Een maand later werd de spanning erger.

James en Sirius leken pas rond april te merken dat de Newts eraan kwamen en James volgde Remus bijna iedere dag wel naar de bibliotheek mee. Sirius sloot zich altijd op in zijn slaapkamer en Lucy merkte meer als ooit hoe het zou zijn als de jongens niet meer op Hogwarts waren.

Tuurlijk, ze had nog steeds Alex, maar het leek zo stil en saai zonder hun erbij.

Het was nu half een in de nacht en James was nog steeds niet teruggekomen. Lucy zat rechtop in hun bed, tegen de hoofdsteun aan, Ze kon niet slapen en er was niemand in de buurt. Nou ja, Sirius lag al te slapen, maar hij had bijna de hele week geen slaap gekregen dus Lucy had hem laten doen.

Toen de deur opende keek Lucy opgelucht op, maar haar glimlach verdween toen ze realiseerde dat het niet James was. "Hey, sorry. Ik eh.. Weet je wat laat ook maar." Mompelde Alex zacht waarna Lucy fronste. "Alex, je kan met me praten als je wilt he? Het is niet alsof ik iets beters te doen heb." Zei ze waarna Alex fronste en een oh gezicht trok. "Ik dacht dat James ondertussen al wel weer terug zou zijn." Zei hij terwijl hij richting het bed liep en op de rand ging zitten. Lucy schudde zacht haar hoofd.

Ze snapte het wel, waarom hij zo druk was met studeren. Dit waren zijn Newts en dit gaat zijn toekomst vastleggen. Alhoewel James al drie aanboden heeft gehad van professionele quidditch teams. Maar soms leek het alsof James het te overdreven deed. Hij was zelf redelijk intelligent en hij maakte nooit meer tijd voor Lucy vrij. Het leek wel alsof dit zijn excuus was van haar te ontwijken terwijl ze allebei weer prima waren.

Voor zover ze prima waren dan.

Alex zuchtte zacht en gaf Lucy een knuffel waarna Lucy realiseerde dat er ook iets mis was met hem en hij daarom hier was. "Sorry, wat is er Alex?" Vroeg ze aan hem terwijl hij zijn hoofd dieper in haar borstkas verstopte en Lucy hem zacht hoorde snikken. "Hey, hey. Shh, wat is er gebeurd?" Vroeg ze kalm. Alex gaf geen antwoord en Lucy keek even rond. Ze wist niet wat ze moest doen.

Zij was meestal de huilende.

"I-ik had e-een na-nachtmer-rie." Zei hij waarna Lucy genoeg wist en hem dichterbij trok. Alex haalde zijn neus op. Hij keek richting Lucy en ademde oneven en wild. Hij wilde het uitleggen, maar het ging gewoon niet. Hij leek nergens de adem vandaan te halen om te praten, zijn keel pijnlijk en schor.

Alex was een 'lelijke' huiler. Lucy vond het iets moois aan hem, dat hij zich openstelde en bleef zoals hij was, niet veranderend zodat mensen hem mooi of aantrekkelijk konden vinden.

"R-Re-gulus.. H-hij wa-was te-terug in, in mijn d-droom." De beelden vlogen terug door Alex' brein. Hoe mooi de droom eerst begon en hoe wreed het toen eindigde. "H-hij wa-was blij en i-ik ook ma-maar t-toen ver-versche-een V-voldemort en i-ik mo-moest hem ver-vermoord-den. I-ik-" Hij onderbrak zichzelf met een pijnlijk en verdrietig geluid wat voor Lucy te hard klonk om naturel te komen. Ze voelde zich nutteloos en ze wist niet wat ze moest doen.

Ze bewoog zacht haar handen over zijn rug om hem een beetje te ontspannen maar veel succes had het niet. Ze moest iets doen. Iets.

Wat deed James altijd als zij zoiets had in het midden van de nacht?

Tellen.

Oh ja.

Waarom had ze daar niet gewoon eerder aan gedacht?

"Hey, hey, Alex. Shh, rustig aan het komt goed. Kijk naar mij oke, shh.." Mompelde zacht terwijl Alex zijn blik op haar richtte, ogen vol tranen en zijn zicht te wazig om de uitlijning van Lucy's gezicht goed te krijgen. "Oke, oke, tel met me tot tien, oke? Het komt wel goed, het komt goed, shh.." Mompelde ze waarop Alex zwak knikte. Lucy noemde de getallen van een tot op waarna Alex ze haperend herhaalde, nog steeds huilend bij nummer tien maar een stukje rustiger.

"Shh goed gedaan Alex, shh.. Wil je nog een keer tellen?" Vroeg ze terwijl hij zijn hoofd schudde en Lucy fronste. Wat nu? "Oké, dat is prima. Het komt wel goed, soms is huilen ook wel goed.." Mompelde ze, licht onzeker maar een poging om zo zeker mogelijk te klinken. Ze pakte haar toverstok en mompelde "accio" omdat ze wist dat er een nog gevuld glas naast de wasbak stond. Ze pakte het glas aan en gaf het aan Alex die het glas met trillende handen aanpakte.

Er morste een beetje op zijn benen maar het boeide hem vrij weinig. Hij bracht het glas voorzichtig naar zijn lippen toe waarna hij een slokje dronk en het glas weer aan Lucy gaf. "D-dankje." Zei hij na een tijdje stilte waarin Alex zacht snikte en Lucy echt niet wist wat ze moest doen.

Lucy knikte zacht en glimlachte zwak waarna Alex' pupillen vergrootte en zijn handen naar zijn mond schoten. Hij rende richting de badkamer, maar struikelde over de drempel en gaf over op de vloer van de badkamer. Lucy keek hem geschrokken aan en pakte haar toverstok waarna ze een vies gezicht trok en Alex rechtop ging zitten. Hij keek schuldig naar zijn avondeten en hij voelde de tranen weer komen.

Niet weer.

Niet weer.

Was het niet een keertje genoeg?

"S-sorry. I-ik ruim het w-wel op.." Zei hij, stikkend op zijn ademtekort. "Wat? Nee, ga maar douchen Alex, ik ruim het wel op. Het is oké, echt waar." Zei ze waarna hij haar dankbaar aankeek en opstond.

~

Toen Lucy klaar was met schoonmaken en Alex klaar was met douchen was het half drie en James was nog steeds niet terug.

"Dankjewel dat ik hier mag slapen Lucy." Zei Alex terwijl hij onder de dekens kroop van het grote bed en Lucy zwak glimlachte. "Tuurlijk. Ik denk toch niet dat James nog terugkomt vanavond." Zei ze waarna de glimlach kort verdween en ze het wegschudde.

Het boeit niets dat hij had belooft om terug te zijn voor twaalf uur toch?

Wat heeft een persoon überhaupt aan beloftes?

Lucy ging naast hem liggen en keek nog een keer naar de deur waarna ze zuchtte en haar ogen sloot.

~

James voelde zich kut.

Hij was in slaap gevallen in de bibliotheek en was niet om twaalf uur terug gekomen net als hij had beloofd aan Lucy. Sterker nog, hij was niet een om drie uur teruggekomen. Pas toen hij om half vier wakker schrok realiseerde hij zich hoe laat het was en rende hij richting de head boy en girl kamers, buiten adem toen hij de deur opende.

Hij liep zacht de kamer door, en opende voorzichtig de slaapkamer deur om Lucy in bed te zien slapen.

Met iemand anders.

James voelde een pang in zijn borstkas en voor zijn brein hetzelfde dacht als zijn mond riep hij "wat de fuck?!" uit.

De twee die voorheen sliepen schoten wakker.

Oh.

Het was Alex.

Lucy keek hem aan alsof hij gestoord was geworden. Ze was overduidelijk boos en James' hand schoot gelijk richting de deurknop. "Sorry hoor, mag ik het even rechtzetten. Dus, jij belooft mij dat je terug bent van de bibliotheek voor twaalf uur, dat ben je niet. Dan val ik eindelijk in slaap en denk jij laten we om vier uur in de nacht schreeuwend binnenkomen?! Tuurlijk James, slaap maar ergens anders vanavond, ik ben je even beu." Zei ze waarop James' mond openviel en Alex licht geschrokken van Lucy naar James keek.

"Lucy is dat niet een beetje-" "Hou je erbuiten Alex." Onderbrak Lucy hem waarna James zuchtte en naar de vloer keek. "Sorry. Ik was alleen in slaap gevallen in de bibliotheek." Zei hij waarop Lucy zuchtte en haar handen over haar gezicht haalde. "Kom dan gewoon terug als je moe bent James. Het leven is lastig, dat weet ik maar al te goed, maar dit is erg makkelijk." Zei ze waarna James zuchtte.

"Was je van plan om ruzie met me te hebben de rest van het jaar en de gehele zomervakantie zodat het makkelijker is om me achter te laten voor een jaar?" Vroeg hij waarop hij gelijk opkeek en schuldig naar Lucy keek.

Shit.

Zeg sorry.

Zeg dat je het niet meent.

Zeg sorry.

"Oh houd toch je bek James je weet ook heus wel dat ik het verschrikkelijk vind om ruzie met je te maken." Zei ze waarna James zijn schouders ophaalde. "Zeker? Dat lijkt alles wat we de laatste weken doen." Zei hij waarna Lucy wegkeek en haar rug richting James keek.

"Donder op. Ik spreek je morgen wel weer als ik gekalmeerd ben voordat ik iets zeg waar ik spijt van krijg." Zei ze waarna James haar aankeek. "Heb je dat nog niet gedaan dan?" Vroeg hij waarna Lucy zuchtte.

"Ik denk dat je het antwoord wel kan raden." Zei ze waarna ze naar Alex keek. "Hij slaapt hier trouwens omdat hij een nachtmerrie had en bijna een hartaanval kreeg door de intensiviteit." Zei ze waarna James richting Alex keek die zijn blik nog steeds op de vloer had gericht.

"Sorry, ik dacht dat je eh.." mompelde hij waarop Alex wel opkeek en hem aankeek. "Ja, want hoeveel vertrouwen heb je in je vriendin als dat het eerste is was in je gedachtes komt?" Vroeg hij waar James geen reactie op gaf. Hij zuchtte en liep de slaapkamer uit waarna Lucy zich naar de deur draaide en ernaar staarde.

"Woede gaat niet helpen in afscheid nemen Lucy. Geloof me, ik weet het." Zei hij waarop Lucy zacht knikte en zuchtte.

"Welterusten Alex." Zei ze waarna ze ik bed ging liggen en in slaap viel.

Of deed alsof ze in slaap viel in ieder geval.

~~~
A/N: ik was even vergeten dat ik dit hoofdstuk al bijna klaar had voordat ik realiseerde dat ik maart helemaal had geskipt.

Ach joh, jullie klagen vast niet.

Vraag: welke sport kijken jullie het liefste?

Ik zelf niet echt in het geheel, ik vind het redelijk saai, maar ja dat ben ik.

Dit was het weer, tot morgen!

Groetjes Caya! 1724 woorden