Het was laat in de avond toen de ziekenzaal leeg was gestroomd met iedereen. Madame Pleister was in haar kantoor, bezig met papierwerk en Lucy en James waren alleen in de ziekenzaal.

Lucy was al helemaal geheeld, maar ze moest nog een nachtje blijven omdat ze twee keer op een dag in de ziekenzaal terecht was gekomen. Lucy was in stilte haar boek aan het lezen en James, die op de rand van het bed bij Lucy's voeten zat, deed een poging om zijn huiswerk te maken.

"James, kan je alsjeblieft stoppen met staren naar me? Ik word er nerveus van." Zei ze waarna James even knipperde en snel richting zijn boek op zijn schoot keek. "Ik was niet aan het staren." Mompelde hij zacht waarop Lucy zacht grinnikte. "Jawel. Echt al een tijdje zelfs. Maar ik dacht, ik zeg er maar niks van hij kijkt vast vanzelf wel weer weg." Zei ze waarna James even fronste. "Sorry."

Daarna was het weer een tijdje stil. Na ongeveer vijf minuten viel James weer in hetzelfde patroon en staarde hij Lucy weer aan. Hij kon er vrij weinig aan doen. Hij hield van haar en ze waren amper aan het praten met elkaar. Lucy liet hem dit keer met rust, stiekem vond het het kalmerend dat hij zodanig veel om haar gaf dat hij niet kon stoppen met kijken naar haar, maar toch werd ze er ook wel nerveus van en ze bleef al bijna de hele avond op hetzelfde hoofdstuk hangen.

Ze gaapte even en James zuchtte zacht waarna hij haar boek uit haar handen pakte. "Hé! Ik was aan het lezen hoor." Zei ze beledigd waarop hij licht glimlachte. "Dat zal wel, je valt letterlijk bijna in slaap. Ga slapen." Zei hij waarop ze haar hoofd schudde en richting haar boek greep. James hield hem omhoog en ze keek hem ongelovig aan. "Kom op James, ik ben nog niet moe, ik wil niet gaan slapen en het is mijn boek." Zei ze waarna ze haar armen over elkaar sloeg en James zuchtte. 

"Je bent wel moe." Zei hij waarna ze haar hoofd schudde. "Nee hoor, gapen is geen teken dat je moe bent, dat betekent gewoon dat je te weinig zuurstof binnenkrijgt." Zei ze waarop James zuchtte. "Lucy ik zie het aan je. Ga gewoon slapen." Zei hij waarna Lucy haar hoofd schudde en James diep zuchtte. 

Lucy schuifelde dichterbij hem in het bed en greep omhoog richting haar boek waarna James haar verontwaardigd aankeek. Hij was langer, en Lucy kon net niet bij haar boek in deze positie. 

"Jemig, James doe niet zo stom en geef me mijn boek terug!" Zei ze waarop James zacht grinnikte en zijn hoofd schudde. Lucy zuchtte geërgerd en ging op haar knieën zitten waarna ze het boek snel uit zijn handen pakte en hij haar met open mond aankeek. "Verrader." Mompelde hij zacht waarop Lucy haar tong uitstak. "Maar je was zo goed als de hele tijd dezelfde bladzijde aan het lezen. Mag ik weten waar het over gaat?" Vroeg hij waarna Lucy hem licht verbaasd aankeek. 

"Dat heeft niet veel nut James, jij vindt het waarschijnlijk toch niet leuk." Zei ze waarna James haar een beetje verstoord aankeek en op het bed ging liggen zodat hij de achterkant van het boek kon lezen. Lucy keek hem vragend aan en glimlachte kort waarna ze het boek dichtdeed en hem omhooghield zodat hij het niet kon lezen. 

"Oh jeetje wat zijn we toch weer leuk." Mompelde hij sarcastisch waarop Lucy haar tong uitstak en grinnikte. "Mag ik wel weten waar je het boek vandaan hebt?" Vroeg hij waarop Lucy's glimlach verdween en ze richting de cover keek.

"Regulus. Dit was een kopie van een van zijn favoriete boeken. Hij wilde al zo lang dat ik het zou gaan lezen." Zei ze waarna James rechtop ging zitten en haar schuldig aankeek. "Sorry, ik wilde je niet verdrietig maken." Zei hij waarna Lucy zacht glimlachte. "Geeft niks. Het is niet jouw fout." Zei ze waarna ze hem kort aankeek en het boek weer opende. 

James keek haar met een kleine glimlach op zijn gezicht aan terwijl ze doorlas. Lucy had een manier van verschillende gezichtsuitdrukkingen te trekken die met de mood van het boek meegingen. James vond dit echter een erg leuk detail van haar, omdat ze nooit een erg expressief persoon is geweest, maar toch wel door veel emotie gaat in het lezen van een boek.

James hield van haar, onvoorwaardelijk veel zelfs.

En van iemand houden betekent dat je ze soms moet laten gaan.

Hoe lastig het dan ook is. 

Lucy keek hem aan met een kleine glimlach op haar gezicht. "Je doet het weer James." Zei ze zacht waarna hij schuldig naar zijn handen op zijn schoot keek en zacht glimlachte. "Sorry. Ik zal het echt niet meer doen. Denk ik." Zei hij waarop Lucy glimlachte. 

Ze legde het open boek neer op haar nachtkastje en keek richting James die haar vragend aankeek. 

De pagina's van Lucy's boek dwarrelde terug een paar pagina's, maar het maakte Lucy niet heel veel uit. Ze wist toch nog waar ze was. 

James keek richting de pagina's en glimlachte zwak.

Het enige wat op de bladzijde stond waren twee zinnen.

You love her right? 

What makes you think she doesn't feel the same?

James keek richting Lucy die ook richting de bladzijde keek. Ze keek terug richting James die zwak glimlachte. 

"Mag ik?" 

"Wie ben ik om nee te zeggen?" 

En toen, toen voelde Lucy dezelfde bekende vlinders in haar buik weer rond dwarrelen alsof ze herboren waren en twee keer zo sterk terug waren gekomen. Lucy's wangen werden rood het moment dat James iets meer kracht achter de kus zette. James was een beetje geschokt van hoe vloeiend het eigenlijk ging. Zijn wangen werden rood, alsof ze waren vergeten hoe normaal dit was geweest. 

Ze braken weg toen ze beide buiten adem waren en Lucy keek weg over James' schouder, richting het raam aan de andere kant van de kamer. 

"Lucy?" Vroeg James zacht waarop Lucy "hmm?" antwoordde als antwoord. "Ik wil je niet opdringen om weer in een relatie te gaan. Ik wil je de ruimte bieden die je nodig hebt." Zei hij alsof hij het zichzelf duidelijker probeerde te maken. 

Het was even stil.

Het was niet echt een vraag en Lucy wist niet precies wat ze moest antwoordden, dus ze zei niets. Ze keek hem aan, zijn blik was gefixeerd op de deken waar verschillende kreukels inzaten. 

"Wat als ik geen tot weinig ruimte wil?" Vroeg ze zacht waarna James haar aankeek en zijn mond opende om iets te zeggen. Geen succes.

James voelde zijn wangen rood worden en hij keek haar kort aan. 

"Dan zou ik je kussen denk ik." Zei hij toen hij zich weer herinnerde dat het een vraag was en niet de waarheid. Lucy glimlachte zacht. De bekende twinkel in haar ogen kwam tevoorschijn, degene die James zo geweldig vond. Een kleine lach trok aan de zijkanten van haar mondhoeken.

"Waar wacht je dan nog op?" 

Hij keek haar licht geschrokken aan waarna zijn mond openviel van verbazing. Lucy grinnikte zacht en liet haar hand over zijn wang glijden waarna ze hem dichterbij trok en haar lippen de zijne ontmoette in de kleine, overgebleven ruimte tussen de twee.

Vlinders.

~~~

A/N: :D

Mag ik even zeggen dat ik de hoofdstukken met 'vlinders' erin het leukste vind? Dat zijn gewoon m'n favo dingen om te schrijven want ik krijg daar ook altijd vlinders van enthousiasme van :)

Vraag: Hebben jullie een poëtische ziel?

Nou ik dus wel, maar mijn spraakervaring is zeer slecht vergeleken met mijn schrijfervaring lol.

Maar dit was het helaas weer, tot morgen!

Groetjes Caya! 1290 woorden.