~ Let's wander where the wifi is weak ~

Verleden

"Opstaan, Jayjay!" schreeuwt een stem in mijn oor.
Geschrokken kijk ik rond me en zie nog net hoe mijn zus de kamer uitloopt. Een ochtendhumeur hebben is iets dat ze nog nooit had en dus ook niet begrijpt. Ik daarentegen, heb een hekel aan zonnestralen die je wakker maken, de koude die je voelt als je je dekens van je afslaat en aan irritante zussen die je met veel plezier uit je bed sleuren.

Het duurt enkele seconden voordat ik besef dat ik niet in mijn eigen bed lig. We bevinden ons in een vakantiehuis in Frankrijk, waar we sinds mijn geboorte al elk jaar naartoe gaan. De vrienden van mijn vaders komen hier ook vaak, waardoor deze vakantie een soort reünie wordt. Ava, Liv en ik hebben sinds we 5 à 7 waren onze naam in een klein hoekje van een slaapkamer geschreven. Tot op de dag van vandaag hebben de eigenaars het nog niet uitgegomd, waardoor we ook dit jaar onze traditie kunnen verderzetten.

Met tegenzin sla ik de dekens van me af en sleur mezelf naar de badkamer. Ik kijk in mijn spiegelbeeld, wat troebel is geworden door de warme lucht van een douche. Voorzichtig wrijf ik wat van de damp weg. Twee heldere, goudbruine ogen komen tevoorschijn. Het is iets waar mijn ene vader, Kyle, ontzettend trots op is. Volgens mij is dat ook het enige uiterlijke kenmerk dat ik van hem gekregen heb. Voor de rest ben ik net zo mager als mijn andere vader, met dezelfde goudblonde lokken die vaak voor mijn ogen dwarrelen. Het enige verschil is dat mijn haar net iets minder krult.

Ik trek mijn kleren uit, zet de douche aan en stap snel onder de warme stralen. De waterdruppels glijden langzaam over mijn huid, wat me een rustig gevoel bezorgd. Voor mij is en blijft een douche de beste manier om wakker te worden. Het duurt dan ook niet lang voor ik de tijd uit het oog verloren ben en mijn zus me alweer uit mijn gedachtes haalt.

"Jaden Cooper, binnen 5 minuten vertrekken we!"
Zo snel mogelijk trek ik mijn kleren aan en doe een poging om mijn haar in model te krijgen, wat grandioos mislukt. Het lukt me nog net om iets te nemen als ontbijt, voordat Olivia me bij mijn arm naar buiten trekt.

Daar staan Ava en Noah, een jongen van Liv's leeftijd die hier ook elk jaar komt, al te wachten.
"Eindelijk, we dachten al dat je gestikt was in je gesnurk," moppert Ava.
"Olivia kennende zou ze me alsnog meegesleurd hebben," antwoord ik.
"Als ik het niet zou doen, dan zou je de hele dag in je bed liggen te snurken! Je bent echt nummer één in niets doen," spreekt mijn zus tegen.
Een grinnik van Noah zorgt ervoor dat we hem allemaal aanstaren.
"Wat? Je moest jullie eens bezig zien," grijnst hij.
"Genoeg nu, ik wil vertrekken," zucht Liv.
"Vergeten jullie niets?" vraagt mijn vader.
Hij staat in de deuropening en houdt de rugzakken van Olivia en mij vast.
"Ja, misschien wel," antwoordt mijn zus.
Haar wangen krijgen meteen een rode kleur.

Ik neem de rugzakken over en geef er eentje aan mijn zus. Ze neemt hem snel aan en vertrekt, ervan uitgaand dat we haar wel zullen volgen. Ava loopt zonder te twijfelen achter haar aan, terwijl Noah en ik een veelzeggende blik uitwisselen. Olivia's geïrriteerde blik zorgt ervoor dat we ook vertrekken.

Na een kwartiertje wandelen op het pad, komen we aan de rand van het bos. Het pad gaat er nog steeds verder, maar nu kunnen we wat afkoelen in de schaduw van de bomen. Het is al redelijk warm, ook al is het nog vroeg in de ochtend. Ik geniet van een zachte wind in mijn gezicht en kijk rond me, hopend om wat dieren te spotten. Olivia en Ava lijken druk in gesprek. Noah kijkt me af en toe aan, maar zegt niets.
"Alles oké? Je lijkt zo stil?" vraag ik hem bezorgd.
Hij richt zijn blik op mij en glimlacht.
"Ja hoor. Sorry, ik was even aan het wegdromen."

"Zouden Liv en Ava doorhebben dat zij steeds sneller wandelen en wij steeds trager?" vraag ik mezelf hardop af.
"Volgens mij zijn ze daarvoor te druk bezig met hun gesprek. Hoe lang hebben ze elkaar wel niet gezien?"
"Een week? Misschien twee."
"Ik zweer, die familie van jullie..." lacht Noah.

"Wacht even, ik heb een idee."
Een grijns verschijnt om Noahs lippen en hij steekt zijn hand uit als teken dat ik moet stoppen. Zoals verwacht hebben mijn zus en nicht niet eens door dat we niet meer in hun buurt zijn.
Noah sluit zijn vingers om mijn pols en trekt me mee het bos in.
"Je weet dat we van het pad aan het afwijken zijn, toch?"
"Jup."
"En je denkt niet dat we gaan verdwalen?"
"Nope."

Ik rol met mijn ogen en trek mijn pols los.
"Maak je geen zorgen, Jaden, ik ken mijn weg hier. Beloofd."
Twijfelend kijk ik nog eens achter me. Olivia en Ava zijn al uit het zicht verdwenen, dus is Noah volgen de enige optie die nog overblijft.
"Vooruit dan maar..." zucht ik nerveus.

Wandelen in het gras in de plaats van op een pad, zorgt ervoor dat ik de natuur rondom me nog beter kan opnemen. Een geur van gras dringt mijn neus binnen en ik zie enkele meters verder hoe enkele jonge konijntjes wegvluchten wanneer ze ons horen aankomen. Hoe verder we wandelen, hoe meer bloemen er lijken te groeien op onze weg. We praten over allerlei nutteloze dingen, totdat Noah me plots weer tegenhoudt.
"Hou je van verrassingen?" vraagt hij.
"Hangt ervan af wat voor verrassing het is."
Noah houdt zijn handen voor mijn ogen en begeleidt me in stilte verder.
"Klaar?"
Ik knik alleen maar als antwoord.

Noah haalt zijn handen van voor mijn ogen. Ik moet even knipperen, zodat mijn ogen kunnen wennen aan het licht dat weerkaatst wordt op het meer voor ons. De zon schijnt hier heel hard, waardoor de hitte al snel voelbaar wordt. Het water is helder en ziet er heerlijk fris uit.
"Zin om te zwemmen?" vraagt Noah.
"Ik heb niets mee van handdoek of zwembroek."
"En dan?" grijnst hij.
Zonder te twijfelen trekt hij zijn T-shirt uit. Ik kijk toe hoe zijn spieren zich aanspannen terwijl hij zich verder uitkleedt.
"Wat ben je aan het doen?"
Noahs ogen richten zich weer op die van mij terwijl hij zijn schoenen en broek uittrekt.
"Me aan het klaarmaken om te gaan zwemmen? Zou je ook beter doen, of wil je hier levend gebakken worden in de zon?" vraagt hij grijnzend.

Ik wend mijn blik af en begin ook met me uit te kleden. Snel volg ik Noah in het water. Hij is al een stuk verder aan het zwemmen. Het water komt net tot aan zijn schouders. Ik kijk toe hoe hij  met zijn hoofd achterover leunt en zijn ogen sluit. Heel even opent hij ze, waarna hij plots onder water wegduikt.
"Grappig, Mendoza, maar ik trap niet in die grapjes van je," mopper ik.

Het blijft stil. Noah zit nu al redelijk lang onder water, waardoor ik me lichtjes zorgen begin te maken en zwem naar de plek waar ik hem het laatst zag.
"Noah?"
Geen antwoord.

Plots word ik bij mijn schouders naar beneden geduwd. Geschrokken probeer ik mijn weg naar boven terug te vinden. Wanneer dat niet lukt, trekken twee sterke armen me terug naar boven.
"Gaat het? Het spijt me, ik wou niet-"
"Het is oké," zeg ik snel om Noah te stoppen.

Hij wrijft zachtjes over mijn schouders en ik voel zijn ogen me bezorgd aanstaren.
"Zullen we eruit gaan of wil je nog wat zwemmen?"
Nu kijk ik hem wel aan. Van zo dichtbij valt het me nog meer op hoe groen zijn ogen wel niet zijn. Het is precies dezelfde kleur als het gras rond het meer, op de gouden en bruine spikkels na. Zijn donkere, zwarte haren plakken op zijn voorhoofd.

"Nog even zwemmen en dan eruit?" stel ik voor.
Noah lijkt te twijfelen, maar stemt in. Ik spetter wat water op hem, wat hij lachend terugdoet. We genieten nog even van de koelte van het water en gaan daarna aan de kant zitten in de zon, zodat we wat kunnen opwarmen.

"Sinds wanneer kom je hier al?" vraag ik nieuwsgierig.
"Dit is het vierde jaar denk ik? Ik ontdekte het op één van mijn stiekeme verkenningen. Dit is de eerste keer dat ik iemand meebreng naar hier," antwoordt hij.
Er valt een stilte, maar het voelt niet ongemakkelijk aan. We genieten beiden even van het uitzicht en de rustige geluiden van de natuur rondom ons.

"Dank je. Om me dit te laten zien, bedoel ik. Het is prachtig."
Een glimlach verschijnt om Noahs lippen en zijn groene ogen boren zich weer in die van mij, maar ik kijk snel terug naar het water.

"Graag gedaan, Jaden," klinkt het zacht.

(10 mei 2020)

Tot zover had ik een update schema. Ik ga gewoon publiceren van zodra ik een hoofdstuk af heb, zonder de druk om wekelijks te moeten schrijven.

Hope you are all doing well ❤️

PS: Any Directionners/Niallers hier?