TW // lichtelijk seksuele content (maar niet hele goeie met mijn 0 experience :D)

TW // gedachtes over body image

TW // schelden

-

Ik heb geen zin meer in hier zijn, met al mijn gedachtes. Maar wat moet ik anders? Gewoon opgeven? Weggaan en kilo's vragen krijgen? Daar heb ik nog minder zin in.

Daarom drink ik braaf mijn Fanta op en lach wat mee met Mar om de leraren en ga weer de dansvloer op en doe mijn best mijn lach op mijn gezicht te houden en dans gezellig mee. Ondertussen zijn mijn gedachtes echter overal behalve bij het genieten van dit moment, met mijn vrienden. Tot nu toe besefte ik niet dat het eigenlijk best wel goed met mij ging. Dat ik van dingen genoot, oprecht. Beter sliep, zelfs, en minder obsessief nadacht. Waarom moet het altijd achteraf zijn, dat je beseft dat je oprecht je leven leefde.

Naar huis gaan gaat dus niet, dus ik bedenk het op één na beste. "Moet naar de wc!" Gil ik in het oor van Mar. Ik denk dat ik wel weer een fatsoenlijke tijd hier heb gestaan, zodat ik niet verdacht lijk. Zeker weet ik het niet. Nu gaat ze in ieder geval niet mee en kan ik eindelijk even alleen zijn. Soort van.

Met mijn ogen op de vloer gericht druk ik me door alle tieners heen, naar de gang, langs de kluisjes, om bij een volgepakte meisjes wc te komen. Zuchtend blijf ik er voor staan en staar even naar de drukke activiteit van make up, giechels, haar en roddels. Natuurlijk weet ik dat meisjes niet dit en dit alleen zijn, ik ben er immers zelf ook één. Maar soms, in de wc's, komt het er erg dichtbij.

"Nora."

Ik hoop een klein beetje dat het Elijah is. Ik weet niet waarom. Als ik me omdraai, zie ik echter Willem staan. Er ontstaat een kleine storing in mijn brein. Na een seconde lach ik hem vriendelijk toe. "Willem! Hey."

Hij houdt een klein papieren kaartje omhoog. "Je liet dit vallen," zegt hij met een ondeugende glimlach, alsof ik dat express gedaan heb.

Wat ik niet heb gedaan. Met mijn wenkbrauwen omhoog check ik mijn tasje, maar er zit geen kaartje meer in. En het nummer is inderdaad degene waarmee ik mijn jas kan terugkrijgen. "Heb je die uit mijn tasje gehaald op één of andere manier?" Lach ik.

Zijn beiden handen gaan onschuldig omhoog. "Ik zou niet durven."

"Huh. Dat is wel heel toevallig dan."

Hij stapt dichterbij, iets dichterbij dan nodig, vanaf hier kan ik de geur van sigaretten die in zijn shirt zit ruiken. "Blij om het terug te kunnen doen."

Ik pak het kaartje aan en kijk dan op in zijn ogen. Hij is zo dichtbij. Hij zou zo makkelijk...

Er wordt een stap naar achteren gedaan. Of dat. Dat kan hij ook doen. "Beetje naar je zin hier?"

"Ja..!" Zeg ik zonder te veel na te denken, waardoor mijn enthousiasme weg valt.

Zachtjes lachend haalt hij een hand door zijn haar. "Dat klonk overtuigend."

"Oh. Nee! Zo bedoelde ik het niet." Ik lach ongemakkelijk met hem mee. "Ik heb het wel naar mijn zin. Het is alleen..." Voor een seconde overweeg ik het. Ik wil het zo graag van mijn hart afleggen. Zo graag even met iemand praten. Verwachtingsvol kijkt hij mij aan. Net op tijd besef ik dat ik praat tegen iemand die ik nauwelijks ken. Die niet de beste reputatie heeft. Die meisjes niet altijd met respect behandeld. De stem van Elijah klinkt door mijn hoofd. "Het is alleen nog steeds een school gala. Met tieners. Boel tieners. Je weet wel." Glimlach ik. Ik weet niet zeker of ik het zelf weet, maar ik krijg een verassend antwoord terug.

"Tja, ik snap je helemaal. Ook niet helemaal mijn soort feestje. Was niet zeker of ik ging komen, maar uhm..." Zijn ogen glijden snel en subtiel van boven naar beneden en terug over mijn lichaam heen. "..ik ben blij dat ik gekomen ben."

Er trekt een rilling over mijn rug. Iemand vind mij mooi. Oprecht. Iemand vind mij leuk. Iemand denkt dat ik er aantrekkelijk uitzie. Ik denk aan mijn schoolgala fantasie, en waar het aan moet voldoen. Ik denk aan al die tijd dat ik niet met een jongen gezoend heb, of het gedaan heb met iemand. Ik kan niet zeggen dat ik dat nooit mis.

Ook besef ik me dat ik hem heb aangestaard zonder iets terug te zeggen. Ik kuch en haal een hand door mijn haar. "Dus, wat uh, wat doe je bij de meiden wc?"

"Ah," opnieuw komt die ondeugende lach op zijn gezicht, "misschien heb ik je wel een beetje gevolgd. Dat je je kaartje liet vallen was een geluk voor mij."

Met opgetrokken wenkbrauwen kijk ik hem aan. "Waarom.. Waarom volgde je me?"

"Is dat niet duidelijk?" Plotseling staat hij weer zo dichtbij. Zijn hand glijdt over mijn zij als hij die omhoog haalt naar mijn gezicht en daar een plukje haar achter mijn oor stopt. Dan buigt hij zich naar voren en fluistert in mijn oor. "Ik vind je prachtig. Ik kan niet stoppen met naar je kijken."
Hij leunt naar achteren. 

Overrompeld kijk ik hem aan. Mijn hart slaat een slag over. Voor even zie ik mijn lichaam door zijn ogen. Mijn lichaam, die in de spiegel altijd de hip dips laat zien, de te dikke bovenbenen en armen, de bobbel waar mijn buik zich bevindt en het overtollige vet die zakjes onder mijn oksels creëert.* Voor even zie ik het als een prachtig iets. En ik wil er meer van. Ik wil mezelf altijd zo zien.

Zijn hand die op mijn schouder rustte, glijdt naar beneden over mijn arm, en pakt me bij mijn hand vast. "Het is hier wat warm, niet? Wil je naar buiten gaan?"

Ik kan alleen maar knikken. En zo wordt ik aan de hand van deze knappe gast door de massa heen geleid, naar buiten toe, de hoek van het gebouw om. Daar draait hij zich naar mij toe en drukt mij tegen de muur aan. Even stopt hij, zoekt oogcontact. Er staat wat zoekends in zijn blik, alsof hij vraagt of dit ook is wat ik wil. En daarom leun ik naar voren en zoen hem als eerste. Hij reageert gelijk, drukt niet alleen zijn lippen maar zijn hele lichaam tegen de mijne. Zijn hand schiet naar mijn zij, dan naar mijn onderrug. Trekt me dichterbij. Ik gooi mijn handen in zijn nek terwijl mijn lichaam smeekt om meer. Ik was vergeten hoe machtig ik me voelde als iemand mij op deze manier wou.

Zijn lippen glijden weg van de mijne en traceren een pad naar mijn nek toe. Diep adem ik in.

Dan stopt hij weer, plaatst een hand tegen de muur net naast mijn hoofd en leunt maar een paar centimeter van mij vandaan. Bijna teleurgesteld zucht ik, maar het blijkt dat ik daar te vroeg in ben. Want er staat nog steeds een lustige blik in zijn ogen. "Wil je dit ergens anders vervolgen? Ik heb mijn auto mee."

Ik breek in een grijns en kan enkel knikken. Met zijn hand achter mijn hoofd trekt hij mij naar voren voor nog één laatste zoen en begeleid me dan verder het plein af, met een grote grijns op zijn gezicht. We lopen langs de fietsenstalling, waar alleen nog maar bosjes zijn. Vragend kijk ik hem aan.

"Is sneller naar de parkeerplaats," fluistert hij, terwijl hij over het lage hek heen springt. Grappig hoe we soms gewoon stoppen met kijken als we een obstakel zien, zonder op te merken wat er achter ligt. Hij pakt mijn hand opnieuw en helpt me over het hek heen, grijpt mijn middel vast als ik me van het hek af laat vallen. We lopen door een voor mij onbekend steegje en komen zowaar aan op de parkeerplaats.

"Welke is van jou?" Fluister ik, want dat is nu wat we doen. Fluisteren, alsof we iets geheims doen, alsof we niet betrapt mogen worden. Liever niet inderdaad. Fluisteren, alsof het iets breekbaars is, deze situatie en de spanning tussen onze lichamen, en we proberen het heel te houden.

Hij wijst en we stoppen voor een donkere, gestroomlijnde auto. Zo'n lagere sportauto, nog net met vier deuren. Ik haal mijn wenkbrauwen op. "Niet alleen knap, dus?" 

Lachend duwt hij mij kort tegen de auto aan en zoent me opnieuw, nog harder. Even denk ik dat we het niet tot in zijn auto uithouden, maar dan stapt hij weg. Opnieuw. En opnieuw zucht ik, waar hij alleen nog maar meer om moet lachen. Hij reikt achter mij en blijft speels centimeters voor mij hangen, om daarna de deur voor mij open te doen. "Uw rit, mevrouw." 

Ik stap de auto in en type snel een berichtje in voor Jo.

Ben eerder weg gegaan, leg later uit. Alles helemaal goed :) Hoef geen lift naar huis meer.

Als ik op verzend druk, rijden we net het schoolterrein af. Hij legt zijn hand op mijn been, maar niet op zo'n relaxte manier, meer vasthoudend. Ik draai rondjes op zijn hand met mijn vingers. Samen staren we lachend door de voorruit heen.

Hij stopt op een andere, verlaten parkeerplaats. Niet veel gebouwen staan er omheen, en ik herken ze ook niet. Waarschijnlijk een industrieterrein. Wanneer de motor uit gaat, valt er een stilte in en rondom de auto. We bewaren het nog even. Dan draait hij zich naar mij toe. "Ik doe niet aan lange termijn dingen. Dat je het weet."

Ik overweeg het even. Vind ik dat erg? Fysiek aantrekkelijk vind ik hem zeker. Maar voor de rest? Ik denk niet dat ik mezelf ooit in een relatie met hem zie. Te afstandelijk, te stoer voordoend. De reden waarom ik hier nu ben is niet per se hem. Het zijn mijn eigen lichamelijke behoeftes. Hij was gewoon toevallig in de buurt. En zo pakt het het beste voor ons allebei uit, denk ik. Dus ik haal mijn schouders op. "Werkt voor mij."

En dus trekt hij mij op de achterbank, waar hij eindelijk niet meer naar achteren kan stappen.

De eerste twee uur heb ik de volgende dag vrij en uitslapen doe ik dan ook graag. Ik word wakker en denk met een grijns terug aan gisteravond. Het was gezellig, laten we het zo zeggen. Zouden Mar, Jo en Elijah het geloven? Elijah kan er niet boos over zijn, denk ik. Op geen enkel moment had ik het gevoel dat hij mij niet respecteerde. Ik vraag me af waar al zijn zorgen en verhalen dan wel niet vandaan komen.

Ik heb Willem mij een paar blokken van mijn huis vandaan laten afzetten. Geen enkele kans dat hij te weten komt waar ik woon. Ik heb zelfs ongemakkelijk de helft van een tuin afgelegd, voordat hij eindelijk wegreed. Gelukkig leek niemand mij gezien te hebben.

Fluitend maak ik mijn ontbijt klaar, mijn moeder is al weg naar werk en Luca is al naar school, dus het huis is voor mij alleen. Ik zing lekker luid mee met mijn muziek en kies op mijn gemak een outfit voor de dag uit. De enigste zorgen die ik heb is of Willem nu raar op school zou gaan doen. Zelf heb ik geen idee wat ik moet doen; hem negeren, wel gewoon hoi zeggen Waarschijnlijk ga ik voor het laatste, maar het zou wat ongemakkelijk zijn als hij niks terug zegt en voor de eerste optie gaat.

Blijkt dat dat wel het laatste was waar ik me zorgen om moest maken. Als ik het schoolplein op fiets is het pauze, en ik zie Jo, Mar en Elijah bij elkaar aan de andere kant zitten. Eerst zet ik nog mijn fiets weg. Daar vang ik de eerste rare blikken op. Ligt het aan mij, of wordt er gefluisterd als ik langs loop? Ik krijg wel heel duidelijk oogcontact met een tweedeklasser, die vervolgens blozend wegduikt en lachend naar zijn vrienden buigt. Raar.

En dan valt mijn oog op mijn vrienden. Die voor Willem en één van zijn eigen vrienden staan. Elijah staat pal voor Willem, en tot mijn verbazing wordt er geschreeuwd. Ik kan niet verstaan wat hij zegt, maar boos klinkt hij wel. Wat moet dit nou weer voorstellen?

Dan maakt Willem een opmerking en kijkt lachend opzij naar zijn vriend. Dat is wanneer Elijah hem woedend een flinke duw geeft. Willem struikelt en valt achterover op het plein. De vriend van Willem duikt naar voren, schreeuwt in een luide stem die zich over het plein draagt "Wat scheelt jou!", maar heeft ook wel door dat hij niet in zijn eentje op het gevecht in kan gaan. Bovendien wordt Elijah al teruggehouden door Jo en Mar, die er tenminste ook niet heel blij uit zien. Daarom helpt de vriend Willem overeind en begeeft zich naar de ingang. Richting mij. Willem duwt de ondersteuning van zijn vriend weg, maar houdt zijn elleboog vast. Hij is inmiddels dichtbij, op hoorafstand. Zijn blik staat woedend en geïrriteerd en veranderd niet als zijn blik op mij valt. "Houd je vriendje in bedwang," zegt hij spottend.

Wat verbaasd blijven mijn voeten staan. Ik staar ze enkel aan terwijl ze langs mij lopen, niet wetende wat ik zeggen moet. 

En dan komt het. Het is een mompel, maar zijn vriend heeft een luide stem en ik hoor het dan ook duidelijk. "Slet."

"Wat?" Zeg ik automatisch. Er klinkt een luide dreun van mijn hart. Maar ze lopen door en gunnen mij geen tweede blik. Met open mond staar ik ze aan tot ze in het schoolgebouw verdwijnen. En dan staar ik naar alle andere mensen. Die me aankijken, aanstaren, dan naar hun vrienden draaien en dingen giechelend vertellen. Langzaamaan begint de wereld te draaien. De afstand tussen mij en alle andere mensen wordt groter, mijn realiteit kleiner. Het dringt tot me door. Iedereen weet het. Ik voel me naakt. Ik voel me niet meer dan een object.

"Nora!" Het is Jo's stem. Hij klinkt ongerust.

Ik draai me om, en zie ze alle drie voor mij staan. "Weet iedereen het?" Vraag ik prompt, mijn ogen nog steeds opengesperd.

Twijfelend kijken Jo en Mar elkaar aan, Elijah houdt zijn blik op het schoolgebouw achter mij. Mar bevestigt mijn vermoeden met een simpele: "Ja."

"Sorry..." laat Jo zich horen. "Gaat het?"

Ik gebaar vaag naar het plein achter hun. "Waar ging dat over?" Mijn ogen zijn op Elijah gericht.

Hij vangt mijn blik voor een kort moment en bromt een onverstaanbaar antwoord.

"Ging dat hier ook over?" Dram ik door.

Elijah knikt.

"What the f*ck?" Roep ik uit. De mensen op het plein die me nog niet aankeken, doen dat nu wel. "Waarom is dit een ding? Waarom, waarom ben ik een slet? Dit is niet logisch? Wat..." Er zit geen logica in mijn brein, de touwtjes zijn niet aan elkaar vast te knopen, en ik val stil.

"Ik probeerde je..." Begint Elijah.

Maar daar heb ik nog wel wat over te zeggen. "En waarom val je hem aan? Wat is dat nou weer? Dat is toch ook niet normaal? Als iemand dat mag doen, laat mij het dan ten minste zijn." Driftig draai ik me om en ik storm naar de ingang van de school. Mijn gedachtes verkeren zich in een dikke, grijze mist. Boosheid is alles wat ik op dit moment ken. Ik voel me ten onrechte behandeld, en niet zo'n beetje ook. Ik weet niet wat ik ga doen, maar ik zal Willem vinden. Dat is de eerste en enigste stap in mijn plan tot nu toe.

"Nora!" Roept Jo. Ik hoor ze achter mij aan komen.

Ik been driftig naar de ingang van de kantine. Daar krijg ik alleen nog maar meer blikken. Maar dat negeer ik, voor nu. Willem, die moet ik hebben. Ik zie hem zitten in het midden van de kantine. Wat een heerlijk podium gaat dat zijn voor wat ik nu ga doen.

Ik krijg joelende stemmen op mij af geworpen als de groep van Willem beseft dat ik naar hun toe loop, maar ik stop pas als ik vlak voor Willems neus sta. "What the f•ck?" Zeg ik luid, voor de tweede keer in vijf minuten.

Willem kijkt met diezelfde blik op, die ik gisteren als ondeugend had omschreven, maar nu goor en jongensachtig is, boys will be boys maar de verkeerde versie. "Kom je voor meer?" Vraagt hij mij. De jongens achter hem breken lachend uit, wat hem alleen maar arroganter maakt.

"WAT is er met jou aan de hand? Waar gaat dit allemaal over?"

"Waar heb je het over?"

Inmiddels hebben we de aandacht van de hele kantine. "Gisteren was je nog helemaal een fatsoenlijke gozer, wat is er nu met jou gebeurd?"

"Wat, heb ik je niet met respect behandeld?"

"Verdien ik nu niet nog steeds jouw respect? Dat houdt toch niet op nadat we het gedaan hebben?" De woorden verlaten mijn mond zonder dat ik er over nadenk. Er klinkt nu gejoel van de hele kantine. Ik houd mijn armen wijd en kijk rond. "Ja, ja. We hebben het gedaan. Big deal. Zet jezelf er over heen."

"Ik snap niet waarom je zo boos bent," Willem staat op en leunt naar voren. Ik hoor Elijah achter mij scherp inademen, maar ik laat me niet intimideren en blijf precies staan waar ik ben. 

"Ik ben boos omdat je doet alsof ik een slet ben."

"Maar je hebt het toch met mij gedaan? Je zei het net." Zijn glimlach is kleinerend en minachtend.

"Jij hebt het toch ook met mij gedaan? Wat maakt mij dan de slet? Als ik een slet ben, ben jij het ook. We hebben het toch met elkaar gedaan, ik niet alleen met jou?! Wat is dat voor een onzin. Je kan mij niet belachelijk maken voor precies hetzelfde waar jij geprezen voor wordt."

De kantine valt doodstil, wachtend op Willems antwoord. Zijn ogen knijpt hij tot spleetjes. Even denk ik dat ik een punt heb kunnen maken, dat ik door heb kunnen dringen. Maar dan komt zijn verschrikkelijke lach weer terug. "Lijkt erop dat ik het net heb gedaan."

Dat is het moment dat de boosheid te veel wordt. Er beginnen zich tranen op te wellen in mijn ogen. Willem ziet het. Er is zoveel dat ik nog wil zeggen, zoveel onrecht dat ik goed wil maken. Ik wil schreeuwen. Maar ik weet niet wat.

En dat is wanneer Willem zich mij de rug toe draait en op zijn gemak weer aan zijn tafel gaat zitten. Ik zuig een teug adem naar binnen. Ik heb me nog nooit zo vernederd gevoeld. Als ik me omdraai, stroomt de eerste traan over mijn wang heen. Ik hoor Mar nog net 'eikel' naar Willem sissen. Ik durf niemand aan te kijken, niet eens Jo, Mar en Elijah, die proberen een hand op mijn schouder te leggen, en loop de kantine zo snel mogelijk uit. Ik voel me zo ontzettend machteloos. De kantine gaat weer over op zijn dagelijkse geruis, ongetwijfeld mij nu aan het besprekend. Niet Willem. Mij. Want Willem is een jongen, en voor de dingen die hij doet wordt hij geprezen, want het is gezond dat hij zo actief en geïnteresseerd is. Maar degene die zijn slachtoffer is, is schaamtevol, vies, want een meisje hoort perfect te zijn en geen seks te hebben tot... Waarschijnlijk het liefst voor altijd. Hoe is dat normaal?

Door de borrelende gedachtes vinden mijn voeten nauwelijks de weg. Waar ik naartoe ga weet ik niet, als het maar weg van hier is. Jo en Mar en Elijah zijn er wel, lopen achter mij, naast mij, vragen dingen. Maar het dringt niet zo erg door.

"Nora!" Het is een onbekende stem. Of in ieder geval één die niet bij de gebruikelijke drie hoort.
Door mijn wazige beeld kan ik nog net Katy herkennen.

"Hey. Uhm. Ik wou even zeggen dat ik het met je eens ben, dat het oneerlijk was. Dat meiden een slet worden genoemd maar jongens niet."

"Het helpt mij niet in een situatie als zonet als je in stilte toestemt." Normaal zou ik echt mijn best doen een fatsoenlijk antwoord te geven, voor een instemming als deze, van Katy nog wel. Maar nu kan ik het er echt even niet bijhebben.

"Wauw. Uhm. Oké, dan niet?" Duidelijk beledigd draait Katy zich om en loopt weg.
En ik zak tegen de dichtstbijzijnde muur aan en barst in tranen uit.

*Lieve mensen, deze dingen zijn allemaal zo normaal. Ze maken je lichaam een echt lichaam, je lichaam die je beschermt en je vervoert en zo veel dingen voor je doet. Misschien zien we deze dingen niet zo vaak in de media, maar weet dat nagenoeg elk mens ze heeft. Het is natuurlijk. Je bent zoveel meer dan je lichaam <3. Zorg goed voor jezelf!