Lucy vond het na een kwartier wel weer genoeg en was de kledingkast weer uitgelopen. Ze zat nu op een stoeltje voor een piano, kijkend naar de zwarte en witte toetsen. James keek haar vragend aan en ging op haar bed zitten.

Moest hij iets doen?

"Lucy gaat het?" Vroeg hij terwijl Lucy zacht knikte en James zuchtte. Hij stond op en liep richting Lucy die haar hoofd iets verder vooroverboog. James merkte nu pas dat ze aan het huilen was, kleine tranen vielen op de toetsen in een patroon.

"Hey hey, niet huilen Luce. Het is oké. Shh.." Mompelde James zacht terwijl hij op zijn hurken naast haar ging zitten en ze hem aankeek. "Nee." Zei ze zacht terwijl James fronste en haar vragend aankeek.

Nee?

"Het is niet oké James. Ik heb die spullen nog nooit gezien omdat ik ze nooit mocht zien van mijn vader. Ik heb nooit iets van mijn moeder gehad, of iets geweten omdat ik dacht niet mocht weten. Waarom niet? Oh ja, omdat mijn vader dacht dat ik een zwak, zielig meisje was." Zei ze terwijl er tranen over haar wangen stroomde. Het was duidelijk dat ze boos was aan haar stem te horen maar James kon het medelijden gevoel niet helpen.

Hij had altijd met zijn moeder opgegroeid. Lucy niet.

Hoe zou het zijn als hij zonder moeder zou zijn opgegroeid?

Hij wist zeker dat hij zijn leven een stuk minder leuk zou vinden. Zijn moeder betekende zoveel voor hem.

James liet soms het feit dat Lucy het veel zwaarder had gehad als hem ongemerkt achter. Ze praatte er amper over, en als hij het vroeg kreeg hij vaak een kort antwoord waarna ze of begon te huilen of niet meer wilde praten met hem alsof ze bang was dat hij het nog een keer zou vragen.

"Luce..." mompelde hij zacht terwijl hij zijn armen om haar heensloeg en Lucy voorzichtig vanaf het stoeltje naast hem op de grond ging zitten. Ze legde haar hoofd tegen zijn schouder aan en James sloeg zijn armen om haar heen terwijl hij zacht over haar rug wreef. 

Het was stil in de kamer, buitenom Lucy die zachtjes snikte. James wilde er voor Lucy zijn op zulke momenten, maar hij wist nooit wat hij moest doen en was altijd bang dat hij niet genoeg deed.

Lucy stopte met snikken en keek richting James terwijl ze in haar ogen wreef en hij zacht fronste. "Hé, het is oké om te huilen hè Luce?" Zei hij terwijl Lucy zacht knikte en glimlachte. "Weet ik." Zei ze terwijl James zacht glimlachte. 

"Je weet dat het ook oké is om erover te praten toch?" Vroeg hij waarop Lucy knikte. "Wil je erover praten?" Vroeg hij waarop Lucy zacht haar hoofd schudde en hij zuchtte.

"Oké... Zeg het wel als je erover wilt praten hè?" Vroeg hij waarop Lucy glimlachte. "Ja ja James. Het gaat prima hoor, je hoeft ook weer niet te overdrijven." Zei ze terwijl ze haar tong uitstak en James grinnikte.

Hij geloofde er niets van.

~

Hoe moe ze dan ook was, Lucy kon niet in slaap vallen. James lag al ruim twee uur te slapen, maar wat Lucy dan ook probeerde om in slaap te vallen, het werkte niet.

Ze haalde voorzichtig James' arm van haar middel af en ging rechtop in het bed zitten. James draaide even om maar sliep rustig door terwijl Lucy uit het bed stapte en de slaapkamer uitliep.

Ze liep richting het raam aan de overkant van de kamer.

Hoevaak ze hier wel niet met Regulus had gezeten om vallende sterren te vinden.

Nee. Niet aan Regulus denken.

Ze zuchtte en liep door richting de twee grote trappen die omhoog liepen.

Ze liep de linker trap op en keek rond in de kille hal. Ze liep door naar het einde van de hal en keek verbaasd naar de donkergroene lijst rond de deur waarvan ze zeker wist dat hij er eerst nog niet zat.

Ze opende de deur voorzichtig en keek binnen. Ze zette het licht aan wat knipperde van oudheid en keek kort terug naar de deur.

"Papa? Papa!"

"Wat is er Lucy?"

"Ik ben bang, het is zo donker in mijn kamer."

"Kom maar dan."

Lucy's lip begon ongemerkt te trillen terwijl ze op het bed ging zitten en het nachtkastje opende van haar vader.

Leeg.

Waarom was hij leeg?

Zou Lucius hier geweest zijn?

Lucy schudde de gedachte weg en keek richting de grote boekenkast die tegen de rechtermuur was geplaatst.

Ze liep erheen een keek boek per boek naar de ruggengraten voor de bijzondere namen. Het waren allemaal magische boeken.

Behalve een.

Lucy pakte het boek van de plank af en glimlachte zacht. Er was een muggle boek wat haar vader leuk vond. Hij las het altijd voor aan Lucy en Lucius toen ze kleiner waren.

Lucy haalde voorzichtig haar hand over de cover en las de gouden letters. Het was zo lang geleden dat ze dit boek ooit gezien had.

"Lucy wat doe je hier?"

Licht geschrokken draaide Lucy om richting Narcissa. Narcissa keek kort naar het boek wat ze in haar handen had en keek terug richting Lucy.

"Lucius wilt niet dat mensen hier binnenkomen." Zei ze terwijl Lucy haar droog aankeek. "Ben ik nog wel een mens voor hem? Besta ik nog wel voor hem of is hij me gewoon vergeten alsof ik nooit heb bestaan want daar lijkt het op." Zei ze terwijl Narcissa zuchtte en richting Lucy liep.

"Natuurlijk besta je nog gewoon voor hem Lucy. Hij lijkt misschien wel kil maar hij heeft ergens wel een hart." Zei ze terwijl Lucy humorloos lachte. "Dat mocht hij dan wel eens laten zien toen hij me uit huis gooide. Ik was dertien Narcissa." Zei ze waarop Narcissa even stil was en naar het boek in Lucy's handen keek.

"Hij had er echt spijt van Lucy. Hij wilde je die kerst echt terughalen naar huis maar hij dacht dat je weer weg zou rennen als je nergens aan vast zou zitten." Zei ze waarop Lucy naar de vloer keek. "Het boeit me eigenlijk niets Narcissa. Sorry dat ik op de heilige bron stapte die Lucius heeft geclaimd omdat hij me uit mijn huis heeft gegooid. Ik zal nu weer in mijn bed gaan liggen." Zei ze waarna ze langs Narcissa liep en de deur achter zich dichtsloeg.

Hij had er spijt van mijn reet.

Lucius en een hart? Vast steenkoud, klein en zwart.

~~~

A/N: Hallo iedereen :) 

Sorry, ik was gisteren nog vergeten om dit hoofdstuk te posten maarja, misschien krijgen jullie vandaag wel twee hoofdstukken! 

Ik probeer ook echt te beginnen aan m'n kerstboek maar ik heb echt amper tijd dus ik denk dat ik gewoon per 1 december ga beginnen met het boek. Sorry voor de teleurstelling :(

Vraag: Wie is jullie muziekidool als jullie er een hebben?

De mijne waarschijnlijk Adele, Taylor Swift en Em Beihold lol.

Maargoed, dit was het weer, misschien tot vanavond!

Groetjes Caya! 1169 woorden