bella was toen bij hem op het bed toen zijn vader aan kwam en begon te dreigen met schieten als Bella niet mee zou gaan of zo iets en toen schoot hij naar mijn vader omdat hij Bella wilde beschermen, maar Bella ving de kogel en overleed. Eleanor, mijn moeder, pestte Bella en had veel spijt en om één of andere reden is de geest van Bella bij ons blijven hangen. Ik ben vernoemt naar haar om eer aan te doen en de gebeurtenis te laten leven. Daarmee bedoel ik dat niemand van ons het dan ooit zal vergeten. Bella was bij mij al die jaren om me op te vrolijke en me steun te geven. Ik kan haar soms zien. We zijn niet gek en dat weet ik, want als ze met drie mensen praat dan kan het niet anders dan waar zijn. Misschien dat ze zich ooit aan jou laat zien." Leg ik uit en glimlach. Menno denkt na en knikt. "Het klinkt volkomen gestoord, maar je hebt wel gelijk dat als drie personen met haar praten en dat ze antwoord dat het dan waar moet zijn. Het is nogal heftig wat er gebeurde, maar ze leek me een geweldig meisje. Ik kijk er naar uit om haar eens te zien." Zegt Menno en glimlacht ook. "Geweldig was ze zeker..." Zegt mijn vader en tranen lopen weer over zijn wangen. "Oh. Sorry pap..." Zeg ik en mijn vader schud zijn hoofd. "Je hoeft geen sorry te zeggen. Het komt wel goed." Zegt hij dan en ik knik. Ik hoop dat hij er ooit overheen komt, want na al deze jaren zit hij er nog steeds heel erg mee.