Ik kleed thuis om. Had ik voor niks mijn make up meegenomen, maar hé, wie had kunnen verwachten dat ik in een pak naar het gala ging? Mijn zwarte pantalon ligt onder op de stapel, en gelukkig past hij perfect onder mijn zwarte blazer. Ik pak mijn beste riem; zilver en gemaakt van aan elkaar geregen cirkels. Ik krul mijn haar en steek het half op, en doe dan mijn best mijn make up er zo goed mogelijk uit te laten zien zonder dat het lijkt alsof ik er echt dat hele uur aan heb zitten werken.

Wanneer ik de kamer uitstap, probeer ik snel naar de deur te lopen en daar doei te zeggen, maar mijn moeder staat al voor me voordat ik mijn éigen deur heb kunnen dichttrekken.

"Oh! Wat zie je er mooi uit!" Ze trekt me in een knuffel.

"Mam! Haar! Make up! Kijk uit, alsjeblieft!" 

Zoals ik al had verwacht, wordt ze emotioneel, en ze pinkt een traantje weg. "Mijn kleine meid, zo volwassen al weer."

"Mam, dat is zo'n cliché ding om te zeggen."

"Waarom draag je een pak?" Luca staat plotseling naast mijn moeder, een talent die hij vast van haar heeft geërfd. 

"Omdat ik naar het gala ga."

"Gaan meisjes niet in jurken?" 

"Luca!" Mijn moeder kijkt hem waarschuwend aan.

Maar ik grijns en kniel voor hem neer. "Zie ik er dan niet cool uit?"

"Jawel, maar..."

"Als ik er toch cool uit zie, maakt het dan uit of ik een jurk of een pak draag?"

Hij denkt hier even goed over na. "Nee, ik denk het niet. Mam, kan ik dan ook een jurk dragen?"

Mijn moeder kijkt mij even hopeloos aan, dus ik antwoord voor haar. "Natuurlijk. Als het je blij maakt, mag je dragen wat je maar wilt."

"Ohhhh," zegt Luca, met zijn blik ergens tussen mij en het plafond, ongetwijfeld aan het denken over welke kleding hij wel niet zou kunnen dragen.

Ik ga weer rechtop staan.

Mijn moeder kijkt mij een beetje bezorgd aan. "Denk je dat dat een goed idee is?"

"Nou ja zeg, we gaan nu niet kleingeestig doen, toch? Het is toch prima dat ik een pak draag?"

"Míj maakt het ook niets uit, maar denk je niet dat andere mensen daar slecht op kunnen reageren, of de kinderen van zijn school? Ik wil niet dat hij gepest wordt."

"Als dat gebeurd, is dat niet de misstap van Luca, maar van die mensen en kinderen. Plus, dan staan wij achter hem om het op te lossen, toch?"

"Ik hoop dat je gelijk hebt." Dan verschijnt er een brede glimlach op haar gezicht. "Ik ben enorm trots op je dat je zo'n geweldige instelling hebt. Je kan mij nog wat leren." En ze trekt me opnieuw in een knuffel, maar deze keer sta ik het toe, zelfs de aai over mijn haar.

De wandeling naar het kruispunt waar de rest mij in de auto opwacht is ongemakkelijk. Ik heb het gevoel dat iedereen uit hun raam kijkt, naar het uitgedoste meisje in haar pak. Nerveus kijk ik naar de ramen, maar zie niks anders dan televisie schermen flikkeren en silhouetten van mensen op de bank. Keer op keer. Geen stemmen die in gesprek zijn, alleen televisies die voor de meeste gevallen hun grootste onzin verkopen aan wie er maar kijken wilt. Deze kamers maken mijn gevoel er niet veel beter op, maar leiden me in ieder geval af van mijn gedachtespiraal over mezelf. Bijna wil ik er een camera bij pakken om deze treurige bedoening als een collectie vast te leggen, "Het leven van een huiskamer in de 21e eeuw" of zo. Maar daar zou ik nooit de moed voor hebben.

Als ik bij het kruispunt aankom, stapt Mar uit om mij als een butler in de auto te laten. Ze heeft een donkerblauw pak aan, met een blouse en alles er onder. Er zit zelfs een vlinderstrikje om haar nek.

"Mar, heel chique." Ik maak een kleine, onhandige buiging en zeg dan met een grote glimlach: "Je ziet er spetterend uit." 

Ze lacht en maakt een verassend sierlijke buiging terug. "Je ziet er zelf ook niet slecht uit, Lielie."

Met waarschuwende spleetoogjes over haar bijnaam stap ik in. 

Jo draait zich om. "Nora! Wauw, je ziet er echt geweldig uit!"

"Jij dan! Echt gaaf!" Gebaar ik naar zijn gruis geruite pak met een matchende gillet.

En Elijah? Hij draagt een zwart pak. Met een normaal shirt er onder. Net als ik, ook al is mijn shirt niet zo zichtbaar onder mijn dichtgetrokken blazer. Zonder het door te hebben gehad, matchen we. Het bloed stijgt in rap tempo naar mijn wangen. Hij draait zich om, glimlacht een beleefde glimlach als begroeting en wilt weer terug draaien, als hij vast blijft hangen. En écht kijkt. Zijn ogen glijden over het zwarte pak en dan terug om mijn gezicht te scannen. Dan glimlacht hij echt. Ook al zegt hij niks, dat was waarschijnlijk het beste compliment van de drie.

Het is slechts een tien minuten rit, maar ik ben toch blij dat ik ben opgehaald. Op je fiets bij een gala aankomen is niet zo chique.

Als de school in zicht is, realiseer ik me wat. "Oh! Hebben jullie wel door dat we straks even aankomen als een groep compleet in pak? Oké, misschien hebben meer mensen dat, omdat de meeste jongens een pak dragen... Maar ik bedoel, wij bestaan voor de helft uit meisjes." Ik kijk opzij en geef Mar een high five.

Door deze opmerking maak ik mezelf alleen wel erg zelfbewust. Gaan mensen raar opkijken? Of staren? Op een goeie manier of een slechte manier? Natuurlijk wil ik zo'n goeie entree, droomt niet iedereen ervan als ze naar gala gaan, dat als je uitstapt, iedereen opeens begint te staren, alsof je in een film bent? Omdat je er zo goed uit zou zien? Gesproken over hoge verwachtingen...

En dan is het zover. Jo parkeert. De deuren gaan open. We stappen uit, gaan naast elkaar lopen en... Blikken beginnen te draaien. Zowaar. Niet zo overduidelijk en zo veel als in een echte film, maar alsnog. Mensen kijken, fluisteren zachtjes. En ik vind het geweldig. Ik houd mijn kin iets hoger in plaats van naar de grond te kijken en loop met een wijde lach naar de met ballonnen overspoelde ingang. Voor het laatste stukje ligt er zelfs een rode loper uitgerold. 

Net buiten de ingang hangt een groepje rokers. Ik denk er niks van, tot ik mijn naam hoor. "Nora!"

Ik kijk om. Het is Willem. Ik wenk naar de anderen dat ik hun later wel vind, ze moeten toch eerst hun jas afgeven. Ze draaien zich aarzelend om, behalve Elijah, die mijn blik vangt. Voor hij mijn gedachtes kan binnendringen, richt ik me op Willem.

"He!" Zeg ik met een glimlach. Achter hem zie ik de jongens naar mij kijken, sommige met een blik die zowel verwarring als afschuw laat zien. Ik probeer ze te negeren, maar binnen in mij zinkt mijn hart een klein stukje, nu ik voor deze lange, knappe kerel sta, met zijn wilde blonde haar en doordringende blauwe ogen.

"Je ziet er goed uit," zegt hij, terwijl hij een trekje neemt van zijn sigaret. 

Hij vindt het tenminste wel leuk. Dat is iets. De steen die mijn moed naar beneden drukte wordt wat lichter.

Zou het niet het meeste uit moeten maken dat jij het leuk vind? Vraagt een zacht stemmetje in mijn hoofd, maar ik negeer het. 

"Dankjewel!" Ik scan zijn outfit. Ook een pak, uiteraard. Een zwarte, met zwarte stropdas en wit overhemd. Zo simpel mogelijk. Wat niet erg is. Het werkt voor hem, maar toch. Mijn gedachtes dwalen af naar mijn groep die nu binnen is. Ik krijg een gevoel van trost die de hoeken van mijn mond nog verder omhoog duwen, trots omdat het mijn groep is en dat mijn groep zich net anders kleedt dan het standaard. "Jij ook," zeg ik. Want dat doet hij toch wel altijd.

"Anders dan wat ik had verwacht," laat hij mij weten.

Ik lach. "Ja, voor mij ook." 

Hij trekt zijn wenkbrauwen op. 

"Voor mij. Mijn outfit. Niet wat ik verwachtte," verduidelijk ik. "Lang verhaal."

Hij knikt, zijn ogen staan geamuseerd. Ik denk niet dat hij vaak echt lacht. "Wil je ook?" Hij steekt de sigaret naar mij uit. "We hebben ook," hij checkt even achter mij, "alcohol, als je wilt."

De groep gaat vanavond niet drinken, hebben ze gezegd. Voor Elijah, dat we allemaal eens sober blijven. Ik ga dus niet drinken, maar ik heb niet zo'n zin om dat tegen deze gast te zeggen, met zijn tegen de muur aan leunen, want zo stoer is hij natuurlijk wel. "Nee, dank je. Ik ga eerst maar eens naar binnen, maar misschien later?" 

Hij knikt en steekt zijn hand op. Zonder nog iets te zeggen draait hij zich weer om. Heb ik iets voor jongens met gelimiteerde woorden per dag, of zo?

Ik loop naar binnen, waar ze de kluisjes hebben afgesloten. Er staat een leraar leerlingen die net binnenkomen naar de trap te wijzen, dus ik volg de stroom de trap op, een klaslokaal in, om mijn jas af te geven. Ik krijg een klein kaartje met een nummer er op, die ik in mijn schoudertasje steek, en loop dan weer naar beneden en de kantine in, waar ik alles in mij opneem. Er klinkt luide muziek en voor de DJ set ligt een geblokte dansvloer die vrijwel leeg is. Discolampen schijnen door de hele ruimte, waardoor het mogelijk is dat het donker er uitnodigend en gezellig uit ziet. Er staat iemand met een camera voor een groot stuk papier met een slechte afbeelding er op van ballonnen, en aan de overkant staat de kantine balie vol met plastic bekertjes met drinken. Niet alcoholisch, uiteraard. Misschien ga ik het een beetje missen vanavond, die plezier-hulp. Dan valt mijn blik op twee jongens en één meisje, allemaal in pak, waarvan er twee druk naar mij staan te zwaaien. Misschien ook niet.

Ik loop de trap af, wat helaas niet zo'n sprookjes moment is, omdat het te midden van een stroom eersteklassers gaat, en geen opeens-magisch-lege-trap. Maar goed, we hebben ons moment al wat gehad.

Met een grote lach sluit ik mij aan bij deze geweldig aparte mensen, waarvan er eentje mijn blik bitter ontwijkt.

Schoolgala's zijn altijd veel te vol met verwachtingen. Je kijkt er weken naar uit, bereid je uren voor, maar als je er bent is het eigenlijk gewoon een te kleine zaal vol met zwetende tieners die niet dansen willen. Want als je de enigste bent, is het ongemakkelijk. Vooral het eerste uur is doorbijten. We zitten op een paar stoelen aan de rand van de zaal, met onze plastic bekertjes met frisdrank. Ik kan maar aan twee dingen denken: Elijah die naast mij zit en of naar zijn handen, of de andere kant op kijkt en Willem, die waarschijnlijk nog steeds buiten staat en die ik nog niet binnen heb gezien.

Mar, die aan de andere kant van mij zit, zucht diep. "Oké, ik kan het niet meer aan. Ik ga zo'n dertig liedjes aanvragen bij de DJ waardoor het überhaupt mogelijk wordt om te dansen. Jo, zoek een paar leraren die gek genoeg zijn om als eerste te gaan dansen."

Jo salueert naar Mar. "Komt voor elkaar."

Ze staan beiden op en lopen verschillende kanten op. Ik kijk opzij, maar Elijah staart stug voor zich uit. Zuchtend verbreek ik de stilte. "Serieus, Elijah? Ben jij nu boos op mij?"

"Niet boos."

"Zeg alsjeblieft niet teleurgesteld."

Hij werpt mij een lichte glimlach toe. "Nee. Iedereen weet dat dat erger is."

Ik lach zachtjes. "Wat dan wel?"

"Weet het niet. Ik wil gewoon niet dat hij je pijn doet."

"Hij is niet gevaarlijk, toch?"

"Niet op die manier. Meer mentaal, weet je wel." Hij kijkt nog steeds voor zich, waar een paar leraren aan de rand van de discovloer gaan staan.

Ik bots met mijn schouder tegen de zijne aan. "Zo ver laat ik het niet komen."

"Dat is niet het punt, ik weet wel dat je jezelf beschermt. Soms gebeurt het alleen op andere manieren of momenten dan je denkt." Er valt een pauze. "Sorry hoe ik reageerde. Toen je me vertelde..." Hij valt terug in zijn stilte.

"Het is oké."

"Ik wist niet zo goed wat ik zeggen moest, of zo."

"Dat had ik door," zeg ik grappend.

Hij reageert er niet op. "Je betekent wel wat voor me, weet je. Het is alleen niet dat... Niet op die manier. En toen je het zei, nou ja, ik wou gewoon niet dat je weg ging. Vanwege ons, of vanwege mij."

Ik zeg niks. Er vormt een glimlach op mijn lippen. Mijn hart zwelt wat op. Keer op keer herhaal ik zijn woorden in mijn hoofd. Je betekent wel wat voor me. Je betekent wel wat voor me. Je betekent wel wat voor me.

Ik kan de hoeveelheid sentiment niet aan. Te veel over gevoelens praten. "Hadden we nu maar rolschaatsen, hé?" Flap ik er uit.

Elijah schiet in de lach, en kijkt mij eindelijk weer aan.

Mar had DJ moeten zijn. Zo gauw haar liedjes op staan, leeft het eindelijk op. Jo stuurt de leraren naar het midden van de dansvloer, om vervolgens de groepjes tieners die er omheen staan ook een duwtje er naartoe te geven. Hij eindigt met Elijah en mij van de stoelen en op de dansvloer te trekken. Binnen twintig minuten staan we in het midden van een menigte dansende, maar nog steeds zwetende, tieners. Na een tijdje maakt het niet meer uit welk liedje er wordt gedraaid, we zingen, springen en dansen wel mee. Iedereen lacht naar elkaar. Elijah ontwijkt mij niet meer. Ik voel me blij en opgelucht en vrij.

En dan zie ik hem opeens. Willem is naar binnen gekomen. Hij staat half van mij afgedraaid, maar hij is binnen. Opeens kan ik alleen maar denken aan hoe Willem mij ziet, en of hij mij ziet dansen, en of ik er wel goed uit zie. Dan is het niet meer alleen hoe Willem mij ziet, maar, nog steeds, hoe Elijah mij ziet. Wat hij van mij ziet. De menigte is niet meer een menigte waar ik mee op dezelfde golf zit, op hetzelfde tempo spring. Het is bedrukkend en benauwd, en ik val uit het ritme. Ik doe alsof ik buiten adem ben, en sein naar de zijkant. "Moet even zitten hoor!" Schreeuw ik in het oor van Jo.

Ik wurm me door de lichamen heen, naar een stoel en plof dankbaar neer. Eindelijk even alleen.

Er ploft iemand naast mij. Mijn hoofd schiet naar rechts.

"Poeh, ik heb echt geen conditie," laat Mar mij weten.

Ik lach lichtelijk geforceerd om haar. Ik heb even ruimte nodig, even maar. "Ik ga even wat drinken halen, jij ook?"

Maar Mar staat al op. "Ik ga wel. Fanta?"

Zonder te weten welk drinken ze zei, knik ik. Mar vertrekt, en ik staar naar de dansvloer. De bewegende massa. Maar ik zie het niet. Het is alsof er een zwarte mist over mijn gedachtes is gevallen. Ik kan alleen maar het donker zien die zich tussen de discolampen verstopt. Ik denk aan hoe een gala er in een film uitziet. Moet elk karakter niet met een date komen? Had ik niet uitgevraagd moeten worden, opgehaald van mijn huis met een corsage? Had ik niet moeten slowdancen met een kerel die een kop boven mij uit steekt, zodat ik mijn hoofd op zijn borst had kunnen leggen? Moeten mensen niet in koppels dansen?

Ik scan de kamer. Opeens zie ik ze overal, zijn ze overal. Aan de zijkant, koppels die aan het zoenen zijn. Op de dansvloer, koppels die elkaar ronddraaien. Door de deur heen, koppels die elkaars handen vasthouden. Mijn realiteit is plotseling niet meer genoeg, ik moet meer. En ik haat mezelf voor dat.

In de drukte en tussen alle lichamen om mij heen, voel ik me zielsalleen.