Hoewel het niet per se een goede avond was, heeft het me wel wakker geschud. De automatische piloot is er af gezet. Toen ik thuis kwam, had ik mijn moeder verzekert dat alles oké was, sorry tegen haar en Luca gezegd, en de rest van de avond liggen denken. Over wat Elijah zei. Over wat ik wil.

Katy en haar groepje zijn zo lekker bekend, comfortabel. Je hoeft niks te delen en ik weet wat er van mij verwacht wordt. Het is gewoon lekker plezier hebben met elkaar, en niet te veel na denken.

Aan de andere kant staat Jo, en zijn groep die een hekel aan mij heeft. Waar ik meer spanningen mee heb gehad dan alle drie jaren met mijn vriendinnen thuis. Die dingen aan mij vragen, me aanspreken op wat ik verkeerd doe, die zelf het beste voorhebben met niet alleen zichzelf, of de groep, maar met iedereen die op hun pad komt. Ik heb geen idee of ik welkom bij hun zou zijn. Maar de momenten die ik met Jo alleen heb doorgebracht voelden zo oprecht. Ik denk dat Jo mij zou willen leren kennen, helemaal, en niet als Noralie, maar als Nora.

Waarvan ik niet weet wie zij precies is.
Het jaagt me een enorme angst aan. Ik weet niet of ik dat zou durven. Mezelf openstellen. Kwetsbaar zijn.

Zo gebeurd het dat op donderdag ochtend, onder de starende blik van Elijah en Jo, ik naast Katy zitten ga. En vraag of ze hulp nodig heeft met het feestje opzetten van de volgende dag. Ik vang één keer de blik van Elijah per ongeluk, en hij kijkt niet boos, of gekwetst, hij lijkt dit eerder op te vangen als mijn keuze. Misschien is hij alleen benieuwd, of opgelucht zelfs. Ik denk niet dat Jo veel doorheeft, want hij praat gezellig door, net als hij altijd doet.

Vrijdag vertrek ik direct na het avondeten naar Katy. Ik help haar lichtjes op te hangen, die ervoor zorgen dat ik in de tuin het liefst een baljurk aan heb, de dans dans waarvan ik de naam niet weet, en langzaam met mijn partner naar de hemel begin te zweven. Tenzij Katy nog van plan is een kraan in te huren, ben ik bang dat dat hem niet wordt. Wel heb ik spijt dat ik mijn kortere, zwarte jurkje aan heb gedaan, in plaats van een jurk die tot aan de grond reikt, of beter, over de grond sleept. Katy heeft wel zo'n geweldige, knalrode jurk met een split aan, bijna tot de grond.De hapjes worden in schalen gedaan, de bar buiten wordt tot aan de nok toe gevuld met drank en duur uitziende dingen zoals schalen en beelden worden in opgesloten in een kast. Katy twijfelt oprecht nog of ze de tv ook van de muur moet halen. Het gene wat de doorslag geeft, is dat als ze dat doet, er een gat en draden uit de muur springen. Dat is lelijk, en kan natuurlijk niet. Dus we doen het niet.

"Hallo!" Schreeuwt iemand vanuit de enorme hal.

Katy kijkt naar mij en slaakt een kiertje, voor ze naar de hal toe rent. Met een glimlach rond mijn lippen volg ik haar. Zo'n feestje als dit zou voor mij echt een groot feest zijn, maar Katy had laten vallen dat het ongeveer maandelijks is. En nu is ze zo enthousiast. Ik vind het wel leuk. Op dit moment lijkt het me geweldig om Katy te zijn, om zo snel tevreden te zijn.

Het zijn Leon en Lieke die aangekomen zijn. "Hey, Noralie!" Ik krijg een uitgebreide knuffel van de twee.

Katy richt zich ook op mij. "Zeg, we hadden het bord opgehangen, toch?"

Ik knik. Dat was ook zo. Er hangt ook nog een enorm bord die mensen gelijk richting de tuin stuurt. Daar is de drank immers.

"Geweldig! Vind je het goed om barvrouw te zijn? Niet voor de hele tijd, hoor. Ik of iemand anders kom je wel afwisselen. Gewoon voor het begin even?"

Ik stem er mee in, en zodra Katy op de play knop drukt en de muziek door de speakers dreunt, begint de avond. De jongeren komen binnen, en de mensenmassa in de tuin wordt geleidelijk dichter. Voor ik het weet, sta Ik al een uur veilig achter mijn bar, met dansende en duwende mensen overal in het zicht. Veel ken ik vaag van school, maar de namen ken ik niet. De meesten zijn zowaar aardig vroeg, en iemand die al aangeschoten was toen hij binnenkwam, vertrouwde mij toe dat dat was omdat "niemand een minuut van de feestjes van Katy missen wilt, want er gebeurt te veel". Het geldt blijkbaar niet voor Jo, Elijah en Mar. Ik weet ook niet zeker of ze komen. Ze zijn uiteraard wel uitgenodigd, maar ik vraag het me af of dit hun ding is.

Er zijn nog meer mensen die een kort praatje met me maken, maar ik ken ze niet, en zo gauw ze in hun behoefte vervuld zijn, wat alcohol is, zijn ze ook weer weg. Katy en drie personen die ik niet ken staan inmiddels binnen hoorafstand, bijna zou ik haar roepen om over te nemen, als ik het niet kan helpen even met het gesprek mee te luisteren.

"Ja, ze ziet er echt niet uit vanavond!" Schreeuwt de onbekende boven de muziek uit.

"Ze is zo dronken... Ik hoop niet dat van vorige keer nog een keer gebeurd," roept een dronken Katy.

De twee anderen denken kort na. "Wat was er toen ook al weer gebeurd?"

Lachend herinnert Katy het ze. "Lieke had toen..."

Ik zone uit. Heel even was ik bang dat ze het over mij hadden. Dat was vervelend geweest. Maar ze hebben het over Lieke. Lieke, het meisje die altijd naast Katy staat. Altijd mee doet, altijd doet wat Katy van haar vraagt, altijd achter haar staat. Het meisje die er uit ziet alsof ze door vuur zou gaan, voordat ze de vriendschap met Katy opgeeft. Het meisje dat ik was, bij Cassie. Het dringt opeens tot me door. Ik wist ook wel dat Cassie over mij praatte, zowel positief als negatief, want dat deed ze over iedereen in onze groep. Maar ik sta opeens op een afstandje, ik kan het opeens wat rustiger bekijken. En ik denk dat ik het helemaal niet leuk vind hoe Katy over Lieke praat. Ik denk dat ik niet wil dat Katy over mij zou praten, ook al is het nu nog niet. Ik denk het in ieder geval, dat ze het nu nog niet doet. En ik herinner me de bikini, en de broek. Hoe ze er niet aan heeft gedacht wat 50 euro voor mij zou kunnen betekenen.

Alsof het een geregisseerde tienerfilm is, komen Jo, Elijah en Mar net in mijn zicht. Ik besef me hoe goed Jo mij behandeld heeft, veel beter dan ik ooit verdiend heb bij hem. Hoe het oprecht gezellig was, en hoe ik mezelf voelde en deels durfde te zijn. Hoe de groep opkomt voor anderen, oprecht om mensen geeft. Hoe ik het bewonder, hoe ik zou willen dat ik ook zo was geworden.

Ik denk dat ik de verkeerde keuze gemaakt heb.

Ik weet niet of Elijah mij nog binnen de groep wil laten, maar ik ben opeens zo overtuigd dat ik met hun bevriend wilt zijn, en niet met Katy, Leon en Lieke, dat ik wel een poging móet doen om hem over te halen.

Jo staat inmiddels voor de bar, met zijn gebruikelijke lach op zijn gezicht. "Hey Noralie!"

"Hey Jo!" Ik lach terug, mijn blik gaat naar de mensen achter hem. Elijah en Mar staan over de lichtjes te discussiëren.

Het gebeurt als ik terug naar Jo kijk. Iets in zijn oprechte houding laat mij als een donderslag weer aan alles twijfelen. De muziek in mijn oren bonkt iets harder en mijn buik trekt kort samen. Ik zou zo enorm egoïstisch zijn als ik me in hun groep forceer. Alleen omdat ik er beter van zou worden. Verdienen ze het niet dat ik hun met rust laat? Ik heb hun niks goed gebracht. Waarom zou ik dit hun aan doen?

Mijn lach heb ik niet laten vallen. Nooit. In karakter vraag ik hem: "Wat kan ik voor je inschenken?"

"Uhm," hij draait zich om naar Elijah en Mar. "Wat willen jullie?"

Door de muziek kan ik zelfs dit niet verstaan, maar gelukkig buigt Jo een beetje over de bar om het mij te vertellen. "Heb je een Fanta, Bacardi cola en bier voor mij?"

Ik klak met mijn tong en begin de drie drankjes klaar te maken.

"Als barvrouw toegewezen, he?"

"Tja. Ik krijg er geen eens voor betaald, absurd," grijns ik. Oh ja, dat is alleen de negatieve kant."Maar ik spreek zo wel veel mensen, hoor!" Voeg ik er snel achteraan. Ook geef ik hem de Fanta en bier. Het biertje gaat naar Mar, de Fanta naar Elijah.

"Ah, natuurlijk. Hele avond bezig?"

"Ik zou moeten worden afgewisseld door Katy," Met een blik op de plek waar Katy vijf minuten geleden nog stond, wordt mijn vermoeden bevestigd. "Maar ik ben bang dat die er niet zo snel aan komt."

Jo lacht. "Dat doet Katy ja. Zeg, Elijah staat liever wat verder weg van de muziek, dus wij lopen wat naar achter, maar als je hier weg kan moet je ons maar vinden! Nog even, en iedereen is zo dronken dat ze zelf de drank wel plunderen." Hij knipoogt erbij, en nadat ik hem vertel dat ik dat wel doe, vertrekt hij. Ik vind Jo's knipogen leuk, ze zijn niet zo cliche of vermoeiend als van de meeste mensen, het is gewoon een teken dat hij het luchtig bedoelt, of zo.

Maar ik moet er niet zo gewend aan raken. Of wel? Staan we nu alweer aan de andere kant van mijn beslissing? Ik slaak een diepe zucht, terwijl mijn hoofd radslagen aan het maken is, en het niet meer weet welke kant ook al weer op de grond hoort te staan, handen of voeten.

Ik voel me te opgejaagd met de luide muziek en dansende bewegingen, dus ik verlaat mijn aangestelde plek. Zo snel mogelijk duw ik me door de massa heen, en baan me een weg naar binnen. Het is hier niet veel beter, ook hier hangt de warmte van teveel lichamen in één ruimte. Vanuit mijn ooghoek zie ik dat de tv schuin hangt, maar ik denk er niet verder over na. Ik kan maar één veilige plek bedenken, en dat is een badkamer. Voor de wc en badkamer beneden staan lange rijen, dus baan ik me een weg door de mensen in de hal en de veel te witte trap op, waar een wijnglas omgevallen is. Gelukkig hebben ze geen tapijt op de trap liggen. In de hal boven staan iets minder mensen, en ik loop hier makkelijker naar het einde van de hal. Sorry, Katy, voor het inbreken van je kamer, toevallig heb ik je privé badkamer gezien toen we hier kwamen om een bikini te halen. Zo snel ik binnen sta, draai ik het slot om, en ga op de wc zitten, met de deksel naar beneden.

Ik bel mijn moeder. Ik ben geen moederskindje, echt niet, maar op sommige momenten heb je iemand nodig die je raad kan geven. Er zijn nauwelijks momenten dat ik dit doe, maar mijn hoofd wilt echt niet nadenken nu. Het loopt simpelweg vast.

De telefoon gaat enkel drie keer over. "Hey liefje!"

"Hoi mam."

"Hoe is het feestje?" Ze klinkt enthousiast. Het is dan ook het eerste feestje waar ik sinds een lange tijd naar toe ben gegaan.

Voor een mili-seconde moet ik nadenken, want waarom vraagt ze naar een feestje? Wanneer ik weer door heb waar ik ben, antwoord ik: "Oh, uh. Wel oké. Uhm, mooie lichtjes. Zeg, mam?"

"Ja?" Ze klinkt wat op haar hoede.

"Kan je me advies geven?"

"Maar natuurlijk, meid."

"Het zit zo. Uhm. Wat zou jij doen, als je twee keuzes hebt. Het ene is oké, maar je hebt liever het ander, maar als je het andere kiest, is dat voor anderen... Mogelijk minder fijn."

Het is even stil aan de andere kant van de lijn. "Mag ik weten waar het over gaat? De keuzes? Ik snap niet helemaal wat je bedoelt, zo."

Liever niet. Ik zeg het niet hardop. Als ik wil dat iemand helpt, ben ik bang dat ik haar dit wel geven moet. "Vrienden," mompel ik.

"Tussen twee vrienden?"

"Twee groepen, vriendengroepen."

"Ah. En waarom zou één keus minder fijn zijn voor anderen?"

"Omdat ik niet weet..." Ik zuig op de binnenkant van mijn lip. "Of ze me er wel bij willen. In hun vriendengroep."

"Ach, meid, zo moet je toch niet denken! Wie zou niet-"

"Ik heb één van hun pijn gedaan."

Het is weer even stil. "Fysiek?"

Ik zucht hoorbaar in de telefoon. "Nee mam, natuurlijk niet!"

"Oké, oké. Sorry dat ik het vroeg. En deze persoon wil jou niet in de groep hebben?"

"Nee. Hij vind het wel oké. Denk ik. Het gaat meer om de anderen."

"Maakt het dan nog heel veel uit?"

Ik snap niet wat ze bedoelt, dus ik blijf stil.

Gelukkig praat ze door. "Ik bedoel, als deze jongen die je pijn gedaan hebt, je vergeven heeft en je bij de groep zou willen, waarom maakt het dan nog uit wat de anderen vinden? Moeten ze niet achter hem staan, en accepteren wat hij vind? Hem daarin steunen?"

Ik laat het even inzinken. Het klinkt logisch. "Uhm... Maar... Ik denk niet..." Ik zwijg weer. Mijn gedachten kunnen echt niet fatsoenlijk in een rij gaan staan om naar buiten te gaan. Helaas.

"Waarom heb je deze groep liever dan de andere?" Vraagt mijn moeder door.

"Omdat ze zo aardig zijn." Het komt er snel uit, en verrast mezelf ook. "Ik bedoel, ik zou graag vrienden met ze zijn. Ze lijken zo aardig, en leuk. Ik denk dat ze een... fijne vriendengroep zouden zijn."

"Oké. Luister, Nora, vrienden zijn belangrijk. Enorm belangrijk. Ze zijn niet alleen voor de plezier. Het zijn mensen op wie je moet kunnen steunen, die je door een moeilijke tijd kunnen trekken. Zoals ik Joe heb, bijvoorbeeld. Jij... Jij hebt wel behoefte aan zulk soort mensen. Je verdient het. Hoor je me, Nora? Ik meen het. Jij verdient ook om gelukkig te zijn, en geweldige vrienden te hebben. Als je denkt dat deze personen die geweldige vrienden voor jou kunnen zijn, ga ervoor. Laat hun zien waarom je het waard bent hun vriendin te zijn. Echt, de juiste mensen kom je niet altijd nog een keer tegen. Grijp je kans nu het nog kan, Nora."

Ze stopt met praten.

Zachtjes begin ik te lachen.

"Wat is er?" Vraagt mijn moeder nerveus.

"Je zou een TED talk moeten geven."

"Nora!"

"Nee, serieus, ik denk niet dat ik je ooit zo'n gepassioneerde toespraak heb horen houden."

Nu begint mijn moeder ook te lachen. "Ik hoor het al weer, je energie is terug. Volgens mij kan je het wel. Ga er maar snel voor."

Ik lach nog een keer. "Mam?"

"Ja?"

"Dankjewel."

Ik kan hoor bijna horen glimlachen. "Leuke avond, nog."

"Dankjewel. Jij ook."

Ik hang op, en met een vastbesloten gevoel stap ik de badkamer uit. Een stelletje ligt gepassioneerd te zoenen op Katy's bed. Bijna net zo gepassioneerd als mijn moeders TED talk. Met opgetrokken wenkbrauwen kijk ik naar ze. Ze geven geen enkel signaal af dat ze mij gehoord hebben, dus ik besluit zo snel mogelijk langs ze te lopen en Katy's kamer uit te vluchten.

Het is nog net zo druk als toen ik naar boven ging, en ik wring me langs de mensen de trap af en het huis uit. In de tuin staat de muziek nog even hard. Het is apart hoe alles nog precies hetzelfde is, maar nu neem ik het zo anders op. De dansende menigte en knallend geluid doen me niet veel meer. Wel herinner ik dat Jo zei dat Elijah de muziek te hard vond, dus ik loop naar de achterkant van de tuin, en inderdaad, zitten ze daar op een bankje, Mar op de grond. 

Ik haal diep adem, mijn hart klopt hoog in mijn keel en ik wil me mentaal voorbereiden, maar Jo heeft me al gespot. Voorbereiding voorbij. "Hey! Noralie! Je bent losgelaten van je plicht!"

Lachend overbrug ik de laatste paar meter. "Ja! Katy was er nog steeds niet, dus ben ik zelf maar gegaan." Ik ga naast Mar op de grond zitten. Terwijl ik dit doe, krijg ik een zijdelingse blik van Elijah.

Let the games begin, klinkt er door mijn hoofd. Ik schud het snel weg en onderdruk een lach over mijn absurde gedachte. "Zeg, wat leuk dat jullie gekomen zijn! Ik wist niet zeker of jullie zouden opdagen."

Jo haalt zijn schouders op. "Het is of vanuit ons eigen huis ons aan de muziek irriteren, of hier komen en er van genieten. Zo goed als mogelijk, in ieder geval. In ieder geval gratis drank en voedsel!" Hij lacht en neemt een slok van zijn drankje. "Keuze snel gemaakt! Heb jij nog niks?"

"Uh," ik kijk naar mijn handen alsof ik het zelf nog controleren moet. "Nee... Ik weet niet waarom ik minstens vijftig drankjes heb ingeschonken en niks voor mezelf," lachend wil ik weer op staan, maar Jo gebaart dat ik weer op de grond zakken moet. "Blijf zitten, joh. Ik haal het wel. Wat wil je?"

"Doe maar een cocktail. Er staan van die blikjes kant en klaar in het koelkastje." Pas als Jo de eerste paar meter al gelopen heeft, draai ik me om en roep nog snel "Dankjewel!" achter hem aan. Ik moet echt leren om aan mijn manieren te gaan denken. Als ik omdraai, staart Elijah mij zo intens aan, dat ik er van schrik. 

"Wat ben je aan het doen?" Het is de derde keer dat we zo'n soortgelijk gesprek hebben. Ik hoop oprecht dat het de laatste is.

Ik zuig een diepe teug adem naar binnen en kijk hem zo oprecht mogelijk aan. "Ik ben van plan te blijven. Echt."

Hij knippert enkel. "Ik hoop dat je het meent." Dan leunt hij naar achter, en kijkt weg de tuin in, alsof er veel interessants te ontdekken is in het donkere stuk.

Mar stoot mij vanaf de zijkant aan. "Hij komt er wel overheen," laat ze me weten, alsof Elijah het niet horen kan. "Ik ben in ieder geval blij dat je er bent!" Ze grijnst, houdt haar flesje op zodat we kunnen proosten, merkt op dat ik nog geen drinken heb, stoot tegen een denkbeeldig glas aan en neemt dan een grote teug.