Die avond was Parker op de bovenste verdieping van de parkeergarage getransformeerd. Lucy zat op de onderste verdieping met vier verdiepingen ertussen. Lucy was afwezig aan het staren naar de maan in de lucht zonder te realiseren dat ze aan het dagdromen was. 

Nou ja, heette het wel dagdromen als je wakker was maar het nacht was?

Haar gedachtes brachten haar terug naar Hogwarts. Ze zag James en Sirius in het krijsende krot staan, naast Remus die in het midden van zijn transformatie zat. De beelden flikkerde even en Lucy zag alle drie de jongens omringd door hun eigen bloed in het verboden bos liggen. 

Waren ze dood?

Lucy knipperde kort en keek even rond. Ze had geen geluid gemaakt toch?

Het was maar een nachtmerrie bleef ze haarzelf vertellen. Maar iets in haar zei dat het erger was.

Een uur ging voorbij en Lucy werd slaperig. Ze wilde wakker blijven de hele nacht, maar ze was te moe en gaf op. Toe ze ging liggen hoorde ze in de verte een knal van muggle vuurwerk waarna haar gedachtes terug richting Regulus' appartement gingen. Voordat ze er veel aan kon denken schudde ze het weer weg en sloot ze haar ogen.

Maar toen ze een wolf hoorde huilen te dichtbij om een afstand van vier verdiepingen te hebben ging ze geschrokken weer rechtop zitten en stond ze oog in oog met de wolf.

Hij keek haar dreigend aan en Lucy schoot haar handen ter bescherming omhoog. De wolf liep richting haar en ze deinsde achteruit tot ze tegen de muur aanzat. De wolf haalde uit met zijn klauwen en klauwde Lucy's been open die ze snel naar achteren trok. Ze keek de wolf een beetje angstig en hulpeloos aan. Ze hield haar handen nog steeds omhoog en de wolf liep nog steeds dichter naar haar toe.

"Hey, Parker, ik weet dat je daar vanbinnen bent. Alsjeblieft laat me leven?" Zei ze zacht waarna de wolf ontevreden blafte en naar voren sprong richting Lucy die wegrolde. Ze stond op en rende weg zo snel als ze kon, de trap op. De wolf volgde haar en het duurde niet lang tot ze op de tweede verdieping werd ingehaald door de wolf. 

Lucy was buiten adem en keek de wolf aan. Ze was aan het trillen van angst en de kou, terwijl ze de kou niet eens meer voelde.

Ze stak haar hand weer uit en alsof ze dacht dat het een goed idee was ging ze op haar knieën zitten voor de wolf waarna ze hem aanstaarde. Hij blafte en gromde ontevreden maar Lucy hield zich sterk en na een tijdje zo te hebben gezeten boog de wolf langzaam zijn hoofd naar beneden en aaide Lucy hem voorzichtig over zijn hoofd. 

Lucy ademde opgelucht uit en de wolf keek haar kort aan waarna ze hem een beetje vragend aankeek en hij bovenop haar sprong. Lucy viel achterover op de vloer en keek geschrokken richting de wolf die haar wang begon te likken. Lucy moest zacht lachen en probeerde de wolf van haar af te krijgen zonder veel succes. 

Ze wist niet hoe ze het gedaan had, maar ze had een weerwolf zojuist getemd.

~~

Toen ze die ochtend wakker werd lag Parker tegen haar aan, zijn knieën opgetrokken tegen zijn borstkas en Lucy haar armen rond zijn middel geslagen. Hij keek licht geschrokken naar Lucy die hem al een tijdje nog steeds verbaasd aan het aanstaren was. 

"H-Hoe?" Vroeg hij verbaasd terwijl Lucy merkte dat hij helemaal aan het trillen was en geen kleren droeg. Ze schoof beschaamd weg van hem en keek om. Hij keek haar aan en trok een o gezicht toen hij realiseerde dat hij geen kleren droeg. "Sorry.." Mompelde hij zacht terwijl hij probeerde op te staan en Lucy "nee, zitten blijven" zei.

Ze stond zelf een beetje wankel op maar negeerde het en liep richting de eerste verdieping waar Parker zijn kleren had neergelegd. Ze pakte de kleren op van de vloer en een pijnscheut ging door haar been waarna ze op de vloer viel en naar haar been keek. "Verrader." Mompelde ze waarna Parker fronste en haar geschrokken aankeek toen hij haar kapotte spijkerbroek zag en de wonden eronder. 

"Lucy heb ik dat gedaan?" Vroeg hij waarna Lucy hem aankeek en zacht knikte. "Maar het doet geen pijn, ik voel er niks van." Zei ze waarna Parker haar ongelovig aankeek en ze wegkeek. "Hier zijn je kleren trouwens." Zei ze waarna ze het stapeltje omhooghield en hij ze aanpakte. Hij mompelde zacht "dankje" en trok zijn kleren aan.

Toen hij klaar was keek hij Lucy doordringend aan en ging hij naast haar zitten waarna zijn rug een onnodig krakend geluid maakte en hij een pijnlijk gezicht trok. "Weet je zeker dat het ook met jou gaat Parker?" Vroeg Lucy waarop Parker zacht knikte. "Ja, ik heb het altijd wel. Ik wil weten hoe dat is gebeurd en waarom ik zo dicht bij jou wakker werd." Zei hij waarna Lucy even naar de vloer keek en hem weer aankeek. "Je was erg makkelijk om te temmen voor een wild beest." Zei ze waarna hij fronste en haar ongelovig aankeek.

"Wat? Waar heb je het over Lucy?" Vroeg hij waarop Lucy het hele verhaal uitlegde, weglatend hoe bang ze eigenlijk was, en Parker overduidelijk verbaasd was. "Niemand heeft dat ooit gedaan Lucy, hoe kan het dat jij het wel ineens kan?" Vroeg hij waarna Lucy haar schouders ophaalde en hij zuchtte. 

Hij mompelde een paar helingsspreuken over Lucy's been waarna Lucy realiseerde dat ze wel pijn had gehad die nu weg was gegaan. Ze keek hem dankbaar aan en hij zuchtte zacht. "Je snapt dat je niemand hier over mag vertellen toch?" Vroeg hij waarop Lucy knikte. Daar kreeg ze genoeg shit van die ze niet echt wilde krijgen.

"Sorry hoor, maar mag ik vragen wat jullie hier doen?" Lucy en Parker keken beide licht geschrokken om naar de muggle politieman die achter hun stond. Hij keek kort van de ene naar de ander. "Jullie weten dat dit gebouw verboden gebied is omdat het levensgevaarlijk is toch?" Vroeg hij waarna Lucy richting Parker keek en ze beiden hun hoofden schudden. De politieman zuchtte en keek kort naar de trap.

"Waarom zijn jullie hier?" Vroeg hij. "We waren meegenomen door twee onbekende mensen. We wilden niet in de nacht alleen reizen en waren hierheen gegaan om te slapen. We wilden echt vandaag weggaan." Zei hij waarna de politieman hem geschrokken aankeek. "Oh nee. Hebben jullie genoeg geld om veilig terug thuis te komen? Hoe waren jullie van plan om te reizen dan kan ik misschien helpen." Zei hij waarna Lucy hem verbaasd aankeek. 

"Meneer dat is echt heel aardig. Maar we hebben gelukkig nog genoeg geld om de trein naar Schotland te nemen." Zei ze waarop de politieman zacht knikte. "Mijn nichtje was ook een keer gekidnapt door twee onbekende mensen. Ze was zo bang en getraumatiseerd. Ondertussen heeft ze gelukkig met therapie de trauma's ervan kunnen verwerken." Zei hij waarop Lucy kort naar Parker keek. 

"Oh wat erg. Ik ben blij voor haar dat ze het gelukkig nog zo heeft aangepakt en het heeft kunnen verwerken." Zei ze waarna Parker met haar instemde en de politieman zacht glimlachte. "Ik ook. Maar ik moet jullie echt wel wegsturen hier want het is levensgevaarlijk om hier te blijven." Zei hij waarna Parker knikte en Lucy optilde. 

"We gaan al meneer." Zei hij waarna ze het gebouw uitliepen met hun overgebleven spullen.

"Jij moet ook therapie krijgen Lucy."

"Waarom blijft iedereen dat telkens zeggen?" 

"Misschien omdat het waar is?"

"Hou je bek of ik zorg ervoor dat hij dicht blijft." 

"Oke ijsprinses." 

"Donder op." 

"Ik heb je vast weet je nog?" 

Hetgeen wat volgde was Lucy die Parker hard in zijn ribben prikte waarna ze beiden op de grond vielen.

~~~

A/N: Hallo :)

Wat een saaie livestream van de wattys jezus.

Maarja, ik moet toch tot het einde wachten lol.

Vraag: Hoe gaat het met jullie vandaag? 

Ik ben gewoon benieuwd :)

Maargoed, dit was het weer voor vandaag, tot morgen!

Groetjes Caya! 1355 woorden.