« How long has this been goin' on?
You been creepin' 'round on me
While you callin' me "baby"
How long has this been goin' on?
You been actin' so shady
I've been feelin' it lately, baby »

~ Charlie Puth

➖➖➖

Pov Evan

"Doe ik het witte kleedje aan of het zwarte? Of toch het witte...?" vraagt Silver.
Ze houdt twee jurken afwisselend voor haar lichaam in de spiegel.
"Uh... Het zwarte past bij je donkere ogen en haar en het witte past bij je licht getinte huidskleur... Ik zou voor... het zwarte gaan?" besluit ik twijfelend.
"Oké, dank je wel! Het witte kleedje dus!"
"Waarom vraag je zelfs nog om mijn mening?" zucht ik.
"Je geeft altijd een goede uitleg! Je kiest gewoon steeds de verkeerde outfit, liefje", lacht ze.

Ik rol met mijn ogen en geef Silver een speels duwtje.
"Ga je echt weg? Ik ga je missen hier..." zucht ik.
Silver krijgt een droevige blik in haar ogen en ze komt naast me zitten op haar bed.
"Ik wil blijven, echt waar, maar ik kan niet elke dag drie uur op de trein zitten om naar mijn nieuwe school te gaan..."
Silver en ik begonnen vorig jaar in dezelfde school te studeren. We hadden toen besloten om samen een appartementje te huren. Helaas heeft ze haar jaar niet gehaald en haar nieuwe school is hier een heel eind vandaan...

"Heb je al een nieuwe kamergenoot gevonden?" vraagt Silver plots. "Of ga je de huur in je eentje betalen misschien?"
"Shit... Compleet vergeten..."
"Gelukkig ken ik je al wat", grijnst mijn beste vriendin. "Ik heb vanmorgen iets online gezet en ik heb al enkele antwoorden, morgen vanaf 15u komen er een paar studenten kijken."

Geweldig, er komt dus een vreemde hier wonen. Mijn beste vriendin wordt letterlijk vervangen door één of andere gozer of een vreemd meisje ofzo... Oké, maar stiekem hoop ik dat het een knappe gozer wordt.

"Kom, we gaan mijn laatste avond hier eens vieren!" lacht Silver.
Normaal haat ik uitgaan. Je staat dan in een snikhete bar te dansen, of in sommige gevallen met je kont tegen een ander aan te schuren op verschrikkelijk luide muziek. Iedereen drinkt zich te pletter en overal hangt de stank van alcohol, zweet, drugs en sigaretten. En dan zijn er meisjes die je 'schattig' vinden en met je beginnen flirten. Alsof het niet opvalt dat ik gay ben. Alleen voor Silver maak ik af en toe een uitzondering om mee te gaan naar zo'n 'feestjes'.

*

"Dit is geweldig!" gilt Silver.
Ze heeft al enkele shotjes naar binnen, duidelijk genietend van deze club.
"Hoeveel geef je hem?"
"Een zeven," grijns ik.
"Is dat alles? Toch wel minstens een acht en half, vind je niet?" antwoordt ze.
Silver en ik hebben de vreemde gewoonte om het uiterlijk van jongens te keuren. Best wel handig, als je allebei op hetzelfde geslacht valt.

"Vooruit dan maar, een acht. Omdat hij een lekker kontje heeft."
Silver lacht om mijn reactie en neemt nog een slok van haar drankje.
"Ik ga wat dansen met dat lekker kontje, ik zie je morgenochtend wel weer!"
Ze wandelt in de richting van de jongen, maar halverwege blijft ze staan. Haar blik is gericht naar iets in de kamer naast ons, maar ik kan niet zien wat. Ik wandel naar haar toe en leg mijn hand op haar schouder.

"Sil? Wat is er aan de hand?" vraag ik bezorgd.
"Niks. Kom mee", antwoordt ze kortaf.
Ze pakt mijn pols stevig vast en sleurt me mee in de richting van de uitgang, nog voor ik kon zien wat er aan de hand was in die kamer.
"Zeg iets! Silver!"
Wanneer we buiten zijn, trek ik mijn pols los. Een rode kleur begint zich te vormen op de plek waar ze me vasthield.
"Ik wil hier gewoon weg, oké?" sist ze.
Waarom krijg ik het gevoel dat ze liegt?

Ik frons mijn wenkbrauw om aan te tonen dat ik haar niet geloof.
"Luister, Evan, Vince is hier en..."
"Vince? Dat kon je toch gewoon zeggen, ik heb hem al heel de week niet gezien!" lach ik.
Zo snel als ik kan haast ik me naar binnen. Vince is al 11 maanden, bijna een jaar, mijn vriendje, maar hij moest heel de week werken en ik heb hem daardoor al een tijdje niet meer gezien.

"Nee, Evan, wacht!" probeert Silver nog.
Ik negeer haar en wurm mezelf door de zwetende menigte, verlangend om mijn lippen op die van mijn vriendje te drukken. Om mijn hand op zijn wang te leggen en te genieten van zijn vingers die door mijn haar strelen.

Had ik maar naar mijn vriendin geluisterd...

Vince was inderdaad op het feest. Met een vriend van hem. Alhoewel, vriend... Ik denk niet dat je vrijwillig je tong in de mond van 'een vriend' duwt of half op zijn schoot gaat kruipen.

"Vince...?" vraag ik zacht.
Mijn glimlach van enkele minuten geleden is verdwenen en het enthousiaste gevoel om mijn vriendje terug te zien is veranderd in ongeloof, woede en pijn.
"Evan? Wat doe jij hier? Je haat feestjes!" stamelt hij, duidelijk niet verwachtend dat ik hier zou zijn.

Wanneer je je vriendje bedriegt, is een normale reactie zeggen dat het je spijt. Of zeggen dat het een spel was ofzo, een soort leugen verzinnen om niet te moeten toegeven dat je laf bent en een nieuwe relatie hebt, zonder dat even te laten weten aan je huidige vriendje. Dat was ook precies wat ik had verwacht dat Vince zou doen.

Helaas. Ik zat niet alleen fout over hem, over 'ons'... Maar ook over hoe hij zichzelf ging verdedigen of verontschuldigen.
"Ach, nu hoef ik het je ten minste niet meer te vertellen", grijnst hij.
"W-wat... Wie is hij? H-hoe lang is dit al bezig?" stotter ik.
"Met hem sinds deze avond. Vorige week was het iemand anders, de week daarvoor weer iemand anders."
De woorden glijden over zijn tong, alsof het niets voorstelt. Alsof hij me niet al wekenlang aan het bedriegen is.

"Ik begrijp het niet... Waarom doe je dit? Waarom maakte je het niet gewoon uit met me?"
"Dat jij nog niet klaar was voor seks, betekent niet dat ik dat nog niet was. Ik had er nood aan, en jij gaf dat niet. Deze jongens hier wel, dus waarom zou ik dan niet naar hun gaan? En ik maakte het niet uit omdat je dan zou huilen, schreeuwen, er een drama van zou maken. Daar had ik echt geen zin in. Bovendien zoen je lekker."
Met een blik vol afgunst en walging kijk ik naar de jongen die een uur geleden nog perfect leek.

Zijn ijzige, blauwe ogen staren recht in die van mij. Er is geen greintje schuld af te lezen in zijn ogen. Enkel tevredenheid en lust.
"Het is uit", sis ik.
Heel stoere woorden, maar liever dat dan overdramatisch reageren, zoals Vince verwachtte van me.

Ik draai me om en wandel rustig terug naar buiten. Silver probeert me gerust te stellen, maar ik duw haar weg.
"Evan, alsjeblieft! Het spijt me, ik ging het zeggen van zodra we buiten waren, echt waar!" stamelt ze.
"Denk je dat ik daarom boos ben? Omdat je me voorzichtig wou uitleggen dat mijn vriendje een achterlijke bedrieger is?" schreeuw ik.

Silver lijkt wel bevroren te zijn en haar ogen stralen angst uit. Angst voor mij...
"Het spijt me..." fluister ik. "Ik vertrouwde hem... Hij wist al mijn geheimen, ik hield van hem en hij... Het is allemaal weg nu..."
Ik draai me om, zodat mijn beste vriendin niet kan zien dat mijn ogen beginnen te wateren. Ook al heeft ze dat wel door waarschijnlijk...

Ik wil niet huilen, niet voor zo'n sukkel als Vince...

Waarom had ik het niet eerder door? Ik wist wel dat hij zichzelf niet leek de laatste tijd, maar ik dacht dat dat kwam omdat hij nerveus was voor het nieuwe schooljaar...

"Evan, het spijt me zo voor je... Dit verdiende je echt niet..." zegt Silver zacht.
Ze komt voor me staan en slaat haar armen om mijn nek. Ik druk mijn hoofd tegen haar schouder aan en laat mijn tranen de vrije loop. Al mijn emoties van de voorbije minuten komen naar boven. De woede en de drang om Vince te slaan, het verdriet en de pijn van toen ik hem zag zoenen met een ander en mijn verliefdheid voor hem, die me nu vanbinnen kapot gemaakt heeft. Ik had hem mijn hart gegeven, en hij heeft ervoor gezorgd dat het in honderden stukken is gebroken en daarna nog eens verpulverd is onder een vrachtwagen.

"Ik haat hem zo hard, Silver... Zo hard..." snik ik.
Mijn vriendin verstevigt haar greep om mijn schouders en fluistert sussende woordjes toe, maar ik luister niet echt. Ik zit met mijn gedachten nog steeds bij Vince, het beeld van zijn tong in de mond van een ander staat op mijn netvlies gebrand.

Ik wil nooit meer verliefd worden. Niemand zal ooit nog de kans krijgen om me op die manier pijn te doen, me zo hard te kwetsen...

"Kom, we gaan naar huis", fluistert Sil.
Niet meer in staat om helder na te denken, laat ik me gewoon meesleuren daar haar. Eenmaal terug in ons appartement, neem ik zelfs de moeite niet meer om iets anders aan te trekken. Ik ga gewoon op mijn bed liggen en sluit mijn ogen, hopend dat dit alles een vreselijke nachtmerrie was...

➖➖➖

(25/08/2018)

Ik ben nog nooit zo nerveus geweest bij het publiceren van een proloog als bij dit boek 😅 Thoughts on this chapter?

PS: Ik weet nog niet wanneer het eerste hoofdstuk online komt. Ik wil eerst wat meer geschreven hebben, voordat ik begin met uploaden, zodat jullie een vaste update dag kunnen krijgen. ;)