Ik ben alleen in mijn kamer.  Colin is een paar minuten geleden weggelopen nadat hij me alles had laten zien. Hoe de vloerverwarming werkt, hoe het raam open kan en ik de douche kan aanzetten. Wat werkelijk een hele klus is met alle knopjes en dingetjes. Alles hier is groter en duurder en ingewikkelder. Deze kamer is zeker het dubbele van mijn kamer thuis. Ook heb ik mijn eigen badkamer wat raar voelt. In mijn ouderlijk huis hadden we er maar 1 voor ons vieren. Hier hebben ze bij elke slaapkamer een aangrenzende badkamer. Ik kan me alleen maar inbeelden hoe groot dit huis wel niet moet zijn.

Na een paar minuten rust laat ik mijn koffer met een zachte koffer op het bed vallen. Ik had besloten alles te gaan uitpakken maar toen ik mijn koffer open deed had ik al geen zin meer. Mijn kleren zijn tijdens de reis door elkaar geraakt. Ik had ze er netjes in gestapeld, maar daar blijft niks meer van over. 1 voor 1 haal ik mijn kledij eruit waarna ik ze opnieuw opplooi en in stapeltjes op het bed leg. Hetzelfde doe ik voor mijn ondergoed. Het geeft een soort van rust. Door bezig te zijn vergeet ik alles wat er voor heeft gezorgd dat ik gestresseerd was. Het weggaan bij mijn ouders, de kennismaking met mijn tante en oom, het zien van mijn neefjes en nichtjes die ik tot voor deze dag niet kende hebben er voor gezorgd dat ik heel onrustig werd en niet meer normaal kon functioneren.

Als alles uiteindelijk mooi geordend  op het bed ligt trek ik de reusachtige kast open.  Ik wist niet dat kasten zo groot konden zijn. Het ding pakt een heleboel plaats in en ik durf te wedden dat ik  niet eens genoeg kleren heb om de ruimte op te vullen. Als ik de deur open trek zie ik dat de helft van de kast al gevuld is. Een paar jeansbroeken, jurkjes en T-shirts vullen de kast.

Terwijl ik verbaasd naar de kast sta te kijken hoor ik een vrouwelijke stem van achter me komen. "Sommige kleren zijn nieuw, anderen zijn nog van Claire geweest. Ze is de laatste tijd zo hard gegroeid dat ze de helft van haar kleren niet meer paste. Ik dacht dat je het misschien wel leuk zou vinden en wie weet passen ze je wel". Het moet tante Sophie wel zijn. Ik draai me om en staar in de groene ogen van mijn tante die vol trots in de deuropening staat. "Dat had je echt niet moeten doen", stamel ik. Ik voel mijn wangen rood kleuren van schaamte. Het zijn inderdaad prachtige kleren maar het voelt alsof ik ze niet kan aannemen zonder iets in ruil te geven. "Ik .. Ik kan dit echt niet aannemen van U", mompel ik. Het moet net hoorbaar geweest zijn want Sophie kijkt me verbaasd aan. "Waarom niet, het is niet dat Claire het nog kan dragen en als ik zo kijk naar wat je mee hebt kun je wel wat extra's gebruiken. En daarbij sta ik erop dat je het aanneemt", zegt ze terwijl ze een stapeltje kleren van mijn bed pakt en het in de kast legt. "Dank u", zeg ik waarop ze met haar hand zwaait alsof ze wilt zeggen dat ik haar niet moet bedanken. 

Als alles netjes in de kast is geplaatst pakt Sophie een donkerblauw jurkje en houdt het voor mijn lichaam. Haar ogen gaan op en neer terwijl ze mij en het jurkje inspecteert. "Ik durf te wedden dat het je beeldig staat.", vertelt ze met een grote glimlach op haar gezicht. "Waarom trek je dit niet aan voor het avondmaal. Ik heb je zusje hetzelfde opgedragen dus kun je niet onderdoen". Ze haar glimlach is nog groter dan daarnet. Verlegen pak ik de jurk aan en neem wat ondergoed uit de kast mee naar de badkamer. 

Terwijl ik me omkleed hoor ik voetstappen in de andere ruimte. "Inoa?", hoor ik een vragende stem zeggen. Het moet Manou wel zijn aangezien aangezien de stem iets zachts en verlegen heeft. "Ja", antwoord. "Ben je bijna klaar, je moet echt zien wat ik van tante Sophie heb gekregen". Het doet me lachen. Aan de stem van Manou kan ik opmaken dat ze heel blij is. Met moeite rits ik het kleedje dicht en stap de badkamer uit.

Manou zit op mijn bed te wachten tot ik de badkamer uit kom. Als ze me ziet springt ze recht een draait een rondje. Sophie, of tante Sophie, had duidelijk niet gelogen. Manou heeft een prachtig jurkje aan. Het heeft een zalmroze kleur en komt tot net boven haar knieën. Ook heeft ze voor de verandering haar haren niet in een staart, maar is het half opgestoken. Het bovenste deel van haar haar is naar achteren gevlochten en is vastgemaakt met een speldje. Het onderste deel hangt over haar schouders. Het was me nog nooit opgevallen dat haar haar eerder golvend was in plaats van stijl. "Claire heeft mijn haar gedaan", zegt ze terwijl ze een lok  van haar schouder duwt. "Je ziet er prachtig uit", zeg ik met een gedempte stem terwijl ik naar haar toe wandel en vervolgens een knuffel geef. "Zullen we naar beneden gaan?", vraag ik haar. Ze knikt en samen lopen we de gang op.

Als we de eetkamer in lopen draaien alle hoofden naar ons toe. Sommigen kijken verbaasd anderen eerder blij. "Prachtig", hoor ik Sophie zeggen. Ze gebaard naar Manou en mij dat we mogen plaatsnemen aan tafel. We gaan recht tegenover elkaar zitten op het einde van de tafel. Naast mij zit Colin, die nog steeds naar ons kijkt alsof we aliens zijn. Naast Manou zit Claire, die duidelijk trots is op haar styling van Manou's haar.